روزنامه شریف | Sharifdaily

«شمرِ ۱۳۰۰ سال پیش مُرد»

#درحاشیه

▫️ هزار و سیصد و هشتاد و شش سال می‌گذرد از روزها و ساعت‌هایی که حسین‌بن‌علی(ع) «هل من ناصر ینصرنی» را نه فقط در میانه راه، که در دل نبرد هم به زبان آورد تا صدایش در طول تاریخ بپیچید و امروز هم بیشتر از هر وقت دیگری به گوش ما برسد.

▫️ ندایی که به حقیقت خواند و می‌خوانَد. ندایی که شنیدنش تنها برای اشک و زاری نیست و اصلاً او از این گریه‌ها بی‌نیاز است. ندایی که هدفش حتی صرفاً نشان دادن سیاهی قلب و روح یزید نبود بلکه قرار بود راه باطل یزید و دارودسته‌اش مقابل چشم مردم حق‌طلب نمایان‌تر می‌شد. جنگی که نماد حق و باطل شد و از روز اول درباره‌اش گفته بود «مِثْلِی لَا یُبَایِعُ بِمِثْلِ یَزید» یعنی «فردی همچون حسین(ع)، هیچ‌وقت با فردی مثل یزید کنار نخواهد آمد!»

▫️ همین باعث شد تا روایت تاریخی این نبرد هم اهمیت ویژه‌ای پیدا کند چراکه اگر نبود، دیروز و امروز هیچ‌کداممان ملاکی نداشتیم تا بسنجیم کجای تاریخ باید بایستیم؟
نمونه‌اش همین روزهای خودمان که با جماعتی مواجهیم که روی یزید را هم سفید کردند؛ در بی‌قید و بند بودن، در خون بی‌گناه ریختن و خم به ابرو نیاوردن، در قتل زن و کودک، در تجاوز به حق دیگران، در نمایش دروغ قانون‌مندی و هزار و یک مثال دیگر.

▫️ سیاه عزای محرم بزرگ‌ترین هدفش همین است؛ همین که ملاکی باشد برای شناخت ظالم از مظلوم؛ قاتل از مقتول؛ شهید از جلاد؛ فرشته از شیطان، مهاجم از مدافع و...
ملاکی برای مسیری که عده‌ای حسین(ع) آن می‌شوند و مظلومانه به شهادت می‌رسند؛ عده‌ای سختی اسارت و فشار پس از جنگش را متحمل می‌شوند؛ جمعی زینب(س) ماجرا هستند به روایتش می‌پردازند و آن را به آینده می‌رساند؛ عده‌ای هم مثل علی‌بن‌حسین(ع) راه شروع شده را ادامه می‌دهند.

▫️ شرط آن هم‌ فقط و فقط دو چیز است؛ اول اینکه عاشورا را نه یک واقعه تاریخی که یک معیار و ملاک بدانیم و دوم هم اینکه چند و چون ماجرا را درست تشخیص داده و جای خودمان را با آن تعریف کنیم؛ چراکه به قول آن استاد شهید: «شمرِ ۱۳۰۰ سال پیش مُرد!»

🆔

@SharifDaily

Please open Telegram to view this post