🟡 یا زحمتِ مدیرشدن را به‌جان بخر؛ یا رنجِ فرسودگی راببر

هر انتخاب بهایی دارد.

یک راهِ درست، موفقیت می‌سازد—در خانه، کارخانه، اداره.
جایی که مدیریت نشود، آشفتگی می‌آید، انتظارها معطل می‌مانند و آدم‌ها فرسوده می‌شوند.
مدیربودن عنوان نیست؛ ویژگی است.
مدیریت یعنی هم‌سو کردنِ زمان، انرژی و توجه با خود و دیگران برای رسیدن به نتیجهٔ مهم—حتی اگر هیچ حکمی در کار نباشد.

🧷 اگر این یادآوری به دردِ امروزت خورد، ذخیره‌اش کن.
🔁 برای کسی که این روزها زیرِ «بی‌نظمیِ دائمی» خسته شده بفرست.
#مدیریت #رهبری #رشد_فردی

عالَمِ خدا بس بزرگ و فراخ است،

تو در حُقّه‌ای(جعبه کوچک) کردی که «همین است که عقلِ من ادراک می‌کند»!

پس، کارِ کسی که خالقِ عقل است، در عقل محصور کردی!

#مقالات #شمس_تبریزی
@unseenlands

دقت کردی تعبیر مولانای جان
بیان دیگری است از اینکه چرا نتیجه در اختیار ما نیست
تو تلاش میکنی چون سعی رو بر تو واجب کرده
هرگز نگفته با نتایجت سنجیده میشوی
بلکه معیار فقط اقدامات توست چه فکرت چه نیتت چه عملت

#صبح_بخیر⭐️✨

پیچیده هوای عاشقی صبح بخیر
مستیم ازعطررازقی صبح بخیر

آدینه طلوع کرده  لبخند بزن

با خنده اگر موافقی صبح بخیر

#بینش

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌⇢@unseenlands ❥ ࿐ྂ

هرررررآنچه می آموزیم
از طریق پیمان در ذهنمان می رود
و به صورت پیمان در ذهنمان می ماند
اما ابتدا از طریق توجه ما در ذهنمان فرو می رود

#پیمان_پنجم
#دون_میگوئل
@unseenlands

در پست بعدی همراه ما باشید
با تدقیق و تدبر در این جمله حکیمانه

🔎 هر انسانی در طول زندگی، پیمان‌هایی در ذهنش شکل می‌گیرد؛ پیمان‌هایی که منش، نگرش و سرنوشت او را رقم می‌زنند.

«هر آنچه می‌آموزیم، در ذهن ما به شکل یک پیمان یا قرارداد درونی ثبت می‌شود و همان‌طور نیز باقی می‌ماند.

نقطه آغاز این ورود، چیزی جز توجه ما نیست؛ توجه همان دریچه‌ای است که دانش و تجربه از آن وارد ذهن می‌شود.»

و سپس به صورت یک «پیمان» در عمق جان ما حک می‌شود.

پیمان‌ها همان قراردادهای نادیدنی‌اند که مسیر باورها، انتخاب‌ها و حتی آینده ما را می‌سازند.

آدینه را به تأمل در پیمان‌های درونی خود بگذرانیم؛
آیا آنچه امروز در ما ریشه دارد، پیمانی آگاهانه و سودمند است یا میراثی مخرب و ناآگاهانه؟
@unseenlands

👨‍👩‍👧 پیمان‌های نادیدنی در تربیت

📝 کدام پیمان در ذهن فرزندتان حک می‌کنید؟
هر جمله و هر رفتار شما، به شکل یک قرارداد درونی در ذهن کودک ثبت می‌شود.

🔑 توجه امروز شما = قرارداد فردای او
آنچه امروز توجهش را به آن معطوف می‌کنید، فردا به باور و سرنوشتش بدل خواهد شد.

👀 هر نگاه، هر کلام؛ بذری برای پیمانی در ذهن کودک
یک نگاه تأییدآمیز یا یک جمله تحقیرآمیز، می‌تواند پیمانی ماندگار در وجود او باشد.

📍 پیمان‌های نادیدنی؛ میراثی که والدین می‌سازند
فرزندان بیشتر از آنکه از کلمات ما بیاموزند، از پیمان‌های پنهانی که با رفتارمان می‌سازیم، شکل می‌گیرند.

🌱 از توجه تا پیمان: جایی که تربیت آغاز می‌شود
پس نخستین مسئولیت ما، هدایت توجه آنهاست؛ چرا که هر توجه، سرآغاز پیمانی تازه است.

@unseenlands

🌿 پیمان‌های نادیدنی

سقراط می‌گفت تربیت یعنی انتقال پیمان‌ها.
کودک آن‌ها را می‌گیرد، و از جایی به بعد دیگر نیازی به تذکر بیرونی ندارد؛
خودش خودش را تشویق می‌کند، خودش را تنبیه می‌کند و اسیر پیمان‌هایی می‌شود که سال‌ها پیش در ذهنش کاشته شده‌اند.

