در هفت دقیقه بازخوانی امروز به سراغ گفتگوی محمد فاضلی، جامعه‌شناس، با یاسر عرب، مستندساز و بنیانگذار اندیشکده خرد جنسی، رفته‌ایم تا به بررسی زیست جنسی ایرانیان بپردازیم

یاسر عرب معتقد است که هدف اصلی او حل مسائل است و فیلمسازی ابزاری برای این هدف بوده. او از حدود سال ۱۳۹۰ روی موضوع زیست جنسی کار می‌کند و مجموعه آموزشی ۲۱ قسمتی "یک پیشنهاد ساده" را ساخت.

به گفته عرب، پدر و مادرها ناخواسته بیشترین آسیب یا انحراف را به کودکان وارد می‌کنند، زیرا با مفاهیمی مانند حریم خصوصی آشنا نیستند و به رفتارهای خود و اطرافیان نزدیک بی‌توجه‌اند.

عرب معتقد است که مسائل زیست جنسی نتیجه ناکارآمدی سایر بخش‌های جامعه و غریزی‌شدن رفتار جامعه و حکومت است. او بر "نشاط جنسی" به عنوان یک حس درونی تأکید می‌کند.

بسیاری از "مشکلات" رایج توسط رسانه‌ها و صنعت پزشکی ساخته شده‌اند. مسئله مهم، نیازهای جنسی و عاطفی جوانان تا ازدواج است که به پاسخی محلی نیاز دارد.

🎧شنونده بازخوانی این برنامه باشید

بازخوانی؛ دور دنیا در 7 دقیقه
@Bazkhe
@yaser_arab57

بسیار زیبا...


از اصول پنج‌گانه‌ی مذهب شیعه،《عدل》که از همان سرچشمه انقلاب مورد فاتحه عملی قرار گرفت، 《امامت》هم که با مفهوم پردازی از میزان بصیرت و پروژه ذوب در ولایت به لقا‌الله پیوست،《معاد》 رو با همین تدابیر داهیانه فرهنگی و قبرآگاهی انقلابی به باد می‌دهیم و برای توحید و نبوت هم دیر نشده... در دستور کار است انشالله 👌


@yaser_arab57

پیام‌ مخاطب:

باسلام

بنده مدتی ست که یک پادکست و البته کانال تلگرام راه انداخته ام برای خوانش متن ها و یادداشتهایی که احتمالاً به خط بریل نوشته نشده یا به صورت فایل صوتی در اختیار نابینایان عزیز قرار نگرفته است تا این فرصت را در اختیار آنها هم بگذاریم که از یادداشت های افراد خاص در حوزه اندیشه و اندیشه ورزی بهره مند شوند.

امروز هم صحبتهایی در باب در خطر بودن زبان فارسی کرده ام که دیگر از یک مسأله ساده گذشته و به یک مشکل تبدیل شده و همین طوری پیش برود می شود معضل و بعدش بحران!

خواستم ببینم آیا جنابعالی که مخاطب بالایی دارید و ممکن است خودتان هم با نابینایان عزیز در ارتباط باشید اگر مطالب را (فایلهای صوتی را) مفید یافتید می توانید در این باره اطلاع رسانی کنید تا به دست اهلش یعنی نابینایان عزیز برسد؟

البته موضوع پنجم که درباره زبان فارسی است واقعاً مربوط به همه مردم است.
https://www.tg-me.com/khaaneshematn/20

سپاس از توجهتان!

به سقفی نیاز دارد تا از مادر پیرش نگه‌داری کند...

