لطفا در صورت مشکل اگر تهران هستید و نیاز به ویزیت دارید


بهم پیام بدید لازم نیست نگران مبلغش باشید رایگان هست

📢 اقدامات فوری برای مردم در مواجهه با آلودگی پرتویی

اگر حادثه‌ای مانند آلودگی پرتویی رخ دهد، اقدامات زیر را انجام دهید تا خطر را به حداقل برسانید:


---

1️⃣ آیا باید منطقه را ترک کنید؟

اگر مقامات دستور تخلیه دادند:

فوراً منطقه را ترک کنید.

فقط وسایل ضروری مثل مدارک، دارو، و آب آشامیدنی را بردارید.

مسیرهای اعلام‌شده توسط مقامات را دنبال کنید.

اگر خودرو ندارید، به مراکز تجمع عمومی اعلام‌شده مراجعه کنید.


اگر امکان ترک منطقه نیست یا تخلیه اعلام نشده:

فوراً به داخل یک ساختمان محکم یا زیرزمین پناه ببرید.

پنجره‌ها و درها را بسته و سیستم تهویه را خاموش کنید.

منتظر اطلاعیه‌های بعدی مقامات رسمی بمانید.




---

2️⃣ اقدامات فوری برای حفاظت فردی

1. لباس‌های آلوده را درآورید:

لباس‌هایتان را فوراً دربیاورید و در یک کیسه پلاستیکی قرار دهید.

دوش بگیرید و پوست را با آب و صابون بشویید.



2. غذا و آب سالم مصرف کنید:

فقط از مواد غذایی بسته‌بندی‌شده و آب سالم استفاده کنید.

قبل از مصرف، ظروف و بسته‌بندی‌ها را تمیز کنید.



3. از شایعات دوری کنید:

اطلاعات را فقط از منابع معتبر مثل رادیو یا تلویزیون رسمی دریافت کنید.



4. ماسک یا پارچه مرطوب استفاده کنید:

اگر در فضای باز هستید و امکان پناه‌گیری ندارید، دهان و بینی خود را با ماسک یا پارچه مرطوب بپوشانید.



5. مصرف یدید پتاسیم (KI):

فقط در صورت اعلام مقامات، از این دارو برای محافظت از تیروئید در برابر ید رادیواکتیو استفاده کنید.





---

3️⃣ نکات مهم هنگام ترک منطقه

تا حد امکان در مسیرهای پرجمعیت توقف نکنید.

در صورت استفاده از خودرو، پنجره‌ها را بسته و سیستم تهویه را خاموش کنید.

پس از رسیدن به محل امن، لباس‌های خود را تعویض کنید و بدن را با آب و صابون بشویید.



---

⚠️ اطلاعیه:
برای حفظ ایمنی خود و دیگران، این دستورالعمل‌ها را جدی بگیرید و در صورت امکان، آنها را با دیگران به اشتراک بگذارید.

📍 پخش کنید تا همه آگاه شوند.

🗞 بازنشر یادداشت

#دکتر_محمدحسین_محمودی. روان‌‌پزشک

توصیه‌هایی برای روزهای سخت

مقدمه: این یادداشت چند سال پیش برای روزنامه‌ی همشهری نوشته شده، و در تجربه‌ها هم درج شده. متاسفیم که کاربرد دارد.

روان ما ایرانیان، روزگاری بس دشوار را سپری می‌کند. ضربه‌های شدید و به‌ویژه پیاپی، جانکاه هستند و روانفرسا. عضوهایی از جامعه را نیز که آسیب مستقیمی ندیده‌اند قرار نمانده از محنت دیگران. ضمن امید به تداوم نیافتنِ بار سنگینِ این روزگار، داشتن برنامه‌ای برای مراقبت از عملکرد روانمان و ارتقای تاب‌آوری آن، ضروری است. فهرست زیر را می‌توانیم به‌عنوان برنامه‌ای برای بهداشت روانمان پیش چشم داشته باشیم.

انکارهای یکدیگر را بپذیریم

انکار یا تلاش برای فراموش کردن، شاید برای ایجاد فرصتی - تا آدمی بتواند با احساس خطرها و فقدان‌هایش مواجه شود - موقتا مفید و راهگشا باشد. کسانی که بی‌تفاوت به‌نظر می‌رسند، ممکن است در چنین شرایط ذهنی‌ای باشند؛ خرده‌گیری غالبا کمکی نمی‌کند.

استقبال از آماده‌سازی‌های کوچک 

اگر فعالیت‌های پیشگیرانه‌ای به‌نظرمان می‌رسد، هرچند کوچک (مثلا منظم کردنِ شناسنامه‌ها، یا گذاشتن یک گلدان کوچک در پیش چشم)، انجامشان دهیم؛ این کنش‌ها می‌توانند دست‌کم آرامش روانی‌ای به‌دنبال آورند.

