روزی هارون‌الرشید با زبیده(همسر مورد علاقه‌اش)خلوت کرده مشغول جماع بود. خلیفه در زیر و به پشت خوابیده بود و زبیده روی او. مسرور خادم خاص خلیفه هم در زیر تخت نهان بود. در اثنای آورد و برد، خلیفه یاد مسرور افتاد که مبادا جایی در اتاق پنهان شده است. فریاد برکشید که : مسرور!
مسرور گفت : بلی یا حضرت خلیفه!
هارون پرسید : وقت اذان رسیده است یا نه؟
مسرور گفت : قربان از من چرا می پرسی، از آنکه روی مناره است بپرس!

[راغب اصفهانی؛ محاضرات‌الادباء]

زندگی یه آدم خوب رو دوبار بهت نمی‌ده.

بهترین شب عمرم

آرزوی‌ها خوب برای بچه‌هایی صنعتی قبول شدن

به حرفا توجه نکنید

و مسیر خودتون رو برید

موفق باشید

بوس به کله همتون

‎‌‌ ‌ن‌‌‌ ‌
‎ ‌‌‌ق
‎ ‌‌ض
‎ ش
‎ ک
‎ ن
‎ ‌‌ن
‎ ‌.
‎ ｡ ･
‎ ｡°*.
‎ ｡*･

سلام بچه هایی که از اراک هستن میشه بگید رفت و آمدتون چجوریه ؟؟ آیا گروهی هست که هماهنگ کنید باهمدیگه ماکسیم بگیرید یا صرفا با اتوبوس میرید و میایید؟؟
اگر رفت و آمدتون با اتوبوسه میشه لطفاً بگید چجوری میرید ترمینال کاوه ؟؟

هر از چندگاهی در آلمان کارزاری به‌منظور «درخواست اضافه کردن زبان فارسی به آزمون رانندگی» شکل می‌گیرد.

در حال حاضر بخش تئوری آزمون رانندگی در آلمان به حداقل ۱۲ زبان از جمله ترکی و عربی قابل امتحان دادن است.

با درنظر گرفتن تعداد مهاجران فارسی‌زبان، درخواست افزودن زبان فارسی چندان نامربوط نیست.

حتی اگر نامربوط باشد، همچنان فعالیت مدنی برای ایجاد چنین امکانی نامربوط نیست.

با این حال،‌ هربار که چنین کارزاری در شبکه‌های اجتماعی مطرح می‌شود، با چنین کامنت‌هایی روبرو می‌شویم:

«برای چی باید فارسی بشه؟ چرا اومدین آلمان؟ زحمت بکشید یاد بگیرید. ماها دهنومون سرویس شده یاد گرفتیم قبول شدیم چرا شماها نکنید؟»

(کامنت را عیناً کلمه به کلمه نقل کردم)

این کامنت یکی از هزاران کامنت با مضمون مشابه است که بحث را از سطح سیاست کلان به مسئولیت شخصی منحرف می‌کند.

و بحث گواهینامه در آلمان، نمونه‌ای از هزاران بحث سوشال‌مدیای فارسی است که در آن چنین تغییر سطحی (از سیاست کلان به مسئولیت شخصی) صورت می‌گیرد.

این که چرا بسیاری از مردم به‌جای پرداختن به بحث اصلی (سیاست کلان) تصمیم می‌گیرند در سطح شخصی به‌دیگران بتوپند، علل متعددی دارد که شرح مفصلش از توان من خارج است.

اما به‌طور مختصر، ریشه‌ی این علل با تجربه‌ی ‌زندگی در حکومت اقتدارگرایانه‌ی دیکتاتوری در هم گره خورده است.

در جامعه‌ای که ساختار قدرت معیوب و ناعادلانه، تغییر سیاسی بسیار پرهزینه و از روش‌های معمول فعالیت مدنی مسالمت‌آمیز اغلب غیرممکن است،

ساختار اقتدارگرایانه‌ای که شخص نمود آن را از کودکی در خانواده، مدرسه، دانشگاه، محیط کار، روابط عاطفی و تک‌تک ابعاد زیست روزمره‌ی خود تجربه می‌کند؛

در چنین زیستی دور از انتظار نیست که شخص خشم و اعتراضی که نمی‌تواند به قدرت بالادست نشان دهد را به همسطح‌های خود هدایت می‌کند.

دور از انتظار نیست که شخص به این باور برسد که: «من ارزشندم چون سخت تلاش کرده‌ام‌» (و اگر تو بدون تلاش به همان دستاوردی برسی که من رسیده‌ام،‌ پس ارزش من چه می‌شود؟)

دور از انتظار نیست که شخص قدرت سرکوبگر را درونی کرده و حالا خودش همان نقش را بازی می‌کند (برای من سخت بود، برای تو هم باید باشد)

دور از انتظار نیست که رنج برایشان هویت است، مقدس است؛ منبع برتری اخلاقی است. زیست بدون رنج آشفته‌شان می‌کند.

فوراً باید کیبرد دست بگیرند و تایپ کنند که «نه! من با عادلانه‌تر کردن سیستم مخالفم! افراد کم‌برخوردارتر باید بیشتر زحمت بکشند تا با بقیه برابر شوند. چون من به همین طریق ارزشمند شدم، بقیه هم باید به همین طریق بشوند!»

بیان