مادر ۴۷ ساله علاوه بر سرپرستی یک فرزند، از مادر پیرش هم نگهداری می‌کند. با وجود آنکه خواهر و برادرانی دارد اما هیچکدام حاضر به نگهداری از مادر نشدند و او علی رغم شرایط سخت زندگی‌اش، پرستار مادرش شده است تا خواهران و برادران او را به خانه سالمندان نفرستند. همسرش مدت‌هاست به دلیل اعتیاد به مواد کار نمی‌کند و آذوقه خانه‌شان نیز توسط خیرین محلی تامین می‌شود. چند ماهی‌ست صاحب‌ خانه‌ی قدیمی‌ای که در آن مستاجر هستند، قصد ساخت کرده و از او خواسته به فکر جابه‌جایی باشد. حالا اگر بتواند اتاقکی در زمین کوچک ارثیه‌شان که حتی فروش هم نمی‌رود بسازد، می‌تواند سرپناهی برای پرستاری از مادر زمین‌گیرش داشته باشد. برای کمک به این مادر ۳۰۰ میلیون تومان مورد نیاز است.

لینک پرداخت مستقیم
کارت: 5041721111902848
شبا:530700001000228472379001
(به نام خیریه منهای فقر - بانک رسالت)

@menhayefaghr

نخل طلا و سینمای ایران
✍حسین معززی‌نیا

واقعه‌ی روز گذشته را می‌توان این‌طور روایت کرد که «جعفر پناهی نخل طلا را برنده شد» یا این‌طور که «سینمای ایران بار دیگر نخل طلا به دست آورد.»
این دو جمله یکی است یا تمایزی قابل توجه در آن دیده می‌شود؟
این روزها ترکیب «سینمای ایران» دقیقاً چه مصداقی در ذهن ما شکل می‌دهد؟ آیا فیلمی که محمد رسول‌اف ساخت و سال گذشته به‌نمایندگی از آلمان در اسکار نامزد شد بخشی از سینمای ایران است؟ یا فیلم امسال سعید روستایی است که سینمای ایران است؟ آیا ناکامی فیلم ژولیا دوکورنو در کن امسال که گلشیفته‌ فراهانی بازیگر آن است ما را یاد سینمای ایران می‌اندازد؟ آیا موفقیت انیمیشن در سایه‌ی سرو که جایزه‌ی اسکار برد موفقیت سینمای ایران محسوب شد؟ آیا فسیل، دایناسور و... همان‌قدر مصداق سینمای ایران محسوب می‌شوند که فیلم نخل طلا‌برده‌ی پناهی؟
محدوده و دامنه‌ی سینمای ایران را چطور باید تعیین کرد؟
شرایط فرهنگی، رسانه‌ای، سیاسی امروز باعث شده پاسخ به این سؤال دشوار شود. شاید هم غیرممکن.
اما این باعث نمی‌شود پیشاپیش حکم صادر کنیم و تکلیف این جایزه را با چسباندن صفت «سیاسی» به آن یکسره کنیم. البته که رویکرد سیاسی می‌تواند بر هر نوع تصمیم‌گیری مؤثر باشد. شکی نیست این‌که جعفر پناهی سال‌ها در جشنواره‌های دنیا غیبت داشته و صندلی خالی‌اش را روی سن می‌گذاشتند می‌تواند یکی از عوامل توجه بیشتر به فیلم امسالش باشد، همان‌طور که حضور ژولیت بینوش در جایگاه رئیس هیئت داوران به‌عنوان کسی که سابقه‌ی همکاری و دوستی با عباس کیارستمی داشته نیز یک امتیاز برای توجه به فیلم پناهی محسوب می‌شود.
ولی فیلم پناهی می‌تواند از بهترین‌های سال باشد همان‌طور که فیلم قبلی‌اش یعنی خرس نیست فیلم خوب و درست ساخته‌شده‌ای بود. قضاوت بماند برای وقتی که فیلم را تماشا کرده باشیم.

