شاکی پژمان جمشیدی: پزشکی قانونی دو بار تجاوز را تایید کرد / پیشنهاد ۵۰ میلیارد تومانی برای پس گرفتن شکایت دادند

بخشی از گزارش الهه محمدی در روزنامه هم‌میهن:
زن جوانی که شاکی پرونده پژمان جمشیدی است و مادرش، برای نخستین‌بار جزئیات روند شکایت‌شان از او و اتفاقاتی را که افتاده، براساس مستندات موجود در پرونده، در گفت‌وگو با «هم‌میهن» اعلام کرده‌اند.

او می‌گوید در سال‌های اخیر برای حضور در سینما تلاش کرده، چند نقش کوتاه هم بازی کرده و رزومه‌اش را برای کارگردانان و بازیگران شناخته ‌شده می‌فرستاده است:
«برای آقای جمشیدی هم رزومه‌ام را فرستاده بودم. یک‌روز با من تماس گرفت و دعوتم کرد که بروم سر صحنه سریال «محکوم». من هم رفتم و آنجا کلی از من تعریف کرد و گفت که خیلی بااستعدادم. گفت کمکت می‌کنم که بازیگر بزرگی بشوی. من از اینکه رزومه‌ام مورد توجه قرار گرفته بود، خوشحال بودم. بعد از چند روز دوباره تماس گرفت و گفت، بیا سر یک فیلمنامه حرف بزنیم و قرارداد ببندیم. من هم رفتم سر صحنه سریال.»

متهم این پرونده به این زن جوان می‌گوید، قرارداد در جای دیگری است و باید با او به آنجا برود: «من هم اعتماد کردم و با او رفتم. وارد خانه که شدیم، در را قفل و شروع به کشیدن مواد کرد و دود آن را روی صورتم فوت می‌کرد. دست‌وپایم را بست و بعد به‌زور با من رابطه جنسی برقرار کرد. من میخکوب شده بودم و از پس‌اش برنمی‌آمدم. بعد نشئه شد و به کناری افتاد. من هم دنبال کلید گشتم و پیدایش کردم. آرام در را باز کردم و به کوچه رفتم، شروع کردم به داد و بیداد و گریه، حالم خیلی بد بود.»

بعد از داد و بیداد او، چندنفر از اهالی آنجا نزد او می‌روند و از ماجرا می‌پرسند: «دو نفرشان گفتند، باید به پزشکی قانونی برویم و سریع من را به آنجا بردند. همان شب، پزشکی قانونی تجاوز را تایید کرد. بعد از اینکه شکایت کردیم دوباره دادگاه از پزشکی قانونی استعلام خواست. این‌بار از جمشیدی هم تست DNA گرفتند و وقتی با آزمایش قبلی تطابق دادند، باز هم تجاوز را تایید کردند.

در بخش دیگری از این گفت‌وگو، این زن جوان از فشارهای اجتماعی و رسانه‌ای در این مدت می‌گوید: «خواندن نظرات بعضی از مردم، بیشتر از هر چیز دیگری دردآور بود. وقتی کامنت‌ها و نظرات عده‌ای را در این مدت خواندم، واقعاً رنجم صدبرابر شد. در این مدتی که بعضی از کارگردان‌ها متوجه شدند من از متهم شکایت کرده‌ام، بارها پیشنهاد کاری به من دادند که بتوانند ساکتم کنند؛ همان کسانی که قبلاً حتی به رزومه‌ام نگاه هم نمی‌کردند.»
او می‌گوید بارها از سمت پژمان جمشیدی و اطرافیان‌اش به او پیشنهاد 50 میلیارد تومانی داده شده تا از شکایت خود صرف‌نظر کند، اما قبول نکرده است.

گزارش کامل: hammihanonline.ir

📡 @VahidOnline

فرهنگ انتظار، راستی‌آزمایی، و قضاوت آگاهانه

وقتی جامعه در برابر خبر تجاوز قضاوت می‌کند

تجاوز جنسی از زشت‌ترین واقعیت‌های انسانی است، اما واقعیتی حذف‌ناپذیر.

هیچ جامعه‌ای در هیچ دوره‌ای نتوانسته میزان آن را به صفر برساند. در بهترین حالت می‌توان آن را کاهش داد و با عدالت، آموزش، و فرهنگ پاسخ‌گویی از تکرار آن کاست.

اما در کنار خودِ جرم، یک خطر دیگر هم وجود دارد: قضاوت جمعی پیش از روشن شدن حقیقت.

