از بس بدی دیدم به خود گفتم
باید کمی بد را بلد باشم

من شیرِ پاک از مادرم خوردم!
دنیا مجابم کرد بد باشم ...

#علیرضا_آذر

@termenevesht

پ.ن: دنیــــا مجابم کرد که بــد باشم :)))

مادرم! جانم فدایت شیرِ غم دادی مرا؟!
این همه غمبار و غمگین و غمالودم چرا؟!

ارسلان زاهدزاده
@termenevesht

‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌
‌‌‌‌‌‌‌اندوهم را به هیچ‌کس نشان نمی‌دهم ؛
‏منی که روزها می‌خندم
‏و شب‌ها
‏در تنهایی گریه می‌کنم ...

#اعوز_آتای ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌
‌ ‌ ‌ ‌‌‌‌

نمی‌دونم چرا این‌قدر سخت بودی توی فهمیدنِ حس‌هام. توی متوجه شدنِ حرفام. حتی توی درک کردنِ نگفته‌هام. نمی‌شناختی منو خب. تلاشی هم نکردی که بشناسی. چه می‌شه کرد؟ تنهایی اونقدر هم بد نیست. تنهایی نمی‌شه گریه کرد؟ می‌شه.

یکی که اینجوری بخوادت:<<<<<<<

به من بگو :دوستت دارم
تا زیباتر شوم:)

اما من هیچوقت خیلی قوی نبودم، حتی یه جاهایی دل نازک تر و لوس تر از خیلیاتون بودم، اما چون میدونستم نمیتونم روی هیچکس حساب باز کنم خیلی جاها وانمود کردم همه چی اوکیه و اصلا ناراحت نیستم...
@baycot

استخون بشکنین، دل نه.

جایی خوندم که؛
آدمایی که همیشه حامی ان و حواسشون به بقیه هست در واقع یه جایی تو زندگی‌شون نیاز داشتن مورد حمایت و توجه قرار گرفته بشن ولی کسی نبوده حمایتتشون کنه!
چقدر درسته...!


fateme kk

خیلی وقته کسی برام گل نخریده،
خیلی وقته کسی نگفته دلم برات تنگ شده،
خیلی وقته کسی نگفته بیا ببینمت،
خیلی وقتی کسی بغلم نکرده،
خیلی وقته کسی سعی نکرده خوشحالم کنه....

اگه قرار بود بیانیه ی مراقبت از خود بنویسم ،
مینوشتم:
مراقبِ خودِ غمگینتان باشید:)

علی اشرف درویشیان تو کتاب آبشوران می‌گه:
«چرا هیچکس نبود دوستمان داشته باشد؟»

بدرود عزیز من، هرچه باداباد، ما به دوست‌ داشتن همدیگر ادامه می‌دهیم. مگر نه؟

-نامه فرانتس کافکا به فلیسه

من شاید با رفتنِ کسی غمگین نشم؛ ولی با نگاه کردن به جای خالیِ اونی که رفته، خیلی غمگین می‌شم.

"غم‌هایت را دوست بدار، بلکه تو را ترک کنند؛
مانند تمام چیزهایی که دوستشان داریم و می‌روند."

این خواستن، این خواستن بیش از حد، این خواستن و نتوانستن ما را تمام می کند…

پاهایم ضعف می‌رود و گونه‌هایم درد می‌کند، همه‌اش گریه‌ام را می‌خورم تا کسی از من نپرسد چرا گریه می‌کنم؟ توضیح به آدم‌ها درباره‌ی غم‌ت‌، از خود غم‌ت جانکاه‌تر است. اصلا چه جوابی باید بدهم؟ جوابی ندارم. فقط کوچک شده‌ام، مثل یک درخت، که شاخه‌هایش را بریده‌اند و فقط کُنده‌اش مانده است.