بنگر چه جان‌های گرامی رفته‌اند از دست...


.

لب سرچشمه‌ای و طرف جویی
نمِ اشکیّ و با خود گفت و گویی
به یاد رفتگان و دوستداران
موافق گَرد با ابرِ بهاران
چو نالان آمدت آبِ روان پیش
مدد بخشش از آبِ دیدهٔ خویش

حافظ
.

امیلی دیکنسون

I'm Nobody! Who are you?
Are you - Nobody - too?
Then there's a pair of us!
Don't tell! they'd advertise - you know!

How dreary - to be - Somebody!
How public - like a Frog -
To tell one's name - the livelong June -
To an admiring Bog!

◽️Emily Dickinson


من هیچ کسم! تو کیستی؟
تو هم آیا هیچ کسی؟
پس ما یک جفتیم.
به هیچ کس مگو!
مبادا رسوایمان کنند!

چه ملال‌آور است کسی بودن!
چه شرم‌آور است همچون غوکان
نام خود را در سراسر بهاران
به منجلابی ستایشگر گفتن!

▪️ترجمهٔ سعید سعیدپور
(به خاموشی نقطه‌ها، نشر مروارید، ص۱۰۰)

من هیچ‌کسم، تو کیستی؟
تو نیز هیچ‌کسی؟
پس ما یک جفت هستیم- حرفی مزن
می‌دانی که طردمان می‌کنند

چه ملال‌آور است کسی بودن
چه عمومی است مانند قورباغه
تمام طول روز
نام خود را گفتن
به لجن‌زاری ستایشگر

▪️ترجمهٔ ضیاء‌ موحّد
(شعر و شناخت، نشر مروارید، ص۲۰۹)

.

باید دردی داشت،
غمی‌ یا که ماتمی،
تا چشم به جانب زیبایی بگردد.

اما همین که برگشت
روی شادی را به ندرت می‌بیند_
همچو آویزه‌های بلور.

مسرّت معمول را
به بهای کم‌تر می‌توان خرید،
بها به میزان حُسن.

سَروَر ما
اسراف ندانست
که جان بر صلیب بنهد.

امیلی دیکنسون
ترجمهٔ سعید سعیدپور
(به خاموشی نقطه‌ها، نشر مروارید، ص۱۹۰)

میان رنج و زیبایی پیوند ژرفی نهاده‌اند. به میزان رنجی که می‌بَریم از زیبایی برخودار می‌شویم. آنکه جان خود را بر صلیب می‌نهد چشم به زیبایی بزرگی گشوده است. زیبایی‌های معمولی در ازای بهایی ناچیز به دست می‌آیند، و زیبایی‌های بزرگ، بهایی بزرگ طلب می‌کنند.

@sedigh_63

گوشِ حس، گوشِ دل


شنیدن نغمه‌‌ٔ قُمری
می‌تواند چیزی عادی
یا حادثه‌ای الهی باشد

این را به پرنده کاری نیست
که او به یکسان می‌خواند
در خلوت و در جمع

کیفیت گوش است که آن را زیبا می‌شنود
یا بی‌اعتنا

پس اینکه در آن رازی هست
یا هیچ نیست،
سببش درون ماست.

شکاک می گوید:
نغمه در درخت است-
خیر در گوش شما!

◽️(به خاموشی نقره‌ها بر صفحه‌ٔ سپید: سرود‌ه‌های امیلی دیکنسون، ترجمهٔ سعید سعیدپور، نشر مروارید، ص۱۸۰)

نشنود آن نغمه‌ها را گوشِ حس
کز ستم‌ها گوشِ حس باشد نجس
(مثنوی، ۱: ۱۹۲۸)

تو نبینی برگ‌ها را کف زدن
گوشِ دل باید نه این گوش بَدَن
گوشِ سر بربند از هزل و دروغ
تا ببینی شهرِ جانِ با فروغ
(مثنوی، ۳: ۱۰۰-۱۰۱)

گوشِ بی‌گوشی در این دم برگشا
بهرِ رازِ یَفْعَلُ اللَّه ما یَشَا
(مثنوی، ۳: ۴۶۸۸)

گوشِ حسِّ تو به حرف ار در خَور است
دان که گوشِ غیب‌گیرِ تو کر است
(مثنوی، ۱: ۳۴۰۶)