اما واقعه‌ی دیروز، بیش از همیشه ناهم‌گونی حیرت‌انگیز میان درک سیاست‌گذاران فرهنگی کشور را با آن‌چه در دنیا رخ می‌دهد عیان کرد. مدیران و نظارت‌کننده‌هایی که روزها و ماه‌ها وقت صرف کنترل محتوای تولیدات فرهنگی می‌کنند، نویسنده و ناشر کتاب‌هایی با تیراژ ۳۰۰ نسخه را فرسوده می‌کنند تا بعد از هفته‌ها سوراخ کردن کلمات و حفاری متن، چیزی به نام «مجوز» دست‌شان دهند، فهرست‌های طویلی از باید و نبایدها تدارک می‌بینند، در آن‌سو فیلم‌هایی فارغ از این چارچوب‌های منسوخ راه‌شان را به محافل فرهنگی دنیا باز می‌کنند و دیده می‌شوند. این دیده‌شدن اگر هم قرار است کاملاً «سیاسی» توصیف شود، پنهان‌کننده‌ی این واقعیت نیست که مدیران فرهنگی کشور در سیاره‌ی دیگری می‌زیند.
مدیرانی که همین حالا هم خبرگزاری‌های منسوب به خودشان را هدایت می‌کنند تا روزی چند بار بر سیاسی بودن جایزه‌ی اخیر تأکید کنند، در حالی‌که خودشان در تمام سال کاری جز نظارت سیاسی بر فرهنگ انجام نمی‌دهند، اساساً درک فرهنگی مستقل از سیاست ندارند. با این تفاوت که محافل فرهنگی دنیا در سیاست‌ورزی برنده‌اند، این جماعت در همین محدوده‌ی کوچک هم بازنده.

▪️انتشار این یادداشت در نشریات یا خبرگزاری‌ها مجاز نیست.

@hoseinmoazezinia
@yaser_arab57

🔺واقعیت عریان منطقه!
✍صابر گل‌عنبری

در پی تحمیل قحطی و گرسنگی کشنده به دو میلیون نفر در باریکه غزه از جمله صدها هزار کودک و نوزاد و جان دادن تعدادی از آن‌ها، وضعیت انسانی این منطقه از فاجعه فراتر رفته و نه تنها هر وجدان بیداری را شرمسار می‌کند، بلکه پرده از واقعیت تلخ منطقه بر می‌دارد و چهره‌ای بدون روتوش از خاورمیانه به نمایش می‌گذارد.

این که کشورهای منطقه با این همه دبدبه و کبکبه عاجز از فرستادن یک قرص نان بیات برای نجات جان کودکان هستند و همه چشم به دهان ترامپ دوخته‌اند به این امید که حرفی بزند و فشاری آورد که غذایی به غزه برسد، همین خود راوی این واقعیت دردناک در منطقه است که حتی در انسانی‌ترین و ابتدایی‌ترین مساله کوچک‌ترین همکاری مشترک میان کشورهای منطقه به ویژه مصر، ترکیه، ایران، عربستان و.... شکل نمی‌گیرد! چون آمریکا و اسرائیل اجازه نمی‌دهند يا دستکم بر خلاف خواست و اراده آن‌هاست.

پس بخوان حدیث مفصل از این مجمل درباره امکان همکاری در حوزه‌های کلان و سختی چون امنیت منطقه‌ای و....

در حالی که اساسا خواسته غزه این نیست که ارتش‌ها مداخله کنند و با اسرائیل بجنگند، یا موشک بفرستند! هرگز! چنین جنگی هم نه به صلاح منطقه است نه هیچ کشوری.

در حال حاضر هم عمق فاجعه تا بدانجا رسیده است که مطالبه مردم غزه دیگر این نیست که بمباران‌ها متوقف شود، بلکه به گفته مادری به ستوه آمده از این همه جنایت لسان حالشان این است که بمباران کنید و بکشید؛ اما با گرسنگی دادن، کودکانمان را در برابر دیدگانمان زجرکش نکنید.

این واقعیت عریان منطقه ما به دور از هر گونه شعار و وهم‌‎فروشی است.

@Sgolanbari
@yaser_arab57

خبری عجیب!

15 درصد ایرانی‌ها دیابت دارند!

