‍ نشست نهم حلقه مطالعاتی شرح و نقد گروه علمی‌تخصصی جامعه‌شناسی تفسیری

📚 جمع‌خوانی کتاب:
دستگاه نظری هربرت بلومر؛ بنيان‌گذار همکنش‌گرایی نمادی

✍️نویسنده: دکتر ح.ا. تنهایی
شاگرد پروفسور ممتاز هربرت بلومر

نشست نهم از سه‌شنبه‌های بلومر به روش شناسی این پروفسور ممتاز اختصاص دارد. در این فصل از کتاب به قواعد، اصول و روش شناسی بلومر می‌پردازیم.
روش طبیعت گرایانه او #فرود_به_زمین یا down to earth نام دارد که بر فاصله گرفتن محقق از آسمان ذهنی مفاهیم انتزاعی، و درعوض رجوع مستقیم و بی‌واسطه، فارغ از پیشامفروضات، به واقعیت اجتماعی در زمین زیست روزمره کنشگران اجتماعی تأکید دارد. دکتر #ح_ا_تنهایی، شاگرد پروفسور ممتاز #هربرت_بلومر بازتاب پرگمتیسم و گوهر دیالکتیک گرایی چنداسلوبی را در برابر آن دسته از رویکردهای روش‌شناختی شرح و بسط می‌دهد که مدل‌های تحلیل علی یا عوامل گرایانه می‌نامیم؛ مدلهای یک سویه حاوی متغیرهای وابسته و مستقل که پاسخ انسان را از پیش فرض گرفته و مورد نقدهای دقیق و جدی بلومر واقع شده است.

🔘 زمان: سه‌شنبه‌ ۱۴۰۴/۷/۱
از ۲۰:۳۰ تا ۲۱:۳۰

🔻لینک جلسه:
https://meet.google.com/iou-vmvp-gpj

🔘تهیه کتاب:
📞02166466001
@zoodbookbot
@andishehehsan

📞09384439577
خانه کتاب دانشکده علوم‌اجتماعی، آقای میرحسینی


@hatanhai
#ح_ا_تنهایی
#هربرت_بلومر
#جرج_هربرت_مید #جامعه‌شناسی_تفسیری
#سه‌شنبه_های_بلومر

کتاب "جامعه‌شناسی خیابان زندگی" می‌تواند منبع مفیدی در دروس: مبانی جامعه‌شناسی، آسیب‌شناسی فقر، روش‌شناسی و نظریه‌های جامعه‌شناسی با تأکید بر رویکرد جامعه‌شناسی تفسیری باشد.

نحوه‌ی سفارش و تهیه‌ی کتاب👇👇👇👇👇👇👇👇
آیدی تلگرامی سفارش کتاب، انتشارات نگارستان اندیشه
@negarestan_inst
شماره تماس موبایل+989334696211
شماره تلفن ثابت 02166435416
@hatanhai

نگارستان اندیشه: ناشر تخصصی علوم انسانی

راز تغییر در اینست که همه انرژی خود را صرف ساختن تازه‌ها کنی، نه جنگ بر سر کهنه‌ها...
(سقراط)

#فمینیسم_تفسیری_پرگمتیستی

📝📝« بازی پیچیده قدرت »



✏️کشورهای بریتانیا، کانادا، پرتغال بدون هیچ پیش شرطی، کشور مستقل فلسطین را به رسمیت شناختند. یک روز پس از آن، شش کشور اروپایی شامل فرانسه، بلژیک، لوکزامبورگ، مالت، آندورا و موناکو همین موضوع را اعلام کردند.
پیشتر هم کشور‌های زیادی این موضع‌گیری را اعلام نمودند و در پی جنگ دوساله غزه، موج جدیدی از به رسمیت‌ شناختن دولت فلسطینی به راه افتادە است.
در حال حاضر ۱۵۱ کشور از ۱۹۳ عضو سازمان ملل، کشور فلسطین را به رسمیت شناختەاند، و ۳۹ کشور از جمله ایالات متحده آمریکا و برخی کشورهای آسیایی همچون کره جنوبی، ژاپن و سنگاپور هنوز آن را به‌عنوان یک کشور مستقل نپذیرفته‌اند. البته ازاین میان سنگاپور اعلام کرده تنها زمانی کشور فلسطین را به‌رسمیت خواهد شناخت که این کشور دارای حکومتی کارآمد باشد و به‌طور قطعی تروریسم را رد کند.

