🔸جنگ دوازده‌روزه؛ مشکل تجهیزات و ضربات عوامل نفوذی

🔸در پی وقایع جنگ دوازده‌روزه با اسرائیل، رسانه‌ها و انواع تریبون‌های مجازی شروع به بررسی کمبودهای موجود در کشور و واکاوی علل موفقیت اسرائیل در وارد کردن ضرباتی دردناک به کشورمان کرده‌اند. گرچه اکثر این اظهارات از واقع‌گرایی و درک ماهیت تجهیزات و تاکتیک‌های نظامی تهی هستند، اغلب موارد ذکرشده همچون نیاز به نیروی هوایی به‌روز، رادارهای هواپایه و... به‌صورت کلی به‌جا هستند؛ اما دو اشتباه عمده در این‌گونه تحلیل‌ها و راهکارهای ارائه‌شده به چشم می‌خورد.

🔸زمان موجود

🔸با اطمینان بسیار می‌توان گفت که حملات به کشورمان به‌زودی از سر گرفته خواهند شد. چنین بازه زمانی کوتاهی، به ایران مجال اقدامات زمان‌بری چون خرید و عملیاتی‌کردن تجهیزاتی مانند جنگنده، آواکس یا یکپارچه‌سازی پدافند زمین‌پایه با هواگردهای نوین را نمی‌دهد. چنین اقداماتی باید بخشی از راهبردهای بلندمدت یا میان‌مدت ایران باشند. در مقطع فعلی، اصلاح تاکتیک‌ها و بهره‌برداری بهینه از دارایی‌های موجود مانند پهپادهای شناسایی-رزمی، از اولویت و امکان پیاده‌سازی بیشتری برخوردار هستند.

🔸در زمینه تأمین خارجی نیز خریدهای گران، پیچیده و زمان‌بر، شانس چندانی برای رسیدن به دور بعدی درگیری‌ها ندارند. اولویت‌بخشی به تهیه اخلالگرها، تجهیزات جنگ الکترونیک و سامانه‌های کشف و درگیری با پهپادها و ریزپرنده‌ها که هزینه و پیچیدگی کمتری دارند و توسط انبوهی از شرکت‌های چینی تولید می‌شوند، گزینه‌های منطقی‌تری هستند که می‌توانند در بازه‌های زمانی کوتاه عملیاتی شوند.

🔸نقش عوامل نفوذی و عملیات داخلی

🔸مورد دوم، نوشتن تمامی اعتبار موفقیت اسرائیل به نام توان نیروی هوایی آن و ضعف نیروی هوایی ایران است. کوچک‌شمردن ابعاد عظیم عملیات عوامل اسرائیلی، اشتباهی بزرگ است.

🔸نیروی هوایی اسرائیل هرگز توان سرکوب پدافند و ایجاد چندین کریدور امن به عمق خاک ایران در یک روز را نداشت. گزارش‌هایی نیز ریزپرنده‌ها و موشک‌های ضدتانک اسپایک را عامل اصلی از دست رفتن سامانه‌های راداری و پدافندی کشور عنوان کرده‌اند. در واقع، در صورتی که آسمان کشور به‌سرعت در اختیار پهپادهای شناسایی-رزمی اسرائیل قرار نمی‌گرفت، نتایج می‌توانست بسیار متفاوت باشد.

🔸می‌توان نتیجه گرفت که حتی در صورت وجود ده‌ها جنگنده مدرن در کشور و تجهیزاتی چون پدافند ضدبالستیک، احتمالاً رخدادهای جنگ دوازده‌روزه تکرار می‌شدند. همان‌طور که در روسیه و مشهد دیده شده، حملات مبتنی بر ریزپرنده‌ها می‌توانند برای دارایی‌های هوایی نیز مرگ‌بار باشند. پس مقابله با این برتری دشمن باید اولویت نخست در راهبرد نظامی کشور باشد. مادامی که این مشکل به کمک ترکیبی از اقدامات امنیتی و تهیه تجهیزات مناسب حل نشده باشد، نمی‌توان به پر کردن شکاف‌های بزرگ‌تر فکر کرد.

🔸متأسفانه به‌جز اخراج مهاجرین افغانستانی (که تمام کوتاهی‌های اطلاعاتی کشور به آنان نسبت داده شد)، واکنش مؤثر دیگری از مسئولین دیده نشده است. گشت‌ها و ایست‌های بازرسی درون‌شهری و برون‌شهری که مسئول کشف اغلب محموله‌های خرابکاری بودند، بلافاصله بعد از جنگ جمع‌آوری شدند و گزارشی نیز از نظارت بیشتر بر مبادی ورود رسمی و غیررسمی به گوش نمی‌رسد.

🔸نتیجه‌گیری

🔸تجربه جنگ دوازده‌روزه فاجعه‌ای برای ساختار دفاعی کشور بود و بار دیگر ضعف ما در حوزه امنیت داخلی و شناخت تهدیدات ترکیبی را آشکار کرد. تقلیل علت شکست‌ها به کمبود جنگنده، انحراف از واقعیت میدان نبرد است. تمرکز بر مقابله با پهپادها و عملیات نفوذی و بازنگری در سیاست‌های امنیتی داخلی باید به فوریت در دستور کار قرار گیرد. در غیر این صورت، درگیری قریب‌الوقوع بعدی می‌تواند آسیب‌هایی به‌مراتب گسترده‌تر به همراه داشته باشد.

#ایران #ریزپرنده #اسرائیل #پهپاد

Archivist
@Partisan2015