DOC-20251007-WA0005_251007_140252.pdf
1.1 MB
آخرین شماره Steel Market Daily ،نشریه تخصصی Platts در خصوص شاخص ها و بازار فولاد مواد اولیه.
از جمله مطالب این شماره تحلیل صادرات سنگ آهن هند به بازار های جهان از جمله عمان.
📱 09361584788
از جمله مطالب این شماره تحلیل صادرات سنگ آهن هند به بازار های جهان از جمله عمان.
همراهان گرامی،📞 021-88994685 /6
به دلیل محدودیت‌های تلگرام، امکان انتشار کامل نشریات تخصصی برای ما فراهم نیست. با این حال، در صورت نیاز به دریافت روزانه تازه‌ترین گزارش‌ها در اولین ساعت انتشار، با ما تماس بگیرید:
📱 09361584788
👍2
دکتر سمیعی‌نژاد و مهندسی مجدد در صنعت فولاد ایران
استیل‌پرایس – مهر ۱۴۰۴
هنگامی که دکتر محمد مسعود سمیعی‌نژاد بار دیگر به ساختمان ایمیدرو بازمی‌گردد، صنعت فولاد ایران در نقطه‌ای حساس قرار دارد.
پس از یک دوره رشد سریع و بی‌سابقه در ظرفیت تولید، روند توسعه تقریباً در عددی ثابت متوقف شده و منابع گاز طبیعی — که روزگاری نقطه قوت این صنعت بود — امروز به «گلوگاه» اصلی آن بدل شده است.
شاید زمان آن فرا رسیده باشد که مسیر طی‌شده بازبینی شود، اهداف دوباره سنجیده شوند، و نگاه تازه‌ای بر آینده این صنعت راهبردی شکل گیرد.
صنعت فولاد ایران باید از مرحله‌ی توسعه‌ی کمی عبور کرده و وارد عرصه‌های عمیق‌ترِ مهندسی، فناوری و ارزش‌افزوده شود — همان‌گونه که در برنامه‌ریزی‌های دوازدهمین کنفرانس بین‌المللی استیل‌پرایس نیز پیش‌بینی شده است.
در این مسیر، تولید فولادهای پیشرفته، توسعه مهندسی فولاد، و حرکت به‌سوی مهندسی مجدد در ساختار تولید، تأمین و انرژی از محورهای کلیدی آینده به‌شمار می‌روند.
چشم‌ها را باید شست، جور دیگر باید دید!
اصلاح ساختار و زنجیره تأمین
چالش اصلی امروز فولاد ایران دیگر ظرفیت تولید نیست، بلکه عدم‌توازن میان حلقه‌های زنجیره از معدن تا محصول نهایی است.
توجه داشته باشیم که در ساختار صنایع فولاد ایران، گاز طبیعی اهمیتی بیش از سنگ‌آهن دارد؛ چراکه سنگ‌آهن را می‌توان وارد کرد، اما گاز را نه.
بنابراین مهندسی مجدد باید بر مدیریت هوشمندانه منابع انرژی و بازآرایی زنجیره تأمین متمرکز شود.
راه دشوار پیشرو
1. اصلاح توزیع مواد اولیه بین واحدهای معدنی، کنسانتره، گندله و آهن اسفنجی؛
2. بهینه‌سازی و تأمین پایدار انرژی و آب در واحدهای قدیمی؛
3. افزایش سهم فناوری‌های نوین و دیجیتال در تولید و پایش فرایندها؛
4. بازتعریف نقش دولت و بخش خصوصی برای کاهش تداخل سیاست‌گذاری و اجرا.
ایران با وجود برخورداری از ذخایر غنی، نیازمند مدیریت داده‌محور منابع معدنی و تدوین نقشه راه تأمین پایدار مواد اولیه فولاد است.
مهندسی مجدد در این بخش باید بر هوشمندسازی معادن، افزایش بهره‌وری و خلق ارزش از طریق کاهش مصرف انرژی و مواد اولیه متمرکز شود.
به عبارت دیگر، بخش مهمی از محصول آینده صنعت فولاد ایران باید بر پایه «هوش انسانی و فناوری پیشرفته» شکل گیرد، نه صرفاً بر پایه ماده معدنی.
عبور از کمیت به کیفیت
افزایش تولید فولاد دیگر به‌تنهایی یک هدف نیست.
بازارهای صادراتی سنتی ایران در حوزه فولادهای ساختمانی به مرحله‌ی خودکفایی نسبی رسیده‌اند، و اکنون زمان آن است که مسیر تازه‌ای گشوده شود — مسیری که از نوآوری، مهندسی پیشرفته و تحول ساختاری عبور می‌کند.
این همان مسیری است که می‌توان آن را «مهندسی مجدد صنعت فولاد و مواد اولیه ایران» نامید؛
راهی برای ورود به آینده‌ای که در آن کیفیت، بهره‌وری و پایداری جایگزین کمیت شده‌اند — آینده‌ای که دوازدهمین کنفرانس بین‌المللی استیل‌پرایس در تهران می‌کوشد آن را ترسیم و آغاز کند.
استیل‌پرایس – مهر ۱۴۰۴
هنگامی که دکتر محمد مسعود سمیعی‌نژاد بار دیگر به ساختمان ایمیدرو بازمی‌گردد، صنعت فولاد ایران در نقطه‌ای حساس قرار دارد.
پس از یک دوره رشد سریع و بی‌سابقه در ظرفیت تولید، روند توسعه تقریباً در عددی ثابت متوقف شده و منابع گاز طبیعی — که روزگاری نقطه قوت این صنعت بود — امروز به «گلوگاه» اصلی آن بدل شده است.
شاید زمان آن فرا رسیده باشد که مسیر طی‌شده بازبینی شود، اهداف دوباره سنجیده شوند، و نگاه تازه‌ای بر آینده این صنعت راهبردی شکل گیرد.
صنعت فولاد ایران باید از مرحله‌ی توسعه‌ی کمی عبور کرده و وارد عرصه‌های عمیق‌ترِ مهندسی، فناوری و ارزش‌افزوده شود — همان‌گونه که در برنامه‌ریزی‌های دوازدهمین کنفرانس بین‌المللی استیل‌پرایس نیز پیش‌بینی شده است.
در این مسیر، تولید فولادهای پیشرفته، توسعه مهندسی فولاد، و حرکت به‌سوی مهندسی مجدد در ساختار تولید، تأمین و انرژی از محورهای کلیدی آینده به‌شمار می‌روند.
چشم‌ها را باید شست، جور دیگر باید دید!
اصلاح ساختار و زنجیره تأمین
چالش اصلی امروز فولاد ایران دیگر ظرفیت تولید نیست، بلکه عدم‌توازن میان حلقه‌های زنجیره از معدن تا محصول نهایی است.
توجه داشته باشیم که در ساختار صنایع فولاد ایران، گاز طبیعی اهمیتی بیش از سنگ‌آهن دارد؛ چراکه سنگ‌آهن را می‌توان وارد کرد، اما گاز را نه.
بنابراین مهندسی مجدد باید بر مدیریت هوشمندانه منابع انرژی و بازآرایی زنجیره تأمین متمرکز شود.
راه دشوار پیشرو
1. اصلاح توزیع مواد اولیه بین واحدهای معدنی، کنسانتره، گندله و آهن اسفنجی؛
2. بهینه‌سازی و تأمین پایدار انرژی و آب در واحدهای قدیمی؛
3. افزایش سهم فناوری‌های نوین و دیجیتال در تولید و پایش فرایندها؛
4. بازتعریف نقش دولت و بخش خصوصی برای کاهش تداخل سیاست‌گذاری و اجرا.
ایران با وجود برخورداری از ذخایر غنی، نیازمند مدیریت داده‌محور منابع معدنی و تدوین نقشه راه تأمین پایدار مواد اولیه فولاد است.
مهندسی مجدد در این بخش باید بر هوشمندسازی معادن، افزایش بهره‌وری و خلق ارزش از طریق کاهش مصرف انرژی و مواد اولیه متمرکز شود.
به عبارت دیگر، بخش مهمی از محصول آینده صنعت فولاد ایران باید بر پایه «هوش انسانی و فناوری پیشرفته» شکل گیرد، نه صرفاً بر پایه ماده معدنی.
عبور از کمیت به کیفیت
افزایش تولید فولاد دیگر به‌تنهایی یک هدف نیست.
بازارهای صادراتی سنتی ایران در حوزه فولادهای ساختمانی به مرحله‌ی خودکفایی نسبی رسیده‌اند، و اکنون زمان آن است که مسیر تازه‌ای گشوده شود — مسیری که از نوآوری، مهندسی پیشرفته و تحول ساختاری عبور می‌کند.
این همان مسیری است که می‌توان آن را «مهندسی مجدد صنعت فولاد و مواد اولیه ایران» نامید؛
راهی برای ورود به آینده‌ای که در آن کیفیت، بهره‌وری و پایداری جایگزین کمیت شده‌اند — آینده‌ای که دوازدهمین کنفرانس بین‌المللی استیل‌پرایس در تهران می‌کوشد آن را ترسیم و آغاز کند.
❤1👍1
مهندسی در نوع تولید محصولات فولادی ایران
صنعت فولاد ایران سال‌هاست که بر تولید فولادهای معمول تمرکز دارد؛ محصولاتی که اگرچه بازار ثابت داخلی و تقاضای همیشگی دارند، اما ارزش افزوده پایین و وابستگی بالا به شرایط نوسانی بازار جهانی، آن‌ها را در معرض خطر کاهش سودآوری قرار داده است.
بررسی آمار نشان می‌دهد که حدود ۸۵ درصد سبد محصولات فولادی کشور را فولادهای معمول تشکیل می‌دهد، در حالی که سهم فولادهای آلیاژی و خاص کمتر از ۱۵ درصد است. این در حالی است که در کشورهای صنعتی پیشرو مانند آلمان، ژاپن و کره جنوبی، این سهم بالای ۴۵ درصد است.
همچنین رشد ظرفیت تولید فولاد خام ایران طی سال‌های اخیر به کمتر از ۳ درصد در سال رسیده که نشان از کندی توسعه کمی دارد.
در چنین شرایطی، استراتژی آینده فولاد کشور باید بر توسعه کیفی با سرعت چند برابر رشد کمی متمرکز شود. یعنی علاوه بر افزایش حجم تولید، باید به سمت تنوع در محصول، نوآوری در مهندسی ساخت و تولید فولادهای پیشرفته با ارزش افزوده بالا حرکت کرد. فولادهای ضدزنگ، فولادهای مقاوم به دما و خوردگی، و فولادهای ویژه برای صنعت خودرو، هوافضا و انرژی نمونه‌هایی از این مسیر هستند که سودآوری آن‌ها چند برابر محصولات معمول است.
برای تحقق این تحول، چند محور کلیدی باید در دستور کار قرار گیرد:
1. افزایش سهم فولادهای خاص از ۱۵ درصد به ۳۰ درصد طی سال های آینده، با بازطراحی خطوط تولید و آموزش تخصصی نیروی انسانی.
2. ایجاد کنسرسیوم تحقیق و توسعه میان کارخانه‌های بزرگ فولاد، سازمان‌های استاندارد و دانشگاه‌ها با هدف توسعه محصولات پیشرفته.
3. سرمایه‌گذاری در تجهیزات و فناوری‌های نوین مانند کوره‌های الکتریکی پیشرفته، کنترل کیفیت آنلاین.
4. برندسازی جهانی برای ایجاد جایگاه معتبر فولاد پیشرفته ایرانی در بازارهای اروپا، آسیای جنوب شرقی و خاورمیانه.
تجربه کشورهای موفق نشان می‌دهد که تغییر مسیر به سمت تولید کیفی نه تنها موجب افزایش سود و ثبات اقتصادی می‌شود، بلکه قدرت رقابتی در بازارهای جهانی را به شکل پایدار حفظ می‌کند. فولاد ایران برای ماندگاری در این رقابت، باید از امروز تصمیم بگیرد که رشد کیفی را به اولویت نخست خود تبدیل کند.
استیل پرایس، تهران
@steelprice
صنعت فولاد ایران سال‌هاست که بر تولید فولادهای معمول تمرکز دارد؛ محصولاتی که اگرچه بازار ثابت داخلی و تقاضای همیشگی دارند، اما ارزش افزوده پایین و وابستگی بالا به شرایط نوسانی بازار جهانی، آن‌ها را در معرض خطر کاهش سودآوری قرار داده است.