در روان‌شناسی اجتماعی پدیده‌ای شناخته‌شده به نام bias toward belief وجود دارد؛ یعنی ذهن انسان تمایل دارد نخستین روایت را باور کند، مخصوصاً وقتی با تصویر ذهنی‌اش از افراد هم‌خوان باشد. اگر متهم را دوست داریم، فوراً دفاع می‌کنیم؛ اگر از او بدمان می‌آید، محکومش می‌کنیم. این واکنش طبیعی است، اما اخلاقی نیست.

در نظام‌های حقوقی مدرن، اصل بنیادین «فرض بی‌گناهی تا اثبات جرم» تنها یک قانون خشک نیست، بلکه نتیجه‌ی قرن‌ها اندیشه‌ی فلسفی درباره‌ی عدالت است. از نظر اخلاقی و عقلانی، انسان تا زمانی که شواهد قطعی ارائه نشده، نه گناهکار است و نه بی‌گناه؛ او صرفا متهم است.

مشکل وقتی آغاز می‌شود که رسانه‌ها و کاربران فضای مجازی، پیش از دادگاه، نقش قاضی و هیئت منصفه را بازی می‌کنند. در کشوری که قوه قضاییه مستقل ندارد و سراسر جانبدارانه است، این بیشتر رخ میدهد.

در این فضای پرهیاهو، حقیقت معمولاً قربانی می‌شود؛ چه اگر جرم واقعاً رخ داده باشد، چه اگر نه.
وقتی ما از متهم دفاع کورکورانه می‌کنیم و او واقعاً مجرم باشد، در بازتولید خشونت سهیم می‌شویم.
و وقتی بدون مدرک او را مجرم می‌خوانیم، شاید زندگی انسانی بی‌گناه را نابود کرده باشیم.

در چنین شرایطی بهترین واکنش سکوتِ آگاهانه و صبرِ مسئولانه است. نه سکوت از سر بی‌تفاوتی، بلکه سکوتی که از درک پیچیدگی حقیقت برمی‌آید.

هر خبر جنسی، هر ادعای تجاوز، میدان جنگ روانی است که در آن آبروی انسان و اعتماد اجتماعی هر دو به خطر می‌افتند.

ماجرای اخیر ـ خواه پاپوش باشد یا واقعیت ـ نماد ساختاری عمیق‌تر است: جامعه‌ای که هنوز نمی‌داند چطور باید میان همدردی با قربانی، و احترام به عدالت تعادل برقرار کند. اگر می‌خواهیم انسانی‌تر شویم، باید یاد بگیریم پیش از هر قضاوتی، درنگ کنیم.

سام آریامنش


آزمون خاموش

این اتفاق‌ها همیشه می‌افتد و هر بار، آزمونی است برای خود ما.
اگر در روزهای گذشته از یکی جانبداری کردی ـ در دفاع یا اتهام ـ در واقع از خودت باختی. چون هنوز در قضاوت و صبر، بالغ نشده‌ای. حتی اگر بعداً معلوم شود حق با تو بوده، باز هم باخته‌ای؛ چون تصمیم را از روی احساس گرفتی نه آگاهی.

اما هنوز دیر نیست. همین الان تغییر کن

از همین لحظه یاد بگیر وقتی چنین خبرهایی می‌آید، قضاوت نکنی تا حقیقت روشن شود. این تمرین ساده را حتی می‌توان به کودکان با مثالهای کودکانه آموخت.

هر ماجرا آینه‌ای است برای دیدن خود ما؛ عدالت بیرونی از عدالت درونی آغاز می‌شود.

این اصل را یاد بگیریم:

همیشه و تنها مقصر، متجاوز است. هیچ شرایط یا رفتاری از قربانی نمی‌تواند مسئولیت مرتکب را کاهش دهد. این اصل در حقوق مدرن و پژوهش‌های علمی معتبر ثابت شده است.

حتی اگر زن آگاهانه در موقعیت پرخطر قرار گیرد، باز هم مقصر نیست. مسئولیت اخلاقی و حقوقی تنها زمانی متوجه فرد می‌شود که خود او نقض رضایت دیگری را انجام دهد، نه وقتی قربانی است.

بنابراین جملاتی مثل شرایطش را با رفتارش و ظاهرش و محیطش فراهم کرد و من نتوانستم جلوی خودم را بگیرم حتی ذره‌ای از مجرم بودن فرد نمی‌کاهد و ذره ای تقصیر را به گردن قربانی تجاوز نمی‌اندازد.

هیچ شرایط محیطی، ظاهر، رفتار یا تمایل اولیه قربانی نمی‌تواند تجاوز را توجیه کند.

هر فرد بالغ و آگاه موظف است خودکنترلی داشته باشد و مرز رضایت دیگران را نقض نکند.

