پاسخ خدا همیشه “بله” است، اما قالب اجابت انتخابش با خداست.

وقتی از خدا چیزی می‌خواهی، نه فقط زبانت، که روحت باید در حالتِ ادب، عشق، و تسلیم باشد.

بخواه، با صداقت؛ بگو، با احترام؛ بسپار، با آرامش.

چون آن‌کس که صدای تو را می‌شنود، هرگز تو را بی‌پاسخ نمی‌گذارد — فقط گاهی پاسخ، شکل دیگری از عشق اوست. 💫

@unseenlands

به بهانه‌ی روز جهانی دختر😘،

برای تو بانوی توانمند و دختر پرتلاشِم —
شما نه‌تنها ستون‌های استوار کار و عشقید،
که یادآور قدرت، ظرافت و درخششی هستید که دنیا بهش نیاز داره 🌹

روز جهانی دختر بر گل دخترای من و همسفرانم در سرزمین غیب مبارک 🌺

امید مثل «سوخت روزمره‌ی بقا»ست،

ولی ناامیدی مثل «انفجار در سکون»؛ نیرویی که از دل فروپاشی زاده می‌شود.
@unseenlands

امید حفظ ثبات، تحمل، ادامه دادن وضعیت فعلی بقای نظم موجود، ادامه مسیر با انتظار تغییر آرام

ناامیدی برهم زدن سکون، قطع سازش، وادار به تصمیم و دگرگونی آغاز حرکت رادیکال، خلق وضع جدید
@unseenlands

امید باور به امکان بهتر شدن آینده پیوند با آینده؛ نگاه به «آنچه می‌تواند بشود»

ناامیدی قطع پیوند با آینده مطلوب پیشین بازگشت به حال؛ پذیرش پایان «آنچه دیگر نمی‌شود»
@unseenlands

🔸 «امید» ما را در افق آینده نگه می‌دارد،
اما اما
«ناامیدی» ما را به اکنون پرت می‌کند و مجبورمان می‌کند واقعیت را بی‌نقاب ببینیم.


در عمل، جوامع با امید دوام می‌آورند، ولی با ناامیدی دگرگون می‌شوند.

@unseenlands

امید، نگهبانِ زندگی‌ست.
ناامیدی، معمارِ زندگیِ نو.

امید ادامه می‌دهد،....

اما ناامیدی آغاز می‌کند.

امید صبر می‌سازد،
ناامیدی خلق می‌کند.
@unseenlands

> «آنچه باعث تغییر می‌شود، امید نیست، بلکه ناامیدی است.
در نگاه اول، این جمله در تضاد با تصور عموم ماست؛
چون معمولاً فکر می‌کنیم امید موتور حرکت و پیشرفت است.
اما بسیاری از دگرگونی‌های واقعی، از جایی شروع می‌شوند که دیگر هیچ امیدی به ادامه وضع موجود باقی نمانده.
فلسفه، «تغییر» معمولاً در بستر بحران و فروپاشی نظم موجود اتفاق می‌افتد.
وقتی انسان‌ها هنوز امید دارند که نظم موجود اصلاح شود، معمولاً سکوت می‌کنند یا سازش.
اما وقتی امید کاملاً از بین می‌رود، انسان مجبور می‌شود دست به آفرینش وضع جدیدی بزند.

پس ناامیدی نه به معنای تسلیم، بلکه نقطه‌ی گذار از انفعال به کنش است.
یعنی:

> ناامیدی = پایان انتظار، آغاز عمل.

از نظر روان‌شناختی هم، تا وقتی آدم هنوز امیدی مبهم دارد، درد را تحمل می‌کند.
ولی وقتی ناامید می‌شود، ذهن می‌گوید: «دیگه اینطوری نمی‌شه ادامه داد.»
و درست در همین لحظه، جرأت تصمیم بزرگ متولد می‌شود:
ترک عادات فردی و جمعی، تغییر مسیر زندگی فردی و جامعه، انقلاب جوامع، و بازسازی خویشتن.
همه از سوخت نا امیدی تغذیه میشوند.
> امید، انسان را نگه می‌دارد.
ناامیدی، او را می‌جنباند.
یکی تداوم می‌آورد، دیگری تغییر.
@unseenlands

اگر از آغاز می دانستم ....

🌅 شنبه؛ آغاز دوباره

۱. نگاه نو، زندگی نو
هر چیز را چنان ببین که گویی بار اول است؛
چشم تازه، دل تازه می‌خواهد. جهان را با شگفتی نگاه کن، نه با عادت.

