همراه با کیومرث بابازاده
<unknown>
پادکست مانگ هلات
اپیزود ۱۹
همراه با استاد کیومرث بابازاده
اپیزود ۱۹
همراه با استاد کیومرث بابازاده
💢انسان اغلب منطقی فکر نمی کند، بلکه استدلال را بیشتر برای پیروزی در بحث به کار می برد تا برای رسیدن به حقیقت ...
تحقیقات روان شناسی نشان می دهد که برخلاف تصور رایج، انسان اغلب منطقی فکر نمی کند، بلکه استدلال را بیشتر برای پیروزی در بحث به کار می برد تا برای رسیدن به حقیقت. این پدیده که «تداوم برداشت» نام دارد، پایه گذار طیفی از پژوهش ها درباره سوگیری شناختی شده است.
هوگو مرسیه و دن اسپر بر در کتاب «معمای استدلال» می گویند استدلال انسانی نه برای حل مسائل منطقی، بلکه برای هماهنگی و بقا در گروه های اجتماعی تکامل یافته است، و یکی از پیامدهای آن «سوگیری تأیید» است.
در این پدیده، افراد اطلاعاتِ هم راستا با باورهای خود را پذیرفته و اطلاعات مخالف را رد می کنند. این دو محقق نشان می دهند که انسان ها در تشخیص ضعف استدلال دیگران موفق تر از تحلیل استدلال خود عمل می کنند. این «سوگیری طرف خودی» بخشی از روند بقاء در محیط های اجتماعی است.
استیون اسلومن و فیلیپ فرنباخ در کتاب «توهم دانش» نشان می دهند که مردم معمولاً تصور می کنند بیش از آنچه واقعاً می دانند، آگاهند. این پدیده را «توهم عمق توضیح» می نامند. به باور آنها، انسان ها بسیاری از باورهای شان، به ویژه در حوزه سیاست، را بدون آگاهی کامل می پذیرند.
این اتکای شناختی به دیگران، وقتی با سوگیری تأیید ترکیب می شود، به جوامعی می انجامد که در برابر اطلاعات جدید و مخالف مقاومت می کنند. در آزمایشی از افراد خواستند تا اثرات سیاست های عمومی را توضیح دهند. پس از تلاش برای توضیح، شدت باورهای شان کاهش یافت. این نشان می دهد که تفکر عمیق و تحلیلی می تواند به بازنگری در دیدگاه ها منجر شود.
در کتاب «انکار تا گور»، جک و سارا گورمن توضیح می دهند که باورهای نادرست نه تنها به داده های علمی بی اعتنایی می کنند، بلکه با دریافت پاداش عصبی (دوپامین) تقویت هم می شوند. آنها تلاش می کنند راهی برای اصلاح این باورها بیابند، اما اذعان دارند که اطلاع رسانی صرف کافی نیست، و تغییر باور انسان نیازمند راهبردهای پیچیده تری است.
در مجموع، سه کتاب مذکور به ما هشدار می دهند که انسان موجودی اجتماعی است که استدلال را بیشتر برای تأیید جمعی و حفظ انسجام گروهی به کار می برد، و نه برای کشف حقیقت. این چالشی بزرگ در عصر اطلاعات و سیاست مبتنی بر واقعیت های جایگزین است.
#تحلیل_زمانه
🍒@pishroshno1
تحقیقات روان شناسی نشان می دهد که برخلاف تصور رایج، انسان اغلب منطقی فکر نمی کند، بلکه استدلال را بیشتر برای پیروزی در بحث به کار می برد تا برای رسیدن به حقیقت. این پدیده که «تداوم برداشت» نام دارد، پایه گذار طیفی از پژوهش ها درباره سوگیری شناختی شده است.
هوگو مرسیه و دن اسپر بر در کتاب «معمای استدلال» می گویند استدلال انسانی نه برای حل مسائل منطقی، بلکه برای هماهنگی و بقا در گروه های اجتماعی تکامل یافته است، و یکی از پیامدهای آن «سوگیری تأیید» است.
در این پدیده، افراد اطلاعاتِ هم راستا با باورهای خود را پذیرفته و اطلاعات مخالف را رد می کنند. این دو محقق نشان می دهند که انسان ها در تشخیص ضعف استدلال دیگران موفق تر از تحلیل استدلال خود عمل می کنند. این «سوگیری طرف خودی» بخشی از روند بقاء در محیط های اجتماعی است.
استیون اسلومن و فیلیپ فرنباخ در کتاب «توهم دانش» نشان می دهند که مردم معمولاً تصور می کنند بیش از آنچه واقعاً می دانند، آگاهند. این پدیده را «توهم عمق توضیح» می نامند. به باور آنها، انسان ها بسیاری از باورهای شان، به ویژه در حوزه سیاست، را بدون آگاهی کامل می پذیرند.
این اتکای شناختی به دیگران، وقتی با سوگیری تأیید ترکیب می شود، به جوامعی می انجامد که در برابر اطلاعات جدید و مخالف مقاومت می کنند. در آزمایشی از افراد خواستند تا اثرات سیاست های عمومی را توضیح دهند. پس از تلاش برای توضیح، شدت باورهای شان کاهش یافت. این نشان می دهد که تفکر عمیق و تحلیلی می تواند به بازنگری در دیدگاه ها منجر شود.
در کتاب «انکار تا گور»، جک و سارا گورمن توضیح می دهند که باورهای نادرست نه تنها به داده های علمی بی اعتنایی می کنند، بلکه با دریافت پاداش عصبی (دوپامین) تقویت هم می شوند. آنها تلاش می کنند راهی برای اصلاح این باورها بیابند، اما اذعان دارند که اطلاع رسانی صرف کافی نیست، و تغییر باور انسان نیازمند راهبردهای پیچیده تری است.
در مجموع، سه کتاب مذکور به ما هشدار می دهند که انسان موجودی اجتماعی است که استدلال را بیشتر برای تأیید جمعی و حفظ انسجام گروهی به کار می برد، و نه برای کشف حقیقت. این چالشی بزرگ در عصر اطلاعات و سیاست مبتنی بر واقعیت های جایگزین است.
#تحلیل_زمانه
🍒@pishroshno1
👍2