ابتیاع کردن ← خریدن
ابراز (اظهار) تشکر کردن ← تشکر کردن
اتخاذ کردن ← گرفتن
ارسال کردن ← فرستادن
اطلاع حاصل کردن ← آگاه شدن، فهمیدن
اظهار تغافل کردن ← تغافل کردن
بازدید به عمل آوردن ← بازدید کردن
برخوردار بودن ← داشتن
بررسی به عمل آوردن ← بررسی کردن
به خود اختصاص دادن (مثلاً جایزه اول را) ← کسب کردن، گرفتن
به رشته تحریر کشیدن ← نوشتن
به عمل آوردن ← انجام

فاصله‌گذاریِ مصدرها به دو صورت فاصلۀ کامل و نیم‌فاصله انجام می‌شود که هر دو درست است، اما در نوشته‌ها و ویرایش، باید از قاعدۀ یک‌دست‌نویسی پیروی کرد و به یک نسخه پایبند باشیم.

واژهٔ «افسر» در فارسی امروز به معنای «درجه‌دار نظامی» یا «مقام رسمی» کاربرد دارد، اما پیشینهٔ آن به زبان پهلوی (فارسی میانه) بازمی‌گردد. در پهلوی، شکل این واژه احتمالاً abēšar یا abšar بوده که معنای «سرور، فرمانده یا رئیس» را داشته است. این واژه از ترکیب دو جزء تشکیل می‌شود:
اول، abē- / ab-: به معنای «فرمان» یا «اقتدار»
دوم، šar: برگرفته از xšaθra- اوستایی، به معنای «فرمانروایی» یا «قدرت سلطنتی»
در گذر از فارسی میانه به فارسی دری، این واژه به صورت «افسر» تثبیت شد و معنای آن به مفاهیم نظامی و مقامی محدودتر گسترش یافت.

در متون کلاسیک فارسی، به‌ویژه شعر، «افسر» گاه به معنای «تاج» نیز به کار رفته است. این کاربرد مبتنی بر پیوند نمادین تاج با مفاهیمی چون قدرت، سلطنت و برتری بوده است. حافظ در این‌باره می‌گوید:
«بر سر خاک من گذر کن، افسر خسروانی بده»
در این‌جا، «افسر» به‌وضوح به معنای تاج پادشاهی آمده است. با این حال، این معنا در زبان امروز منسوخ شده و «افسر» عمدتاً به جایگاه‌های نظامی اطلاق می‌شود.

ریشهٔ واژهٔ «افسر» را می‌توان به نیاهندواروپایی بازگرداند، به‌ویژه به ریشه‌هایی چون *ser- یا *ker- که در شاخهٔ هندوایرانی معنای «سر»، «بالا»، یا «برتری» داشته‌اند. ردپای این ریشه در زبان‌های مختلف هندواروپایی قابل‌مشاهده است:
سانسکریت: śiras (شیرَس) = سر
اوستایی: sar- / sarō = سر، رئیس
پارسی باستان: θarā- / sarā- = بالا، فرمان
یونانی باستان: kephalē = سر
لاتین: cervix = گردن
انگلیسی: head
در زبان‌های ایرانی، این ریشه به واژه‌هایی مانند xšaθra- (سلطه) انجامید که بعدها در ترکیب‌هایی همچون «شاه»، «شهریار» و «افسر» باقی ماند.

درحالی‌که واژهٔ فارسی «افسر» از مفاهیمی چون «سر»، «برتری» و «فرمانروایی» مشتق شده، واژهٔ انگلیسی officer ریشه‌ای کاملاً متفاوت دارد:
واژۀ officer از واژهٔ لاتین officium به معنای «وظیفه، خدمت، مسئولیت» مشتق شده است. officium خود از ترکیب دو واژهٔ لاتین opus (کار) و facere (انجام دادن) شکل گرفته است، به معنای دقیق: «کسی که کاری را انجام می‌دهد». این واژه از طریق فرانسوی کهن (oficier) وارد انگلیسی شد و در کاربردهای نظامی، دولتی و اداری تثبیت گردید.

واژهٔ «افسر» در فارسی با تکیه‌بر ریشه‌هایی کهن از نظام‌های سلطنتی و اقتدارگرای باستانی، مفاهیمی چون «برتری، فرمانروایی و ریاست» را در خود دارد. در مقابل، officer انگلیسی از سنت حقوقی و اداری لاتین برآمده و بر مفهوم «وظیفه و مسئولیت اجرایی» استوار است. شباهت این دو واژه در معنای امروزی (اشاره به مقام رسمی یا نظامی) حاصل مسیرهای زبانی هم‌جهت، نه اشتراک تاریخی یا ریشه‌ای است.