همین چند ساعت پیش داشتم داخلِ این کانال‌های تلگرام چرخک می‌زدم، که تیِ یک پوست نوشته بود: (۲۸ مِی روزِ جهانی #پریود) و مرا به فکر بُرد... تا ناکجاهای خلقت. تا درونی‌ترین دردِ یک زن و برابر شدنِ راهِ زایش و آفریننده بودنِ یک آدم و هر ماه ری‌کاور شدنِ ساختارِ داخلی بدن و برابر کردن بدن نحیف زن برای؛ مادر شدن...
این‌که یک زن؛ از بدو بالغ شدنش تا روزی که قرار بر مادر شدنش می‌شود؛ مدام شبیه پروانه در درون خودش پیله می‌درد و هر بار بافت‌های ظریفِ وجودش شبیه سنگ‌تراشیده می‌شود و دوباره...
زنانگی عشق است
زنانگی آفرینش است و
زنانگی دنیایی عجیبِ آمیخته با رنگ‌های الهی...
زن‌ که باشی هم‌زمان می‌توانی چند نفر در وجودِ خودت باشی... دختری، خواهری، همسری و مادری.
خوش است که «خدای پاک» زن را آفرید ورنه «آدمِ» بی‌ «حوا» را دنیا می‌خواست چی‌کار! :)❤️🐣

#نسرین_جوادی

@parwazekhyal🦋

گفت:
- هنوز فکر کردی، که اگر در طفولیتت بارها و بارها موقعِ راه رفتن زمین نمی‌خوردی؛ چی می‌شد؟!
- بله... اگر زمین نمی‌خوردم، محال بود دیگر بخواهم راه بروم... یعنی دیگر بلند نمی‌شدم و کوشش نمی‌کردم.
- خوبه، پس بدان این دردها و شکست‌ها؛ روزنه‌ی برای چشم‌انداز به فرداهایت است. یادبگیر استقامت داشته باشی و هر بار بلند بشوی... نه که، کز کرده و غم به درون بنشینی...

#نسرین_جوادی
#دیالوگ

@parwazekhyal🦋