🧩 همین است که باید گاهی بایستیم و بپرسیم:
آیا پیمان‌های درونی من، هنوز به رشد و آزادی‌ام کمک می‌کنند یا فقط مرا در گذشته زندانی کرده‌اند؟

🌱 بازبینی پیمان‌ها یعنی بازپس‌گرفتن اختیار زندگی.

همیشه حواست به پیمانها باشه
چه اونهایی که بر طبقش عمل می کنی و یا اون پیمان هایی که به ذهن فرزندت منتقل می کنی
@unseenlands

خُدا؛✨
وَلِلَّهِ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَىٰ فَادْعُوهُ بِهَا ۖ
و خدا را نیکوترین نام‌هاست، بدان‌ها خدا را بخوانید.... احزاب‌‌‌¹⁸⁰

من تورو به اسم دوست صدا میزنم...
تو مرام ما، دوست یعنی پای خوب و بدت وایمیسته بدون توقع!!‌‌‌

@unseenlands

✨ ادامه‌ی بحث «ویژگی‌های رهبری»

خیلیا ممکنه بگن:
"این چیزا به ما چه؟ ما که نه مدیر هستیم نه رهبر!"

اما حقیقت اینه که رهبری فقط مختص مدیران نیست؛
هر کسی که بخواد زندگی خودش رو تغییر بده، نیاز به ابزار و آگاهی داره.
تغییر فقط با زور زدن و اراده‌ی خالی اتفاق نمی‌افته.

🔑 ما همیشه بر مبنای «تصویر ذهنی» آموزش می‌بینیم.
برای حل هر مسئله باید اول شناخت درست از اون داشته باشیم.
یادتونه مثال «خرس» رو؟
اینکه چه واقعی باشه و چه فقط تو ذهن ما، واکنش خودکار ما یکسانه!
پس برای تغییر، باید ابزار شناخت رو جدی بگیریم.

📌 به نظرم لازمه این موضوع رو در یک لایو کامل باز کنیم.
هم قرار بود بعد از اون "تعهدنامه‌ی شش ماه پیش" دوباره برگردیم و مرور کنیم.
خب، حالا وقتشه…

👀 شما بگید، توی این ۶ ماه چه تغییر و اقدامی انجام دادید؟
منتظر شنیدن تجربه‌های شما در لایو هستم.
به زودی تاریخش رو با هم تعیین می کنیم
@unseenlands

@unseenlands
عید میلاد پیامبر رحمت و مهربانی اسوه حسنه مبارک و فرخنده باد

💡سرآغاز درک ذهن یشر:💡

حقیقت،چیزی بیرونی و عینی است و ما آن را علم می نامیم
تفسیر ما از واقعیت درونی و ذهنی است و ما آن را هنر می نامیم
علم و هنر ؛ حقیقت وتفسیر ما از حقیقت.
حقیقت واقعی خلق زندگی است
تفسیر ما از واقعیت آفریده خودمان و نسبی است

علم می‌کوشد واقعیتِ بیرونی را بشناسد؛ هنر روایتِ درونی ما از همان واقعیت است—و زندگی، صحنه‌ای‌ست که هر دو روی آن شکل می‌گیرند.

«حقیقت» به‌منزله‌ی امرِ بیرونی/عینی → نام‌گذاری‌اش «علم»
«تفسیر» به‌منزله‌ی امرِ درونی/ذهنی → نام‌گذاری‌اش «هنر»


«حقیقتِ واقعی = خلقِ زندگی».
یعنی زندگی چیزی صرفاً داده‌شده نیست؛ پروژه‌ای است که آن را می‌آفرینیم.

نتیجه‌ی هرمنوتیکی:
چون زندگی را می‌آفرینیم، روایت‌های ما از آن ــ یعنی «هنر» ــ نسبی/وابسته‌به‌دیدگاه است؛ نه به این معنا که «هر چیزی درست است»، بلکه به این معنا که معنا و ارزش از درونِ تجربه زیسته‌ی ما شکل می‌گیرد.

نمی‌گوییم «علم = تمامِ حقیقت»؛ می‌گوییم «علم نامِ وجهِ عینیِ حقیقت است». پس برای زیستِ خوب، علم کافی است اما وافی نیست.

«نسبی بودنِ تفسیر» به معنای سقوط در نسبی‌گرایی افراطی نیست؛ بلکه تأکید دارد هنر، معنا را به حقیقتِ زیسته پیوند می‌زند.

«خلق زندگی» سطحی بالاتر از دانستن/دیدن است: کنش‌محور؛ یعنی حقیقت در عملِ ساختن خود را نشان می‌دهد.