امروز رئیس پژوهشکده غدد درون‌ریز و متابولیسم در مصاحبه‌ای گفت است:

طبق آخرین بررسی‌ها، حدود ۱۵ درصد از جمعیت ایران مبتلا به دیابت هستند که اغلب آن‌ها دیابت نوع ۲ دارند!


اکنون شما می‌توانید در لینک زیر مخاطب ارائه سرکار خانم دکتر زهره کشاورز با موضوع اختلالات جنسی در افراد دیابتی باشید👇

https://youtu.be/msyCYnCZw6M





@kherad_jensi

به درستی این گزارش شهادت می دهم کسانی که دستشان می رسد کاری کنند تا دیر نشده، شاید فردا خجالت زده اش شویم.

همانطور که می‌دانيد واقعیت تلخ مملکت این است که اگر مطالبه‌ای در شبکه‌های اجتماعی شکل بگیرد دولت 《شاید》حرکتی کند.


@yaser_arab57

🔲⭕️توسعه ایران کلاشینکف می خواهد!
مجتبی لشکربلوکی

دکتر لنت پریچت؛ متخصص اقتصادد توسعه است و فارغ التحصیل دکترای اقتصاد از MIT، او ۲۰ سال برای بانک جهانی کار کرده و سه سال هم در در اندونزی و سه سال در هند زندگی کرده و سپس حدود ده سال در دانشکده (مدرسه) حکمرانی هاروارد تدریس داشته. او نظریات جالبی در مورد چگونگی پیدا کردن مسیر توسعه در کشورها دارد.

او می گوید ام۱۶ اسلحه متعارف در ارتش آمریکا است که در مقایسه با کلاشینکف بسیار دقیق‌تر و کشنده تر است، چون کلاشینکف بیش از چند صد متر نمی‌تواند به هدف بزند. اما کلاشینکف (ساخت شوروی) با همه ضعف هایش محبوب‌ترین اسلحه در جهان است! چرا؟ چون کلاشینکف را چنان طراحی کرده اند که به طرز باورنکردنی محکم است؛ مهم نیست با آن چکار کرده و چه بلایی سرش آورده باشید، به محض کشیدن ماشه شلیک می‌کند. آموزش هم نمی خواهد. در واقع به هرکس بخواهید می‌‌‌‌‌توانید بدهید و به‌راحتی استفاده کند. اسلحه آمریکایی خیلی عالی است اما اگر تمیز نگهش ندارید و در شرایط خوبی نباشد شلیک نخواهدکرد. نگهداری و استفاده از آن آموزش جدی می خواهد (رفرنس: دنیای اقتصاد، دکتر جعفر خیرخواهان- لینک)

☑️⭕️تحلیل و تجویز راهبردی:

مساله اینست که وقتی ام۱۶ با طراحی کامل و بی‌‌‌‌‌نقص را به یک سرباز صفر بیچاره در یک محیط کثیف می‌دهید این اسلحه کار نخواهد کرد. شبیه به همین مساله را در توسعه مناطق، جوامع یا کشورها داریم. اشتیاق و اعتقاد به الگوبرداری از بهترین ها، باعث می شود که برویم سراغ ام۱۶. به‌جای اینکه به طرح‌هایی فکر کنیم که متناسب با شرایط ما باشند. گاهی اوقات تلاش می کنیم بدون فکر کردن طرح‌هایی را از خارج/دیگران/بهترین ها وام بگیریم و آنها را برای سازمان/جامعه/منطقه/کشور خود به کار بگیریم که چنین چیزی در عمل موفق نمی‌شود. بعدش هم هیچ کسی رویش نمی شود که بگوید بابا جان ما اصلا کلاشینکف نیاز داشتیم و نه ام۱۶!
خب چه باید کرد؟