از احساس نهراسیم

برعکس، به‌خودمان اجازه دهیم که غم، تشویش، خشم یا ترس‌هایمان را در آرامش لمس و تجربه کنیم. هیچ احساسی ممنوع نیست.

از فکر کردن نگریزیم

زمانی (البته محدود) معین کنیم و افکارمان را هرچه هستند، تماشا کنیم و اجازه دهیم که فکر و خیال‌ها در اتاق ذهنمان جاری شوند. احساس‌های مرتبط با این افکار را هم با آرامش لمس کنیم.

تشکیل گروه

گروه‌های کوچک گفت‌وگو شکل دهیم؛ مثلا ۷ نفره. زمان کافی و مستقل معین کنیم؛ مثلا یک ساعت. کنار هم بنشینیم و احساس‌ و افکارمان را با هم قسمت کنیم. نیازی نیست یکدیگر را راهنمایی کنیم؛ همین که همدلانه می‌شنویم و می‌گوییم شفابخش است.

کارهای داوطلبانه نوع‌دوستانه 

کنش‌های داوطلبانه و نوع‌دوستی در تماس با جامعه، علاوه بر مزایایشان برای دیگران و برای روان خودمان التیام‌بخش است. نوع‌دوستی با بهبود سلامت و طول عمر مرتبط است. در محیط اطرافمان فعالیت‌های داوطلبانه خلاقانه کوچکی طراحی کنیم؛ آشنایانمان را نیز دعوت کنیم.

تمرین‌های آرام‌سازی 

درباره تمرین‌های آرام‌سازی (Relaxation) و ذهن‌آگاهی (Mindfulness) جست‌وجویی کنیم و گه‌گاه انجامشان دهیم و به دیگران نیز اگر علاقه‌مند بودند آموزش دهیم. نوشتن افکار و احساس‌ها نیز معمولا به تهویه روانی و سبک‌شدنمان کمک می‌کند.

اخبار، بی‌اجازه وارد اتاق ذهنمان نشوند

برای مرور اخبار، زمانی را معین کنیم و خارج از آن محدوده زمانی، از دیدن و شنیدن اخبار ریز و درشت دوری کنیم. در گفت‌وگو با اطرافیان نیز موضوعات متنوعی آماده کنیم و تنها بر اخبار متمرکز نشویم.

روان‌پزشک را فراموش نکنیم

ناخوشی‌های روانی ممکن است به‌دنبال تنش‌های فردی یا اجتماعی آغاز شوند و اوج بگیرند. چنانچه شدت یا مدت احساس‌های آزارنده مانند غم، خشم، اضطراب یا ترس یا... زیاد شد، برای «چکاپ» سلامت روان، به روان‌پزشک مراجعه کنیم.

سبک زندگی سالم

این روزها بیشتر مراقب بهداشت خواب و تغذیه و فعالیت بدنی و استراحت‌هایمان باشیم و از مهارت‌های ارتباط سالم با اطرافیانمان بیشتر استفاده کنیم. با این مراقبت‌ها، روانمان تنش‌ها را بهتر تاب می‌آورد و مشکلاتمان را کارآمدتر حل خواهیم کرد.

فعال بمانیم

فعالیت‌های مفید روزمره خودمان را رها نکنیم. اشتغال، خانه‌داری، مطالعه، ورزش، تحصیل و... همگی می‌توانند به حفظ و بهبود عزت نفس و فعال ماندن عملکردهای سازگارانه روانمان کمک کنند. اگر مایل بودید، درباره محتوای این برنامه با دیگران گفت‌وگو کنید.

#تجربه‌های_روان‌پزشکانه

پست های مهمی که باید بخونید:

• لوازم مورد نیاز کیف اضطراری

• بروشور جنگ

• چک‌ لیست شرایط اضطراری

• کتاب کمک های اولیه

• لیست پناهگاه های شهر های ایران

• اصول و نکات ضروری برای شرایط اضطراری و جنگی

• گروه پروکسی

• کمک های اولیه حیاتی

• جلوگیری از خونریزی شدید

• فیلتر شکن (vpn) برای گوشی های اندروید و ای‌او‌اس

• پیام رسان افلاین

• چک لیست اضطراری خانواده در بحران

• حفظ آرامش

• شماره های اضطراری

• لوازم ضروری بچه‌ی کوچیک

• لوازم ضروری حیوان خانگی

📌 نکات مهم: لطفاً با دقت بخوانید

۱. آماده بودن یعنی زنده ماندن. همه‌ی این لینک‌ها و مطالب برای اینه که تو و عزیزانت بتونید توی شرایط بحرانی زنده بمونید و کمتر آسیب ببینید.

۲. لطفاً لینک‌ها رو ذخیره کنید. ممکنه اینترنت قطع بشه یا دسترسی سخت باشه. همه‌ی مطالب رو توی گوشی، لپ‌تاپ یا به‌صورت پرینت‌شده نگه دارید.

کیف اضطراری رو همین امروز آماده کنید. نذارید فردا یا هفته‌ی بعد. بحران خبر نمی‌کنه.