🔺چند پرسش بسیار مهم، ذهن را درگیر می‌کند:

۱- مگر نه اینکه باید فلسطین و فلسطینیانی باقی و زنده بمانند تا به رسمیت شناختن آن از سوی کشورهای جهان، معنادار باشد؛ با وضعیت نسل‌کشی و ویرانی فلسطینی ها به صورت کامل با گلوله و قحطی و نبود بهداشت و آب و غذا؛ اساساً این به رسمیت شناختن در شرایط کنونی چه معنایی دارد؟

۲- آیا این صرفاً اقدامی نمادین و نمایشی در عرف دیپلماسی کشورهای جهان است؟

۳- این موضوع چه جایگاه و کاربردی در حقوق بین‌الملل دارد؟

۴- آیا این یک بازی پیچیده قدرت است و تنها موضوع غیر مهم، جان انسان‌های بی‌شمار غیرنظامی است که کشته می‌شوند؟


✍️ فریبا نظری
۱ مهر ۱۴۰۴



#بازی_پیچیده_قدرت
#کشور_مستقل_فلسطین
#سازمان_ملل
#نه_به_جنگ
#صلح_پایدار


https://www.tg-me.com/Sociologyofsocialgroups

‍ 🍁🍂 «پاییز آمد»
✍سعید سلطان‌پور

پاییز آمد
در میان درختان
لانه کرده کبوتر
از تراوش باران می‌گریزد
خورشید از غم
با تمام غرورش پشت ابر سیاهی
عاشقانه به گریه می‌نشیند

من با قلبی به سپیدی صبح
با امید بهاران
می‌روم به گلستان
همچو عطر اقاقی
لابلای درختان می‌نشینم
باشد روزی به امید بهاران
روی دامن صحرا لاله روید

شعر هستی بر لبانم جاری
پر توانم آری
می‌روم در کوه و دشت و صحرا
ره‌پیمای قله‌ها هستم من
راه خود در توفان
در کنار یاران می‌نوردم

دارم امید که دهد روزی سختی کوهستان
بر روان و جانم
پاکی این کوه و دشت و صحرا
باشد روزی برسد به جهان شعر هستی بر لب
جان نهاده بر کف
راه انسان‌ها را در نوردم

ره‌پیمای قله‌ها هستم من
راه خود در توفان
در کنار یاران می‌نوردم
در کوهستان یا کویر تشنه
یا که در جنگل‌ها
رهنوردی شاد و پر امیدم
شعر هستی
بودن و کوشیدن
رفتن و پیوستن
از کژی بگسستن
جان فدا کردن در راه خلق است...

#فمینیسم_تفسیری_پرگمتیستی

کتاب "جامعه‌شناسی خیابان زندگی" می‌تواند منبع مفیدی در دروس: مبانی جامعه‌شناسی، آسیب‌شناسی فقر، روش‌شناسی و نظریه‌های جامعه‌شناسی با تأکید بر رویکرد جامعه‌شناسی تفسیری و جامعه‌شناسی نظری باشد.

نحوه‌ی سفارش و تهیه‌ی کتاب👇👇👇👇👇👇👇👇
آیدی تلگرامی سفارش کتاب، انتشارات نگارستان اندیشه
@negarestan_inst
شماره تماس موبایل+989334696211
شماره تلفن ثابت 02166435416
@hatanhai

نگارستان اندیشه: ناشر تخصصی علوم انسانی

No Comment!

#فارغ_التحصیلی
#مدرسه
#مکتب_عشق
#مام_میهن
#زن_زندگی_آزادی
#فمینیسم_تفسیری_پرگمتیستی

http://zananemrooz.com/article/مقدمهٔ-ویژهنامهٔ-سومین-سالگرد-خیزش/


نام نشریه: زنان امروز
مدیر مسئول، صاحب امتیاز و سردبیر: شهلا شرکت

📌ویژه‌نامه آنلاین شهریور ۱۴۰۴ به مناسبت جنبش ژینا


#زن_زندگی_آزادی
#فمینیسم_تفسیری_پرگمتیستی

مهرگان اندیشه، جشن ملی مهرگان

"طومار اندیشه"،
"خانه کتاب و ادبیات ایران"،
و "پژوهشکده مردم‌شناسی"،

برگزار می‌کنند

⏰زمان: چهارشنبه ۹ مهر ماه ۱۴۰۴،
از ساعت ۱۶ تا ۱۸
📍مکان: انقلاب فلسطین، مظفر جنوبی، خانه کتاب و ادبیات ایران

#فمینیسم_تفسیری_پرگمتیستی
@sociology_of_sport

‍ 🔰روشنفکران بی‌مصرف!
✍جواد شائق

در ایران پای بحران «فقدان روشن‌فکر» یا حتی فراتر از آن «سانسور روشن‌فکر» در میان نیست؛ ما با پدیدهٔ روشنفکری بی‌مصرف مواجهیم. روشنفکرانی که حرف می‌زنند، تحلیل می‌کنند، ژست عصبانی به خود می‌گیرند، بیانیه می‌نویسند، اما در لحظهٔ تصمیم‌گیری و در بزنگاه عمل‌گرایی، درست همان‌جایی که جامعه نیاز به یک «جسارت ذهنی» برای «خلق ادراکی از واقعیت جدید» دارد، یا غیب می‌شوند یا وارد ساحت «تردید در واقعیت پیشین» می‌شوند.

بیش از نیم‌قرن است که جریان اصلی روشنفکری در ایران همواره «چپ‌زده» بوده است: آن‌هم نه به معنای تعهد به رفاه اجتماعی یا عدالت، که به معنای خلسه در رادیکالیسم، شیفتگی جنون‌آمیز به نفی، و نوعی خودارضایی فکری بی‌پایان که نسبتی با جهان واقعیت ندارد.