گوشِ جان و چشمِ جان جز این حس است
گوشِ عقل و گوشِ ظن زین مُفلِس است
(مثنوی، ۱: ۱۴۷۰)

گوشِ خر بفْروش و دیگر گوش خَر
کاین سخن را در نیابد گوشِ خر!
(مثنوی، ۱: ۱۰۳۵)

@sedigh_63

انسانم آفریدی
با تن‌پوش درد
در فصل‌های طوفانی

انسانم آفریدی
و تنهایی بزرگت را
با من قسمت کردی

نگاه لرزانم را
به آتشی دوخته‌ام
که از قلب تو بیرون می‌زند
و مرا به کودکیِ آفتاب
می‌رساند

نمی‌خواهم درختی باشم
با سرنوشت محتوم
جویباری باشم
بی‌خاطره
یا پرنده‌زار آسمان
که در عشق نمی‌میرد

آتشی را که در چشم من است
بازپس مگیر
انسانم آفریدی
انسانم برانگیز

#صدیق_قطبی

.

راه حلّ تنهایی

«البته که تنهایی «راه حل» ندارد. تنهایی بخشی از هستی‌ست، باید با آن رودررو شویم و راهی برای هضم آن بیابیم. ارتباط با دیگران مهم‌ترین منبع در دسترس ما برای کاستن از وحشتِ تنهایی‌ست. هر یک از ما کشتی‌هایی تنها در دریایی تیره و تاریم. نور کشتی‌های دیگر را می‌بینیم، کشتی‌هایی که به آنها دسترسی نداریم ولی حضورشان و شرایط مشابهی که با ما دارند، آرامش زیادی به ما می‌بخشد. ما از تنهایی و درماندگی محضمان آگاهیم. ولی اگر بتوانیم سلول‌های بی‌روزنمان را بشکافیم، متوجه می‌شویم که دیگرانی هم هستند که با وحشتی مشابه دست‌به‌گریبانند. احساس تنهایی، راهی برای همدردی با دیگران به‌رویمان می‌گشاید و به این ترتیب، دیگر چندان وحشت‌زده نخواهیم بود. پیوندی نادیدنی، افرادی را که تجربه‌ای مشترک دارند، به هم می‌پیوندد.»(صفحه ۵۵۴)

«هیچ رابطه‌ای قادر به از میان بردن تنهایی نیست. هر یک از ما در هستی تنهاییم. ولی می‌توانیم در تنهایی یکدیگر شریک شویم همانطور که عشق درد تنهایی را جبران می‌کند. بوبر می‌گوید: «یک رابطه‌ٔ خوب و صمیمی، بر دیواره‌های سر به فلک کشیده‌ٔ تنهایی آدمی رخنه می‌کند، بر قانون بی‌چون و چرای آن فائق می‌شود و بر فراز مغاک وحشت‌انگیز عالَم، از وجود خود به وجود دیگری پل می‌زند.»(صفحه ۵۰۷)

«نجات از تنهایی برای بسیاری به‌دست خداوند میسّر است؛ ولی همان‌طور که آلفرد نورث وایتهد تأکید کرده تنهایی شرط یک اعتقاد معنوی حقیقی‌ست: «دین همان کاری‌ست که فرد با تنهایی خود می‌کند... و اگر هرگز تنها نبوده باشی، هرگز دین‌دار نبوده‌ای.»... فروم در هنر عشق ورزیدن نوشت: «توانایی تنها بودن، شرط توانایی عشق ورزیدن است.»... افراد زیادی این موضوع را تأیید کرده‌اند که تنهایی را باید پیش از آنکه بر آن پیشی گیریم، تجربه کنیم. مثلاً کامو: «وقتی انسان آموخت_ آن هم نه فقط بر روی کاغذ_ که چگونه با رنج‌هایش تنها بمانَد، چگونه بر اشتیاقش به گریز چیره شود، آن وقت چیز زیادی نمانده که یاد نگرفته باشد.» همین‌طور رابرت هابسن: «انسان بودن به معنای تنها بودن است. پیشرفت در جهت انسان شدن به معنای کشف شیوه‌های نوین برای آرام گرفتن در تنهایی خویش است.»(صفحه ۵۵۵_۵۵۶)

