دلم می‌خواست روی پیشانی‌ام
بنویسم لطفاً از من انتظار نداشته
باشید همیشه مهربان و آرام
و کمک‌کننده باشم، اوقاتی هست که
من متنفر و سرد و خسته‌ام و دوست
ندارم حتی کسی تصادفی نام مرا
صدا کند.

عزیزم ‏کسی که تو رو گریه انداخت
یه روزی برات گریه میکنه.

رها کردن اینطوریه که یهو به خودت
میای میبینی آسمون آبی تره، آدما
مهربونن، قهوه‌ات خوشمزه‌اس،
پرنده‌ها برات میخونن و دنیا میگه بیا
همه چیزای خوب مال تو.

عمیقا از جمله "سخت میگیری"
متنفرم یعنی اینو میشنوم میخوام
سرم رو متلاشی کنم تا بفهمن چقدر
سخت داره میگذره.

از خدا خواستم لبخندمو بهم برگردونه
و اون تورو به من داد.

خسته‌ای؟
اما
هنوز
ایستاده‌ای؛
و
همین
شکوه
توست!

موهايمان در جوانى سفيد شد
گفتند؛ ارثى است،
راست گفتند
ما وارثان اضطراب در تاريخ بوديم!

با اومدنت حسی رو درونم روشن کردی
که فکر می‌کردم خیلی وقته مرده.

دروغ میگید،
برگرده قبولش که می‌کنید هیچ،
اگه زخمی هم داشته باشه...
تیمارش می‌کنید، خیلی چیزها دست
خودتون نیست، دست دلتونه.

اون بخش از من که داره از آدما
فاصله میگیره و حوصله‌ی هیچکس
و نداره، دیگه داره خیلی بزرگ می‌شه.

بعد شکسته شدن دل معذرت
خواهی هیچ فایده ای نداره، گلی که
بر روی قبر گذاشته بشه هیچوقت
مرده رو زنده نمیکنه.

زمان هیچوقت دردی رو دوا نکرد، این
ما بودیم کم کم به دردامون عادت کردیم...