نگاره تازه‌ای از جنگنده-بمب‌افکن جدید صادراتی سو-۳۴ام‌ئه (شم. بدنه ۷۰۳) نیروی هوایی الجزایر‌.
یادآور می‌شود بنابر اعلام رسانه‌های الجزایری سفارش این کشور شامل ۱۴ فروند بمب‌افکن سو-۳۴ام‌ئه، ۱۲ فروند جنگنده نسل پنجمی صادراتی سو-۵۷ئه و ۱۴ فروند جنگنده صادراتس سو-۳۵ئه است.
------------
ئه (حرف Э روسی) مخفف اکسپورتنی: صادراتی
@vostokaero

🌠 پرتاب ماهواره‌های ظفر ۲ و پایا توسط پرتابگر خارجی

دکتر سالاریه رئیس سازمان فضایی ایران، گفت: پرتاب‌های داخلی و بین‌المللی در سال جاری ادامه خواهد داشت و در این راستا پرتاب ماهواره‌های ظفر ۲ و پایا که هر دو سنجشی هستند نیز توسط پرتابگر خارجی در ماه‌های آتی انجام می‌شود.
به گزارش روابط عمومی پژوهشگاه فضایی ایران، در جریان مراسم هفته جهانی فضا با شعار «زندگی در فضا»، دکتر حسن سالاریه، رئیس سازمان فضایی ایران، به تشریح دستاوردهای برنامه فضایی کشور پرداخت و از برنامه‌ریزی برای پرتاب ۶ تا ۸ ماهواره در سال جاری و توسعه کپسول‌های زیستی انسانی خبر داد.

🔹 مشروح خبر در وب سایت:
www.isrc.ac.ir/61R62

@AyazAstro

ماهواره «یامال-۵۰۱» در دست ساخت است

ماهواره «یامال-۵۰۱»¹ به ارائه خدمات ارتباطی اختصاص دارد. شرکت رِشِتنیوف اکنون مشغول ساخت نمونک مهندسی-کسب صلاحیت² ماهواره پیش‌گفته است که مشابه مقیاس کاملی از آن است و برای انجام آزمون‌های زمینی ماهواره و سنجش پایداری آن در برابر بارهای وارده در هنگام پرتاب ساخته می‌شود. پس از بازبینی‌ها ماهواره سرهم شده و چرخه کاملی از آزمون‌ها بر روی آن انجام خواهد شد. انجام درست این آزمون‌ها عملکرد طولانی‌مدت یامال را در مدار زمین‌آهنگ (ژئو) تضمین می‌کند. عمر مفید تضمین‌شده این ماهواره ۱۵ سال است.
همزمان تولید ورودی‌های مولتی پلکسور³ برای یامال-۵۰۱ شروع شد. این‌ها عناصر تجهیزات رله ارتباطی هستند که سیگنال‌های رادیویی را برای ارتباط و انتشار در بسامدهای مختلف، به کانال‌های پرشماری تقسیم‌ می‌کنند.
دستگاه‌های طراحی‌و‌ساخت مرکز علمی کراسنایارک بخش سیبری آکادمی علوم روسیه⁴ از نظر مشخصات فنی در مقایسه با نمونه‌های مشابه خارجی، بهبود یافته‌است.
------
۱- «Ямала-501»
۲- Инженерно-квалификационная модель
۳- Входные мультиплексоры
۴- Красноярский научный центр Сибирского отделения РАН
@vostokaero

.
.
☀️ موضوع: در آغوش آند (سفر به قلب آتاکاما)
☀️ راوی گرانقدر این برنامه: محمدجواد ترابی

خورشید بر فراز اقیانوس آرام گرفت؛
هم بر فرازِ «آرام»، گرفت و هم، آرام گرفت.

آن دو دقیقه قدرت تکلمم را از دست داده بودم اما صدای شوق و شیون چندصدهزار نفر در خط ساحلی لاسرنای شیلی به هوا بلند شده بود. من در دورترین مقصد به آرزوی دیرینه خود رسیدم؛
تماشای کسوف در کرانه شیلی...

این چند خط از محمدجواد ترابی، منجم آماتور پرتجربه و جوینده کسوف، روایتی کوتاه از چیزی‌ست که در پاتوق سفرنامه نجومی پیش رو خواهید شنید.