1) اصول توسعه را از الگوهای توسعه تفکیک کنیم. مثال: تضمین حقوق مالکیت جزو اصول توسعه است. یعنی اینکه دارنده یک دارایی که می تواند هر چیزی باشد از جمله کارخانه، تابلوی هنری، ایده کسب وکاری، کد نرم افزاری، آهنگ موسیقی، فیلم سینمایی؛ مطمئن باشد که دارایی اش محفوظ و محترم است و همچنین منافع آن دارایی به خودش برمی گردد و کس دیگری حق دخل و تصرف و تغییر منافع را ندارد حتی حکومت. حالا در یک کشور این مساله حقوق مالکیت رو با الگوی الف حل و فصل می کنند (مثلا قانون گذاری در مجلس) در کشوری دیگر قواعد اخلاقی و هنجارهای اجتماعی. الگو مهم نیست، اصول مهم است.

2) میوه چینی ممنوع! تجربه دیگر کشورهای جهان بسیار گرانبهاست حتما باید آن تجربیات را دید و فهمید. ولی فقط میوه ها را نباید دید بلکه باید ریشه ها را فهمید. مثلا ما دانشگاه، پارلمان و روزنامه را از جهان مدرن می گیریم اما مثل این است که درخت را از کمر قطع می کنیم و بدون ریشه در خاک یکاریم و سپس انتظار بکشیم میوه بدهد.

3) کپی مجاز نیست! تجربه دیگر کشورهای جهان و به خصوص کشورهای موفق، در سه متغیر زمینه ای مهم شکل گرفته است: جغرافیا و تاریخ و فرهنگ. بنابراین ایده بگیریم اما کپی نکنیم.

4) از راه حل شروع نکنیم. از مساله شروع کنیم. اگر می خواهیم توسعه پیدا کنیم باید تمرکز کنیم روی مسایل. سپس با درک عمیق اصول (بند 1)، افتان و خیزان و در یک فرآیند سعی و خطای هوشمندانه و رفت و برگشتی و یادگیری، راه حل اختصاصی (الگوی) خود را پیدا کنیم.

بگذارید سه مثال بزنم.
•سنگاپور مساله ترافیک و آلودگی را با عوارض الکترونیکی سنگین، مالیات بر خودرو و توسعه حمل و نقل عمومی حل می کند اما کپنهاگ آن را با تبدیل شدن به پایتخت دوچرخه جهان.
• آلمان مساله انرژی را با تمرکز بر انرژی بادی و خورشیدی محلی با مشارکت شهروندان از طریق تعرفه های تشویقی برای تولیدکنندگان خانگی حل می کند اما چین با سرمایه گذاری کلان در مزارع خورشیدی و بادی عظیم و استفاده از مقیاس اقتصادی برای کاهش هزینه های تولید انرژی.
• سیستم مسکن اجتماعی با اجاره های تنظیم شده دولتی در وین (اتریش) جواب داده است به گونه ای که پایین ترین نرخ بی خانمانی در اروپا را دارد و ۶۰٪ جمعیت در این واحدها زندگی می کنند. اما در فنلاند با سیاست «اول مسکن!» با ارائه مسکن رایگان یا یارانه ای بدون پیش شرط این مساله را حل کرده است.

5) هیچ راه حلی، راه حل پایانی نیست. تمام راه حل هایی که در سه مثال بالا گفتم نیز ایراد دارند، در طول زمان باید افتان و خیزان یاد گرفت و به پیش رفت.

توسعه یعنی حل مهم ترین و کلیدی ترین مسایل جمعی. ام۱۶ (بهترین تجارب ممکن اما غیرمرتبط با جغرافیا، تاریخ و فرهنگ) را ببنیم، الهام بگیریم ولی رها کنیم و برویم سراغ راه حل هایی که اصول را رعایت می کنند اما الگوی شان با گروه خونی ما سازگار است
@Dr_Lashkarbolouki
@yaser_arab57

🔻تحلیل یک رخداد تأمل‌برانگیز؛ از جنجال قاسمیان تا مهندسی افکار عمومی

✍️ علی مهرآرا

در روزگاری که هر حرکت رسانه‌ای می‌تواند واجد معنا و حامل سیاستی پنهان یا آشکار باشد، رخدادهای به‌ظاهر فردی و پرحاشیه، بیش از هر زمان دیگری نیازمند تحلیل از منظر سیاست‌ورزی نرم و مهندسی اجتماعی است.

