براساس گزارش تحقیق و تفحص مجلس از دو شرکت مهم خودروسازی کشور (ایران‌خودرو و سایپا) در تاریخ ۳۰ اردیبهشت ۱۳۹۹، این دو شرکت با اتهامات زیر مواجه شدند:
۱. ساختار تودرتوی مالکیت؛
۲. روابط غیرشفاف خودروسازان با قطعه‌سازان؛
۳. تبانی با قطعه‌سازان؛
۴. مدیریت دولتی ـ محفلی؛
۵. انحصار در بازار خودرو.

بخش مقدمه، که خود یک پاراگراف را دربر می‌گیرد، شامل سه جزء است که به‌ترتیب «قلاب روایی»، «پیونددهنده» و «تز» نامیده می‌شوند.

بخش متن شامل سه پاراگراف است که در آن‌ها شواهد، واقعیت‌ها (facts) و استدلال‌های مؤید «تز» ارائه می‌گردد. معمولاً دو پاراگراف به شواهد تجربی و یک پاراگراف به استدلال اختصاص می‌یابد، ولی گاهی از ترتیب‌های دیگری نیز استفاده می‌شود؛ برای مثال، در فلسفه ممکن است هر سه پاراگراف حاوی استدلال‌های مؤید تز باشد.

درنهایت، پاراگراف نتیجه‌گیری قرار می‌گیرد که شامل دو بخش است؛ نخست، «تز» بازگو می‌شود و سپس، خلاصه‌ای از شواهد و استدلال‌های مؤید آن بیان می‌گردد. درمجموع، این دو بخش نیز یک پاراگراف را تشکیل می‌دهند.

منظور از «قلاب روایی»، سخن، جمله یا مطلبی است که توجه خواننده را به خود جلب کند و او را به خواندن برانگیزاند. قلاب روایی مانند ویترینی تماشایی است که بیننده را با جذابیتش ناخودآگاه به درون مغازه می‌کشاند. اصولاً در نوشته‌های علمیِ مهم (و به‌ویژه نوشته‌های ادبی) از آن استفاده می‌شود.

«پیونددهنده» نیز عاملی است که قلاب روایی را به «تز» متصل می‌کند و معمولاً از دو یا سه جمله بیشتر نیست.

سرانجام، «تزِ» مقاله، ادعایی مهم، رادیکال و انقلابی است که پشتوانه‌اش شواهد تجربی و استدلال‌های نظری است. به‌ دیگر سخن، تز عبارت است از: «ادعا به‌اضافۀ شواهد، به‌اضافۀ استدلال‌ها». تز، مهم‌ترین بخش هر مقاله است و به‌صورت یک یا چند جمله نوشته می‌شود و انتظار می‌رود سهمی افزایشی یا افتراقی در دانش موجود داشته باشد.

سه پاراگرافِ متن همگی باید از تز پشتیبانی کنند. این پشتیبانی گاهی با ارائۀ شواهد و واقعیت‌ها و گاهی با توسل به اصول موضوعه، عقل سلیم و یا آن‌چه نزد همگان پذیرفتنی است، انجام می‌شود.

کتاب، مقالە، پایان‌نامه،
رساله، نشریه و گزارش

واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند
چون به خلوت می‌روند آن کارِ دیگر می‌کنند

مشکلی دارم، زِ دانشمندِ مجلس بازپرس
توبه‌فرمایان، چرا خود، توبه کم‌تر می‌کنند؟

گوییا باور نمی‌دارند روزِ داوری
کاین همه قَلب و دَغَل در کارِ داور می‌کنند

یا رب این نُودولَتان را با خَرِ خودْشان نشان
کاین همه ناز از غلامِ تُرک و اَسْتَر می‌کنند

ای گدای خانِقَه، بَرْجَه که در دِیرِ مُغان
می‌دهند آبی که دل‌ها را توانگر می‌کنند

حُسنِ بی‌پایان او، چندان که عاشق می‌کُشد
زمرهٔ دیگر به عشق از غیب سَر بَر می‌کنند

بر درِ می‌خانهٔ عشق ای مَلَک، تسبیح گوی
کاَندر آن جا، طینَتِ آدم مُخَمَّر می‌کنند

صبح‌دم از عرش می‌آمد خروشی، عقل گفت:
«قُدسیان گویی که شعرِ حافظ از بَر می‌کنند»