بررسی آمار نشان می‌دهد که حدود ۸۵ درصد سبد محصولات فولادی کشور را فولادهای معمول تشکیل می‌دهد، در حالی که سهم فولادهای آلیاژی و خاص کمتر از ۱۵ درصد است. این در حالی است که در کشورهای صنعتی پیشرو مانند آلمان، ژاپن و کره جنوبی، این سهم بالای ۴۵ درصد است.
همچنین رشد ظرفیت تولید فولاد خام ایران طی سال‌های اخیر به کمتر از ۳ درصد در سال رسیده که نشان از کندی توسعه کمی دارد.
در چنین شرایطی، استراتژی آینده فولاد کشور باید بر توسعه کیفی با سرعت چند برابر رشد کمی متمرکز شود. یعنی علاوه بر افزایش حجم تولید، باید به سمت تنوع در محصول، نوآوری در مهندسی ساخت و تولید فولادهای پیشرفته با ارزش افزوده بالا حرکت کرد. فولادهای ضدزنگ، فولادهای مقاوم به دما و خوردگی، و فولادهای ویژه برای صنعت خودرو، هوافضا و انرژی نمونه‌هایی از این مسیر هستند که سودآوری آن‌ها چند برابر محصولات معمول است.
برای تحقق این تحول، چند محور کلیدی باید در دستور کار قرار گیرد:
1. افزایش سهم فولادهای خاص از ۱۵ درصد به ۳۰ درصد طی سال های آینده، با بازطراحی خطوط تولید و آموزش تخصصی نیروی انسانی.
2. ایجاد کنسرسیوم تحقیق و توسعه میان کارخانه‌های بزرگ فولاد، سازمان‌های استاندارد و دانشگاه‌ها با هدف توسعه محصولات پیشرفته.
3. سرمایه‌گذاری در تجهیزات و فناوری‌های نوین مانند کوره‌های الکتریکی پیشرفته، کنترل کیفیت آنلاین.
4. برندسازی جهانی برای ایجاد جایگاه معتبر فولاد پیشرفته ایرانی در بازارهای اروپا، آسیای جنوب شرقی و خاورمیانه.
تجربه کشورهای موفق نشان می‌دهد که تغییر مسیر به سمت تولید کیفی نه تنها موجب افزایش سود و ثبات اقتصادی می‌شود، بلکه قدرت رقابتی در بازارهای جهانی را به شکل پایدار حفظ می‌کند. فولاد ایران برای ماندگاری در این رقابت، باید از امروز تصمیم بگیرد که رشد کیفی را به اولویت نخست خود تبدیل کند.
استیل پرایس، تهران
@steelprice
👍1
S T E E L P R I C E
اثر «رژ لب» (Lipstick Effect) اقتصاد ایران رژ لبی شده است؟ استیل پرایس، تهران @steelprice
اثر «رژ لب» (Lipstick Effect)
اقتصاد ایران رژ لبی شده است؟
اثر «رژ لب» (Lipstick Effect) در اقتصاد به یک پدیده رفتاری اشاره دارد که نخستین‌بار در تحلیل‌های بازارهای مصرفی و لوکس شناسایی شد.
تعریف ساده
زمانی که اقتصاد در رکود یا فشار مالی قرار دارد و درآمد خانوارها کاهش می‌یابد، مردم تمایل دارند به جای خرید کالاهای گران‌قیمت و لوکس (مثل خودرو یا جواهر بزرگ)، بخشی از پول خود را صرف کالاهای کوچک‌تر اما تجملی کنند؛ کالاهایی که حس لذت یا خاص‌بودن را با هزینه کمتر ایجاد می‌کنند. در نتیجه این، اقتصادی که درگیر تورم شدید است و فرض می شود مردم پول کافی ندارند، اما رستوران های مجلل همیشه شلوغ و لباس فروشی های شیک در عین حال پر است!
نمونه‌ی کلاسیک: خرید رژ لب لوکس به جای لباس یا کیف بسیار گران‌قیمت.
• اصطلاح «Lipstick Effect» در اوایل دهه ۲۰۰۰ با بررسی‌های لئونارد لودر (رئیس وقت استی‌لاودر) شهرت پیدا کرد.
• او مشاهده کرد که در رکود اقتصادی، فروش محصولات کوچک و لوکس آرایشی به‌ویژه رژ لب افزایش می‌یابد، حتی وقتی فروش اقلام بزرگ کاهش دارد.
منطق رفتاری (Behavioral Economics)
1. میل به شادی و جایگزینی ارزان‌تر: افراد با هزینه کم به حس موفقیت یا زیبایی می‌رسند.
2. اثر روانی “پاداش”: خریدهای کوچک اما خاص به‌عنوان پاداش روانی در دوران سختی عمل می‌کنند.
3. حفظ هویت اجتماعی: مردم تلاش می‌کنند ظاهری باکیفیت یا وجهه اجتماعی خود را حفظ کنند، حتی در رکود.
امروزه این اثر در بخش‌های مختلف دیده می‌شود:
• صنایع عطر، شکلات لوکس، نوشیدنی خاص.
• محصولات تکنولوژی قابل‌حمل و گجت‌های کوچک.
• اقلام مد کم‌هزینه اما برنددار (عینک، ساعت‌های میان‌رده).
اهمیت اقتصادی
• برای کسب‌وکارها: شناسایی این تمایل می‌تواند در رکود اقتصادی، به طراحی محصولات کوچک اما پرجاذبه کمک کند.
• برای تحلیلگران بازار: رشد فروش این دسته می‌تواند نشانه‌ای غیرمستقیم از وضعیت روانی مصرف‌کننده‌ها و عمق رکود باشد.
استیل پرایس، تهران
@steelprice
اقتصاد ایران رژ لبی شده است؟
اثر «رژ لب» (Lipstick Effect) در اقتصاد به یک پدیده رفتاری اشاره دارد که نخستین‌بار در تحلیل‌های بازارهای مصرفی و لوکس شناسایی شد.
تعریف ساده
زمانی که اقتصاد در رکود یا فشار مالی قرار دارد و درآمد خانوارها کاهش می‌یابد، مردم تمایل دارند به جای خرید کالاهای گران‌قیمت و لوکس (مثل خودرو یا جواهر بزرگ)، بخشی از پول خود را صرف کالاهای کوچک‌تر اما تجملی کنند؛ کالاهایی که حس لذت یا خاص‌بودن را با هزینه کمتر ایجاد می‌کنند. در نتیجه این، اقتصادی که درگیر تورم شدید است و فرض می شود مردم پول کافی ندارند، اما رستوران های مجلل همیشه شلوغ و لباس فروشی های شیک در عین حال پر است!
نمونه‌ی کلاسیک: خرید رژ لب لوکس به جای لباس یا کیف بسیار گران‌قیمت.
• اصطلاح «Lipstick Effect» در اوایل دهه ۲۰۰۰ با بررسی‌های لئونارد لودر (رئیس وقت استی‌لاودر) شهرت پیدا کرد.
• او مشاهده کرد که در رکود اقتصادی، فروش محصولات کوچک و لوکس آرایشی به‌ویژه رژ لب افزایش می‌یابد، حتی وقتی فروش اقلام بزرگ کاهش دارد.
منطق رفتاری (Behavioral Economics)
1. میل به شادی و جایگزینی ارزان‌تر: افراد با هزینه کم به حس موفقیت یا زیبایی می‌رسند.
2. اثر روانی “پاداش”: خریدهای کوچک اما خاص به‌عنوان پاداش روانی در دوران سختی عمل می‌کنند.
3. حفظ هویت اجتماعی: مردم تلاش می‌کنند ظاهری باکیفیت یا وجهه اجتماعی خود را حفظ کنند، حتی در رکود.
امروزه این اثر در بخش‌های مختلف دیده می‌شود:
• صنایع عطر، شکلات لوکس، نوشیدنی خاص.
• محصولات تکنولوژی قابل‌حمل و گجت‌های کوچک.
• اقلام مد کم‌هزینه اما برنددار (عینک، ساعت‌های میان‌رده).
اهمیت اقتصادی
• برای کسب‌وکارها: شناسایی این تمایل می‌تواند در رکود اقتصادی، به طراحی محصولات کوچک اما پرجاذبه کمک کند.
• برای تحلیلگران بازار: رشد فروش این دسته می‌تواند نشانه‌ای غیرمستقیم از وضعیت روانی مصرف‌کننده‌ها و عمق رکود باشد.
استیل پرایس، تهران
@steelprice
👍2❤1
پیام تبریک مدیرعامل شرکت مهندسی فکور صنعت تهران در پی انتصاب محمد مسعود سمیعی نژاد به سمت ریاست سازمان ایمیدرو
جناب آقای دکتر محمد مسعود سمیعی نژاد
انتصاب شایسته جنابعالی را به سمت معاونت محترم وزیر صمت و ریاست هیئت عامل ایمیدرو تبریک گفته و برای آن جناب آرزوی توفیق در پیشبرد صنعت و معدن کشور را دارم.
محمدوحید شیخ زاده
مدیرعامل شرکت مهندسی فکور صنعت تهران
@steelprice
جناب آقای دکتر محمد مسعود سمیعی نژاد
انتصاب شایسته جنابعالی را به سمت معاونت محترم وزیر صمت و ریاست هیئت عامل ایمیدرو تبریک گفته و برای آن جناب آرزوی توفیق در پیشبرد صنعت و معدن کشور را دارم.
محمدوحید شیخ زاده
مدیرعامل شرکت مهندسی فکور صنعت تهران
@steelprice
👍3👎1
«خردمند، پیش از سخن گفتن می‌اندیشد؛ نادان، پس از گفتن.»
کنفوسیوس
صبح چهارشنبه عزیزان بخیر و خوشی
کنفوسیوس
صبح چهارشنبه عزیزان بخیر و خوشی
35 روز تا دوازدهمین کنفرانس سالانه استیل پرایس با موضوع «فولادهای پیشرفته با ارزش افزوده بالا و نوآوری در مهندسی ساخت»
این رویداد بین‌المللی، فرصتی استثنایی برای گردهمایی مدیران، متخصصان و فعالان صنعت فولاد است تا آخرین دستاوردها، نوآوری‌ها و راهکارهای نوین در حوزه فولادهای پیشرفته و مهندسی ساخت را بررسی کنند.
📅 تاریخ برگزاری: ۲۰ آبان ۱۴۰۴ (۱۱ نوامبر ۲۰۲۵)
📍 تهران – همراه با نمایشگاه جانبی
کنفرانس استیل پرایس، همچون سال‌های گذشته، محلی خواهد بود برای تبادل دانش، توسعه همکاری‌های بین‌المللی و ترسیم چشم‌انداز آینده صنعت فولاد.
با ما باشید:
📞 021-88994685 /6
📱 09361584788
👍2
🔹 کرسنت از جان ما چه می‌خواهد؟
رای دادگاه تجاری لندن مبنی بر توقیف و انتقال مالکیت ساختمان شرکت ملی نفت ایران (NIOC House) به شرکت کرسنت بعنوان بخش کوچکی از مطالبات این شرکت این سوال را دوباره مطرح کرد: ما یک قرارداد را قبل از اجرای عملیات متوقف کردیم و طرف مقابل عملا هیچ خسارتی ندیده چرا که هزینه ای نکرده است. پس کرسنت از جان ما چه می‌خواهد؟
شرکت کرسنت پترولیوم، وابسته به گروه دانا انرژی امارات، در یکی از طولانی‌ترین دعاوی بین‌المللی انرژی علیه شرکت ملی نفت ایران پیروز شد. طبق رأی نهایی داوری بین‌المللی، ایران موظف است بیش از ۲.۴ میلیارد دلار به این شرکت خسارت بپردازد.
توجه کنید: این عدد واقعا خسارت کرسنت نیست بلکه عدم نفع این شرکت است. به عبارت دیگر اگر قرارداد اجرا می شد شرکت کرسنت به این مقدار سود می برد بنابر این اکنون نیز می‌تواند این سود را مطالبه کند!