شاز تقی ارانی تا جلال آل احمد، از شاملو تا گل سرخی، و از غلامحسین ساعدی تا سازنوازان سر قبرش، بدون استثنا در نفرتی فروخورده از «ثروت» و «قدرت» و «نظم» مشترک‌اند: در اینکه سرمایه‌داری بد است و غرب به‌مثابه یک کل غیرقابل تفکیک، وجودی اهریمنی است. شاید چندان تندروی نباشد اگر ادعا شود که شاملوها و ساعدی‌ها بیشتر «نماد فروپاشی روانی جامعه‌ای در گذار از سنت به مدرنیته» بودند، تا ناجیان آن جامعه.

باید تأکید کنم که تا وقتی جریان روشن‌فکری چپ‌گرا یک جریان در کنار جریان‌های دیگر است، هیچ مشکلی نیست؛ مسئله اما از جایی آغاز می‌شود که این روشن‌فکر، خود را «تجسم و صاحب تمام حقیقت» می‌بیند و دیگران را «بی‌سواد»، «فاشیست»، «دیکتاتورپرور»، «نژادپرست»، «چکمه‌لیس» و با هزار برچسب دیگر خطاب می‌کند. این‌جا دیگر با روشن‌فکری روبه‌رو نیستیم؛ این‌جا با مذهب جدیدی مواجهیم که تنها ایمان مجازش، ایمان به نفی، و تنها کنش مجازش، خودزنی فرهنگی‌ است.

روشن‌فکر بی‌مصرف ایرانی اغلب دچار نوعی خودشیفتگی پنهان است که با لفافهٔ فروتنی تزیین شده است. او همزمان هم از «عوام» بیزار است، هم مدام ادای همدلی با مردم و داشتن رؤیای سعادت برای آن‌ها را درمی‌آورد. اینان بازندگانی ابدی‌اند که همیشه می‌خواهند قهرمان باشند، اما از ترس لو رفتن چنتهٔ خالی‌شان هرگز وارد زمین واقعیت نمی‌شوند.

از همه طعنه‌آمیزتر، نقش این روشن‌فکران در تداوم وضع موجود است. آنان در ظاهر، خود را منتقد ساختار می‌دانند، اما در عمل، هیچ بدیلی پیشنهاد نمی‌دهند و هر صدای دیگری را به‌ویژه و بالاخص اگر از درگاه ملی‌گرایی یا لیبرالیسم بیاید به‌سرعت برچسب می‌زند.

روشن‌فکری چپ در ایران امروز، عملاً به پلیس گفتار بدل شده است؛ او صدای مخالف را خاموش می‌کند، تنوع فکری را سرکوب می‌سازد، و در نقش وجدان کاذب جامعه ظاهر می‌شود. در برابر هر پیشنهاد عملی، طرف مقابل را به ساده‌انگاری و کم‌سوادی متهم می‌کند و با ناچیزانگاری هر کنش اجتماعی مردمان عادی، آنان را به مطالعه دعوت می‌کند. در این میان، مردم، نهادهای اقتصادی و امید اجتماعی، یک‌به‌یک فرومی‌پاشند.

روشن‌فکری چپ در ایران، نه‌تنها بارها ما را به پرتگاه برده، که امروز هم در میانهٔ بحران، پشت نقاب نقد، نقش یکی از ستون‌های پنهان تثبیت وضعیت موجود را ایفا می‌کند. او ظاهری اپوزیسیون‌گونه دارد ولی کارکردش صرفاً سلب امید است؛ نقابی از عدالت‌خواهی بر چهره زده، اما با ذهنیتی به‌غایت نخبه‌گرا و انزواطلب در صحنهٔ بین‌الملل، و بریده از زندگی مردم واقعی در داخل، زیست می‌کند.

خطرناک‌ترین دشمنان جامعه، آن‌هایی نیستند که روبه‌روی‌مان ایستاده‌اند، بلکه آن‌هایی‌اند که پشت سر راه می‌روند، وانمود می‌کنند که همراه‌ مایند، اما به وقت سقوط، خود را در صندلی منتقد جا می‌زنند، تا سهم‌شان از بی‌مسئولیتی را با فلسفه‌پردازی و شمردن کیسه‌های میوه و سیخ‌های جوجه‌کباب شهروندان مستأصل توجیه کنند.

در نهایت، من امیدوارم این جامعه با همهٔ زخم‌هایش دوام بیاورد؛ اما اگر روزی از درون متلاشی شود، ردپای روشنفکران بی‌ریشه و پرمدعای چپ را باید در پروندهٔ این فاجعه ثبت کرد.

هشدار این است: روشن‌فکر بی‌ریشه، همان‌قدر می‌تواند خطرناک باشد که یک مستبد تمام‌عیار؛ شاید حتی خطرناک‌تر. چون سلاح او، ذهن مردم است؛ و قربانی این سلاح، جنازه‌ای که امید نام دارد.

#روشنفکری
#فمینیسم_تفسیری_پرگمتیستی