چون حاصل عمر تو فریبی و دمیست
زو داد مکن گرت به هر دم ستمیست

مغرور مشو بخود که اصل من و تو
گردی و شراری و نسیمی و نمیست

#ابوسعید_ابوالخیر
- رباعیات نقل شده از ابوسعید از دیگر شاعران
- رباعی شمارهٔ ۱۴۲

گفتار نکو دارم و کردارم نیست
از گفت نکوی بی عمل عارم نیست

دشوار بود کردن و گفتن آسان
آسان بسیار و هیچ دشوارم نیست

#ابوسعید_ابوالخیر
- رباعیات نقل شده از ابوسعید از دیگر شاعران
- رباعی شمارهٔ ۱۴۷

در سینه کسی که راز پنهانش نیست
چون زنده نماید او ولی جانش نیست

رو درد طلب که علتت بی‌دردیست
دردیست که هیچگونه درمانش نیست

#ابوسعید_ابوالخیر
- رباعیات نقل شده از ابوسعید از دیگر شاعران
- رباعی شمارهٔ ۱۴۴

ای آنکه چو آفتاب فرداست بیا
بیرون تو برگ و باغ زرد است بیا

عالم بی‌تو غبار و گرد است بیا
این مجلس عیش بی‌تو سرد است بیا

#مولانا
- دیوان شمس
- رباعیات
- رباعی شمارهٔ ۱۴

دنیا گذران، محنت دنیا گذران
نی بر پدران ماند و نی بر پسران

تا بتوانی عمر به طاعت گذران
بنگر که فلک چه میکند با دگران

#ابوسعید_ابوالخیر
- رباعیات نقل شده از ابوسعید از دیگر شاعران
- رباعی شمارهٔ ۵۱۴

آنکس که امید یاری غم داده است
هان تا نخوری که او ترا دم داده است

در روز خوشی همه جهان یار تواند
یار شب غم نشان کسی کم داده است

#مولانا
- دیوان شمس
- رباعیات
- رباعی شمارهٔ ۱۴۱

آری صنما بهانه خود کم بودت
تا خواب بیامد و ز ما بر بودت

خوش خسب که من تا به سحر خواهم گفت
فریاد ز نرگسان خواب آلودت

#مولانا
- دیوان شمس
- رباعیات
- رباعی شمارهٔ ۱۱۴

آنکس که درون سینه را دل پنداشت
گامی دو سه رفت و جمله حاصل پنداشت

تسبیح و سجاده توبه و زهد و ورع
این جمله رهست خواجه منزل پنداشت

#مولانا
- دیوان شمس
- رباعیات
- رباعی شمارهٔ ۱۴۴

آنکس که درون سینه را دل پنداشت
گامی دو سه رفت و جمله حاصل پنداشت

تسبیح و سجاده توبه و زهد و ورع
این جمله رهست خواجه منزل پنداشت

#مولانا
- دیوان شمس
- رباعیات
- رباعی شمارهٔ ۱۴۴

از درد نشان مده که در جان تو نیست
بگذر ز ولایتیکه آن زان تو نیست

از بی‌خردی بود که با جوهریان
لاف از گهری زنی که در کان تو نیست

#ابوسعید_ابوالخیر
- رباعیات
- رباعی شمارهٔ ۱۵۱

دایم نه لوای عشرت افراشتنیست
پیوسته نه تخم خرمی کاشتنیست

این داشتنیها همه بگذاشتنیست
جز روشنی رو که نگه داشتنیست

#ابوسعید_ابوالخیر
- رباعیات
- رباعی شمارهٔ ۱۵۶

از آتش عشق سردها گرم شود
وز تابش عشق سنگها نرم شود

ای دوست گناه عاشقان سخت مگیر
کز بادهٔ عشق مرد بی‌شرم شود

#مولانا
- دیوان شمس
- رباعیات
- رباعی شمارهٔ ۵۱۴

تو جانی و هر زنده غم جان بکشد
هر کان دارد منت آن بکشد

هرجان که چو کارد با تو در بند زر است
گر تیغ زنی از بن دندان بکشد

#مولانا
- دیوان شمس
- رباعیات
- رباعی شمارهٔ ۶۱۴

آنکس که درون سینه را دل پنداشت
گامی دو سه رفت و جمله حاصل پنداشت

تسبیح و سجاده توبه و زهد و ورع
این جمله رهست خواجه منزل پنداشت

#مولانا
- دیوان شمس
- رباعیات
- رباعی شمارهٔ ۱۴۴

آنم که چو غمخوار شوم من شادم
واندم که خراب گشته‌ام آبادم

آن لحظه که ساکن و خموشم چو زمین
چون رعد به چرخ میرسد فریادم

#مولانا
- دیوان شمس
- رباعیات
- رباعی شمارهٔ ۱۱۱۴

امروز یکی گردش مستانه کنم
وز کاسهٔ سر ساغر و پیمانه کنم

امروز در این شهر همی گردم مست
می‌جویم عاقلی که دیوانه کنم

#مولانا
- دیوان شمس
- رباعیات
- رباعی شمارهٔ ۱۱۴۵

ای روی تو کعبهٔ دل و قبلهٔ جان
چون شمع ز غم سوختم ای شعلهٔ جان

بردار حجاب و رخ به عاشق بنمای
تا چاک زند به دست خود خرقهٔ جان

#مولانا
- دیوان شمس
- رباعیات
- رباعی شمارهٔ ۱۴۱۰

ای زخم تو خوشتر از دوای دگران
امساک تو بهتر از عطای دگران

ای جور تو بهتر از وفای دگران
دشنام تو بهتر از ثنای دگران

#مولانا
- دیوان شمس
- رباعیات
- رباعی شمارهٔ ۱۴۱۱

ای عالم دل از تو شده قابل جان
حل کرده صفات ذات تو مشکل جان

عقل و دل و فهم از تو شده حاصل جان
جان جانی و عقل جان و دل جان

#مولانا
- دیوان شمس
- رباعیات
- رباعی شمارهٔ ۱۴۱۸

این بنده مراعات نداند کردن
زیرا که به گل رفته فرو تا گردن

این مستی ما چو مستی مستان نیست
پیداست حد مستی افیون خوردن

#مولانا
- دیوان شمس
- رباعیات
- رباعی شمارهٔ ۱۴۲۸