☀️ میزبان عزیز همه‌ی این شب‌ها: محمدصالح تیمار

از همه شما علاقه‌مندان دعوت می‌کنیم دوشنبه ۱۴ مهر با ما باشید.

▪️ شرکت در این برنامه، رایگان است.
▪️حضور شما نیاز به هماهنگی و ثبت‌نام قبلی دارد

@abarsingroup

در این که مخاطبان این کانال همه آدم‌حسابی و نکته‌سنج و باریک‌بین هستند شکی نیست. نمونه‌اش همین خانم مهندس الهه الهوردیان که پیش‌تر در اینجا و اینجا، برای کانال ترجمه و مطلب منتشر کرده‌اند.
از فرسته اعلام برنامه خانم مهندس به مناسبت هفته فضا در بالا، فقط این نشانک کوچک داخل کادر فرسته (ابتدای خط هدف اما ساده و عمیق است...) را ربطش را نفهمیدم که نشان ار‌.گ‌.تس ماکییِف است. شاید باید از نویسنده‌های فرسته‌های کانال خواجه‌نصیر پرسید.
امیدوارم از برنامه‌های هفته فضا بهره کامل ببریم.

به بهانه چهل‌و‌هشتمین زادروز میگ-۲۹

۶ اکتبر ۱۹۷۷ (۱۴ مهر ۱۳۵۶) خلبانان فدوتوف و مِنیتسکی¹ برای اولین بار با «محصول ۱۲-۹» (بعدها جنگنده «میگ-۲۹») پرواز کردند. نمونه‌اولیه میگ-۲۹، پرنده‌ای با علامت مشخصه «۹۰۱» بر روی سکان عمودی و «۰۱» در پهلوهای وروی‌های هوای موتورها بود. محصول جدید میکایان از ۱۹۸۲ وارد خط تولید شد و برسرهم ۱۵۰۰ فروند ار آن ساخته شد. «میگ-۲۹» در ۱۹۸۴ وارد سازمان رزم شوروی شد.

طراحی‌وساخت جنگنده نسل چهارم از اوایل دهه ۱۹۷۰ میلادی در دفتر طراحی تجربی میکایان آغاز شد. کار بر روی «جنگنده خط مقدمی آینده»² به دو زمینه اصلی تقسیم شد: ساخت نمونه سنگین (ت‌پ‌اف‌ئی)³ و نمونه سبک (اِل‌پ‌اف‌ئی)⁴. خروجی برنامه ت‌پ‌اف‌یی جنگنده سو-۲۷ سوخوی بود و نتیجه کار بر روی ال‌م‌اف‌ئی شد میگ-۲۹.
الزامات ساخت پرنده‌ای را پیش‌بینی‌کرده بود که در مقدورات پروازی از جنگنده‌های آمریکایی اف-۱۵، اف،۱۶ و وای‌اف-۱۷ (که بعدها با نام اف/ای-۱۸ نامگذاری شد) کمتر نباشد. ماموریت اصلی جنگنده جدید شوروی کسب برتری هوایی بر فراز مناطق عملیاتی نیروی‌زمینی، و در درجه دوم اجرای حملات روزانه و در آب‌وهوای عادی، علیه اهداف زمینی دشمن با استفاده از مهمات متعارف (غیر هدایت‌شونده) تعیین شد.

پرنده نسل چهارم شوروی از مسیر سنتی توسعه هوانوردی خارج شد که رقابتی بر سر سرعت و ارتفاع بود. حالا اولویت با مانورپذیری⁵ و بیش از هرچیز، در صفحه عمودی بود.
با مدیریت سرطراح بلیاکوف و طراح اصلی والدِنبرگ چندین پیکره‌بندی برای ال‌پ‌اف‌ئی (نمونه سبک) چکش‌کاری شد. در همه طرح‌ها فرض بر طراحی‌و‌ساخت هواپیمایی دوموتوره بود. گزینه نهایی⁶ که برای طراحی تفصیلی⁷ انتخاب شد، تفاوت چشمگیری از سایر جنگنده‌های پیشین مارک میگ داشت. هواپیمای جدید یا میگ-۲۹، با استاندارد دفتر طراحی تجربی «محصول ۹»⁸ نامگذاری شد. به موازات طراحان دفتر سوخوی، اهالی میکایان به پیکره‌بندی یکپارچه⁹ «محصول» خودشان رسیدند، هرچند «سطح یکپارچگی»¹⁰ در میگ-۲۹ پایین‌تر از سو-۲۷ اظهار شده‌است. طراحان توانستند به بالاترین سطح ویژگی‌های مانورپذیری دست یابند، و پیشرانه‌های جدید «محصول ۹» نیز از نسبت رانش‌به‌وزن¹¹  ۱,۱ برخوردار بودند. حتی امروزه نیز میگ-۲۹ بدون جایگاه‌های زیر بال، در حالت برخاستن، بالاترین نسبت رانش‌به‌وزن را در میان همه هواپیماهای دنیا دارد. به همین دلیل بود که در دوره‌ای، کارت ویزیت/ویترین گروه پروازی نمایشی پرستوها (استریژی)، اجرای مانور لوپ¹² بلافاصله پس از برخاستن میگ‌های ۲۹ آن بود.
ادامه👇

