آرتور شوپنهاور معتقد بود:
«ازدواج، معامله‌ای است که نیمی از لذتِ زندگی را فدای نیمی از آرامش می‌کنی.»

از اون طرف  سورن کیرکگور باور داشت:
«تنها در عشقِ متعهد است که انسان به شکوهِ واقعیِ وجودش دست می‌یابد.»
چرا؟
زیرا ازدواج همیشه میان دو قطب می‌رقصد: آزادیِ فردی و وحدتِ عاطفی.

آیا ازدواج پایانِ خودِ اصیل ماست؟ یا آغازِ کشفِ عمیق‌ترین لایه‌های عشق؟

شوپنهاور فریاد می‌زد:
«ازدواج مثل این است که دو خارپشت در سرمای زمستان بخواهند همدیگر را گرم کنند؛ هرچه نزدیک‌تر می‌شوند، بیشتر زخمی می‌شوند او عشق و ازدواج را صرفا فریب اراده ی کور طبیعت برای بقا می دانست!»

اما کیرکگور می‌گفت: «عشق واقعی، جایی آغاز می‌شود که ترس از "فردا" را رها می‌کنی و به "امروز" متعهد می‌شوی او عشق و ازدواج را پرشی به سوی ورای ترس و جایی که یکی شدن موجب شکوه می شود عنوان می کرد.

بنظر شما  زندگیِ مشترک، قفس طلاییه که آرامش رو با کسالت عوض می‌کنه ؟

یا آزمون مقدسیه که انسان رو از خودخواهی به سمتِ ایثار می‌بره؟

این بحث، انفجارِ منطق و احساس است!
تا حالا شده از ترسِ "از دست دادن آزادی"، از عشقِ عمیق فرار کنید؟

🌱

زن‌ها "یهو" قاطی نمی‌کنن!
سکوت و صبوری‌ای که ماه‌ها تحملش کردن، فقط برای این بوده که رابطه حفظ بشه...
ولی چون طرف مقابل فقط بلده وقتی داد زده شد یا اشک ریخته شد متوجه بشه، فکر می‌کنه دعوا "ناگهانی" بوده!
نه عزیزم...
این آخرین مرحله‌ی یک فرسایش طولانیه که تو نفهمیدیش...

✅سه سوته پایان‌نامه و مقالتو تموم کن
https://www.tg-me.com/+0Bge7TwsPH84MWI0