۲. اولویت با رابطه‌ای است که بی‌انتهاست
میان همه شلوغی‌ها، اولویت اول را را بده به رابطه ات با خدا؛
رابطه‌ای که وقتی همه خاموش‌اند، هنوز گوش می‌دهد.

۳. درِ امید همیشه باز است
حتی وقتی هیچ صدایی نمی‌آید و توجهی نمی‌بینی، باز هم برو،
باز هم درِ خانه او را بزن…
تو فکر کن صاحبخانه محو تماشای توست
باز هم برو و باز هم و باز هم...
او هیچوقت از ما نا امید نمیشه
هر وقت برگردی باز هم منتظرت بوده

دوست نداره ما هم ازش نا امید بشیم
ناامیدی‌ رو بزرگترین گناه میدونه
@unseenlands

چند پرسش برای ساختن شنبه‌ای مطلوب 🌿

همه‌ی فکرهای درست، سازنده نیستند.
فکرِ خوب، باید هم درست باشد، هم سازنده.

مثلاً اینکه بگویم: «من این‌قدر پول ندارم» یا «فلان چیز را ندارم» شاید واقعیت باشد،
اما اگر این فکر، وقتم را پر کند از غم و دلسردی، چه فایده‌ای دارد؟
فکری که تنها حقیقت دارد، اما به من نیرو نمی‌دهد،
در نهایت، مرا درجا می‌زند.
پس بهتر است تمرکزم را بگذارم روی فکری که می‌سازد، نه می‌سوزاند.😵‍💫

وقتی قرار است کاری را شروع کنم،
یادم باشد مثل روزهای کودکی، خودم را محدود نکنم به اینکه در رنگ آمیزی «از خط بیرون نزنم».
آن خطوط، همان مرزهای ذهنی و کمال‌گرایی‌اند
که سال‌هاست اجازه نمی‌دهند هیچ‌چیز تازه‌ای را تجربه کنم.

اما زندگی واقعی بیرون از خطوط است—
جایی که آدم‌های معمولی، با ترس‌ها و کمبودهایشان،
قدم اول را برداشتند،
و با همان قدم‌ و قلم های لرزان،
جهان‌شان را ساختند. 🌱

می‌توانی مدادت را برداری و با خیال راحت از خط بیرون بزنی،
و هزار فرصت تازه را با دستان خودت خلق کنی.
شنبه‌ی مطلوب، جایی شروع می‌شود که تو از خطوط می‌گذری. ✨
@unseenlands

ستوده باد پروردگاری که وقتی بنده اش را در بندِ نفس و هوس یافت،
بی آبرویش نکرد؛

متبرک باد او که با آوردن یک عذر تقصیر به درگاهش،
شنید و رخصت زندگی داد و پذیرفت؛

آن نوری که نماد عشق است و دیگر هیچ ....

سپاسگزارم عشق جان سپاسگزارم

#صبح_است_خیر_آمد

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌@unseenlands
 
#تغییر_باور_شخصیت

چه کسی در ذهن ما سخن می‌گوید؟ از اولین گشودن پلک در بامداد
داستان سرای ذهن بی وقفه می بافد و تا داستان ناتمامی در فرو بستن بی اختیار پلک در شامگاهان این ماجرا ادامه دارد...
برای هر روز زندگی...!

گمان می کنیم خودمان هستيم اما اگر ما آن کسی هستیم که حرف می زند، پس چه کسی گوش می کند؟
@unseenlands

وقتی عاشقِ مسیر شدی،
دیگر مقصد را فراموش می‌کنی.
امروزت را با دقت و آگاهی خرج کن؛
چون ناراحتی و غصه، آن‌قدر بی‌کفایت و بی‌خاصیت‌اند
که حتی نمی‌توانند توجهِ عزیزترین آدم‌های زندگی‌ات را
آن‌طور که دلت می‌خواهد، تنظیم کنند.

به بهانه‌ی آدینه،
این شبحِ سنگین و بی‌خاصیتِ اندوه را کنار بگذار،
و بی‌بهانه، بی‌دلیل،
امروز را صرفِ خوشی کن. 🌸

@unseenlands

یه امروز رو از غم و غصه مرخصی بگیر

جمعه است دیگه
همه چیو تعطیل کن

امروز خیلی حواسم بود که از مرخصی‌ام درست استفاده کنم!
ذهن من هم، درست مثل ذهن شما، اولش هیچ دلیلی برای دست کشیدن از ناراحتی‌ها و مشکلاتش نمی‌دید.
اما یکی دو ساعت که گذشت، از خودم پرسیدم: تکرار همه‌ی غصه‌های گذشته تا حالا چه کمکی کرده؟
و جواب کاملاً واضح بود: هیچ!
نه‌تنها هیچ فایده‌ای نداشت، بلکه روزم، ذهنم، پوستم🙂‍↔️، تمرکزم و همه داشته‌های فعلیم را هم گزید و کاست.

