ما در تاریکی، قلعه می‌سازیم.

عزیزانم

نفس من از جای گرم بیرون نمی‌آید. همه‌ی ما خسارت و آسیب دیدیم. برخی روانی، برخی مالی، برخی جانی و یا ترکیبی از این‌ها. من هم خسارت دیدم. من هم صدای ترس را در سکوتتان می‌شنوم. آسمان بیرون، غبارآلود است و زمین زیر پایمان، لرزان. حق دارید. ترس، واکنش آدم‌های زنده و باهوش است.

اما ما اینجا جمع نشده‌ایم که فقط "زنده" بمانیم. ما اینجا هستیم تا "زندگی" را از میان آوارهای بحران، بیرون بکشیم. ما اینجا هستیم تا در دل تاریکی، مشعل را برافروزیم.

دنیا به ما می‌گوید بترسید، ما می‌گوییم می‌جنگیم.
اخبار به ما می‌گوید تسلیم شوید، ما می‌گوییم می‌سازیم.
تردید به ما می‌گوید رها کنید، ما می‌گوییم تا پای جان، کنار هم می‌مانیم.

سنگر ما، کتاب ماست. ارتش ما، اراده‌ی ماست.
در روزهایی که آدم‌های ضعیف به دنبال بهانه می‌گردند، آدم‌های بزرگ، دلیل خود را می‌سازند. در ساعاتی که همه از هم می‌پاشند، ما کنار هم، یک قلعه‌ی نفوذناپذیر می‌سازیم. آجرهای این قلعه، هر کلمه‌ای است که می‌خوانید. ملاط این دیوارها، هر تستی است که می‌زنید.

خطاب به کنکوری‌های 1404؛ لژیون پیشرو که تا خط پایان، چند روز نفس دارند:
شما نوک پیکان این ارتش هستید. تمام لشکر، به شما چشم دوخته است. این یک هفته، آزمون نفس نیست؛ آزمون شرف است. هر نفسی که می‌کشید، هر تپش قلبتان، باید با هدف آمیخته باشد. دشمن شما دیگر تست‌های سخت نیست؛ دشمن شما، صدای ناامیدی است. آن را در نطفه خفه کنید. بروید و پرچم پیروزی را بر قله بکوبید.

خطاب به دهمی‌ها و یازدهمی‌ها؛ لژیون تازه‌نفس که آماده‌ی نبرد می‌شوند:
به شما می‌گویند در این هیاهو نمی‌شود. من به شما می‌گویم: فولاد، در داغ‌ترین کوره‌ها آبدیده می‌شود. شما فرصت دارید تا از خاکستر این ترس، ققنوس‌وار متولد شوید. هر قدم شما در این مسیر، یک دهن‌کجی به تمام کسانی است که گفتند نمی‌شود. شما نه تنها شروع می‌کنید، بلکه طوری می‌سازید که آیندگان، داستان اراده‌ی شما را تعریف کنند.

این دیگر فقط یک کنکور نیست. این میثاق ماست. میثاق من با شما، و میثاق شما با آینده‌تان.
من به عنوان مشاور و همراه شما، کلمه‌ای به نام "عقب‌نشینی" را نمی‌شناسم. در این سنگر، تا آخرین لحظه، شانه به شانه‌ی شما ایستاده‌ام.

حالا، قلم‌ها را به دست بگیرید. اینها شمشیرهای شما هستند.
کتاب‌ها را باز کنید. اینها نقشه‌ی جنگی شما هستند.

بروید و سرنوشت را از نو بنویسید."

ارادتمند شما

دکتر امیر میرهلی