۴. برای خانواده و دوستانتون هم بفرستید. اگر فقط خودتون آماده باشید، توی بحران بار بقیه هم روی دوش شما میفته. کمک کنید همه بدونن باید چیکار کنن.

۵. آرامش خودتون رو حفظ کنید. وحشت نکنید. آدم‌هایی که سردرگم می‌شن بیشتر آسیب می‌بینن. تمرین کنید که در شرایط سخت هم بتونید منطقی فکر کنید.

۶. از همین حالا مکان پناه‌گیری رو مشخص کنید. توی خونه، محل کار، مسیرهای رفت‌وآمدتون.

۷. اگه حیوان خونگی یا بچه‌ی کوچیک دارید، مخصوصاً برای اون‌ها برنامه‌ریزی کنید.

۸. این لیست آپدیت میشه.

🖤 زنده بمونیم، کنار هم.

🗞 درنگ

#دکتر_امیرحسین_جلالی‌ندوشن. روان‌‌پزشک

در میانه‌ی اندوه و انسجام
مهاجر ایرانی در روزهای جنگ و دوری

در روزهایی که آسمان ایران پر از سایه‌ی تهدید است و دل‌ها در تپش اخبار نامعلوم، بسیاری از ما ایرانیان، که فرسنگ‌ها دور از وطن زندگی می‌کنند، با حسّی غریب از «نزدیکی درد» و «فاصله‌ی ناتوانی» زندگی می‌کنیم. شبیه قهرمانان رمان‌های چون “شازده احتجاب” هوشنگ گلشیری که در خاطره‌ و گذشته زندانی‌ست تا “چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم” زویا پیرزاد که در سکوت و خویشتن‌داری روزمره‌اش، طوفان‌های درونی پنهان است ــ در ما نیز لایه‌هایی از سوگ، اضطراب، احساس گناه و گسست نهفته است.

مهاجرت، نه تنها جابجایی جغرافیایی، بلکه یک تجربه‌ی بلندمدتِ عاطفی-شناختی است. ما حامل حافظه‌ای جمعی، زبانی ناگفته، و ارتباطاتی بریده با سرزمینی هستیم که هنوز در خواب‌ها و نیایش هایمان زنده است. این روزها، بسیاری از مهاجران ایرانی دچار پدیده‌ای هستند که به آن grief without body یا سوگ بی جسد می‌گویند؛ یعنی سوگی بی‌پایان، بی‌خداحافظی، و بی‌امکانِ مشارکت در آداب جمعی سوگواری.

از سوی دیگر، تجربه‌ی مهاجران در این ایام اغلب با گناه بازمانده (survivor’s guilt) و شرم ناظر (witnessing shame) درآمیخته: چرا من اینجا در امنیت‌ام، در حالی که خانواده‌ام، هم‌نسلانم، یا حتی بیمار سابقم، در دل اضطراب و خطرند؟ این احساسات اگرچه قابل‌فهم‌اند، اما اگر بدون پالایش باقی بمانند، به افسردگی پنهان، خشم‌های درونی شده، یا جدایی از خویشتن اصیل مهاجر می‌انجامند.

چه باید کرد؟

نه گسستن کامل از رسانه‌ها ممکن است، نه زیستن در اضطراب همیشگی. نقطه‌ی تعادل جایی‌ست که مهاجر می‌کوشد هم‌دلی فعال را با مرزبندی روانی همراه کند؛ که بتواند به اخبار واکنش نشان دهد، بدون اینکه تمام روان‌اش را واگذارد؛ که بتواند اندوه را بپذیرد، بی‌آنکه فرسوده شود؛ که بتواند از راه دور تأثیرگذار باشد، بی‌آنکه خود را قربانی احساس ناتوانی کند.

در نهایت، مهاجرت برای ایرانی، همچون بسیاری از ملت‌های ریشه‌دار، بیشتر از یک تجربه‌ی زیستی، یک تجربه‌ی هستی‌شناسانه است. زیستن در دو زمان (گذشته و اکنون)، دو زبان (مادری و دوم)، و دو سرزمین (زاده‌شده و انتخاب‌شده) کاری‌ست که قدرتی عاطفی، فرهنگی و ذهنی می‌طلبد. اگر بتوانیم این روزها را با گفت‌وگو، پیوند، و مراقبت روانی از خود و دیگران بگذرانیم، شاید از دل همین بحران، انسجامی تازه برای روان مهاجر ایرانی زاده شود.

#تجربه‌های_روان‌پزشکانه

تو این شرایط بحرانی دوستان متخصص و عزیزم قبول کردند که سوالات اورژانسی شما رو در حد توانشون در دایرکت اینستاگرام و به صورت رایگان پاسخ بدهند و راهنماییتون کنند.فقط جان من فقط سوالات مهم و اورژانسی رو بپرسید و آبروی من رو حفظ کنید💞🫂خیلی دوستتون دارم💞⁩