اگر این مبلغ را با نرخ هر دلار ۱۱۰ هزار تومان محاسبه کنیم، رقم نهایی به حدود ۲۶۴ هزار میلیارد تومان می‌رسد؛ عددی معادل بودجه سالانه چند وزارتخانه بزرگ کشور. سهم هر ایرانی از این زیان، با احتساب جمعیت حدود ۸۶ میلیون نفر، چیزی نزدیک به سه میلیون تومان است — بی‌آنکه بداند دقیقاً چه رخ داده، چه کسی مسئول بوده، و چرا این هزینه باید از جیب او پرداخت شود.
اکنون، افزون بر این رقم سنگین، بهره‌ی دیرکرد و هزینه‌های دادرسی نیز بر دوش کشور گذاشته شده است؛ هزینه‌ای که در سکوتی سنگین و بی‌پاسخ، در حال تبدیل‌شدن به یکی از پرهزینه‌ترین اشتباهات اقتصادی تاریخ معاصر ایران است.
رای دادگاه تجاری لندن مبنی بر توقیف و انتقال مالکیت ساختمان شرکت ملی نفت ایران (NIOC House) به شرکت کرسنت بعنوان بخش کوچکی از مطالبات این شرکت این سوال را دوباره مطرح کرد: ما یک قرارداد را قبل از اجرای عملیات متوقف کردیم و طرف مقابل عملا هیچ خسارتی ندیده چرا که هزینه ای نکرده است. پس کرسنت از جان ما چه می‌خواهد؟
شرکت کرسنت پترولیوم، وابسته به گروه دانا انرژی امارات، در یکی از طولانی‌ترین دعاوی بین‌المللی انرژی علیه شرکت ملی نفت ایران پیروز شد. طبق رأی نهایی داوری بین‌المللی، ایران موظف است بیش از ۲.۴ میلیارد دلار به این شرکت خسارت بپردازد.
توجه کنید: این عدد واقعا خسارت کرسنت نیست بلکه عدم نفع این شرکت است. به عبارت دیگر اگر قرارداد اجرا می شد شرکت کرسنت به این مقدار سود می برد بنابر این اکنون نیز می‌تواند این سود را مطالبه کند!
اگر این مبلغ را با نرخ هر دلار ۱۱۰ هزار تومان محاسبه کنیم، رقم نهایی به حدود ۲۶۴ هزار میلیارد تومان می‌رسد؛ عددی معادل بودجه سالانه چند وزارتخانه بزرگ کشور. سهم هر ایرانی از این زیان، با احتساب جمعیت حدود ۸۶ میلیون نفر، چیزی نزدیک به سه میلیون تومان است — بی‌آنکه بداند دقیقاً چه رخ داده، چه کسی مسئول بوده، و چرا این هزینه باید از جیب او پرداخت شود.
اکنون، افزون بر این رقم سنگین، بهره‌ی دیرکرد و هزینه‌های دادرسی نیز بر دوش کشور گذاشته شده است؛ هزینه‌ای که در سکوتی سنگین و بی‌پاسخ، در حال تبدیل‌شدن به یکی از پرهزینه‌ترین اشتباهات اقتصادی تاریخ معاصر ایران است.
🤯1🤬1💩1
S T E E L P R I C E
🔹 کرسنت از جان ما چه می‌خواهد؟ رای دادگاه تجاری لندن مبنی بر توقیف و انتقال مالکیت ساختمان شرکت ملی نفت ایران (NIOC House) به شرکت کرسنت بعنوان بخش کوچکی از مطالبات این شرکت این سوال را دوباره مطرح کرد: ما یک قرارداد را قبل از اجرای عملیات متوقف کردیم و طرف…
چه اتفاقی افتاد؟
در سال ۲۰۰۱، شرکت ملی نفت ایران با کرسنت پترولیوم (وابسته به داناگَس/شارجه) قرارداد ۲۵ساله فروش گاز از میدان «سلمان» بست. ایران از دسامبر ۲۰۰۵ گاز تحویل نداد و تلاش کرد قرارداد را به‌دلیل «قیمت پایین/فساد» بی‌اعتبار کند؛ ولی داوری بین‌المللی اعتبار قرارداد و نقض تعهدات توسط NIOC را تأیید کرد و از ۲۰۱4 به بعد چند رأی خسارت (جمعاً بیش از ۲.۴ میلیارد دلار + بهره) صادر شد که در دادگاه‌های انگلیس و هلند در حال اجراست.
روزشمار کرسنت
۲۵ آوریل ۲۰۰۱: امضای قرارداد ۲۵ساله فروش گاز (قانون حاکم: حقوق ایران؛ مقر داوری: لندن؛ قواعد ICC). حجم روزانه حدود ۵۰۰–۶۰۰ میلیون فوت‌مکعب برای انتقال از میدان سلمان به شارجه پیش‌بینی شد.
۱ دسامبر ۲۰۰۵: تاریخ شروع تحویل؛ اما تحویلی انجام نشد.
۳۱ ژوئیه ۲۰۱۴: رأی «صلاحیت و مسئولیت»؛ داوران اعلام کردند NIOC از ۱ دسامبر ۲۰۰۵ تا تاریخ رأی در «نقض مستمر» بوده است.
سپتامبر/اکتبر ۲۰۲۱: رأی «خسارات/Remedies»؛ بیش از ۲.۴ میلیارد دلار به نفع کرسنت و شرکت وابسته‌اش (CGC)؛ هم‌زمان، یک رأی جداگانه ۶۰۷.۵ میلیون دلاری به نفع داناگَس صادر شد.
۲۰۲۳: دادگاه استیناف انگلیس، تلاش NIOC برای ابطال رأی خسارات تحت s.67 را رد کرد.
آوریل–می ۲۰۲۴: دادگاه تجاری لندن دستور داد ساختمان «NIOC House» در سیتیِ لندن به‌عنوان بخشی از اجرای رأی (≈۲.۴–۲.۶ میلیارد دلار) به نام طلبکار منتقل شود.
ژانویه ۲۰۲۵: دادگاه تجدیدنظر هلند راه را برای اجرای رأی در هلند هموار کرد؛ رسانه‌ها از مجموع بدهی با بهره تا حدود ۲.۷–۲.۸ میلیارد دلار خبر دادند.
۲۴ فوریه ۲۰۲۵: در یک پرونده فرعی، مطالبه برخی «خساراتِ اشخاص ثالث» از سوی کرسنت رد شد (پیروزی محدود برای NIOC، بی‌تأثیر بر احکام اصلیِ قبلی).
چرا ایران (NIOC) باید خسارت بدهد؟ پنج محور حقوقیِ کلیدی
1. نقض تعهدات قراردادی (Breach): هیئت داوری، تعهد تحویل گاز از ۱ دسامبر ۲۰۰۵ را مسلم دانست و «نقض مستمر» را احراز کرد. وقتی تعهد تحویل انجام نشود، جبرانِ «سودِ از دست‌رفته» خریدار هم ممکن است.
2. اعتبار قرارداد علی‌رغم ادعای فساد/قیمت پایین: NIOC مدعی بود قرارداد به‌علت «فساد و قیمت نامتعارف» باطل است؛ اما داوران/مراجع نظارتی بین‌المللی گفتند ادعا باید با ادله‌ی قابل‌قبول اثبات شود—که نشد؛ پس قرارداد معتبر است و اصل وفای به عهد حاکم است.
3. مقر داوری لندن و قواعد ICC: طرفین، داوریِ ICC با مقر لندن را پذیرفته بودند. بنابراین نظارت قضاییِ پساداوَری با دادگاه‌های انگلیس بود و تلاش‌های NIOC برای ابطالِ رأی عمدتاً ناکام ماند (ردِ چالش‌های s.67 و… در ۲۰۱۶ و ۲۰۲۳).
4. «قیمت پایین» یا «سختی اقتصادی» عذر موجه نیست: مگر در متن قرارداد «بازنگری قیمت/Hardship» به‌نحوی الزام‌آور پیش‌بینی شده باشد (که در این پرونده به نفع NIOC جواب نداد). تغییر شرایط بازار یا فشارهای سیاسی، به‌تنهایی اجرای قرارداد را معلق نمی‌کند.
5. اجرای بین‌المللی آراء: چون ایران پرداخت نکرد، طلبکار از اموال خارجیِ NIOC برای اجرا استفاده کرد—از جمله دستور انتقال «NIOC House» در لندن و پیگیری اجرا در هلند/روتردام. این همان ریسک معمولِ اجرای کنوانسیون نیویورک/قواعد اجرای رأی است.
-
ارقامِ مهمِ پرونده
رأی ۲۰۱۴ (مسئولیت): تأیید نقض مستمر از ۲۰۰۵.
رأی ۲۰۲۱ (خساراتِ جزئی/Partial Remedies): بیش از ۲.۴ میلیارد دلار (شامل اقلامی مثل «سود ازدست‌رفته از فروشِ مجدد» و برخی اقلام مرتبط با شرکت‌های گروهیِ کرسنت). تلاش NIOC برای زیر سؤال بردن برخی اقلام، در ۲۰۲۳ در انگلیس رد شد.
پروندهٔ داناگَس (۲۰۲۱): ۶۰۷.۵ میلیون دلار + بهرهٔ انباشته (تا فوریهٔ ۲۰۲۳ حدود ۳۲ میلیون دلار)؛ این دعوا موازیِ دعوای اصلی بود.
وضعیت اجرا (۲۰۲۴–۲۰۲۵): اجرای رأی از طریق توقیف/انتقال ملک لندن و پیگیری در هلند؛ برآورد رسانه‌ای از اصلِ رأی + بهره حدود ۲.۷–۲.۸ میلیارد دلار (عددِ دقیق بسته به محاسبه بهره/دوره‌ها متغیر است).
چرا کار به این‌جا رسید؟ (اشتباهات قراردادی)
سیاسی‌سازیِ اجرا: تغییرات دولت/مجلس و جنجال‌های داخلی، اجرای قرارداد را معطل کرد و پروژه به داوری کشیده شد.
بندهای قیمت‌گذاری ناکافی: تکیه بر فرمول/قیمت‌های اولیه بدون سازوکار بازنگری کارآمد در بازه‌ی بلندمدتِ ۲۵ ساله، ریسک بزرگی بود.
عدم اثبات فساد: طرح گسترده‌ی اتهامات در رسانه‌ها، بدون ارائه ادله‌ی کافی در مرجع داوری، نه‌تنها قرارداد را باطل نکرد، بلکه هزینه دعوا را بالا برد.
انتخاب مقر داوری خارجی: با پذیرش لندن به‌عنوان «Seat»، عملاً به دادگاه‌های انگلیس اختیار نظارت داده شد—و همان‌ها اجرای رأی را تسهیل کردند.
ریسک دارایی‌های برون‌مرزی: نگه‌داشتن دارایی‌های قابل‌توقیف در حوزه‌های قضایی کامن‌لا (مثل انگلیس) دست طلبکار را برای اجرا باز گذاشت.
در سال ۲۰۰۱، شرکت ملی نفت ایران با کرسنت پترولیوم (وابسته به داناگَس/شارجه) قرارداد ۲۵ساله فروش گاز از میدان «سلمان» بست. ایران از دسامبر ۲۰۰۵ گاز تحویل نداد و تلاش کرد قرارداد را به‌دلیل «قیمت پایین/فساد» بی‌اعتبار کند؛ ولی داوری بین‌المللی اعتبار قرارداد و نقض تعهدات توسط NIOC را تأیید کرد و از ۲۰۱4 به بعد چند رأی خسارت (جمعاً بیش از ۲.۴ میلیارد دلار + بهره) صادر شد که در دادگاه‌های انگلیس و هلند در حال اجراست.
روزشمار کرسنت
۲۵ آوریل ۲۰۰۱: امضای قرارداد ۲۵ساله فروش گاز (قانون حاکم: حقوق ایران؛ مقر داوری: لندن؛ قواعد ICC). حجم روزانه حدود ۵۰۰–۶۰۰ میلیون فوت‌مکعب برای انتقال از میدان سلمان به شارجه پیش‌بینی شد.
۱ دسامبر ۲۰۰۵: تاریخ شروع تحویل؛ اما تحویلی انجام نشد.
۳۱ ژوئیه ۲۰۱۴: رأی «صلاحیت و مسئولیت»؛ داوران اعلام کردند NIOC از ۱ دسامبر ۲۰۰۵ تا تاریخ رأی در «نقض مستمر» بوده است.