هیچ بهانه‌ای ـ مثل وسوسه، موقعیت محیطی، ظاهر یا رفتار دیگران ـ مسئولیت را کاهش نمی‌دهد.

تجاوز صرفا وقتی رخ می‌دهد که کسی بدون رضایت آگاهانه طرف مقابل اقدام کند؛ پس تنها راه جلوگیری، کنترل رفتار خود و احترام کامل به رضایت دیگران است.

همیشه و تنها مقصر متجاوز است، چه زن آگاهانه و غیرآگاهانه بسترش را فراهم کند یا نکند. همیشه و تنها مقصر «متجاوز» است.

علم جرم‌شناسی، روان‌شناسی و حقوق مدرن این اصل را تأکید می‌کنند.

اجازه بدهید مثالی بزنم؛ چون هضم موضوع برای هر کسی آسان نیست:

اگر با دختری آشنا شوید
او را برای اولین بار به خانه ببرید
و او جلوی شما صرفا با یک شرت و سوتین بگردد
سپس شما بدون رضایت با او سکس کنید

۱. شما متجاوز جنسی هستید
۲. شما کاملا مقصر هستید و باید مجازات شوید
۳. او ذره‌ای تقصیر ندارد

چرا؟ چون شما میتوانستید این کار را نکنید؛
کنترل رفتار همیشه با فرد است.

حتی اگر موقعیت، ظاهر یا رفتار قربانی شرایط را امکان‌پذیر کند، مرتکب می‌توانست انتخاب کند که نکند.

توانایی انتخاب و کنترل رفتار، مسئولیت اخلاقی و قانونی را تعیین می‌کند.

بنابراین، هر نوع تجاوز صرفا ناشی از تصمیم آگاهانه‌ی مرتکب است و هیچ بهانه‌ای ـ از جمله ظاهر یا رفتار قربانی ـ مسئولیت او را کاهش نمی‌دهد.


سوال: من نمیتوانم خودم را کنترل کنم در چنین شرایطی

پاسخ: شما مشکل دارید، باید آموزش ببینید ، درست بزرگ و تربیت نشده‌اید باید کلی آموزش ببینید تا آدم و بزرگ و بالغ و عاقل شوید.

شما در کنترل تکانه‌های خود مشکل دارید. این مسئله نشان می‌دهد که هنوز بلوغ اخلاقی و خودکنترلی کافی را به دست نیاورده‌اید. برای اصلاح، لازم است:

آموزش مهارت‌های خودکنترلی و مدیریت تکانه (مثل روان‌درمانی شناختی‌ـ‌رفتاری)

تمرین تصمیم‌گیری اخلاقی و تأخیر در عمل

یادگیری احترام کامل به مرزهای دیگران و رضایت آنها

تا زمانی که این آموزش‌ها و تمرین‌ها انجام نشود، رفتار شما نمی‌تواند مسئولیت‌پذیر و اخلاقی تلقی شود.

محدود کردن آزادی‌های یک دختر بالغ، احترام به او را زیر سؤال می‌برد و رفتاری غیرقابل قبول و کنترل‌گرانه محسوب می‌شود. فرد بالغ مالک بدن و زندگی خود است، نه خانواده یا دیگران.

هشدار به زنان

به محض اینکه چنین فردی را شناسایی کردید و فهمیدید که نزدیکترین اشخاص زندگی خود را به بردگی گرفته و استقلال و آزادی آنها را محدود کرده، هرگز با او وارد رابطه نشوید، چون قربانی بعدی شما هستید. آن به ظاهر مرد، به دنبال به بردگی گرفتن شما به عنوان نفر بعدی است.

می‌خواهید بدانید در رابطه یا بعد از ازدواج با شما چگونه رفتار می‌کند؟ در مورد خواهرش تحقیق کنید؛ اگر خواهرش را به بردگی گرفته، قربانی بعدی شما هستید. بلافاصله رابطه را قطع کنید و خود را کنترل کنید. مردان واقعی هنوز وجود دارند.

هرچقدر یک مرد ناموس‌پرست‌تر است، باید بیشتر از او دوری کرد. چنین فردی یک موجود بسیار خطرناک است.

با نگاه کردن به وضعیت نزدیکان آن فرد یا نظراتش در این زمینه، او را بهتر می‌شناسید.

غیرت به معنی محافظت از خانواده در چالش‌های روانی و فیزیکی است، اما نه به قیمت نقض آزادی‌ها و استقلال یک شخص بالغ. در غیر این صورت، قربانی و برده‌ی بعدی شما هستید.

اصلاح این فرهنگ نادرست، از خود زنان باید شروع شود؛ ولی من میبینم بزرگترین دشمن زنان، خود زنان هستند.