▫️(روان‌درمانی اگزیستانسیال(وجودی)، اروین یالوم، ترجمهٔ سپیده حبیب، نشر نی، چاپ ششم: ۱۳۹۴)

«آیا ارزش روابط حد و مرزی هم دارد؟ آخر اگر تنها به دنیا می‌آییم و ناچاریم تنها از دنیا برویم، پس ارتباط چه ارزش اساسی پایداری می‌تواند داشته باشد؟ هر وقت این پرسش را سبک‌سنگین می‌کنم، یاد تعبیری می‌افتم که زنی رو به مرگ در گروه روان‌درمانی کرده است: «شبی سیاه و قیرگون است. من تنها در قایقی بر لنگرگاهی شناورم. چراغ‌های روشن قایق‌های دیگر را می‌بینم. می‌دانم که نمی‌توانم به آنها برسم و به جمعشان بپیوندم. اما چقدر احساس آرامش می‌کنم که می‌بینم آن همه نور روی لنگرگاه در جنبش است.» با او موافقم.»(صفحه ۱۶۴)

◽️(خیره به خورشید: غلبه بر هراس از مرگ، اروین یالوم، ترجمهٔ مهدی غبرایی، نیکونشر، ۱۳۸۹)

@sedigh_63

نقدِ حکمتِ عامیانه

سیمون دوبووار در مقاله‌ٔ «نقد حکمتِ عامیانه» دفاعیه‌ٔ پُرشوری از اگزیستانسیالیسم دارد. او این تلقّی عامه را که «اگزیستانسیالیسم منکر دوستی و برادری و تمامِ صُوَرِ عشق است؛ فرد را در تنهایی خودپسندانه‌ٔ خویش محبوس می‌کند، رابطه‌اش را با جهان واقعی می‌بُرَد، و او را محکوم می‌کند که در ذهنیت و درونگرایی محض، مجزّا و منفصل بماند.» رد می‌کند.

سیمون دوبووار این نگاه بدبینانه را متعلّق به مکتب سودگرایی می‌داند:

«دربارهٔ عشق، دوستی و برادری انسانی، می‌توان به آسانی دریافت که روانشناسی مبتنی بر سودطلبی، جای وسیعی برای آنها باز نمی‌گذارد... افکار عمومی به دوستی هم ایمانی ندارد... دوستی هم نمی‌تواند تنهایی و فردیّتی را که زندان بشر است فروریزد. برای هیچکس، هیچگاه ممکن نیست که در غم و شادی دیگری شریک شود، حتی ممکن نیست آن را درک کند. «آدم‌ها نفوذناپذیرند و ذهن‌ها ارتباط‌ناپذیر». در عشق و دوستی و هر پیوند دیگری، هر طرف برای دیگر بیگانه‌ای است مرموز. انسان چه در خانه، و چه در میان دوستان، چه در محیط کار، هیچگاه نمی‌تواند به چیزی جز به «تنهایی مشترک»، که نصیب همه‌ٔ آدمیان است، دست یابد. نارسایی زبان، ادب، آداب معاشرت و ابتذال، مانع هر گونه‌‌ٔ ارتباط حقیقی است. و مخصوصاً آدمیان برای ایجاد ارتباط واقعی میان خود چندان کوششی نمی‌کنند. در اشتغالات خاص خود، در همّ و غم خود، محصورند، و به آنچه در زمینه‌های دیگر می‌گذرد کاری ندارند... هر کس دوست دارد داستان‌های خاص خود را بگوید و از شنیدن قصه‌ٔ دیگران ملول می‌شود.»(نقدِ حکمتِ عامیانه، سیمون دوبُوار، ترجمه مصطفی رحیمی، انتشارات آگاه: ۱۳۵۲، صفحه ۲۰ و ۲۲-۲۳)

اما دوبووار معتقد است فلسفه‌ٔ اگزیستانسیالیسم نگاه خوشبینانه‌ای به روابط انسانی دارد: 

«بشر می‌تواند از خلال جهان با سایر افراد بشر متّحد و یگانه شود. اگزیستانسیالیست‌ها از انکار عشق و دوستی و برادری چنان دورند، که به نظر ایشان فقط در این ارتباط‌های بشری است که هر فردی می‌تواند بنیاد و تحقّق هستیِ خود را بازیابد.»(همان، صفحه ۳۲)