سپتامبر/اکتبر ۲۰۲۱: رأی «خسارات/Remedies»؛ بیش از ۲.۴ میلیارد دلار به نفع کرسنت و شرکت وابسته‌اش (CGC)؛ هم‌زمان، یک رأی جداگانه ۶۰۷.۵ میلیون دلاری به نفع داناگَس صادر شد.
۲۰۲۳: دادگاه استیناف انگلیس، تلاش NIOC برای ابطال رأی خسارات تحت s.67 را رد کرد.
آوریل–می ۲۰۲۴: دادگاه تجاری لندن دستور داد ساختمان «NIOC House» در سیتیِ لندن به‌عنوان بخشی از اجرای رأی (≈۲.۴–۲.۶ میلیارد دلار) به نام طلبکار منتقل شود.
ژانویه ۲۰۲۵: دادگاه تجدیدنظر هلند راه را برای اجرای رأی در هلند هموار کرد؛ رسانه‌ها از مجموع بدهی با بهره تا حدود ۲.۷–۲.۸ میلیارد دلار خبر دادند.
۲۴ فوریه ۲۰۲۵: در یک پرونده فرعی، مطالبه برخی «خساراتِ اشخاص ثالث» از سوی کرسنت رد شد (پیروزی محدود برای NIOC، بی‌تأثیر بر احکام اصلیِ قبلی).
چرا ایران (NIOC) باید خسارت بدهد؟ پنج محور حقوقیِ کلیدی
1. نقض تعهدات قراردادی (Breach): هیئت داوری، تعهد تحویل گاز از ۱ دسامبر ۲۰۰۵ را مسلم دانست و «نقض مستمر» را احراز کرد. وقتی تعهد تحویل انجام نشود، جبرانِ «سودِ از دست‌رفته» خریدار هم ممکن است.
2. اعتبار قرارداد علی‌رغم ادعای فساد/قیمت پایین: NIOC مدعی بود قرارداد به‌علت «فساد و قیمت نامتعارف» باطل است؛ اما داوران/مراجع نظارتی بین‌المللی گفتند ادعا باید با ادله‌ی قابل‌قبول اثبات شود—که نشد؛ پس قرارداد معتبر است و اصل وفای به عهد حاکم است.
3. مقر داوری لندن و قواعد ICC: طرفین، داوریِ ICC با مقر لندن را پذیرفته بودند. بنابراین نظارت قضاییِ پساداوَری با دادگاه‌های انگلیس بود و تلاش‌های NIOC برای ابطالِ رأی عمدتاً ناکام ماند (ردِ چالش‌های s.67 و… در ۲۰۱۶ و ۲۰۲۳).
4. «قیمت پایین» یا «سختی اقتصادی» عذر موجه نیست: مگر در متن قرارداد «بازنگری قیمت/Hardship» به‌نحوی الزام‌آور پیش‌بینی شده باشد (که در این پرونده به نفع NIOC جواب نداد). تغییر شرایط بازار یا فشارهای سیاسی، به‌تنهایی اجرای قرارداد را معلق نمی‌کند.
5. اجرای بین‌المللی آراء: چون ایران پرداخت نکرد، طلبکار از اموال خارجیِ NIOC برای اجرا استفاده کرد—از جمله دستور انتقال «NIOC House» در لندن و پیگیری اجرا در هلند/روتردام. این همان ریسک معمولِ اجرای کنوانسیون نیویورک/قواعد اجرای رأی است.
-
ارقامِ مهمِ پرونده
رأی ۲۰۱۴ (مسئولیت): تأیید نقض مستمر از ۲۰۰۵.
رأی ۲۰۲۱ (خساراتِ جزئی/Partial Remedies): بیش از ۲.۴ میلیارد دلار (شامل اقلامی مثل «سود ازدست‌رفته از فروشِ مجدد» و برخی اقلام مرتبط با شرکت‌های گروهیِ کرسنت). تلاش NIOC برای زیر سؤال بردن برخی اقلام، در ۲۰۲۳ در انگلیس رد شد.
پروندهٔ داناگَس (۲۰۲۱): ۶۰۷.۵ میلیون دلار + بهرهٔ انباشته (تا فوریهٔ ۲۰۲۳ حدود ۳۲ میلیون دلار)؛ این دعوا موازیِ دعوای اصلی بود.
وضعیت اجرا (۲۰۲۴–۲۰۲۵): اجرای رأی از طریق توقیف/انتقال ملک لندن و پیگیری در هلند؛ برآورد رسانه‌ای از اصلِ رأی + بهره حدود ۲.۷–۲.۸ میلیارد دلار (عددِ دقیق بسته به محاسبه بهره/دوره‌ها متغیر است).
چرا کار به این‌جا رسید؟ (اشتباهات قراردادی)
سیاسی‌سازیِ اجرا: تغییرات دولت/مجلس و جنجال‌های داخلی، اجرای قرارداد را معطل کرد و پروژه به داوری کشیده شد.
بندهای قیمت‌گذاری ناکافی: تکیه بر فرمول/قیمت‌های اولیه بدون سازوکار بازنگری کارآمد در بازه‌ی بلندمدتِ ۲۵ ساله، ریسک بزرگی بود.
عدم اثبات فساد: طرح گسترده‌ی اتهامات در رسانه‌ها، بدون ارائه ادله‌ی کافی در مرجع داوری، نه‌تنها قرارداد را باطل نکرد، بلکه هزینه دعوا را بالا برد.
انتخاب مقر داوری خارجی: با پذیرش لندن به‌عنوان «Seat»، عملاً به دادگاه‌های انگلیس اختیار نظارت داده شد—و همان‌ها اجرای رأی را تسهیل کردند.
ریسک دارایی‌های برون‌مرزی: نگه‌داشتن دارایی‌های قابل‌توقیف در حوزه‌های قضایی کامن‌لا (مثل انگلیس) دست طلبکار را برای اجرا باز گذاشت.
😢1💩1
فولاد به حرکت خود ادامه خواهد داد!
(و مازاد تولید جهانی سنگ آهن )
با وجود کاهش برنامه ریزی تولید فولاد در سرزمین اژدها، توسعه این صنعت در کشورهای دیگر بخصوص هند احتمالا روند جهانی تولید را مثبت نگه خواهد داشت.
وزارت صنایع، علوم و منابع استرالیا (DISR) پیش‌بینی کرده است که تقاضای وارداتی هند برای سنگ‌آهن افزایش خواهد یافت، زیرا ظرفیت تولید فولاد در این کشور در حال رشد است و قیمت سنگ‌آهن وارداتی دریایی از سنگ‌آهن تولید داخل ارزان‌تر است.
در تاریخ ۲۶ سپتامبر، شرکت Jindal Steel یک کوره بلند جدید را در کارخانه‌ی آنگول (Angul) واقع در ایالت اودیسا (Odisha) راه‌اندازی کرد که ظرفیت تولید آن ۵ میلیون تن در سال است. با راه‌اندازی این کوره، ظرفیت تولید فلز داغ (Hot Metal) این مجتمع به ۹ میلیون تن در سال رسید که دو برابر ظرفیت قبلی است.
وزارتخانه افزود:
> «هند قصد دارد تا سال ۲۰۳۰ حدود ۱۰۰ میلیون تن دیگر به ظرفیت تولید فولاد خود اضافه کند. این گسترش عظیم به‌طور قابل‌توجهی باعث افزایش تقاضا برای مواد اولیه، به‌ویژه سنگ‌آهن خواهد شد. بازارهای نوظهوری مانند هند و کشورهای آسیای جنوب‌شرقی فرصت‌هایی جدید اما در مقیاس کوچک‌تر فراهم می‌کنند.»
در آسیای جنوب‌شرقی، شرکت فولادسازی Hoa Phat ویتنام در تاریخ ۴ سپتامبر، کوره بلند شماره ۲ خود را در مجتمع فولاد Dung Quat 2 راه‌اندازی کرد که پایان مرحله دوم این پروژه را نشان می‌دهد. با این اقدام، ظرفیت تولید کل گروه Hoa Phat به ۱۶ میلیون تن فولاد در سال رسید.
هدف Hoa Phat این است که تا پایان سال ۲۰۳۰ ظرفیت تولید فولاد خود را به ۲۲ میلیون تن در سال برساند. این افزایش ظرفیت با راه‌اندازی یک مجتمع جدید آهن و فولاد به ظرفیت ۶ میلیون تن در سال در شهرک صنعتی Hoa Tam در استان Phu Yen پشتیبانی خواهد شد.
در سایر کشورهای منطقه، شرکت SteelAsia Manufacturing Corp. فیلیپین نیز در ماه سپتامبر اعلام کرد که قصد دارد تا سال ۲۰۲۸ ظرفیت تولید فولاد داخلی خود را تقریباً دو برابر کند و از حدود ۲.۵ میلیون تن در سال به ۴.۸ میلیون تن در سال برساند.
با وجود این رشد پیش‌بینی‌شده در تولید فولاد جهانی، بازارهای سنگ‌آهن همچنان با مازاد عرضه روبه‌رو خواهند بود، زیرا تقاضای چین برای سنگ‌آهن در حال کاهش است و معدن عظیم سی‌ماندو (Simandou) در گینه – با ظرفیت کامل ۱۶۰ میلیون تن در سال – به‌زودی وارد مدار تولید خواهد شد.
(و مازاد تولید جهانی سنگ آهن )
با وجود کاهش برنامه ریزی تولید فولاد در سرزمین اژدها، توسعه این صنعت در کشورهای دیگر بخصوص هند احتمالا روند جهانی تولید را مثبت نگه خواهد داشت.
وزارت صنایع، علوم و منابع استرالیا (DISR) پیش‌بینی کرده است که تقاضای وارداتی هند برای سنگ‌آهن افزایش خواهد یافت، زیرا ظرفیت تولید فولاد در این کشور در حال رشد است و قیمت سنگ‌آهن وارداتی دریایی از سنگ‌آهن تولید داخل ارزان‌تر است.
در تاریخ ۲۶ سپتامبر، شرکت Jindal Steel یک کوره بلند جدید را در کارخانه‌ی آنگول (Angul) واقع در ایالت اودیسا (Odisha) راه‌اندازی کرد که ظرفیت تولید آن ۵ میلیون تن در سال است. با راه‌اندازی این کوره، ظرفیت تولید فلز داغ (Hot Metal) این مجتمع به ۹ میلیون تن در سال رسید که دو برابر ظرفیت قبلی است.
وزارتخانه افزود:
> «هند قصد دارد تا سال ۲۰۳۰ حدود ۱۰۰ میلیون تن دیگر به ظرفیت تولید فولاد خود اضافه کند. این گسترش عظیم به‌طور قابل‌توجهی باعث افزایش تقاضا برای مواد اولیه، به‌ویژه سنگ‌آهن خواهد شد. بازارهای نوظهوری مانند هند و کشورهای آسیای جنوب‌شرقی فرصت‌هایی جدید اما در مقیاس کوچک‌تر فراهم می‌کنند.»
در آسیای جنوب‌شرقی، شرکت فولادسازی Hoa Phat ویتنام در تاریخ ۴ سپتامبر، کوره بلند شماره ۲ خود را در مجتمع فولاد Dung Quat 2 راه‌اندازی کرد که پایان مرحله دوم این پروژه را نشان می‌دهد. با این اقدام، ظرفیت تولید کل گروه Hoa Phat به ۱۶ میلیون تن فولاد در سال رسید.
هدف Hoa Phat این است که تا پایان سال ۲۰۳۰ ظرفیت تولید فولاد خود را به ۲۲ میلیون تن در سال برساند. این افزایش ظرفیت با راه‌اندازی یک مجتمع جدید آهن و فولاد به ظرفیت ۶ میلیون تن در سال در شهرک صنعتی Hoa Tam در استان Phu Yen پشتیبانی خواهد شد.
در سایر کشورهای منطقه، شرکت SteelAsia Manufacturing Corp. فیلیپین نیز در ماه سپتامبر اعلام کرد که قصد دارد تا سال ۲۰۲۸ ظرفیت تولید فولاد داخلی خود را تقریباً دو برابر کند و از حدود ۲.۵ میلیون تن در سال به ۴.۸ میلیون تن در سال برساند.
