روزنامه شریف | SharifDaily

«هر کدام، یک قطعه»

#در_حاشیه
#مطهره_یادگاری

▫️ روزی از روزهای میانهٔ مهرماه بود. پله‌های ورودی دفتر روزنامه را پشت سر گذاشتم و می‌خواستم به سمت دانشکده بروم که توجهم به سمت آقای مشکی‌پوشی جلب شد. یک بطری را روی زمین گذاشته بود و همچنان که با تلفن همراهش صحبت می‌کرد تندتند خم می‌شد و از روی چمن‌ها چیزی برمی‌داشت.

▫️ رفتارش برایم عجیب بود و باعث شد بیشتر دقت کنم. دیدم آن چیزهای کوچک ته‌سیگار هستند. بطری تا نیمه پر شده بود و او هنوز هم مشغول بود. نمی‌دانم تمام آن ته‌سیگارها را از چمن‌های نزدیک دفتر برداشته بود یا نه. اما راستش در آن لحظه فکر دیگری در ذهن من جان گرفت. به باور من آقای مشکی‌پوش مثل تمام ما در برابر طبیعت مسئول بود و چقدر هم خوب در حال انجامش بود. اما خب چرا بقیه این‌طور نبودند؟ ذهنم به دنبال توجیهی بود تا از دیگرانی که ته‌سیگارهایشان را رها کرده بودند رفع اتهام کند؛ اما نتوانست.

▫️ منطقش می‌گفت آنها هم در برابر کار خود مسئول بوده‌اند و کوتاهی کرده‌اند. راست می‌گفت. اما قسمت سخت‌ترش این بود که در این لحظه، کلی ماجرای دیگر را از لابه‌لای روزهایی که گذشته بودند برای خودش یادآوری کرد. مثلاً یادش آمد که آقای ایکس که خودش قبول کرده بود عکاسی پروژه را انجام بدهد کارش را نیمه‌تمام گذاشته بود. یا خانم فلانی که گفته بود برای آخر هفته گزارشش را تمام می‌کند، شنبه عصر یک گزارش نصفه‌ونیمه تحویل داد. همین‌طور دوستش که مسئولیت خرید مواد اولیه را قبول کرده بود تا زمان مقرر نیمی از فهرست را هم نخریده بود و این‌طور شد که به‌موقع به مسابقه نرسیدند.

▫️ در تمام این ماجراها یک کلمه بود که در ذهنم پررنگ شده بود: مسئولیت‌پذیری. راستش اگر تمام آن آدم‌ها فقط مسئولیت کار خودشان را قبول می‌کردند یا از کاری که خودشان گفته بودند انجام می‌دهند شانه خالی نمی‌کردند، جهان زیباتر می‌شد. نمی‌شد؟ اگر همهٔ ما در هر جایی از زندگی کار خودمان را درست انجام بدهیم، قطعه‌های پازلِ کارمان خودشان کنار هم قرار می‌گیرند و تصویر نهایی زودتر از چیزی که فکرش را بکنیم آمادهٔ دیدن و لذت‌بردن می‌شود.

🆔

@SharifDaily

Please open Telegram to view this post