@sedigh_63

خطاب حق (۱)

سوگند به آغاز روز، سوگند به شب، آنگاه که آرام گیرد، که پروردگارت تو را رها نکرده و دشمن نداشته است. و بی‌گمان، آخرت برای تو بهتر از دنیاست. و به‌زودی پروردگارت به تو بخششی کند که خشنود شَوی.(۹۳: ۱_۵) همانا آدمی را در رنج و سختی آفریده‌ایم.(۹۰: ۴) همانا تو با رنج و تلاش به سوی پروردگارت رونده‌ای. پس سرانجام، او را دیدار خواهی کرد.(۸۴: ۶) بخوان به نام پروردگارت که آفرید، انسان را از خونی بسته آفرید. بخوان، که پروردگار تو گرامی‌ترین است. (۹۶: ۱_۳) نام پروردگارِ برترت را به پاکی بستای.(۸۷: ۱) و پروردگارت را بزرگ بدار، و جامه‌ات را پاکیزه دار، و از پلیدی دوری گُزین.(۷۴: ۳_۵) و سجده کن، و خود را (به خدا) نزدیک گردان.(۹۶: ۱۹) و برای پروردگارت شکیبا باش.(۷۴: ۶) و نام پروردگارت را یاد کن و به سوی او [از همه چیز] دل بکن.(۷۳: ۸) و چون فراموش کردی، پروردگارت را ياد کن و بگو: امید است که پروردگارم مرا به کاری نزدیکتر از این به رشد [و کمال] هدایت کند.(۱۸: ۲۴) و بر آنچه گویند شکیبا باش، و به نیکویی از آنان کناره بگیر.(۷۳: ۱۰) و در دل خویش، پروردگارت را بامدادان و شامگاهان با تضرّع و ترس، بی‌صدای بلند، یاد کن و از غافلان مباش.(۷: ۲۰۵) و حق خویشاوند و بینوا و «در راه مانده» را بده و هیچ‌گونه ریخت‌وپاش و‌ ولخرجی مکن. زیرا که ریخت و پاش‌کنندگانِ ولخرج، برادران [و همگنانِ] شیاطین‌اند.(۱۷: ۲۶_۲٧) و از چیزی که به [حقّانیت] آن هیچ دانشی نداری پیروی مکن؛ زیرا گوش و چشم و قلب[که ابزار دانش و آگاهی‌اند] همگی بازخواست خواهند شد. و در (روی‌) زمین به نخوت گام برمدار، چرا که هرگز زمین را نمی‌توانی شکافت، و در بلندی به کوه‌ها نمی‌توانی رسید.(۱۷: ٣۶_٣٧) میان مردم به حق داوری کن، و از هوس پیروی مکن که تو را از راه خدا گمراه می‌سازد.(۳۸: ۲۶) و خود را با کسانی که صبح و شام پروردگارشان را می‌خوانند در حالی که خشنودی او را می‌خواهند، شکیبا [و همدم و همراه] دار و دیدگانت در طلب زیور زندگی دنیوی از آنان منصرف نگردد، و از کسی که دلش را از یاد خود غافل ساخته‌ایم و از هوس خویش پیروی کرده و کارش زیاده‌روی است، فرمان مَبَر.(۱۸: ٢٨) و به آنچه ما دسته‌هایی از آنان [=کافران‌] را بدان برخوردار ساخته‌ایم چشم مدوز و بر ايشان اندوه مخور و بال خويش براى مؤمنان فرو گستر.(۱۵: ٨٨) بر آنچه گویند شکیبا باش و پروردگارت را پیش از طلوع آفتاب و قبل از غروب آن با ستایش تسبیح‌گوی، و بخشی از اوقات شب و اطراف روز نیز به تسبیح بپرداز، باشد که خشنود شوی. و هرگز چشم مدوز بدانچه از رونقِ زندگیِ دنیا گروه‌هایی از آنان را برخوردار کرده‌ایم که ایشان را بدان بیازماییم، و روزیِ پروردگارت بهتر و پایدارتر است.(۲۰: ۱۳۰_١٣١) بدی را با رفتار نیکوتر برطرف کن که ما به آنچه وصف می‌کنند داناتریم. و بگو: پروردگارا از وسوسه‌های شیطان‌ها به تو پناه می‌بَرَم. و پروردگارا، از اینکه نزد من حاضر شوند به تو پناه می‌برم.(۲۳: ۹۶_۹۸) و بر آن زنده‌ای که نمی‌میرد توکل کن، و با ستایش او تسبیح‌گوی، و همین بس که او از گناهان بندگانش آگاه است.(۲۵: ۵۸)