«علم، چهره‌ی عینیِ حقیقت را می‌نمایاند؛ هنر، روایتِ درونیِ ما از همان حقیقت است
@unseenlands

🌹 چه رؤیایی‌ست داشتن کسی که با یک نگاه، دلت را شعله‌ور🔥 کند؛
کسی که واژه‌هایش مثل شراب شیرین🍷 در جانت بچکد
و هر لحظه‌ی کنارش، زندگی طعم تازه‌ای پیدا کند.

چه لذتی دارد بودن با کسی که احساسش را پنهان نمی‌کند؛😍
هیجانش را بی‌پروا خرج می‌کند،
و با هر خنده‌اش، دنیا رنگی‌تر و🍭 زنده‌تر می‌شود.

با او، عادی‌ترین روزها هم جشن‌اند؛🍻
قدم زدن‌ها به سفر بدل می‌شوند،
و هر بوسه، مثل انفجار یک کهکشان در قلبت می‌نشیند.🌅

✨ چه خوب است کسی باشد که تو را در گردابِ احساسات پرشور خود غرق کند،💒
بی‌محابا، بی‌محاسبه، فقط با بیانی پرحرارت و زنده.

اگر هوای چنین عشقی به سرت زده،
پست بعدی را بخوان...
@unseenlands

‌‌
یافتن عشق دشوار است، و کسی که از نظر عاطفه سانتیمانتال(احساساتی) است، عموماً بی‌رحم است.

#کریشنامورتی 

🌿 عشق؛ آرام و بی‌ادعا

یافتن عشق کار آسانی نیست.
عشقی که واقعی باشد، آرام است؛ نه پر سر و صداست، نه تشنه‌ی نمایش.

گاهی آدم‌ها احساسات‌شان را با شدت و اغراق نشان می‌دهند؛
اما پشت این نمایش، اغلب ترسی پنهان است یا زخمی که نمی‌خواهند دیده شود.
شدت هیجان ممکن است دل‌فریب به نظر برسد،
ولی در بسیاری از مواقع، نقابی است بر خلاف واقعیت.

🔹 کسی که بیش از حد احساساتی به نظر می‌رسد، معمولاً نمی‌تواند تو را همان‌طور که هستی ببیند.
او بیشتر شیفته‌ی تصویری‌ست که از خودش ساخته:
«عاشقِ فداکار»، «رمانتیکِ پرحرارت» یا «قهرمانِ عاطفه».
و وقتی این تصویر فرو بریزد،
بی‌رحمی سر برمی‌آورد.

✨ عشق واقعی نه اغراق می‌شناسد و نه هیجان‌زدگی؛
ساده است، جاری است و در لحظه زندگی می‌کند.

عشق واقعی آرام است، بی‌ادعا و نیازی به نمایش ندارد.

برای همین اگر جایی با رفتار یا احساسات خیلی اغراق‌شده روبه‌رو شدی، بهتر است کمی مکث کنی و تردید کنی.

زیرا اغلب آنچه با شدت و هیجان زیادی بیان می‌شود، در واقع پوششی است برای چیزی برعکس آن.

@unseenlands

زندگی نسخهٔ آماده ندارد؛
هیچ منویی نداره که جوابِ پرسش‌های پرتکرار را داشته باشد.
گاهی بهترین منطق هم کاری از پیش نمی‌برد، چون شاید اصلاً منطق، داروی امروزِ تو نباشد.

شاید نگاهی، لبخندی، دعایی یا حتی یک بوسه… کسی چه می‌داند...

سماجت در هیچ راه‌حلی نداشته باش؛

نگو منطقی تر از این نمیشد
گوربابای منطق

مهم

زندگیِ❤️

توست، نه راه‌حل‌ها.

تو مهمی، نه شیوه‌ها.

تغییرش بده؛ شاید بگیرد، شاید هم نه.

— سرزمین غیب | @unseenlands

هیییییییییییچ نگران نباش — هیچ فرکانسی از هم نمی‌پاشد اگر گاهی حالِت بد باشد یا نتوانی حریفش شوی.
اجازه بده همه آن احساس‌ها مالِ تو باشند؛ از سرخوشی بی‌دلیل و شوری کودکانه تا غمِ سنگین و خسته‌کننده.
مالکِ احساساتت باش؛
با همان منطقی که می‌خوابیم و صبح پا شیم منتظر نیستیم یک کودک دو‌ساله شده باشه هجده سالش،
با صبر و مداومت عادت‌ها را در خودت تغییر بده.
هیچ چیز یک‌شبه خراب یا درست نمی‌شود —

تجربه‌ها جمع می‌شوند، گاهی نخواستی یا نرسیدی ببینی، گاهی هم زمانِ دیدن نرسیده بود.

