به قول صادق هدایت:

به راهی که اکثر مردم می‌روند شک کن
اغلب مردم فقط تقلید می‌کنند.
از متمایز بودن نترس،
انگشت نما بودن بهتر از احمق بودن است‌‌‌.

ای مادر ما، ایران!
جان زخمی تو در کدام روز هفته التیام خواهد پذیرفت؟

-محمود دولت آبادی

:)

‏چه کنم با غمِ خویش؟
که گهی بغضِ دلم می‌ترکد
دلِ تنگم زِ عطش می‌سوزد
شانه ای میخواهم
که گذارم سرِ خود بر رویش
و کنم گریه که شاید کمی آرام شوم
ولی افسوس که نیست...

‎‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ هوشنگ ابتهاج-

‏در اعماق ما رعد و برق‌ها، طوفان‌ها و باران‌هایی است که هواشناسی‌ها هرگز از آن‌‌‌ها سخنی نمی‌گویند.

‏-محمد الماغوط

:)

عدنان الصائغ خیلی قشنگ گفته:

به کُجا خواهی رفت با این ویرانی که خودِ تویی.

همه از من ایراد می گیرند چون جسارت دارم که به روش خودم زندگی کنم. آن هم جلوی چشم همگان و شاید با خرابکاری هایی بیش از دیگران، اما با شرافت و حقیقتی بیشتر.

-فرانسواز ژیلو

فقط با سایه ی خودم خوب میتوانم حرف بزنم ، اوست که مرا وادار به حرف زدن می کند ، فقط او میتواند مرا بشناسد ، او حتماً می فهمد … می خواهم عصاره ، نه ، شراب تلخ زندگی خودم را چکه چکه در گلوی خشک سایه ام چکانیده به او بگویم: این زندگی من است!

-صادق هدایت

نیل گیمن آرزوهای قشنگ میکنه، میگه: امیدوارم کتابهای خوبی بخوانی و کسی را ببوسی که باور دارد تو فوق العاده ای! و فراموش نکن که کمی هم در زمینه ی هنر کار کنی، بنویسی یا طراحی کنی یا بسازی یا بخوانی و یا جوری زندگی کنی که فقط تو می توانی! :)

چارلز بوکوفسکی میگه: تردید نکن که نوری هست، شاید چندان نباشد که گفته ­اند، اما آنقدر هست که از پس تاریکی ­ات برآید. :)

تجربه‌ی دوست داشتن، یک خوشبختی است. گاهی حتی فراق، خوش است. خصوصا اگر از تب‌و‌تاب اولیه عبور کرده باشی. اجازه دهی غبارها بخوابند. آرام بگیری و قبول کنی. عشق به قلب آدم غَنا می‌بخشد. تجربه‌ی این رنج‌ها خوب است و یک گنجینه در ته قلبِ تو پُر می‌کند، اگر درست شناسایی‌اش کنی. آلبر کامو در زمانه‌ی دوری از یار نوشت: "حتی جدا از تو، چیزی در من سکونت داشت." در غیبت معشوق، چیزی از او در تو ساکن می‌شود. چیزی حتی بهتر از او.

-معین دهاز

اسکار وایلد میگه:

بعضی ها هر جا که می‌روند باعث خوشحالی‌ می شوند و بعضی ها هر وقت که بروند!

+دوباره بخونش!

تنهایی، نه در نداشتن کسی، که در فهمیده نشدن حتی از سوی خود، زاده می‌شود.

-از کتاب وقتی سنگ ها پرنده بودند