@sedigh_63

خطاب حق (۲)

بر آن شکست‌ناپذیرِ مهربان توکل کن، همان که چون [به نماز] برمی‌خیزی تو را می‌بیند. و حرکت تو را در میان سجده‌کنندگان [می‌نگرد]. بی‌گمان، اوست که شنوای داناست.(۲۶: ۲۱۷_۲۲۰) و در آنچه خداوند به تو بخشیده است سرای آخرت را بجوی و [در عین حال] سهم خود را از دنیا فراموش مکن. و همانگونه که خداوند به تو نیکی کرده، نیکی کن.(۲۸: ۷۷) بدان که هیچ معبودی جز خدا نیست؛ و برای گناه خویش آمرزش جوی؛ و برای مردان و زنان با ایمان (طلب مغفرت کن)، و خداست که فرجام و مآلِ (هر یک از) شما را می‌داند.(۴۷: ۱۹) و با الله خدای دیگری را مخوان؛ هیچ خدایی جز او نیست؛ جز ذاتِ او هر چیزی فناپذیر است.(۲۸: ۸۸) هر که روی زمین است، فناپذیر است. و [تنها] ذاتِ باشکوه و ارجمند پروردگارت باقی می‌ماند.(۵۵: ۲۶_۲۷) و رحمت پروردگارت از آنچه گِرد می‌آورند بهتر است.(۴۳: ۳۲) آیا خدا برای بنده‌اش کافی نیست؟(۳۹: ۳۶) به کدام‌یک از نعمت‌های پروردگارت تردید روا می‌داری؟(۵۳:۵۵) چه چیز تو را در برابر پروردگارِ بزرگوارت گستاخ کرده است؟(۸۲: ۶) از نعمت پروردگارت سخن بگوی.(۹۳: ۱۱) مگر پاداشِ احسان جز احسان است؟(۵۵: ۶۰) پس شکیبا باش که وعده‌ٔ خدا حق است، و برای گناهت آمرزش بخواه، و شامگاه و صبحگاه پروردگارت را با ستایش، تسبیح گوی.(۴۰: ۵۵) به آثارِ رحمت خدا بنگر که چگونه زمین را پس از پژمردنش زنده می‌سازد؟ بی‌گمان همان [خدایِ توانا]، زنده‌کننده‌ٔ مردگان است، و او بر هر کاری توانا است.(۳۰: ۵۰) نماز را برپا دار، و به کار پسندیده فرمان ده، و از کار ناپسند بازدار، و بر آسیبی که به تو می‌رسد شکیبا باش، که این از کارهای سترگ و استوار است. و از مردم [به نَخوَت] روی برمتاب، و در زمین سرمستانه راه مرو که خدا هیچ به خودبالنده‌ٔ فخرفروشی را دوست نمی‌دارد. و در راه رفتنت میانه‌رو باش، و صدایت را آهسته بدار.(۳۱: ۱۷_۱۹) و نیکی و بدی یکسان نیست، [بدی] را به بهترین شیوه برطرف ساز، آنگاه [خواهی دید] آن کسی که میان تو و او دشمنی وجود دارد [به‌ناگاه چُنان دگرگون شود] گویی که دوستی صمیمی و دلسوز است.(۴۱: ۳۴) در برابر حُکم پروردگارت شکیبا باش و از هیچ گناهکار یا ناسپاسی از آنان فرمان مَبَر. و نام پروردگارت را در صبح و شام یاد کن و پاسی از شب را برای او سجده کن و در درازیِ شب به تسبیح او بپرداز.(۷۶: ۲۴_۲۶) نماز را از هنگام مایل شدن خورشید [از خطّ نصف‌النّهار] تا تاریکی شب برپادار و [به‌ویژه] قرائت سپیده‌دم را (نماز صبح)؛ چرا که قرائت سپیده‌دم همواره مورد نظر [فرشتگان] است. و پاسی از شب را [به نماز و خواندن قرآن] بیدار بمان که برای تو تکلیفی افزون باشد، امید است که پروردگارت تو را به مقامی ستوده برانگیزد. و بگو: پروردگارا، مرا به راستی و درستی [در هر کاری] درآور و به راستی و درستی بیرون آر. و از نزد خویش برای من حجّت و دلیلی یاریگر قرار ده.(۱۷: ۷۸_٨٠)‎ در برابر حُکم پروردگارت شکیبا باش که تو حتماً زیر نظر ما هستی و هنگامی که برمی‌خیزی با ستایش پروردگارت [او را] تسبیح گوی.(۵۲: ۴۸) می‌دانیم که سینه‌ات از آنچه می‌گویند، تنگ می‌شود. پس با ستایش پروردگارت تسبیح گوی و از سجده‌کنندگان باش. و پروردگارت را پرستش کن تا آنگاه که مرگت فرا رسد.(۱۵: ٩٧_۹۹) ای جانِ آرمیده، خشنود [و] پسندیده به سوی پروردگارت بازگرد.(۸۹: ۲۷_۲۸)


