‏کات کردن خیلی عجیبه، یکی بهت
کلی وعده داده، همه جا باهم رفتین،
یه عالمه خاطره دارین، برای آینده
برنامه چیدید و هزاران کار دیگه با
هم کردین دیگه از فردا نیست و قرار
نیست دیگه تکست بده و زنگ بزنه...

همه‌ی ما یک روز، یک‌جا، با یک اتفاق
تمام وجودمان را از دست دادیم...

جذابیت اصلی تو شعور و شخصیته!

عادی شدن منو میترسونه!
عادی شدن ذوقی که برای کار داری،
عادی شدن قشنگی‌های کوچیک
اطراف، عادی شدن روابط،
عادی شدن حس ها،
عادی شدن زندگی...

خانه را مرتب کرده‌ام‌ حالا تنها چیزی که
اینجا به هم ریخته است، منم.

مشکل از خودت بوده.
همه جوره پای یه عده موندی،
همیشه با همه چیز ساختی،
بی چشم داشت خوبی کردی،
همه جوره بخشیدی،
همه جوره جنگیدی،
همه جوره برگشتی،
در صورتی که باید می‌رفتی
و پشتتم نگاه نمی‌کردی.

کنارش اصراری به قوی بودن نداشتم؛
شاید بتوان گفت:
"این بالاترین مرحله دل‌ دادگی در
دنیای من بود."

اینکه یه چیزی «دیگه» برای آدم
مهم نباشه خیلی ناراحت کننده‌ست.

تحمل
درد
بهتر
از
موندن
توی
یک
توهمه!

‏نوشته بود:
هر جا نشد
هرجا کم آوردید
هر جا نخواستید
هر جا خسته شدید
هیچ عیبی نداره که تمومش کنید
اما "حرمت" همدیگه رو نگه دارید
"حرمت" خیلی مهمه.