اگر بزرگ...
🔺️نقدی بر رمان ارتداد

برای من، جسارت نویسنده در انتخاب ایدۀ «اگر انقلاب شکست می‌خورد» و خلق جهانی چنین متفاوت، جذاب و تحسین‌برانگیز بود. توصیفات ادبی و تصویرپردازی‌های کتاب طوری است که هر جمله مثل یک قاب سینمایی در ذهن نقش می‌بندد به‌گونه‌ای که هر کنش و هر گفت‌وگو را نه فقط می‌خوانی، بلکه حس می‌کنی و می‌بینی؛ انگار میان دود و باران و شعار، در همان خیابان‌های خفه‌ی داستان قدم می‌زنی.
ادامه... 👇

https://noghtereview.ir/blog/%D8%AF%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86%DB%8C/P45408-%D8%A7%D8%B1%D8%AA%D8%AF%D8%A7%D8%AF.html

ناصر تقوایی درگذشت.
بسیاری او را با "ناخدا خورشید" به‌یاد می‌آورند. فیلمی درخشان در سال ۶۵ که جوایز داخلی و خارجی بسیاری برای تقوایی به ارمغان آورد. هرچند تقوایی پس از ناخدا خورشید، دو سه فیلم دیگر هم ساخت اما نام آنها چندان ماندگار نشد. او تقریبا در ۲۵ سال پایانی عمرش فیلمی نساخت. ممکن است خودش یا دیگران درباره اینکه چرا او پس از ناخدا خورشید، کم‌کار شد و سکوت کرد، چیزهایی گفته باشند؛ اما به گمان من او هم در دسته همان هنرمندانی است که در لحظه‌ای از زندگی‌اش تمام داشته‌های درونی‌اش را برای خلق یک اثر هدیه می‌کند‌ و پس از آن کاری برای انجام دادن ندارد. در زندگی بسیاری از هنرمندان یک یا چند اثر شاعرانه‌ی بزرگ می‌درخشد و آنها پس از این آثار، خیره به آنچه آفریده‌اند باقی می‌مانند. چونان کوهنوردی که آخرین رمقش را برای رسیدن به قله صرف کرده و حالا از فراز قله به راه بازگشت نگاه می‌کند و توانی برای پایین آمدن ندارد. برخی هنرمندان اما بی‌اعتنا به افول شاعرانگی‌شان همچنان "می‌سازند"؛ مانند شاعری که در جنون هنری‌اش یک بیت شعر آفریده و سپس در هوشیاری چند بیت دیگر را به مدد فنون عروض و قافیه سر هم بندی می‌کند.
یاد تقوایی را گرامی می‌دارم. او مانند هنرمندان بسیاری، در روح و جان من اثری گذاشته، با ناخدا خورشید. هر هنرمندی که اثر هنری اصیل آفریده سهمی در جان و روح مخاطبش دارد؛ برای همیشه.

➕️ @Yaminpour

من به این نتیجه رسیدم که باز بودن بخش دیدگاه نه‌تنها به شکل‌گیری یک گفتگوی سازنده و رو به جلو منجر نشده که برعکس غالبا به زد و خورده‌خوردهای فرسایشی و گاه اهانت منتهی میشه...
من که خودم از این حجم بدفهمی، سوءتفاهم، سخت‌زبانی و تندخویی متعجبم.

ببندیم؟ 👍 یا نبندیم؟ 👎

ما شرقی‌ها و بویژه ایرانی‌ها در نسبت با قدرت مسلط، همواره به «عیب» و «عار» توجه می‌کنیم. برای شرق آنچه متمایز کننده‌ی شایست از ناشایست است، نقص و عیب و عار اخلاقی است. ما شرقی‌ها به «عصمت» توجه می‌کنیم و نمی‌پسندیم و حتی نمی‌پذیریم که خدایگان -چه خدا و چه هرچه که به او منتسب است از فرشتگان و انبیاء و قدیسان- به چیزی هرچند کوچک، "آلوده" باشند. ما شرقی‌ها بزرگی و قدرت را در پاکی می‌بینیم و نامش را «تقدس» می‌گذاریم در حالیکه در فرهنگ و سنت فکری غرب که سرآغازش یونان باستان است، بزرگی در غلبه و نامیرایی است نه در پاکی.
در اساطیر یونانی خدایگان و قدیسان قدرتمند و نامیرا هستند هرچند که آلوده به حسد، شهوت، جاه‌طلبی و انتقام‌جویی باشند. حتی آنگاه که شرق، غربزده میشود و قدرت را به هر روایتی می‌ستاید، در دلش کسیکه قدرت را دستمایه‌ی فرومایگی خویش کرده نکوهش می‌کند.
از همین‌رو برای ما -ایرانیان- وِلایت(حاکمیت) لازمه‌‌اش وَلایت(مِهر) است.

فردوسی در شاهنامه داستان جمشید (به عنوان یکی از بزرگترین پادشاهان پیشدادی شاهنامه)، را اینطور روایت میکند که او به واسطه نخوت و غرور که بر او عارض شد از مردم فاصله گرفت و زمین و زمان از او برگشت:

چـــو این گفته شد فرّ یزدان از اوی
بگشت و جهان شد پر از گفت‌وگوی ّ

منــی چـــون بپیوست بـــا کردگار
شکســت انـدر آورد و برگشت کار

منی کرد آن شاه یزدان شناس
ز یزدان بپیچید و شد ناسپاس

بنیاد الوهی و اخلاقی ادبیات و شعر فارسی را با اسطوره‌ای مانند پرومتئوس قیاس کنید. در اساطیر یونانی عصیان و گستاخی بر خدایان سرآغاز دانش و روشنی است. شجاعت پرومته در سرقت شعله‌ی آتش دانش همواره در هنر و ادبیات غرب تحسین می‌شود...


#یادگاری
➕️ @Yaminpour

خب دوستان علیرغم اینکه تعداد موافقان حذف دیدگاه کانال بیش از ۲ برابر مخالفان بود ولی من پیشنهاد بعضی از دوستان رو می‌پذیرم و دیدگاه رو حذف نمیکنم.
خودم حقيقتا با خواندن دیدگاه‌ها احساس صمیمیت بیشتری با مخاطبان دارم. لذا فعلا ادامه میدیم.
صرفاً بخش دیدگاه برخی فرسته‌ها که ممکنه جنجال برانگیز باشه رو غیرفعال میکنم. رفقا هم سعی کنن مراعات کنن و از سخت‌زبانی و تندخویی بپرهیزند.
چاکریم