ناصر تقوایی درگذشت.
بسیاری او را با "ناخدا خورشید" به‌یاد می‌آورند. فیلمی درخشان در سال ۶۵ که جوایز داخلی و خارجی بسیاری برای تقوایی به ارمغان آورد. هرچند تقوایی پس از ناخدا خورشید، دو سه فیلم دیگر هم ساخت اما نام آنها چندان ماندگار نشد. او تقریبا در ۲۵ سال پایانی عمرش فیلمی نساخت. ممکن است خودش یا دیگران درباره اینکه چرا او پس از ناخدا خورشید، کم‌کار شد و سکوت کرد، چیزهایی گفته باشند؛ اما به گمان من او هم در دسته همان هنرمندانی است که در لحظه‌ای از زندگی‌اش تمام داشته‌های درونی‌اش را برای خلق یک اثر هدیه می‌کند‌ و پس از آن کاری برای انجام دادن ندارد. در زندگی بسیاری از هنرمندان یک یا چند اثر شاعرانه‌ی بزرگ می‌درخشد و آنها پس از این آثار، خیره به آنچه آفریده‌اند باقی می‌مانند. چونان کوهنوردی که آخرین رمقش را برای رسیدن به قله صرف کرده و حالا از فراز قله به راه بازگشت نگاه می‌کند و توانی برای پایین آمدن ندارد. برخی هنرمندان اما بی‌اعتنا به افول شاعرانگی‌شان همچنان "می‌سازند"؛ مانند شاعری که در جنون هنری‌اش یک بیت شعر آفریده و سپس در هوشیاری چند بیت دیگر را به مدد فنون عروض و قافیه سر هم بندی می‌کند.
یاد تقوایی را گرامی می‌دارم. او مانند هنرمندان بسیاری، در روح و جان من اثری گذاشته، با ناخدا خورشید. هر هنرمندی که اثر هنری اصیل آفریده سهمی در جان و روح مخاطبش دارد؛ برای همیشه.

➕️ @Yaminpour

من به این نتیجه رسیدم که باز بودن بخش دیدگاه نه‌تنها به شکل‌گیری یک گفتگوی سازنده و رو به جلو منجر نشده که برعکس غالبا به زد و خورده‌خوردهای فرسایشی و گاه اهانت منتهی میشه...
من که خودم از این حجم بدفهمی، سوءتفاهم، سخت‌زبانی و تندخویی متعجبم.

ببندیم؟ 👍 یا نبندیم؟ 👎

ما شرقی‌ها و بویژه ایرانی‌ها در نسبت با قدرت مسلط، همواره به «عیب» و «عار» توجه می‌کنیم. برای شرق آنچه متمایز کننده‌ی شایست از ناشایست است، نقص و عیب و عار اخلاقی است. ما شرقی‌ها به «عصمت» توجه می‌کنیم و نمی‌پسندیم و حتی نمی‌پذیریم که خدایگان -چه خدا و چه هرچه که به او منتسب است از فرشتگان و انبیاء و قدیسان- به چیزی هرچند کوچک، "آلوده" باشند. ما شرقی‌ها بزرگی و قدرت را در پاکی می‌بینیم و نامش را «تقدس» می‌گذاریم در حالیکه در فرهنگ و سنت فکری غرب که سرآغازش یونان باستان است، بزرگی در غلبه و نامیرایی است نه در پاکی.
در اساطیر یونانی خدایگان و قدیسان قدرتمند و نامیرا هستند هرچند که آلوده به حسد، شهوت، جاه‌طلبی و انتقام‌جویی باشند. حتی آنگاه که شرق، غربزده میشود و قدرت را به هر روایتی می‌ستاید، در دلش کسیکه قدرت را دستمایه‌ی فرومایگی خویش کرده نکوهش می‌کند.
از همین‌رو برای ما -ایرانیان- وِلایت(حاکمیت) لازمه‌‌اش وَلایت(مِهر) است.

فردوسی در شاهنامه داستان جمشید (به عنوان یکی از بزرگترین پادشاهان پیشدادی شاهنامه)، را اینطور روایت میکند که او به واسطه نخوت و غرور که بر او عارض شد از مردم فاصله گرفت و زمین و زمان از او برگشت:

چـــو این گفته شد فرّ یزدان از اوی
بگشت و جهان شد پر از گفت‌وگوی ّ

منــی چـــون بپیوست بـــا کردگار
شکســت انـدر آورد و برگشت کار

منی کرد آن شاه یزدان شناس
ز یزدان بپیچید و شد ناسپاس

بنیاد الوهی و اخلاقی ادبیات و شعر فارسی را با اسطوره‌ای مانند پرومتئوس قیاس کنید. در اساطیر یونانی عصیان و گستاخی بر خدایان سرآغاز دانش و روشنی است. شجاعت پرومته در سرقت شعله‌ی آتش دانش همواره در هنر و ادبیات غرب تحسین می‌شود...


#یادگاری
➕️ @Yaminpour

خب دوستان علیرغم اینکه تعداد موافقان حذف دیدگاه کانال بیش از ۲ برابر مخالفان بود ولی من پیشنهاد بعضی از دوستان رو می‌پذیرم و دیدگاه رو حذف نمیکنم.
خودم حقيقتا با خواندن دیدگاه‌ها احساس صمیمیت بیشتری با مخاطبان دارم. لذا فعلا ادامه میدیم.
صرفاً بخش دیدگاه برخی فرسته‌ها که ممکنه جنجال برانگیز باشه رو غیرفعال میکنم. رفقا هم سعی کنن مراعات کنن و از سخت‌زبانی و تندخویی بپرهیزند.
چاکریم

همانطور که احتمال پیدا کردن مزرعه زعفران در ایران بسیار بیشتر از سیبری است، احتمال کشف راه‌حلی برای احیای الگوهای موفق برای زندگی اجتماعی، در ایران بسیار بیشتر از نقاط دیگر جهان است.
دنیای امروز از دیس‌توپیایی* که هاکسلی در رمان "دنیای متهور نو" تصور کرده، بدتر و بغرنج‌تر است. در کدام فرهنگ و سنّت، هنوز می‌توان امیدوار بود که عصاره حیات اخلاق، عشق، دین و طبیعت، یافت شود؟ در ایران، همانطور که مزرعه زعفران...