همین که می‌فهمی و قدمِ کوچکی برمی‌داری کافی‌ست؛ آرام، پیوسته، با مهربانی نسبت به خودت.
با مهر — سرزمین غیب
@unseenlands

.

همسفرِ جان،

دیدی بعضی وقت‌ها یک شادیِ بچه‌گونه بی‌هیچ علتی توی دلت وول می‌خوره؟

ربطی به اوضاع و احوالت نداره؛ شاید وسطِ یک وضعیتِ افتضاح یا حتی خنده‌دار باشی، یا آخر یک روز طولانی کاری

اما حسِ سرزندگی یهو میاد و تو دلت جاری می‌شه

— میخوایی ورجه وورجه کنی بالا پایین بپری شعر بخونی و تو دنیای بی خیالی بی دلیل خودت غرق بشی
دوست داریم همراه این حس جست و خیز بزنیم اما ممکنه یهو تو خیابون باشی و یا هر جایی که نتونی با همه جسمت همراه این حس پرواز کنی

همون‌قدر بی‌خبر میاد که گاهی غم‌های بی‌دلیل بهمون سر می‌زنن.

لا اقل تو فکر و تو دلت این حسو کودکانه رو جدی بگیر و باهاش همراه شو.
نه خودتو بابتش قضاوت کن، نه سعی کن گیرش بندازی.
این موج، سیاله؛ میاد و میره و به دامم نمی‌افته.

بهترین کار اینه که فقط «ناظرِ حضورش» باشی؛
ببینیش، بهش جا بدی، و تا جایی که شرایط یاری ميکنه کیفش ببری.

مگه نه اینکه تمام دویدن‌های ما برای رسیدن به همین سرخوشیِ های بی‌بهانه‌ست؟
پس حالا که خودش اومده دمِ در، تجربه‌ش کن—
بی‌دلیل، سبک، بی‌تکلف
@unseenlands

مهمترین واقعیت امروز میدونی چیه

دوست داری بدونی اصل مهم و پایه ایی تمااااام واقعیت امروز چیه؟
و چطور
باید نگاه درست و اصولی بهش داشته باشی؟؟؟؟

لایک کن تا پست بعدی این راز مهم رو بهت بگم!

@unseenlands

همسفر جاااا❤️اااان،

مهم‌ترین واقعیتِ شرایطِ الان چیه؟
اینه که... شرایط هر چی که هست موقتیه.
هیچ وضعیتی ماندگار نیست.

خیلی مهمه هروز به یادخودت بیار
که هیچ وضعیتی کارتِ اقامت نداره؟
رو کن به هر شرایطی که هست و هر روز بگو موقتیه _ موقتیه_ موقتیه _ موقتیه_ ...

بارون میاد؟ مهم نیست—آفتاب می‌زنه.
شرایط خیلی بده؟ مهم نیست—عوض می‌شه.
شرایط سخته؟ مهم نیست—می‌گذره.
شرایط خیلی خوبه؟ خب—اونم مهمونه و حتما عوض می‌شه.🤷‍♀

شرایط ها جدی هستن بعله اما کاملا موقتی

ذات این جهان گذرِ
اگر تو هم عبور نکنی به خودت که قطعااااااااااااا و احتمالا به خیلیای دیگم ظلم می کنی

@unseenlands

🔺وقتی یکی از قانون‌گذاران آلمان با نوزاد در آغوش در مجلس سخنرانی کرد، پیامش فراتر از یک تصویر ساده بود؛
او نماد شکستن دیوارهای مصنوعی بین «والد بودن» و «شاغل بودن» شد.
در جهان مدرن، مسئولیت فرزندپروری به طرز بی‌رحمانه‌ای از عرصه اجتماعی جدا شده؛ کسانی که هیچ دغدغه‌ای از این تجربه ندارند، آینده جامعه را قانون‌گذاری می‌کنند،
در حالی‌که مادرانی که حقیقتاً در حال ساختن نسل فردا هستند، از این میدان عقب رانده می‌شوند.

نتیجه این تفکیک اجباری، انتخابی ظالمانه است: یا مادر باش، یا شاغل.
این دو مسئولیت عمداً منفک و متضاد نشان داده می‌شوند، در حالی‌که در اصل، مکمل یکدیگرند. کار، تلاش، آینده‌سازی و خانواده، بخشی از یک کل واحدند. اگر از هم جدا شوند، جامعه به سمت انزوا، فردگرایی افراطی و گسست از هسته خانواده پیش می‌رود.

پیام این صحنه روشن است:
جامعه‌ای که می‌خواهد پایدار بماند، باید «والد بودن» را بخشی جدانشدنی از «شاغل بودن» و «سیاست‌گذاری» بداند؛ وگرنه ساختن آینده، روی پایه‌های ناقص و گسیخته بنا خواهد شد.
@unseenlands