@sedigh_63

خطاب حق (۳)

ای مردم، ما شما را از مرد و زنی آفریدیم، و شما را ملت‌ملت و قبیله‌قبیله گردانیدیم تا با یکدیگر شناسایی متقابل حاصل کنید. در حقیقت ارجمندترین شما نزد خدا پرهیزگارترین شماست. بی‌تردید، خداوند دانای آگاه است.(۴۹: ۱۳)

ای مردم، شمایید که به خدا نیازمندید، و خداست که بی‌نیازِ ستوده است.(۳۵: ۱۵)

ای مردم، وعدهٔ خدا حق است، پس مبادا زندگی دنیوی، شما را بفریبد، و مبادا آن (شیطانِ) فریبکار شما را دربارهٔ خدا فریب دهد!(۳۵: ۵)

ای مردم، ستم‌ورزی‌تان تنها به زیان خودتان است، بهرهٔ زندگانی دنیوی را [برخوردار می‌شوید]، آنگاه بازگشت شما تنها به سوی ماست، و شما را به [نتیجه و حقیقت] آنچه می‌کردید خبر خواهیم داد.(۱۰: ۲۳)

ای مردم، از پروردگارتان پروا کنید، و از روزی بترسید که هیچ پدری چیزی را از [عذاب] فرزندش دفع نمی‌‌کند، و هیچ فرزندی برطرف‌کنندهٔ چیزی از [عذاب] پدرش نیست. بی‌گمان، وعدهٔ خدا حق است، پس مبادا زندگی دنیوی، شما را بفریبد، و [شیطان] فریبکار شما را به خدا فریفته نگرداند.(۳۱: ۳۳)

ای مردم، از آنچه در زمین که حلال [و] پاکیزه است بخورید، و به دنبال گام‌های شیطان نروید؛ چرا که او دشمن آشکار شماست.(۲: ۱۶۸)

ای فرزندان آدم، همانا برای شما لباسی پدید آوردیم که شرمگاهتان را می‌پوشاند و [نيز لباسی که مایهٔ] زینت است؛ و [البته] لباس تقوا بهتر است. این از نشانه‌های خداست، باشد که پند پذیرند. (۷: ۲۶)

ای مردم! [قرآن و دعوتِ] حق از سوی پروردگارتان نزد شما آمده است. پس هر کس [با نور قرآن] هدایت گردد، به سود خویش هدایت شده است، و هر کس که [با اعراض از نورِ هدایت قرآن] گمراه گردد، تنها به زیانِ خویش گمراه گردیده است. و من وکیل [و نگاهبانِ هدایت و ضلالتِ شما] نیستم.(۱۰: ١٠٨)

ای مردم، به راستی که شما را اندرزی از سوی پروردگارتان آمده است و شفایی برای آنچه در سینه‌هاست و هدایت و رحمتی برای مؤمنان است.(۱۰: ۵۷)