با وجود این رشد پیش‌بینی‌شده در تولید فولاد جهانی، بازارهای سنگ‌آهن همچنان با مازاد عرضه روبه‌رو خواهند بود، زیرا تقاضای چین برای سنگ‌آهن در حال کاهش است و معدن عظیم سی‌ماندو (Simandou) در گینه – با ظرفیت کامل ۱۶۰ میلیون تن در سال – به‌زودی وارد مدار تولید خواهد شد.
35 روز تا دوازدهمین کنفرانس سالانه استیل پرایس با موضوع «فولادهای پیشرفته با ارزش افزوده بالا و نوآوری در مهندسی ساخت»
این رویداد بین‌المللی، فرصتی استثنایی برای گردهمایی مدیران، متخصصان و فعالان صنعت فولاد است تا آخرین دستاوردها، نوآوری‌ها و راهکارهای نوین در حوزه فولادهای پیشرفته و مهندسی ساخت را بررسی کنند.
📅 تاریخ برگزاری: ۲۰ آبان ۱۴۰۴ (۱۱ نوامبر ۲۰۲۵)
📍 تهران – همراه با نمایشگاه جانبی
کنفرانس استیل پرایس، همچون سال‌های گذشته، محلی خواهد بود برای تبادل دانش، توسعه همکاری‌های بین‌المللی و ترسیم چشم‌انداز آینده صنعت فولاد.
با ما باشید:
📞 021-88994685 /6
📱 09361584788
❤1👏1
گزارش بازار جهانی
چهارشنبه ۱۶ مهر
(بر اساس گزارش متال اکسپرت – ۳ اکتبر ۲۰۲۵)
قراردادها و ارزیابی قیمت برای محصولات فولادی و مواد اولیه
در بازار محصولات طویل، معامله‌ای میان ترکیه و آلبانی برای میلگرد با بهای ۵۵۰ دلار به ازای هر تن (CFR) گزارش شد.
در بخش قراضه، روسیه محموله‌ای از نوع HMS 1&2 (80:20) را به ترکیه با قیمت ۳۴۰ دلار CFR فروخته است، و این معامله هفته گذشته نهایی شده است. همچنین، ژاپن محموله‌ای از نوع H2 را به ویتنام با نرخ ۳۲۰ دلار CFR عرضه کرده که آن نیز هفته گذشته انجام شده است.
در بازار مواد اولیه، قیمت سنگ‌آهن با عیار ۶۲ درصد تحویل چین از مبدأ استرالیا ۱۰۳ دلار در هر تن CFR ثبت شد و تغییری نسبت به روز قبل نداشت. بهای زغال‌سنگ کک‌شو استرالیا در سطح ۱۹۱.۱ دلار FOB ثابت ماند.
در بازار قراضه ترکیه، قیمت HMS 1&2 (80:20) تحویل از آمریکا ۳۴۲ دلار CFR و قراضه خردشده ۳۶۲ دلار CFR اعلام شد. در ژاپن، قیمت قراضه HMS 2 برابر با ۴۲,۵۰۰ ین در هر تن FOB بود. در هلند نیز قیمت قراضه HMS 1&2 (75:25) با ۲ دلار افزایش به ۲۹۸ دلار FOB و نوع (80:20) به ۳۰۳ دلار FOB رسید.
در چین، قیمت شمش فولادی ۱۵۰×۱۵۰ میلی‌متر در بازار داخلی تانگشان ۲,۹۶۰ یوان در هر تن (شامل ۱۳٪ مالیات بر ارزش افزوده) و معادل ۴۱۷ دلار EXW اعلام شد. در فیلیپین، بهای شمش ۴۵۲ دلار CFR بود. در روسیه، شمش مشابه ۴۳۲ دلار FOB و در ترکیه ۴۴۷ دلار CFR گزارش شد که ۵ دلار کاهش روزانه نشان می‌دهد.
قیمت میلگرد در ترکیه برای سایز ۱۲ میلی‌متر ۵۴۰ دلار EXW شامل ۱۸٪ VAT و برای سایزهای ۸ تا ۳۲ میلی‌متر نیز ۵۴۰ دلار EXW بود که نسبت به روز قبل ۵ دلار افزایش داشته است. در آلمان، میلگرد سایز ۱۲ تا ۳۲ میلی‌متر ۶۰۵ یورو CPT معامله شد.
در چین، قیمت مفتول فولادی قطر ۶.۵ میلی‌متر ۴۷۴ دلار FOB و در ویتنام، ورق گرم فولادی (HRC) با ضخامت ۲ میلی‌متر ۵۰۰ دلار CFR اعلام شد. بهای ورق گرم پایه در آلمان ۵۷۰ یورو EXW (بدون مالیات ۱۹٪) ثابت ماند.
در بخش ارزیابی‌های هفتگی، قیمت شمش فولادی ایران (۱۳۰×۱۵۰ میلی‌متر) در بنادر جنوبی کشور ۴۱۳ دلار FOB بدون تغییر نسبت به هفته گذشته گزارش شد. در تایلند، شمش مشابه با قیمت ۴۵۳ دلار CFR از مبدأ ایران ارزیابی شد.
قیمت میلگرد روسیه در بازار دریای سیاه ۴۷۵ دلار FOB و قیمت ورق گرم (HRC) ترکیه از مبدأ روسیه ۵۰۵ دلار CFR ثبت گردید.
---
روش‌شناسی متال اکسپرت
پایگاه متال اکسپرت سه نوع قیمت منتشر می‌کند:
1. قیمت پیشنهادی (Offer Price): قیمتی است که از سوی فروشنده اعلام می‌شود اما هنوز معامله‌ای در آن سطح انجام نشده است.
2. قیمت قراردادی (Contract Price): قیمتی است که در یک معامله واقعی بین فروشنده و خریدار توافق و ثبت شده است.
3. ارزیابی قیمتی (Price Assessment): برآوردی از سطح منصفانه قیمت برای معامله‌ای محتمل، بر اساس شرایط فعلی بازار.
---
📄 منبع: Metal Expert – Contracts and Price Assessments for Steel Products and Raw Materials, October 3, 2025
📞 021-88994685 /6
📱 09361584788
چهارشنبه ۱۶ مهر
(بر اساس گزارش متال اکسپرت – ۳ اکتبر ۲۰۲۵)
قراردادها و ارزیابی قیمت برای محصولات فولادی و مواد اولیه
در بازار محصولات طویل، معامله‌ای میان ترکیه و آلبانی برای میلگرد با بهای ۵۵۰ دلار به ازای هر تن (CFR) گزارش شد.
در بخش قراضه، روسیه محموله‌ای از نوع HMS 1&2 (80:20) را به ترکیه با قیمت ۳۴۰ دلار CFR فروخته است، و این معامله هفته گذشته نهایی شده است. همچنین، ژاپن محموله‌ای از نوع H2 را به ویتنام با نرخ ۳۲۰ دلار CFR عرضه کرده که آن نیز هفته گذشته انجام شده است.
در بازار مواد اولیه، قیمت سنگ‌آهن با عیار ۶۲ درصد تحویل چین از مبدأ استرالیا ۱۰۳ دلار در هر تن CFR ثبت شد و تغییری نسبت به روز قبل نداشت. بهای زغال‌سنگ کک‌شو استرالیا در سطح ۱۹۱.۱ دلار FOB ثابت ماند.
در بازار قراضه ترکیه، قیمت HMS 1&2 (80:20) تحویل از آمریکا ۳۴۲ دلار CFR و قراضه خردشده ۳۶۲ دلار CFR اعلام شد. در ژاپن، قیمت قراضه HMS 2 برابر با ۴۲,۵۰۰ ین در هر تن FOB بود. در هلند نیز قیمت قراضه HMS 1&2 (75:25) با ۲ دلار افزایش به ۲۹۸ دلار FOB و نوع (80:20) به ۳۰۳ دلار FOB رسید.
در چین، قیمت شمش فولادی ۱۵۰×۱۵۰ میلی‌متر در بازار داخلی تانگشان ۲,۹۶۰ یوان در هر تن (شامل ۱۳٪ مالیات بر ارزش افزوده) و معادل ۴۱۷ دلار EXW اعلام شد. در فیلیپین، بهای شمش ۴۵۲ دلار CFR بود. در روسیه، شمش مشابه ۴۳۲ دلار FOB و در ترکیه ۴۴۷ دلار CFR گزارش شد که ۵ دلار کاهش روزانه نشان می‌دهد.
قیمت میلگرد در ترکیه برای سایز ۱۲ میلی‌متر ۵۴۰ دلار EXW شامل ۱۸٪ VAT و برای سایزهای ۸ تا ۳۲ میلی‌متر نیز ۵۴۰ دلار EXW بود که نسبت به روز قبل ۵ دلار افزایش داشته است. در آلمان، میلگرد سایز ۱۲ تا ۳۲ میلی‌متر ۶۰۵ یورو CPT معامله شد.
در چین، قیمت مفتول فولادی قطر ۶.۵ میلی‌متر ۴۷۴ دلار FOB و در ویتنام، ورق گرم فولادی (HRC) با ضخامت ۲ میلی‌متر ۵۰۰ دلار CFR اعلام شد. بهای ورق گرم پایه در آلمان ۵۷۰ یورو EXW (بدون مالیات ۱۹٪) ثابت ماند.
در بخش ارزیابی‌های هفتگی، قیمت شمش فولادی ایران (۱۳۰×۱۵۰ میلی‌متر) در بنادر جنوبی کشور ۴۱۳ دلار FOB بدون تغییر نسبت به هفته گذشته گزارش شد. در تایلند، شمش مشابه با قیمت ۴۵۳ دلار CFR از مبدأ ایران ارزیابی شد.
قیمت میلگرد روسیه در بازار دریای سیاه ۴۷۵ دلار FOB و قیمت ورق گرم (HRC) ترکیه از مبدأ روسیه ۵۰۵ دلار CFR ثبت گردید.
---
روش‌شناسی متال اکسپرت
پایگاه متال اکسپرت سه نوع قیمت منتشر می‌کند:
1. قیمت پیشنهادی (Offer Price): قیمتی است که از سوی فروشنده اعلام می‌شود اما هنوز معامله‌ای در آن سطح انجام نشده است.
2. قیمت قراردادی (Contract Price): قیمتی است که در یک معامله واقعی بین فروشنده و خریدار توافق و ثبت شده است.
3. ارزیابی قیمتی (Price Assessment): برآوردی از سطح منصفانه قیمت برای معامله‌ای محتمل، بر اساس شرایط فعلی بازار.
---
📄 منبع: Metal Expert – Contracts and Price Assessments for Steel Products and Raw Materials, October 3, 2025
همراهان گرامی،
به دلیل محدودیت‌های تلگرام، امکان انتشار کامل نشریات تخصصی برای ما فراهم نیست. با این حال، در صورت نیاز به دریافت روزانه تازه‌ترین گزارش‌ها در اولین ساعت انتشار، با ما تماس بگیرید:
📞 021-88994685 /6
📱 09361584788
👍2
عراق: طرح توسعه سبز
عراق در پی مقابله با تغییرات اقلیمی با طرح جدید سرمایه‌گذاری
با توجه به چالش‌های موجود ناشی از تغییرات اقلیمی و پیامدهای آن، عراق قصد دارد این موضوع را در برنامه‌های آتی سرمایه‌گذاری خود ادغام کند.
این کشور اخیراً اجرای «طرح ملی» را آغاز کرده است؛ طرحی که حوزه‌های مختلف اقتصادی از جمله صنعت فولاد را دربر می‌گیرد. این روند به‌تدریج به تمرکز بیشتر بر تلاش‌های کاهش کربن در بخش فولاد منجر خواهد شد، هرچند این فرآیند زمان‌بر خواهد بود.
کمیسیون ملی سرمایه‌گذاری عراق (NIC) به‌تازگی از آغاز مرحله نخست «طرح سرمایه‌گذاری اقلیمی عراق» (CIP) برای دوره‌ی ۲۰۲۵ تا ۲۰۳۰ خبر داده است.
هدف از این طرح، هدایت سرمایه‌ها به سمت پروژه‌های پایدار و سبز در سراسر کشور است.
در اطلاعات رسمی آمده است:
> «این طرح صرفاً یک سند نیست، بلکه نقشه‌راهی است که توسط دولت برای توسعه متوازن و پایدار در همه استان‌های عراق تدوین شده است.»
