روش موسوم به «خواب ارتشی» ادعا می‌کند می‌تواند فرد را در دو دقیقه به خواب ببرد، اما پشتوانه علمی مستقیمی ندارد.

منشأ آن کتاب Relax and Win است و شامل سه گام است:
١. شل‌کردن پیشرونده عضلات (از صورت تا پاها)
٢. تنفس کنترل‌شده با بازدم‌های طولانی‌تر
٣. تجسم محیطی آرام (مانند شناور بودن روی آب آرام یا دراز کشیدن در مزرعه ساکت).

هیچ پژوهش علمی رسمی در مجلات معتبر درباره این روش وجود ندارد، اما شباهت‌هایی با درمان شناختی-رفتاری بی‌خوابی (CBT-I) دارد که در روان‌پزشکی به عنوان درمان خط اول بی‌خوابی شناخته می‌شود. CBT-I شامل بازسازی شناختی، کنترل محرک، محدودیت خواب، بهداشت خواب و تکنیک‌های آرام‌سازی است.

به‌گفته پژوهش‌های معتبر (مانند Sleep Medicine Reviews)، به خواب رفتن در کمتر از ٨ دقیقه غیرعادی است و زیر ٥ دقیقه معمولا نشانه خواب‌آلودگی روزانه زیاد است. برای بیشتر افراد سالم، ١٠ تا ٢٠ دقیقه زمان طبیعی برای خوابیدن است.

روش ارتشی ممکن است مفید باشد چون از تکنیک‌های علمی آرام‌سازی و تنفس بهره می‌گیرد، اما ادعای «خوابیدن در دو دقیقه» واقع‌بینانه نیست. برای افراد عادی، تمرکز بر ایجاد عادت‌های خواب منظم و کاهش اضطراب مؤثرتر از دنبال کردن رکورد زمانی است.

Dean J. Miller, Senior Lecturer, Appleton Institute, HealthWise Research Group, CQUniversity Australia

🚀 @ofoghroydad

به جد تکاملی ۴.۴ میلیون ساله خود سلام کنید

انسان از کدام ایپ برخاست؟ پژوهش تازه پاسخی شگفت‌آور می‌دهد

پژوهش تازه‌ای از دانشگاه واشنگتن در سنت‌لوئیس، شواهد نیرومندی ارائه می‌دهد که انسان از نیایی ایپ‌مانندِ آفریقایی تکامل یافته است. این یافته‌ها بر پایه بازتحلیل استخوان مچ پای فسیلی به‌نام آردی‌پیتکوس رامیدوس (Ardipithecus ramidus)، یا آردی، است؛ موجودی که حدود ۴٫۴ میلیون سال پیش می‌زیست و شاید حلقه‌ی پیوند میان سایر ایپ‌ها و انسان‌ها باشد.(انسان مدرن نیز ایپ محسوب می‌شود)

آردی بسیار پیش‌تر از لوسی می‌زیست و نگاهی به مرحله‌ای از تکامل می‌دهد که نیاکان ما میان زیست در درخت و روی زمین در نوسان بودند. پژوهشگران استخوان مچ پای او (تالوس و کالکانئوس) را با ایپ‌ها، میمون‌ها و انسان‌های اولیه مقایسه کردند و به یافته‌ای چشمگیر رسیدند.

زاویه‌ی مفصل مچ پای آردی ۱۴٫۵ درجه بود؛ بیشترین در میان فسیل‌های انسان‌تبار و در محدوده‌ی ایپ‌های آفریقایی مانند گوریل و بونوبو. وجود شیار عمیق تاندون انگشت بزرگ و سطح مفصلی برجسته، نشان می‌دهد مچ پا ترکیبی از ویژگی‌های ایپ‌مانند برای بالا رفتن و سازگاری‌هایی برای راه رفتن روی دو پا بوده است.

این نشان می‌دهد آردی مرحله‌ای میانی را طی می‌کرد؛ نه کاملا زمینی و نه صرفا درخت‌زی. به گفته‌ی توماس پرنگ، انسان‌شناس زیستی، آردی راست‌قامت راه می‌رفت اما ویژگی‌های ایپ‌وار خود را حفظ کرده بود، از جمله پای چنگال‌دار.

پژوهش تازه تفسیرهای قدیمی را که آردی را از ایپ‌های آفریقایی جدا می‌دانستند اصلاح می‌کند. داده‌ها نشان می‌دهند آردی ترکیبی از رفتار ایپ‌ها و انسان‌ها داشت؛ هم بالا می‌رفت، هم روی زمین حرکت می‌کرد.

نکته‌ی جالب، شباهت ساختار مچ پای او به میمون‌های آمریکای جنوبی از خانواده‌ی آتِلیده است. این نمونه‌ای از تکامل همگرا است: گونه‌های دور از هم که برای حل چالش‌های مشابه، به سازگاری‌های مشابه رسیده‌اند.

بر پایه‌ی تحلیل نهایی، آردی نمایانگر حرکتی ایپ‌مانند است: بالا رفتن عمودی و راه رفتن چهارپا با تماس پاشنه با زمین. یافته‌ها فرضیه‌ی کهن را که انسان را از نیایی درخت‌زی می‌دانست به چالش می‌کشد. به‌جای آن، نشان می‌دهد نخستین انسان‌ها از ایپ‌هایی برخاستند که هم درخت‌نورد و هم زمینی بودند.

آردی یادآور می‌شود که تکامل جهشی ناگهانی نیست. فرایندی تدریجی است که در آن ویژگی‌های قدیمی دگرگون می‌شوند و دوباره در قالبی تازه بازمی‌گردند. استخوان‌های او بخشی از پاسخی‌اند به پرسشی کهن: از کجا آمده‌ایم؟

سام آریامنش

🚀 @ofoghroydad

مقاله اصلی

⭐️ جامع ترین بانک PDF کتاب‌ها، جزوات و ویدئو های آموزشی دانشگاهی، کنکوری ⬇️