ای بندگان من که دربارهٔ خویش [در گناه] زیاده‌روی کرده‌اید، از رحمتِ خدا ناامید نشوید، که خدا همهٔ گناهان را می‌آمرزد، همانا اوست که آمرزندهٔ مهربان است. و به سوی‌پروردگارتان بازگردید و فرمانش را گردن نهید، پیش از آنکه عذاب به سراغتان آید و دیگر یاری نشوید. و از بهترین چیزی که از جانب پروردگارتان به سویتان فرو فرستاده شده پیروی کنید، پیش از آنکه ناگهان عذاب به سراغتان آید و شما آگاه نباشید.(۳۹: ۵۳_۵۵)

ای بندگان من که ایمان آورده‌اید، همانا، زمینِ من گسترده است، پس تنها مرا بپرستید.(۲۹: ۵۶)

ای بندگانِ من که ایمان آورده‌اید، از پروردگارتان پروا کنید؛ برای آنان که در این دنیا نیکی کرده‌اند [پاداش] نیکی خواهد بود، و زمین خدا گسترده است [هر جا زمینهٔ نیکی می‌یابید همانجا روید]، جز این نیست که شکیبایان، پاداششان کامل و بی‌حساب داده می‌شود.(۳۹: ۱۰)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، با صبر و نماز [از خدا] یاری بجویید؛ زیرا خدا با صابران است.(۲: ۱۵۳)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، همگی به فرمانبرداری [خدا] درآیید، و به دنبال گام‌های شیطان نروید؛ چرا که او دشمن آشکار شماست.(۲: ۲۰۸)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، از آنچه روزی‌تان کرده‌ایم انفاق کنید، پیش از آنکه روزی بیاید که در آن نه دادوستدی هست و نه دوستی و نه شفاعتی.(۲: ۲۵۴)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، صدقات خود را با منت نهادن و آزار رساندن تباه نکنید.(۲: ۲۶۴)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، از پاکیزه‌های دلپذیری که به دست آورده‌اید و از آنچه برایتان از زمین برآورده‌ایم انفاق کنید، و سراغ [اموال] پَست و نامرغوب نروید که از آن انفاق کنید، در حالی که [اگر همان را به خودتان بدهند] جز با چشم‌پوشی [و بی‌رغبتی] آن را نمی‌گیرید! و بدانید که خدا بی‌نیازِ ستوده است.(۲: ۲۶۷)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، از خدا آن‌گونه که شایسته‌ پروای اوست، پروا کنید، و نمیرید مگر در حالی که تسلیم [فرمانِ او] باشید.(۳: ۱۰۲)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، همواره برپادارندگان عدل [و] گواهان [به حق] برای خدا باشید، هر چند به زیان خودتان یا پدر و مادر و خویشاوندان [شما] باشد؛ اگر [خواهانِ گُواهی]، بی‌نیاز با فقیر باشد خدا به [رعایت حالِ] آن دو سزاوارتر است؛ و هوای نفْس را پیروی نکنید که [از حق] عدول کنید. و اگر‌ [به ناروا] زبان بچرخانید یا روی‌ بگردانید، بی‌گمان، خدا به آنچه می‌کنید همیشه آگاه است.(۴: ۱۳۵)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، همواره برای خدا به‌پا خیزید [و] گواهان به عدل باشید،و هرگز نباید دشمنی‌تان با گروهی شما را وادارد که عدالت نورزید. عدالت بورزید که دادگری به تقوا نزدیک‌تر است. و از خدا پروا کنید؛ چرا که، خدا به آنچه انجام می‌دهید آگاه است.(۵: ۸)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید! از خدا پروا گیرید و وسیله‌ای برای تقرّب به خدا بجویید و در راه او بکوشید، باشد که رستگار شوید.(۵: ۳۵)

@sedigh_63

خطاب حق (۴)