رئیس کمیسیون، حیدر محمد مکیه، افزود:
> «عراق در برابر تغییرات اقلیمی بسیار آسیب‌پذیر است؛ دما و گرمای هوا در حال حاضر بر زندگی روزمره تأثیر گذاشته است؛ دمای هوا اغلب از ۵۰ درجه فراتر می‌رود، خشکسالی‌های طولانی و کاهش نگران‌کننده منابع آب تجدیدپذیر ادامه دارد، و طوفان‌های گردوغبار پی‌درپی شرایط محیطی و امنیت غذایی را تهدید می‌کنند.»
---
تمرکز بر پنج محور کلیدی
این برنامه بر پنج مسیر اصلی متمرکز خواهد بود:
۱. انرژی و منابع تجدیدپذیر
۲. کشاورزی
۳. صنعت و آب
۴. نوآوری
هزینه اجرای این مرحله بین ۱.۳ تا ۳.۳ میلیارد دلار برآورد شده و قرار است از طریق صندوق اقلیم سبز (GCF) و نهاد مالی بین‌المللی (IFC) تأمین مالی شود.
دولت همچنین در حال آماده‌سازی مرحله دوم این برنامه برای دوره‌ی ۲۰۳۱ تا ۲۰۵۰ است که تمرکز آن بر پروژه‌های اقلیم‌محور در حوزه‌های صنعت، کشاورزی، حمل‌ونقل و انرژی خواهد بود.
---
تأثیر بر صنعت فولاد عراق
به گزارش منابع صنعتی، صنعت فولاد عراق که بیش از سایر بخش‌ها احتمالاً از تمرکز دولت بر دستورکار اقلیمی تأثیر می‌پذیرد، در حال حاضر ترجیح می‌دهد پیش از نتیجه‌گیری، منتظر جزئیات بیشتر بماند.
یکی از فعالان صنعت فولاد به متال اکسپرت گفت:
> «ما از این طرح خبر داریم، اما به نظر می‌رسد در حال حاضر بسیار کلی است و جزئیات مشخصی ندارد. با این حال، تردیدی نیست که کربن‌زدایی به روند غالب جهان تبدیل شده است.»
---
انتشار گزارش شفافیت اقلیمی
در ژوئن ۲۰۲۵، دولت عراق با هماهنگی وزارت محیط زیست، نخستین گزارش دوسالانه شفافیت (BTR) را منتشر کرد.
این گزارش شامل محاسبه‌ی انتشار گازهای گلخانه‌ای ملی برای سال‌های ۲۰۲۰ و ۲۰۲۱ است که به تفکیک بخش‌های اصلی انتشار بالا ارائه شده است.
در این گزارش، بخش فولاد به‌عنوان پنجمین منبع بزرگ انتشار کربن کشور معرفی شد، با سهمی معادل ۷ درصد و معادل ۱۴٬۴۳۴٬۰۰۰ تُن CO₂ طبق داده‌های طرح CIP.
در عین حال، منابع متال اکسپرت اشاره کرده‌اند که ارقام واقعی ممکن است حتی بالاتر باشد، چرا که در گزارش فنی تنها به شمار محدودی از تولیدکنندگان فولاد داخلی اشاره شده است.
---
📄 منبع:
Metal Expert – “Iraq seeks to address climate change with new investment plan” (6 October 2025)
استیل‌پرایس: در سال‌های اخیر، بخش خصوصی جمهوری عراق سرمایه‌گذاری‌های چشمگیری در حوزه نورد انجام داده و توانسته است در تولید میلگرد به سطحی از خودکفایی نسبی دست یابد. با این حال، در زمینه‌ی محصولات میانی، فولادهای تخت، و نیز عرصه‌های مهندسی و فناوری، این کشور همچنان دارای ظرفیت‌ها و فرصت‌های اقتصادی قابل‌توجهی است که می‌تواند بستر همکاری و سرمایه‌گذاری‌های تازه را فراهم سازد.
عراق در پی مقابله با تغییرات اقلیمی با طرح جدید سرمایه‌گذاری
با توجه به چالش‌های موجود ناشی از تغییرات اقلیمی و پیامدهای آن، عراق قصد دارد این موضوع را در برنامه‌های آتی سرمایه‌گذاری خود ادغام کند.
این کشور اخیراً اجرای «طرح ملی» را آغاز کرده است؛ طرحی که حوزه‌های مختلف اقتصادی از جمله صنعت فولاد را دربر می‌گیرد. این روند به‌تدریج به تمرکز بیشتر بر تلاش‌های کاهش کربن در بخش فولاد منجر خواهد شد، هرچند این فرآیند زمان‌بر خواهد بود.
کمیسیون ملی سرمایه‌گذاری عراق (NIC) به‌تازگی از آغاز مرحله نخست «طرح سرمایه‌گذاری اقلیمی عراق» (CIP) برای دوره‌ی ۲۰۲۵ تا ۲۰۳۰ خبر داده است.
هدف از این طرح، هدایت سرمایه‌ها به سمت پروژه‌های پایدار و سبز در سراسر کشور است.
در اطلاعات رسمی آمده است:
> «این طرح صرفاً یک سند نیست، بلکه نقشه‌راهی است که توسط دولت برای توسعه متوازن و پایدار در همه استان‌های عراق تدوین شده است.»
رئیس کمیسیون، حیدر محمد مکیه، افزود:
> «عراق در برابر تغییرات اقلیمی بسیار آسیب‌پذیر است؛ دما و گرمای هوا در حال حاضر بر زندگی روزمره تأثیر گذاشته است؛ دمای هوا اغلب از ۵۰ درجه فراتر می‌رود، خشکسالی‌های طولانی و کاهش نگران‌کننده منابع آب تجدیدپذیر ادامه دارد، و طوفان‌های گردوغبار پی‌درپی شرایط محیطی و امنیت غذایی را تهدید می‌کنند.»
---
تمرکز بر پنج محور کلیدی
این برنامه بر پنج مسیر اصلی متمرکز خواهد بود:
۱. انرژی و منابع تجدیدپذیر
۲. کشاورزی
۳. صنعت و آب
۴. نوآوری
هزینه اجرای این مرحله بین ۱.۳ تا ۳.۳ میلیارد دلار برآورد شده و قرار است از طریق صندوق اقلیم سبز (GCF) و نهاد مالی بین‌المللی (IFC) تأمین مالی شود.
دولت همچنین در حال آماده‌سازی مرحله دوم این برنامه برای دوره‌ی ۲۰۳۱ تا ۲۰۵۰ است که تمرکز آن بر پروژه‌های اقلیم‌محور در حوزه‌های صنعت، کشاورزی، حمل‌ونقل و انرژی خواهد بود.
---
تأثیر بر صنعت فولاد عراق
به گزارش منابع صنعتی، صنعت فولاد عراق که بیش از سایر بخش‌ها احتمالاً از تمرکز دولت بر دستورکار اقلیمی تأثیر می‌پذیرد، در حال حاضر ترجیح می‌دهد پیش از نتیجه‌گیری، منتظر جزئیات بیشتر بماند.
یکی از فعالان صنعت فولاد به متال اکسپرت گفت:
> «ما از این طرح خبر داریم، اما به نظر می‌رسد در حال حاضر بسیار کلی است و جزئیات مشخصی ندارد. با این حال، تردیدی نیست که کربن‌زدایی به روند غالب جهان تبدیل شده است.»
---
انتشار گزارش شفافیت اقلیمی
در ژوئن ۲۰۲۵، دولت عراق با هماهنگی وزارت محیط زیست، نخستین گزارش دوسالانه شفافیت (BTR) را منتشر کرد.
این گزارش شامل محاسبه‌ی انتشار گازهای گلخانه‌ای ملی برای سال‌های ۲۰۲۰ و ۲۰۲۱ است که به تفکیک بخش‌های اصلی انتشار بالا ارائه شده است.
در این گزارش، بخش فولاد به‌عنوان پنجمین منبع بزرگ انتشار کربن کشور معرفی شد، با سهمی معادل ۷ درصد و معادل ۱۴٬۴۳۴٬۰۰۰ تُن CO₂ طبق داده‌های طرح CIP.
در عین حال، منابع متال اکسپرت اشاره کرده‌اند که ارقام واقعی ممکن است حتی بالاتر باشد، چرا که در گزارش فنی تنها به شمار محدودی از تولیدکنندگان فولاد داخلی اشاره شده است.
---
📄 منبع:
Metal Expert – “Iraq seeks to address climate change with new investment plan” (6 October 2025)
استیل‌پرایس: در سال‌های اخیر، بخش خصوصی جمهوری عراق سرمایه‌گذاری‌های چشمگیری در حوزه نورد انجام داده و توانسته است در تولید میلگرد به سطحی از خودکفایی نسبی دست یابد. با این حال، در زمینه‌ی محصولات میانی، فولادهای تخت، و نیز عرصه‌های مهندسی و فناوری، این کشور همچنان دارای ظرفیت‌ها و فرصت‌های اقتصادی قابل‌توجهی است که می‌تواند بستر همکاری و سرمایه‌گذاری‌های تازه را فراهم سازد.
35 روز تا دوازدهمین کنفرانس سالانه استیل پرایس با موضوع «فولادهای پیشرفته با ارزش افزوده بالا و نوآوری در مهندسی ساخت»
این رویداد بین‌المللی، فرصتی استثنایی برای گردهمایی مدیران، متخصصان و فعالان صنعت فولاد است تا آخرین دستاوردها، نوآوری‌ها و راهکارهای نوین در حوزه فولادهای پیشرفته و مهندسی ساخت را بررسی کنند.
📅 تاریخ برگزاری: ۲۰ آبان ۱۴۰۴ (۱۱ نوامبر ۲۰۲۵)
📍 تهران – همراه با نمایشگاه جانبی
کنفرانس استیل پرایس، همچون سال‌های گذشته، محلی خواهد بود برای تبادل دانش، توسعه همکاری‌های بین‌المللی و ترسیم چشم‌انداز آینده صنعت فولاد.
با ما باشید:
📞 021-88994685 /6
📱 09361584788
👍1
بازار فولاد لبنان: خاموش و در انتظار
فعالیت محدودی از جانب روسیه و مصر در این بازار وجود دارد
کشور های اروپایی و عربی از الویت تعرفه ای برخوردار هستند.
کاهش بهای میلگرد وارداتی در لبنان
📅 ۷ اکتبر ۲۰۲۵ – ساعت ۲۳:۲۵
بهای میلگرد وارداتی در لبنان کاهش یافته است. وضعیت سیاسی فعلی همراه با مشکلات داخلی کشور فشار مضاعفی بر این بخش وارد کرده است.
به‌طور کلی، علاقه به خرید میلگرد در لبنان همچنان اندک است. یکی از منابع در گفت‌وگو با متال اکسپرت گفت:
> «اکنون تقاضا پایین است، چون صحبت‌هایی درباره احتمال وقوع جنگی دیگر مطرح شده است.»
گزارش‌ها حاکی است که سوریه انتظار دارد توافق‌های امنیتی و نظامی خود با اسرائیل را تا پایان سال نهایی کند، اما بی‌ثباتی سیاسی همچنان بر بازار تأثیر منفی می‌گذارد.
افزون بر این، کمبود نقدینگی برای تأمین مالی قراردادهای جدید باعث کندی معاملات شده است. در نتیجه، پیشنهادهای میلگرد از سوی معامله‌گران داخلی طی دوره‌ی مورد بررسی حدود ۵ دلار در هر تن کاهش یافت و به سطح ۵۷۵ تا ۵۸۰ دلار در هر تن CPT بدون مالیات بر ارزش افزوده رسید.
کارخانه‌های مصری نیز میلگرد را با قیمت حدود ۵۴۰ دلار در هر تن فوب عرضه می‌کنند که طی دو هفته اخیر ثابت مانده است.
یکی از معامله‌گران به متال اکسپرت گفت:
> «دو محموله‌ی ۵۰۰۰ تنی از مصر این هفته رسید. یک محموله‌ی دیگر با همین حجم از روسیه نیز هفته گذشته تحویل داده شد و فکر می‌کنم تخلیه‌ی آن این روزها به پایان رسیده باشد.»
بر اساس مقررات، محصولات فولادی وارداتی از کشورهای غیرعرب و غیراروپایی در لبنان مشمول ۵٪ حقوق گمرکی هستند.
