ابرهایی که توی این عکساند تا حالا باید جایی باریده باشند بی گمان گلهای زیادی را رویانده اند و بی گمان یکی از آن گل ها را کسی برای معشوقه اش برده فکر می کنم معشوقه باید لبخندی زده باشد از شادی بی آنکه بداند ما در این عکس چقدر غمگین بوده ایم!
اگر زمان منتظر ما میایستاد تا ما به بلوغ برسیم، قطعا زندگی با نقصهای کمتری را تجربه میکردیم. نمیدانم زندگی بدون واژهی «افسوس» چه شکلی خواهد بود! شیرینتر است یا مزهی یکنواختی دارد!؟