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، به خودتان بپردازيد. هر گاه شما هدايت‏ يافتيد، آن كس كه گمراه شده است به شما زيانى نمی‌‏رساند. بازگشت همه‌ٔ شما به سوى خداست. پس شما را از آنچه انجام می‌داديد آگاه خواهد كرد. (۵: ۱۰۵)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، خدا و پیامبرش را آنگاه که شما را به چیزی دعوت می‌کنند که شما را حیات می‌بخشد اجابت کنید؛ و بدانید که خدا میان آدمی و دل او حائل می‌شود، و اینکه تنها به سوی او [روانه و] محشور می‌شوید.(۸: ۲۴)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، اگر از خدا پروا کنید برای شما وسیلهٔ تشخیص حق از باطل قرار می‌دهد، و گناهانتان را از شما می‌زداید، و شما را می‌آمرزد، و خدا دارای بخشش بزرگ است.(۸: ۲۹)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، از خدا پروا کنید و با راستان باشید.(۹: ۱۱۹)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، رکوع و سجود کنید و پروردگارتان را بپرستید و کار خوب انجام دهید، باشد که رستگار شوید.(۲۲: ٧٧)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، خدا را بسیار یاد کنید. و او را بامداد و شامگاه به پاکی بستایید. اوست که خود و فرشتگانش بر شما درود می‌فرستند، تا شما را از تاریکی‌ها به سوی نور بیرون آورد؛ و [او] به مؤمنان مهربان است.(۳۳: ۴۱_۴۳)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، اگر خدا را یاری کنید، [او] شما را یاری خواهد کرد و گام‌هایتان را استوار خواهد ساخت.(۴۷: ۷)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، نباید هیچ گروهی [از شما مردان] گروه دیگر را مسخره کند، شاید آنان بهتر از اینان باشند، و نه زنانی زنان دیگر را، شاید آنان بهتر از اینان باشند و از یکدیگر عیب‌جویی نکنید و همدیگر را با لقب‌های بد مخوانید، چه بد عنوانی است فسقِ بعد از ایمان، و هر که توبه نکند چُنین کسانند که ستمکارند. ای کسانی که ایمان آورده‌اید، از بسیاری گمان‌ها بپرهیزید که برخی گمان‌ها گناه است، و [در کارهای یکدیگر] جستجو نکنید، و از یکدیگر غیبت نکنید، آیا یکی‌ از شما دوست دارد که گوشت برادرِ مُردهٔ خود را بخورد؟ [بی‌گمان] آن را ناپسند می‌دارید، و از خدا پروا کنید که خدا بس توبه‌پذیرِ مهربان است.(۴۹: ۱۱_۱۲)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید از خدا پروا کنید و به پیامبرش ایمان بیاورید تا از رحمت خود دو بهره به شما دهد، و برایتان نوری قرار دهد که به‌وسیله‌ آن راه بسپرید و شما را بیامرزد، و خدا آمرزنده‌ مهربان است.(۵۷: ۲۸)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، از خدا پروا کنید، و هر کسی باید بنگرد که برای فردا[یش] چه پیش فرستاده است، و از خدا پروا کنید، که خدا به آنچه می‌کنید آگاه است. و مانند کسانی نباشید که خدا را از یاد بردند، و خدا نیز خودشان را از یادشان بُرد، آنانند که نافرمانند.(۵۹: ۱۸_۱۹)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، دارایی‌ها و فرزندانتان شما را از یاد خدا غافل نگرداند، هر کس چُنین کند، آنانند که زیانکار خواهند بود. -و از آنچه روزیِ شما کردیم انفاق کنید، پیش از آنکه مرگ به سراغ هر یک از شما آید، آنگاه گوید: پروردگارا، چرا تا مدتی نزدیک [مرگ] مرا به تأخیر نیفکندی تا صدقه دهم و از شایستگان شوم؟ ولی خدا هرگز [مرگِ] کسی را چون اجلش فرارسیده باشد به تأخیر نمی‌افکند، و خدا به آنچه می‌کنید آگاه است.(۶۳: ۹_۱۱)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید به درگاه خدا توبه‌ خالصانه کنید، امید است پروردگارتان بدی‌های‌تان را از شما بزداید و شما را به باغستان‌هایی درآورَد که از دامن آنها جوی‌ها روان است، روزی که خدا، پیامبر و کسانی را که با او ایمان آورده‌اند خوار نمی‌سازد، نورشان پیشارویشان و از جانب راستشان شتابان است.(۶۶: ۸)

آیا برای کسانی که ایمان آورده‌اند هنگام آن نرسیده است که دل‌هایشان به یادِ خدا و آنچه از حق فرود آمده خشوع یابد؟(۵۷: ۱۶)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، یاران خدا باشید.(۶۱: ۱۴)

@sedigh_63