همه چی شبیه تیکه های پازل شده
کنار هم چیده میشه
اثر همو قوی میکنن
یه ضربه محکم..

باورم نمیشه یه روزی اینجا چیزهای شاد مینوشتم. :)

حالا زندگیم مدت هاست تا چشم کار میکنه رنجه

جونام دیگه تموم شده

دارم نسبت به همه چیز خنثی میشم :)

دیگه بزرگ میشم

دیگه از خیلی چیزا ناراحت نمیشم. خیلی حرفا و اتفاقا دیگه روم اثری نداره، میخندم و رد میشم. قول میدم دختر خوبی بشم‌. قول میدم دختر کوچولوی گریون توی وجودمو بغلش کنم و بگم وقتشه بریم تو دنیای بی رحم آدم بزرگا.

وقتشه بزرگ شیم مامانی

قراره یه قسمت از وجودمونو بکشیم مامانی

قول میدم خیلی زیاد درد نداشته باشه

مامانی باید یاد بگیری هرکسی قول میده، الزاما قرار نیست به قولش عمل کنه

مامانی باید یاد بگیری یه سری حسای کوچولو که قلبتو قلقلک میده رو نادیده بگیری

مامانی قول بده کمتر گریه کنی

فقط وقتی خیلی زیاد دردت میاد مثلا وقتایی که چاقو دستتو میبره

مامان جان خیلی اعتماد نکن به آدما‌. اکثرا از دور قشنگن. نزدیک که بشی رنج فراوونی بهت میرسه و ممکنه حتی این رنج رو خودخواسته به جون بخری و ادامه بدی. پس حواست به خودت باشه مادر.

مامان جان باید شبا زود بخوابی چون مثل حالای من از گریه جون میدی. پس بخواب مادر

تا یادم نرفته بگم آب زیاد بخور و دوش آب سرد معجزه میکنه. :)

یادم رفت بگم، دنیای آدم بزرگا پر از دروغه، بهش عادت کن عزیز دلم. سعی کن تو دروغ نگی، ولی زودباور هم نباش.

دوستت دارم.

یه ذهنیت کثیف توی ذهنای نجس وجود داره. این شکلیه که آدما همه ابزارن!
دنیا داره به همین سمت میره لاوا. به خودم نگاه کردم دیدم همیشه ابزار بودم. همیشه :)