اوج فعالیت‌های تحقیق‌و‌توسعه¹³ برنامه «جنگنده سبک خط‌مقدمی آینده» (ال‌پ‌اف‌ئی) در سال‌های ۱۹۷۷-۱۹۷۴ بود. ۱۹ فروند نمونه اولیه در آزمون‌ها شرکت داشتند. نمونه اولیه اول یعنی «۰۱-۹» اولین‌بار در ۶ اکتبر ۱۹۷۷ به هوا برخاست. دومین («۰۲-۹») و سومین («۰۴-۹») نمونه اولیه، که هر دو تک‌سرنشین بودند، برای آزمون‌های موتورها (اِر.د-۳۳) در نظر گرفته شده بودند و به ترتیب در ۱۵ ژوئیه ۱۹۷۸ و ۳۱ اکتبر ۱۹۸۰ سانحه دادند و از بین رفتند. خوشبختانه خلبانان آنها فدوتوف و مِنیتسکی با صندلی پران بیرون پریدند و زنده ماندند. هواپیمای «محصول ۰۳-۹» نمونه اولیه «میگ-۲۹ او.ب» دو سرنشین (آموزشی-رزمی) بود. بقیه نمونه‌های اولیه برای اصلاح و تکمیل سامانه‌های گوناگون فالکروم مورد استفاده قرار گرفتند. در جریان آزمون‌ها آشکار شد که هواپیما از پایداری طولی¹⁴ کافی برخوردار نیست، بنابراین نصب تیغه‌های عمودی زیر بدنه اجتناب‌ناپذیر شد. در هواپیماهای تولید دسته‌ای (کارخانه‌ای)، از سری چهارم تولید به بعد، به جای نصب تیغه‌های عمودی زیر بدنه از (راه‌حل) افزایش سطح سکان‌های عمودی متحرک¹⁵ استفاده شد (و تیغه‌های زیرین نصب نشدند). در برنامه پروازهای آزمایشی، ۱۹ فروند نمونه اولیه بر سرهم ۲۰۰۰ پرواز انجام دادند.

تولید دسته‌‌ای میگ-۲۹ در ۱۹۸۲ در قدیمی‌ترین کارخانه هواپیماسازی وطنی روسی یعنی «بیرق کار»¹⁶ واقع در خودینکا در مسکو آغاز شد. سرهم‌بندی نهایی و پرواز در کارخانه لوخاویتسی انجام می‌شد. تا توقف تولید انبوه فالکروم در سال ۱۹۹۰، بیش از ۱۰۰۰ فروند از نمونه‌های «۱۲-۹» و «۱۳-۹» ساخته شد که بالغ بر ۳۰۰ فروند از آنها (از نمونه اصلی «۱۲-۹») برای صادرات عرضه شدند. بی‌شک شمار تولیدی میگ-۲۹ می‌توانست بیشتر از این‌ها باشد اما نیروی هوایی شوروی در سال‌های بحرانی و سخت دهه ۱۹۹۰ بر روی تولید سو-۲۷ بخت‌آزمایی کرد/سرنوشت خود را به سو-۲۷ گره زد. دسته‌های کوچکی از میگ-۲۹ها در سال‌های دهه ۹۰ و اوایل دهه ۲۰۰۰ برای صادرات تولید شد. بر سر هم ۱۵۰۰ فروند از انواع گوناگون میگ-۲۹ تولید شده‌است.
📝ترجمه: محمدحسین بختیاری
📖آشنایی با واژگان ابتدایی جنگنده میگ-۲۹
📖تجهیزات خروج اضطراری میگ-۲۹