همچنین از ۱ اوت ۲۰۱۹، لبنان یک مالیات موقت اضافی ۳٪ بر کالاهای وارداتی مشمول مالیات بر ارزش افزوده (۱۱٪) وضع کرده است.
فعالیت محدودی از جانب روسیه و مصر در این بازار وجود دارد
کشور های اروپایی و عربی از الویت تعرفه ای برخوردار هستند.
کاهش بهای میلگرد وارداتی در لبنان
📅 ۷ اکتبر ۲۰۲۵ – ساعت ۲۳:۲۵
بهای میلگرد وارداتی در لبنان کاهش یافته است. وضعیت سیاسی فعلی همراه با مشکلات داخلی کشور فشار مضاعفی بر این بخش وارد کرده است.
به‌طور کلی، علاقه به خرید میلگرد در لبنان همچنان اندک است. یکی از منابع در گفت‌وگو با متال اکسپرت گفت:
> «اکنون تقاضا پایین است، چون صحبت‌هایی درباره احتمال وقوع جنگی دیگر مطرح شده است.»
گزارش‌ها حاکی است که سوریه انتظار دارد توافق‌های امنیتی و نظامی خود با اسرائیل را تا پایان سال نهایی کند، اما بی‌ثباتی سیاسی همچنان بر بازار تأثیر منفی می‌گذارد.
افزون بر این، کمبود نقدینگی برای تأمین مالی قراردادهای جدید باعث کندی معاملات شده است. در نتیجه، پیشنهادهای میلگرد از سوی معامله‌گران داخلی طی دوره‌ی مورد بررسی حدود ۵ دلار در هر تن کاهش یافت و به سطح ۵۷۵ تا ۵۸۰ دلار در هر تن CPT بدون مالیات بر ارزش افزوده رسید.
کارخانه‌های مصری نیز میلگرد را با قیمت حدود ۵۴۰ دلار در هر تن فوب عرضه می‌کنند که طی دو هفته اخیر ثابت مانده است.
یکی از معامله‌گران به متال اکسپرت گفت:
> «دو محموله‌ی ۵۰۰۰ تنی از مصر این هفته رسید. یک محموله‌ی دیگر با همین حجم از روسیه نیز هفته گذشته تحویل داده شد و فکر می‌کنم تخلیه‌ی آن این روزها به پایان رسیده باشد.»
بر اساس مقررات، محصولات فولادی وارداتی از کشورهای غیرعرب و غیراروپایی در لبنان مشمول ۵٪ حقوق گمرکی هستند.
همچنین از ۱ اوت ۲۰۱۹، لبنان یک مالیات موقت اضافی ۳٪ بر کالاهای وارداتی مشمول مالیات بر ارزش افزوده (۱۱٪) وضع کرده است.
35 روز تا دوازدهمین کنفرانس سالانه استیل پرایس با موضوع «فولادهای پیشرفته با ارزش افزوده بالا و نوآوری در مهندسی ساخت»
این رویداد بین‌المللی، فرصتی استثنایی برای گردهمایی مدیران، متخصصان و فعالان صنعت فولاد است تا آخرین دستاوردها، نوآوری‌ها و راهکارهای نوین در حوزه فولادهای پیشرفته و مهندسی ساخت را بررسی کنند.
📅 تاریخ برگزاری: ۲۰ آبان ۱۴۰۴ (۱۱ نوامبر ۲۰۲۵)
📍 تهران – همراه با نمایشگاه جانبی
کنفرانس استیل پرایس، همچون سال‌های گذشته، محلی خواهد بود برای تبادل دانش، توسعه همکاری‌های بین‌المللی و ترسیم چشم‌انداز آینده صنعت فولاد.
با ما باشید:
📞 021-88994685 /6
📱 09361584788
❤2👍1
35 روز تا دوازدهمین کنفرانس سالانه استیل پرایس با موضوع «فولادهای پیشرفته با ارزش افزوده بالا و نوآوری در مهندسی ساخت»
این رویداد بین‌المللی، فرصتی استثنایی برای گردهمایی مدیران، متخصصان و فعالان صنعت فولاد است تا آخرین دستاوردها، نوآوری‌ها و راهکارهای نوین در حوزه فولادهای پیشرفته و مهندسی ساخت را بررسی کنند.
📅 تاریخ برگزاری: ۲۰ آبان ۱۴۰۴ (۱۱ نوامبر ۲۰۲۵)
📍 تهران – همراه با نمایشگاه جانبی
کنفرانس استیل پرایس، همچون سال‌های گذشته، محلی خواهد بود برای تبادل دانش، توسعه همکاری‌های بین‌المللی و ترسیم چشم‌انداز آینده صنعت فولاد.
با ما باشید:
📞 021-88994685 /6
📱 09361584788
❤2
Forwarded from S T E E L P R I C E
🔹 کرسنت از جان ما چه می‌خواهد؟
رای دادگاه تجاری لندن مبنی بر توقیف و انتقال مالکیت ساختمان شرکت ملی نفت ایران (NIOC House) به شرکت کرسنت بعنوان بخش کوچکی از مطالبات این شرکت این سوال را دوباره مطرح کرد: ما یک قرارداد را قبل از اجرای عملیات متوقف کردیم و طرف مقابل عملا هیچ خسارتی ندیده چرا که هزینه ای نکرده است. پس کرسنت از جان ما چه می‌خواهد؟
شرکت کرسنت پترولیوم، وابسته به گروه دانا انرژی امارات، در یکی از طولانی‌ترین دعاوی بین‌المللی انرژی علیه شرکت ملی نفت ایران پیروز شد. طبق رأی نهایی داوری بین‌المللی، ایران موظف است بیش از ۲.۴ میلیارد دلار به این شرکت خسارت بپردازد.
توجه کنید: این عدد واقعا خسارت کرسنت نیست بلکه عدم نفع این شرکت است. به عبارت دیگر اگر قرارداد اجرا می شد شرکت کرسنت به این مقدار سود می برد بنابر این اکنون نیز می‌تواند این سود را مطالبه کند!
اگر این مبلغ را با نرخ هر دلار ۱۱۰ هزار تومان محاسبه کنیم، رقم نهایی به حدود ۲۶۴ هزار میلیارد تومان می‌رسد؛ عددی معادل بودجه سالانه چند وزارتخانه بزرگ کشور. سهم هر ایرانی از این زیان، با احتساب جمعیت حدود ۸۶ میلیون نفر، چیزی نزدیک به سه میلیون تومان است — بی‌آنکه بداند دقیقاً چه رخ داده، چه کسی مسئول بوده، و چرا این هزینه باید از جیب او پرداخت شود.
اکنون، افزون بر این رقم سنگین، بهره‌ی دیرکرد و هزینه‌های دادرسی نیز بر دوش کشور گذاشته شده است؛ هزینه‌ای که در سکوتی سنگین و بی‌پاسخ، در حال تبدیل‌شدن به یکی از پرهزینه‌ترین اشتباهات اقتصادی تاریخ معاصر ایران است.
رای دادگاه تجاری لندن مبنی بر توقیف و انتقال مالکیت ساختمان شرکت ملی نفت ایران (NIOC House) به شرکت کرسنت بعنوان بخش کوچکی از مطالبات این شرکت این سوال را دوباره مطرح کرد: ما یک قرارداد را قبل از اجرای عملیات متوقف کردیم و طرف مقابل عملا هیچ خسارتی ندیده چرا که هزینه ای نکرده است. پس کرسنت از جان ما چه می‌خواهد؟
شرکت کرسنت پترولیوم، وابسته به گروه دانا انرژی امارات، در یکی از طولانی‌ترین دعاوی بین‌المللی انرژی علیه شرکت ملی نفت ایران پیروز شد. طبق رأی نهایی داوری بین‌المللی، ایران موظف است بیش از ۲.۴ میلیارد دلار به این شرکت خسارت بپردازد.
توجه کنید: این عدد واقعا خسارت کرسنت نیست بلکه عدم نفع این شرکت است. به عبارت دیگر اگر قرارداد اجرا می شد شرکت کرسنت به این مقدار سود می برد بنابر این اکنون نیز می‌تواند این سود را مطالبه کند!
اگر این مبلغ را با نرخ هر دلار ۱۱۰ هزار تومان محاسبه کنیم، رقم نهایی به حدود ۲۶۴ هزار میلیارد تومان می‌رسد؛ عددی معادل بودجه سالانه چند وزارتخانه بزرگ کشور. سهم هر ایرانی از این زیان، با احتساب جمعیت حدود ۸۶ میلیون نفر، چیزی نزدیک به سه میلیون تومان است — بی‌آنکه بداند دقیقاً چه رخ داده، چه کسی مسئول بوده، و چرا این هزینه باید از جیب او پرداخت شود.
اکنون، افزون بر این رقم سنگین، بهره‌ی دیرکرد و هزینه‌های دادرسی نیز بر دوش کشور گذاشته شده است؛ هزینه‌ای که در سکوتی سنگین و بی‌پاسخ، در حال تبدیل‌شدن به یکی از پرهزینه‌ترین اشتباهات اقتصادی تاریخ معاصر ایران است.
Forwarded from S T E E L P R I C E
S T E E L P R I C E
🔹 کرسنت از جان ما چه می‌خواهد؟ رای دادگاه تجاری لندن مبنی بر توقیف و انتقال مالکیت ساختمان شرکت ملی نفت ایران (NIOC House) به شرکت کرسنت بعنوان بخش کوچکی از مطالبات این شرکت این سوال را دوباره مطرح کرد: ما یک قرارداد را قبل از اجرای عملیات متوقف کردیم و طرف…
چه اتفاقی افتاد؟
در سال ۲۰۰۱، شرکت ملی نفت ایران با کرسنت پترولیوم (وابسته به داناگَس/شارجه) قرارداد ۲۵ساله فروش گاز از میدان «سلمان» بست. ایران از دسامبر ۲۰۰۵ گاز تحویل نداد و تلاش کرد قرارداد را به‌دلیل «قیمت پایین/فساد» بی‌اعتبار کند؛ ولی داوری بین‌المللی اعتبار قرارداد و نقض تعهدات توسط NIOC را تأیید کرد و از ۲۰۱4 به بعد چند رأی خسارت (جمعاً بیش از ۲.۴ میلیارد دلار + بهره) صادر شد که در دادگاه‌های انگلیس و هلند در حال اجراست.
روزشمار کرسنت
۲۵ آوریل ۲۰۰۱: امضای قرارداد ۲۵ساله فروش گاز (قانون حاکم: حقوق ایران؛ مقر داوری: لندن؛ قواعد ICC). حجم روزانه حدود ۵۰۰–۶۰۰ میلیون فوت‌مکعب برای انتقال از میدان سلمان به شارجه پیش‌بینی شد.
۱ دسامبر ۲۰۰۵: تاریخ شروع تحویل؛ اما تحویلی انجام نشد.
۳۱ ژوئیه ۲۰۱۴: رأی «صلاحیت و مسئولیت»؛ داوران اعلام کردند NIOC از ۱ دسامبر ۲۰۰۵ تا تاریخ رأی در «نقض مستمر» بوده است.
سپتامبر/اکتبر ۲۰۲۱: رأی «خسارات/Remedies»؛ بیش از ۲.۴ میلیارد دلار به نفع کرسنت و شرکت وابسته‌اش (CGC)؛ هم‌زمان، یک رأی جداگانه ۶۰۷.۵ میلیون دلاری به نفع داناگَس صادر شد.
۲۰۲۳: دادگاه استیناف انگلیس، تلاش NIOC برای ابطال رأی خسارات تحت s.67 را رد کرد.
آوریل–می ۲۰۲۴: دادگاه تجاری لندن دستور داد ساختمان «NIOC House» در سیتیِ لندن به‌عنوان بخشی از اجرای رأی (≈۲.۴–۲.۶ میلیارد دلار) به نام طلبکار منتقل شود.
ژانویه ۲۰۲۵: دادگاه تجدیدنظر هلند راه را برای اجرای رأی در هلند هموار کرد؛ رسانه‌ها از مجموع بدهی با بهره تا حدود ۲.۷–۲.۸ میلیارد دلار خبر دادند.
۲۴ فوریه ۲۰۲۵: در یک پرونده فرعی، مطالبه برخی «خساراتِ اشخاص ثالث» از سوی کرسنت رد شد (پیروزی محدود برای NIOC، بی‌تأثیر بر احکام اصلیِ قبلی).
