میگویند هر کسی شبیه به جایی
میشود که به آن تعلق دارد، پس من
شبیه وطنم شده‌ام، غمناک، خسته،
رنجیده، زخمی و در عمق ناامیدی
امیدوار.

شد شد، نشد دیگه از حوصله‌ی ما گذشته،
بذار کنسل شه.

روانشناسی می‌گه:
اگر زمانی که اوضاع روبه‌راه نیست،
میری تو تنهایی‌های خودت غرق
میشی و از بقیه فاصله می‌گیری،
یعنی احتمالاً تو دوران کود‌کیت
مجبور بودی بیشتر مشکلاتت رو
خودت تنهایی حلشون کنی و هنوزم
فکر می‌کنی که تنها راه‌حل همینه...

خيلى سادست؛
اگه طلا زنگ زد طلا نبوده، اگه عشق
تموم شد عشق نبوده، و اگه دوستا
رفتن هیچوقت دوست نبودن.

آدم شرمنده‌ی رویاهاش می‌شه.

انصاف
نیست،
یکبار
به
دنیا
آمدن
و
این
همه
مُردن!

عزیزی تو را زمین می‌زند و آنکس که
بلند می‌شود دیگر تو نیستی، کسی
هستی که هرگز نمی‌خواستی باشی.

‏کلمه‌ی دُژَم یعنی:
‏کسی که همزمان هم خشمگینِ
‏هم غمگینِ
‏هم افسرده ست
‏هم دلتنگِ.

واقعا عجیبه…
تو ایران ممکنه واسه کسایی اشک
بریزی که اصلا نمیشناسیشون،
فقط انگار غمِ اونا غمِ تو هم هست.

و اما زندگی به من نشون داد که از لفظ
«بعدا» انقدر با اطمینان استفاده نکنم.

به جز حدتون همه چیو میدونید.