میگ-۲۹ ماپو+ 🎸جو ستریانی
-------------------
۱- В. Е. Меницкий
۲- Перспективный фронтовый истребитель
۳- ТПФИ
۴- ЛПФИ
۵- Маневренность
۶- Окончательный вариант
۷- Полномасштабное проектирование
۸- «изделию 9»
۹- Интегральная ком­поновка
۱۰- «сте­пень интегральное™»
۱۱- Тяговооруженность
۱۲- выполнение пет­ли со взлета
۱۳- ОКР
۱۴- Путевая устой­чивость
۱۵- Руль направления
۱۶- «Знамя труда»
@vostokaero | کانالِ اختصاصی هوافضای‌روسی

صفحاتی از تاریخ سوخوی؛ به مناسبت سی‌و‌پنجمین سالگرد پذیرش جنگندهٔ‌ «سو-۲۷» سوخوی در سازمان رزم شوروی/روسیه

۳۵ سال پیش در ۲۳ اوت ۱۹۹۰ (اول شهریور ۱۳۶۹) با مصوبهٔ‌ دولت شوروی، جنگندهٔ‌ «سو-۲۷» به خدمت پذیرفته شد. بدین‌ترتیب مجموعهٔ‌ فعالیت‌های علمی-تحقیقاتی و طراحی-تجربی با هدف ساخت جنگندهٔ‌‌ نسل ۴ در «دفتر طراحی-تجربی سوخوی»¹، که شروع آنها به سال ۱۹۷۱ باز‌می‌گشت، به نقطهٔ‌ پایان رسید. مانند هواپیمای ضربتی سو-۲۵ که در مارس ۱۹۸۷ به سازمان رزم پیوست، کارهای سو-۲۷ نیز نزدیک به ۲۰ سال طول کشید.
در مقایسه با سایر هواپیماهای پیش‌تر طراحی‌شده در «دفتر طراحی سوخوی»، کارها به میزان زیادی طولانی‌تر شد، مخصوصا با یک افزایش معنی‌دار بیشتر از ۶ سال و خرده‌ای از لحظهٔ‌ پایان آزمون‌های مشترک دولتی² تا پایان رسمی کارهای طراحی-تجربی (اُکااِر)³ (نمودار بخش نظرات ببینید).

ناگفته پیداست دلایل اصلی این افزایش قابل‌توجه در دورهٔ‌‌ زمانی ساخت هواپیمای جنگی جدید به پیچیدگی خود جنگنده و رشد اجتناب‌ناپذیر حجم آزمون‌های لازم مربوط بود. در این زمینه سعی می‌کنیم روند کارهای مربوط به سو-۲۷ و جنگنده نسل چهارمی دیگر شوروی یعنی میگ-۲۹ (که در آن زمان به موازات فلانکر در دست طراحی‌وساخت بود) را با هم مقایسه کنیم.

نقطهٔ‌ آغاز هر دو طرح سو-۲۷ و میگ-۲۹ در مارس ۱۹۷۱ بود و پس از ۸ سال کار، آزمون‌های دولتی آنها آغاز شد: یعنی میگ-۲۹ در اوت و سو-۲۷ در دسامبر ۱۹۷۹. آزمون‌های مشترک دولتی (گ‌اس‌ئی)³ هر دو جنگنده نیز تقریبا همزمان به پایان رسید: میکایانی‌ها در اکتبر و سوخویی‌ها در دسامبر ۱۹۸۳ آزمون‌ها را به پایان رساندند. پس از آن نوبت به فرآیند تنظیمات تکمیلی و رفع مشکلات می‌رسید که با پذیرش جنگنده در سازمان رزم شوروی به پایان می‌رسید. در هر حال این مرحله برای میگ-۲۹ کمی بیش از ۳,۵ سال و برای سو-۲۷ تقریبا ۷ سال طول کشید. اما علت چه بود؟

تولید با ظرفیت‌کامل⁴ میگ-۲۹ را در ۱۹۸۲ در کارخانه ماپو دمِنتی‌یِف⁵ راه‌اندازی کردند. تا ژوئیه ۱۹۸۳ و پیش از پایان آزمون‌های مشترک، اولین فروند‌های تولید دسته‌ای آن به واحدهای رزمی تحویل شد. سو-۲۷ از نوع «ت-۱۰اس»⁶ در ۱۹۸۳ در کارخانه کناآز یوری گاگارین⁷ وارد تولید کامل شد و اولین فروند‌های تولید کارخانه‌ای آن نیز در ژوئن ۱۹۸۵ به نیرو تحویل شد.