چرا ایران (NIOC) باید خسارت بدهد؟ پنج محور حقوقیِ کلیدی
1. نقض تعهدات قراردادی (Breach): هیئت داوری، تعهد تحویل گاز از ۱ دسامبر ۲۰۰۵ را مسلم دانست و «نقض مستمر» را احراز کرد. وقتی تعهد تحویل انجام نشود، جبرانِ «سودِ از دست‌رفته» خریدار هم ممکن است.
2. اعتبار قرارداد علی‌رغم ادعای فساد/قیمت پایین: NIOC مدعی بود قرارداد به‌علت «فساد و قیمت نامتعارف» باطل است؛ اما داوران/مراجع نظارتی بین‌المللی گفتند ادعا باید با ادله‌ی قابل‌قبول اثبات شود—که نشد؛ پس قرارداد معتبر است و اصل وفای به عهد حاکم است.
3. مقر داوری لندن و قواعد ICC: طرفین، داوریِ ICC با مقر لندن را پذیرفته بودند. بنابراین نظارت قضاییِ پساداوَری با دادگاه‌های انگلیس بود و تلاش‌های NIOC برای ابطالِ رأی عمدتاً ناکام ماند (ردِ چالش‌های s.67 و… در ۲۰۱۶ و ۲۰۲۳).
4. «قیمت پایین» یا «سختی اقتصادی» عذر موجه نیست: مگر در متن قرارداد «بازنگری قیمت/Hardship» به‌نحوی الزام‌آور پیش‌بینی شده باشد (که در این پرونده به نفع NIOC جواب نداد). تغییر شرایط بازار یا فشارهای سیاسی، به‌تنهایی اجرای قرارداد را معلق نمی‌کند.
5. اجرای بین‌المللی آراء: چون ایران پرداخت نکرد، طلبکار از اموال خارجیِ NIOC برای اجرا استفاده کرد—از جمله دستور انتقال «NIOC House» در لندن و پیگیری اجرا در هلند/روتردام. این همان ریسک معمولِ اجرای کنوانسیون نیویورک/قواعد اجرای رأی است.
-
ارقامِ مهمِ پرونده
رأی ۲۰۱۴ (مسئولیت): تأیید نقض مستمر از ۲۰۰۵.
رأی ۲۰۲۱ (خساراتِ جزئی/Partial Remedies): بیش از ۲.۴ میلیارد دلار (شامل اقلامی مثل «سود ازدست‌رفته از فروشِ مجدد» و برخی اقلام مرتبط با شرکت‌های گروهیِ کرسنت). تلاش NIOC برای زیر سؤال بردن برخی اقلام، در ۲۰۲۳ در انگلیس رد شد.
پروندهٔ داناگَس (۲۰۲۱): ۶۰۷.۵ میلیون دلار + بهرهٔ انباشته (تا فوریهٔ ۲۰۲۳ حدود ۳۲ میلیون دلار)؛ این دعوا موازیِ دعوای اصلی بود.
وضعیت اجرا (۲۰۲۴–۲۰۲۵): اجرای رأی از طریق توقیف/انتقال ملک لندن و پیگیری در هلند؛ برآورد رسانه‌ای از اصلِ رأی + بهره حدود ۲.۷–۲.۸ میلیارد دلار (عددِ دقیق بسته به محاسبه بهره/دوره‌ها متغیر است).
چرا کار به این‌جا رسید؟ (اشتباهات قراردادی)
سیاسی‌سازیِ اجرا: تغییرات دولت/مجلس و جنجال‌های داخلی، اجرای قرارداد را معطل کرد و پروژه به داوری کشیده شد.
بندهای قیمت‌گذاری ناکافی: تکیه بر فرمول/قیمت‌های اولیه بدون سازوکار بازنگری کارآمد در بازه‌ی بلندمدتِ ۲۵ ساله، ریسک بزرگی بود.
عدم اثبات فساد: طرح گسترده‌ی اتهامات در رسانه‌ها، بدون ارائه ادله‌ی کافی در مرجع داوری، نه‌تنها قرارداد را باطل نکرد، بلکه هزینه دعوا را بالا برد.
انتخاب مقر داوری خارجی: با پذیرش لندن به‌عنوان «Seat»، عملاً به دادگاه‌های انگلیس اختیار نظارت داده شد—و همان‌ها اجرای رأی را تسهیل کردند.
ریسک دارایی‌های برون‌مرزی: نگه‌داشتن دارایی‌های قابل‌توقیف در حوزه‌های قضایی کامن‌لا (مثل انگلیس) دست طلبکار را برای اجرا باز گذاشت.
در سال ۲۰۰۱، شرکت ملی نفت ایران با کرسنت پترولیوم (وابسته به داناگَس/شارجه) قرارداد ۲۵ساله فروش گاز از میدان «سلمان» بست. ایران از دسامبر ۲۰۰۵ گاز تحویل نداد و تلاش کرد قرارداد را به‌دلیل «قیمت پایین/فساد» بی‌اعتبار کند؛ ولی داوری بین‌المللی اعتبار قرارداد و نقض تعهدات توسط NIOC را تأیید کرد و از ۲۰۱4 به بعد چند رأی خسارت (جمعاً بیش از ۲.۴ میلیارد دلار + بهره) صادر شد که در دادگاه‌های انگلیس و هلند در حال اجراست.
روزشمار کرسنت
۲۵ آوریل ۲۰۰۱: امضای قرارداد ۲۵ساله فروش گاز (قانون حاکم: حقوق ایران؛ مقر داوری: لندن؛ قواعد ICC). حجم روزانه حدود ۵۰۰–۶۰۰ میلیون فوت‌مکعب برای انتقال از میدان سلمان به شارجه پیش‌بینی شد.
۱ دسامبر ۲۰۰۵: تاریخ شروع تحویل؛ اما تحویلی انجام نشد.
۳۱ ژوئیه ۲۰۱۴: رأی «صلاحیت و مسئولیت»؛ داوران اعلام کردند NIOC از ۱ دسامبر ۲۰۰۵ تا تاریخ رأی در «نقض مستمر» بوده است.
سپتامبر/اکتبر ۲۰۲۱: رأی «خسارات/Remedies»؛ بیش از ۲.۴ میلیارد دلار به نفع کرسنت و شرکت وابسته‌اش (CGC)؛ هم‌زمان، یک رأی جداگانه ۶۰۷.۵ میلیون دلاری به نفع داناگَس صادر شد.
۲۰۲۳: دادگاه استیناف انگلیس، تلاش NIOC برای ابطال رأی خسارات تحت s.67 را رد کرد.
آوریل–می ۲۰۲۴: دادگاه تجاری لندن دستور داد ساختمان «NIOC House» در سیتیِ لندن به‌عنوان بخشی از اجرای رأی (≈۲.۴–۲.۶ میلیارد دلار) به نام طلبکار منتقل شود.
ژانویه ۲۰۲۵: دادگاه تجدیدنظر هلند راه را برای اجرای رأی در هلند هموار کرد؛ رسانه‌ها از مجموع بدهی با بهره تا حدود ۲.۷–۲.۸ میلیارد دلار خبر دادند.
۲۴ فوریه ۲۰۲۵: در یک پرونده فرعی، مطالبه برخی «خساراتِ اشخاص ثالث» از سوی کرسنت رد شد (پیروزی محدود برای NIOC، بی‌تأثیر بر احکام اصلیِ قبلی).
چرا ایران (NIOC) باید خسارت بدهد؟ پنج محور حقوقیِ کلیدی
1. نقض تعهدات قراردادی (Breach): هیئت داوری، تعهد تحویل گاز از ۱ دسامبر ۲۰۰۵ را مسلم دانست و «نقض مستمر» را احراز کرد. وقتی تعهد تحویل انجام نشود، جبرانِ «سودِ از دست‌رفته» خریدار هم ممکن است.
2. اعتبار قرارداد علی‌رغم ادعای فساد/قیمت پایین: NIOC مدعی بود قرارداد به‌علت «فساد و قیمت نامتعارف» باطل است؛ اما داوران/مراجع نظارتی بین‌المللی گفتند ادعا باید با ادله‌ی قابل‌قبول اثبات شود—که نشد؛ پس قرارداد معتبر است و اصل وفای به عهد حاکم است.
3. مقر داوری لندن و قواعد ICC: طرفین، داوریِ ICC با مقر لندن را پذیرفته بودند. بنابراین نظارت قضاییِ پساداوَری با دادگاه‌های انگلیس بود و تلاش‌های NIOC برای ابطالِ رأی عمدتاً ناکام ماند (ردِ چالش‌های s.67 و… در ۲۰۱۶ و ۲۰۲۳).
4. «قیمت پایین» یا «سختی اقتصادی» عذر موجه نیست: مگر در متن قرارداد «بازنگری قیمت/Hardship» به‌نحوی الزام‌آور پیش‌بینی شده باشد (که در این پرونده به نفع NIOC جواب نداد). تغییر شرایط بازار یا فشارهای سیاسی، به‌تنهایی اجرای قرارداد را معلق نمی‌کند.
5. اجرای بین‌المللی آراء: چون ایران پرداخت نکرد، طلبکار از اموال خارجیِ NIOC برای اجرا استفاده کرد—از جمله دستور انتقال «NIOC House» در لندن و پیگیری اجرا در هلند/روتردام. این همان ریسک معمولِ اجرای کنوانسیون نیویورک/قواعد اجرای رأی است.
-
ارقامِ مهمِ پرونده
رأی ۲۰۱۴ (مسئولیت): تأیید نقض مستمر از ۲۰۰۵.
رأی ۲۰۲۱ (خساراتِ جزئی/Partial Remedies): بیش از ۲.۴ میلیارد دلار (شامل اقلامی مثل «سود ازدست‌رفته از فروشِ مجدد» و برخی اقلام مرتبط با شرکت‌های گروهیِ کرسنت). تلاش NIOC برای زیر سؤال بردن برخی اقلام، در ۲۰۲۳ در انگلیس رد شد.
پروندهٔ داناگَس (۲۰۲۱): ۶۰۷.۵ میلیون دلار + بهرهٔ انباشته (تا فوریهٔ ۲۰۲۳ حدود ۳۲ میلیون دلار)؛ این دعوا موازیِ دعوای اصلی بود.
وضعیت اجرا (۲۰۲۴–۲۰۲۵): اجرای رأی از طریق توقیف/انتقال ملک لندن و پیگیری در هلند؛ برآورد رسانه‌ای از اصلِ رأی + بهره حدود ۲.۷–۲.۸ میلیارد دلار (عددِ دقیق بسته به محاسبه بهره/دوره‌ها متغیر است).
چرا کار به این‌جا رسید؟ (اشتباهات قراردادی)
سیاسی‌سازیِ اجرا: تغییرات دولت/مجلس و جنجال‌های داخلی، اجرای قرارداد را معطل کرد و پروژه به داوری کشیده شد.
بندهای قیمت‌گذاری ناکافی: تکیه بر فرمول/قیمت‌های اولیه بدون سازوکار بازنگری کارآمد در بازه‌ی بلندمدتِ ۲۵ ساله، ریسک بزرگی بود.
عدم اثبات فساد: طرح گسترده‌ی اتهامات در رسانه‌ها، بدون ارائه ادله‌ی کافی در مرجع داوری، نه‌تنها قرارداد را باطل نکرد، بلکه هزینه دعوا را بالا برد.
انتخاب مقر داوری خارجی: با پذیرش لندن به‌عنوان «Seat»، عملاً به دادگاه‌های انگلیس اختیار نظارت داده شد—و همان‌ها اجرای رأی را تسهیل کردند.
ریسک دارایی‌های برون‌مرزی: نگه‌داشتن دارایی‌های قابل‌توقیف در حوزه‌های قضایی کامن‌لا (مثل انگلیس) دست طلبکار را برای اجرا باز گذاشت.
Forwarded from S T E E L P R I C E
و سرنوشت گازی که قرار بود صادر شود و اختلاف بر سر قیمت آن بود چه شد؟
دقیقا مشخص نیست اما احتمالا سوزانده شد!
و هنوز به پایان داستان نرسیدیم.
دقیقا مشخص نیست اما احتمالا سوزانده شد!
و هنوز به پایان داستان نرسیدیم.