ماجرای اخیر حضور جناب آقای غلامرضا قاسمیان در عربستان سعودی و سخنان جنجالی و حاشیه‌ساز ایشان، اگرچه در نگاه نخست می‌تواند یک کنش فردی خارج از کنترل و ناهماهنگ با منویات رسمی تلقی گردد، اما با نگاهی دقیق‌تر و تطبیق آن با روندهای اخیر در سیاست داخلی و خارجی، شباهت‌های جالب‌توجهی با الگوی شناخته‌شده‌ای از مدیریت افکار عمومی و سیاست‌گذاری غیررسمی دارد.

۱. بازی با پنجره اوِرتون؛ شوک، واکنش، نرم‌سازی

در این ماجرا، ما با همان الگوی کلاسیک «ایجاد شوک رادیکال و مدیریت واکنش عمومی» مواجه هستیم؛ الگویی که به آن در علوم سیاسی اصطلاحاً «مهندسی پنجره اوِرتون» می‌گویند. ابتدا سخنی یا رفتاری به‌شدت رادیکال و تحریک‌آمیز طرح می‌شود؛ آنگاه موجی از واکنش‌ها شکل می‌گیرد و در نهایت، با استناد به این موج، گفتمان جدیدی جا می‌افتد که در شرایط عادی پذیرش آن ممکن نبود.

در اینجا نیز، هم‌زمان با اوج‌گیری مناسبات منطقه‌ای میان ایران و عربستان و نیاز مبرم به اقناع لایه‌های سنتی قدرت برای پذیرش این چرخش دیپلماتیک، ناگهان با شخصیتی مواجه می‌شویم که با اظهاراتی تند، موجب بسیج همه‌جانبه نیروهای مذهبی، سیاسی و حتی عموم جامعه علیه آن سخنان می‌شود. اما نتیجه نهایی چه بود؟ 

متن کامل گزارش  را اینجا بخوانید یا روی instant view بزنید.

@eskannews_com
@yaser_arab57

نگهداری یک بچه معلول در کنار بیمار اعصاب و روان ممکن نیست..!

مادر سرپرست خانوار همراه با دو فرزند نوجوانش، بعد از طلاق، در منزل پدرش ساکن شدند که جانباز اعصاب و روان است. مشکل بزرگ این خانواده پسر کوچک‌ ۱۱ ساله‌شان است که معلولیت شدید جسمی و گفتاری دارد و در این یک سال و نیم که همراه پدربزرگ بیمار زندگی می‌کنند، باعث ناسازگاری زیادی در محیط خانه می‌شود و ناآرامی برای هر دو بیمار به همراه داشته است. در کنار این تنش‌ها پسر ۱۷ ساله، که بعد از طلاق والدین، به علت افسردگی و مشکلات فراوان مالی ترک تحصیل کرده بود، تصادف سختی داشته. پدرش با وجود جراحت سخت او، همه‌ی دیه‌ی اورا گرفته و برای درمان او خرج نمی‌کند. مادر با کار محدود خیاطی در کنار نگهداری از پسر و پدرش، خرج درمان او را می‌دهد. حالا اگر بتواند یک خانه مستقل اجاره کند، می تواند محیط آرام‌تری برای رسیدگی به مشکلات جسمی و روحی فرزندانش داشته باشد و زمان بیشتری برای خیاطی صرف کند. برای کمک به این خانواده مبلغ ۲۰۰ میلیون تومان مورد نیاز است.

لینک پرداخت مستقیم
کارت: 5041721111902848
شبا:530700001000228472379001
(به نام خیریه منهای فقر - رسالت)

@menhayefaghr