تقریبا یک‌‌سال‌ونیم در «دفتر طراحی تجربی سوخوی» و تولیدکنندگان (پیمانکاران) فرعی برای انجام کارهای مربوط به تایید ویژگی‌های استحکام، رفع اشکالات پایداری و هدایت‌پذیری و تنظیمات تکمیل پیشرانه و الکترونیک پروازی جنگندهٔ‌ جدید وقت صرف شد.
در این شرایط اصرار نظامیان کاملا توجیه‌شده بود و سو-۲۷ در وضعیت تنظیم‌شده‌تری به بهره‌برداری وارد شد.

یک نکتهٔ‌ مهم دیگر آشکار بود: میکایانی‌ها
به موازات انجام فعالیت‌های اصلی که مربوط به نمونه رزمی میگ-۲۹ بود، در همان مدت زمانی در عمل موفق به پایان‌دادن به آزمون‌های دولتی نمونه دوسرنشینه آموزشی-رزمی میگ-۲۹او.ب فالکروم در اواخر ۱۹۸۳ شده بودند و از ۱۹۸۵ تولید دسته‌ای آنها نیز شروع شد.
در دفتر طراحی تجربی سوخوی کارهای مربوط به نمونه دوسرنشینه «سو-۲۷او‌.ب» به شدت از نمونهٔ‌ رزمی عقب‌تر بود و آزمون‌های مشترک دولتی آن تازه در پاییز ۱۹۸۷ به پایان رسید.
در نتیجه میگ-۲۹ با مصوبه دولت از ۱۱ ژوئن ۱۹۸۷ وارد خدمت شد اما داستان سو-۲۷ تا سه سال دیگر همچنان ادامه داشت.

در این زمان داستان پِرِسترویکا در شوروی شتاب می‌گرفت و بر خلاف میگ-۲۹، نظامیان با جدیت بر رفع همه نقایص آشکار یا جزئی سو-۲۷ اصرار داشتند.
شکایت اصلی از تکمیل‌نشدن کارهای مربوط به سامانه دفاعی فلانکر بود که تازه در ۱۹۸۷ به وضعیت عملیاتی رسید و دو سال دیگر نیز بابت اخذ تاییدیه آن وقت صرف شد. تنها در پاییز ۱۹۸۸ پس از انجام آزمون‌های اخلالگر «ساربتسیا» در شرایطی کاملا مشابه با شرایط رزمی، اثربخشی آن (سامانه دفاع‌ از خود پرنده) به تایید رسید. و این مهر پایانی رسمی بر کارهای طراحی-تجربی در زمینه سو-۲۷ بود که با صدور مصوبه دولتی ۲۳ اوت ۱۹۹۰ حالت رسمی به خود گرفت.

واقعیت قابل‌توجه دیگری وجود دارد. بنابر یک سنت قدیمی، پس از پذیرش هر یک از تجهیزات نظامی در نیروهای مسلح شوروی، معمولا به همه دست‌اندرکاران اصلی کارها مدال/جوایز اعطا می‌شد.
در سال ۱۹۸۸ در نتیجه اقدامات مربوط به (ساخت و رواج) جنگنده میگ-۲۹ در وزارت صنعت هوایی (ماپ) موفق به کسب مصوبه دولتی مربوطه شدند، اما پس از پذیرش سو-۲۷ موفق به کسب چنین سندی نشدند چرا که سال سرنوشت ۱۹۹۱ برای اتحاد شوروی فرارسیده بود...
📝ترجمه: محمدحسین بختیاری
--------------------
۱- ОКБ Сухой
۲- Госиспытания (ГСИ)
۳- ОКР: Опытно-конструкторские работы
بخشی از НИКОР
۴- Полномасштабная серия (производство)
۵- МАПО им. П.В. Дементьева
۶- Т-10С
۷- КнААЗ им. Ю.А. Гагарина
@vostokaero