*دیستوپیا: در مقابل اتوپیا؛ پاد-آرمانشهر؛ ویران‌شهر

#یادگاری
➕️ @yaminpour

ویدئوی عروسی دختر شمخانی صدبار در کانالها و شبکه‌های اجتماعی از جلوی چشمم گذشت؛ ویدئو را باز نکردم و هنوز زنده‌ام... هیچ دلیلی تماشای این ویدئو را توجیه نمی‌کند.

مطالبه شفافیت اگر مطالبه‌ای از جنس یک انتخاب فعالانه سیاسی و به مثابه بخشی از یک نگرش در حکمرانی مورد مطالبه باشد، قابل اعتناست. اما امروز تمنای شفافیت، اغلب نوعی سرگرمی کنجکاوانه برای رسواسازی دیگران است. کنشگران مجازی بیش از همیشه از رسواسازی لذت می‌برند. حتی برخی سیاستمداران رادیکال، کنشگری خود را بر ارضای احساس کنجکاوی کاربران مجازی برای رسوا کردن دیگران متمرکز کرده‌اند.
عجیب است که در دوران ما زندگی رازورانه یک زندگی ملال‌انگیز به‌حساب می‌آید. شبکه‌های اجتماعی برای به نمایش گذاشتن همه‌چیز بهینه شده و تربیت‌شدگان آن احتیاط در مراقبت از "درون" و "راز" را نمی‌شناسند.

#یادگاری
➕️ @Yaminpour

"زَهر آگین" شدنِ جامعه، از طریق تزریق "ذرّه ذرّه"ی زَهر، توسط "تک تک" ما اتفاق می‌افتد. ذرّه‌ی کنش اجتماعی بسیار بزرگتر از ذرّه‌ی عمل فردی است. ذرّه‌ی کنش اجتماعی سرآغاز غلتاندن گلوله‌ای برفی است که در پایین دست، شهری را ویران می‌کند... و من یعمل مثقال ذرة شرّاً يره !

بسیاری از حیوانات مرزهای قلمرو خود را با استفاده از ادرار و مدفوع خود مشخص می‌کنند. برخی مانند گَند راسوها با بوی بد دیگران را فراری می‌دهند. این ساده‌ترین نحوه‌ی توسعه قدرت و طرد «دیگری» در طبیعت است. رویه‌ای که اینک در فضای مجازی توسط انسان عصر ارتباطات در پیش گرفته شده. افشاگری، دریدگی و تولید انبوه زباله‌های تصویری و زبانی چونان مرزگذاری با مدفوع یا تراوش بوی متعفن به عنوان راهی برای تعیین مرزهای قلمرو سیاسی.
در تایملاین فارسی، پهلوی‌دوستان و بهائیان در این‌گونه از کنش حیوانی سرآمد و پیشرو هستند.

#یادگاری #رسانه
#سکوت_لوگوس
➕️ @Yaminpour

🔺 به اختصار درباره فیلسوف کُره‌ای "بیونگ چول هان"
وحید یامین‌پور
◾️جامعه‌ی فرسودگی
◾️از فوکو تا هایدگر
◾️نئولیبرالیسم
◾️شبکه‌های اجتماعی
#استاد_طاهرزاده:
✍️جناب آقای دکتر یامین پور با نظر به نظرات استاد «بیونگ چول هان» در مواجهه با هایدگر نکات خوبی را در رابطه با فرسودگی جامعۀ مدرن و نسبت آن با نئولیبرالیسم مطرح فرموده‌اند. به نظر می‌آید تأمّل در این بحث برای رفقا مفید باشد. ☘️
https://B2n.ir/xg9403

🇮🇷@matalebevijeh

یه جلسه داشتیم خودش ۶۰ دقیقه طول کشید؛ ولی رفت‌وآمدش با محاسبه تاخیر برخی حاضرین جمعاً شد حدود ۴ ساعت. بعد دوست جوان کنشگر فرهنگی زنگ میزنه میگه "حاجی کلا یه ساعت باهات کار داریم"، نمیگه یه بعد از ظهر ما رو میخوره. اگر بعضی وقتها میگیم "نه" درک کنید پلیز.
#روزمره_نویسی در ترافیک

از چند هفته قبل هماهنگ شده بود که امروز در یکی از پردیس‌های دانشگاه فرهنگیان سخنرانی داشته باشم؛ با یک موضوع فرهنگی و گفتمانی (و نه سیاسی). دیشب اعلام کردند رئیس دانشگاه(احتمالا منظور رئیس این پردیس است) مانع برگزاری شده‌اند. درها برای امثال بنده هم بسته است. امثال بنده که مورد انتقاد رفقای انقلابی هستیم که چرا علیه دولت موضعگیری صریح نمی‌کنیم یا چرا از نقدهای تند و تیز سیاسی فاصله گرفته‌ایم...
حق بدهید به #وفاق بدبین باشیم.

#روزمره_نویسی در ترافیک