پس تصمیم گرفتم امروز، برای آن بخش از زندگی‌ام که کاری از دستم برنمی‌آید، هیچ غصه‌ای نخورم؛
خودم را سرزنش نکنم، برای خودم دلسوزی هم نکنم.

خیلی ساده فقط کمی بازی کردم، کمی تفریح کودکانه، در طبیعتی ساده.
ذهنم را در کنترل گرفتم تا آرام‌آرام رها شود...
و حالا فوق‌العاده شارژ و پرانرژی‌ام — تازه یک ایده‌ی عالی هم به ذهنم رسیده!

فردا شروع هفته است؛ کلی کار دارم و چندتا پیگیری مهم بابت همین ایده‌ی امروز.

اما تصمیم دارم فردا را هم، فقط فردا را، از اندوه و پریشانی مرخصی بگیرم.
امروز تجربه‌ی فوق‌العاده‌ای بود، و می‌خواهم یک روز دیگر هم بدون غم و ناراحتی بابت چیزهایی که از اختیارم خارجه زندگی کنم.

شما چطور؟
دلت نمی‌خواهد فقط یک روز از غم‌ها و غصه‌هایت مرخصی بگیری؟
فقط یک روز...
شنبه است ها — چه شروع جالب و دل‌انگیزی می‌تواند باشد.

@unseenlands

سلام و درود
صبحتون پر از شادی و آرامش، همسفران گرامی 🌞
امروز صبح، در مسیر اداره، با دلی کودکانه و کنجکاو مشغول تمرین «لذت بردن» بودم.
برای چند لحظه احساس کردم همسفر قدیمی‌ام، جنابِ بدقواره‌ی غم و افسوس، کنارم قدم می‌زند.
انگار تصویر زنده‌ی خیابان محو شده بود و شبح اندوه، افق دیدم را گرفته بود.
خیابان تکراری به نظر می‌رسید، حتی صدای شهر را هم نمی‌شنیدم.
شاید پنجاه قدمی را در آن حالت طی کردم — مثل رباتی که در مسیری ثابت حرکت می‌کند —
و یأس، درونم را پر کرده بود و همه‌ی درها را بسته می‌دید.
در همین لحظه چشمم به تابلویی آن‌سوی خیابان افتاد:
«به علت تعمیرات، تا اطلاع ثانوی مغازه تعطیل می‌باشد.»
با دیدن آن، ناگهان یادم آمد که امروز روز مرخصی‌ام است!
و با خودم گفتم: هیچ اندوهی حق ندارد امروز همراه من باشد.
صدای خیابان برگشت، نسیم خنک صبحگاهی روی صورتم نشست،
کیف مورد علاقه‌ام را در دست دیدم،
و مسیر پیش رو دوباره زیبا و دلنشین شد —
پر از کارهایی که قرار است روزم را بسازند.
یادتان باشد دوستان،
غم و اندوه همیشه در کمین‌اند تا مرخصیِ و تعهدات ما رو نادیده بگیرند
مواظب باشید لطفا 🌸
@unseenlands

🌫
مهم نیست بابت چی به خودت حق میدی که غم و غصه بخوری
واقعا مهم نیست
در هر صورت
کارت غلطه!!!!!!
✨
همسفر
هر واکنش منفی هزینه اش از غصه خوردن کمتره
چون در غصه خوردن، این خودخود تویی
که ازت روز به روز کسر میشه

از ارزشت
از درخششت
از زیباییت
از دوست داشتنی بودنت
از گرمی کلامت
از نافذ بودن نگاهت
💔
لعنتی غم و غصه انگار بشر رو فاسد میکنه
نه هیچی دیگه بهت حال و مزه میده
نه تو به هیچ کار و مزه ایی میایی
🔥
تموم کن اون غصه لعنتی
تا بیش از این گند نزدی بخودت

به وجود شریفت
به حضور مقدست
به جلوه‌ی بدیعت
🌿
پاشو
پاشوخودتو از غم و غصه بتکون
تو ارزشت بالاتر از هر غمیه

@unseenlands