امشب، شب نهم ماه محرم است. منتسب به کاشف الکرب، حضرت قمر بنی‌هاشم...
عباس بن علی به میدان زده است... پا در رکاب نهاده و یمین و یسار میدان را یکی کرده... محاصره‌ی دشمن را به طرفت العینی شکست. ترس در جان اعداء حاکم شده و کابوسشان به حقیقت پیوسته. همه خوب دانسته‌اند که صد کوه هم که به میدان بیایند توان رویارویی با عباس را ندارند...!
حالا عباس، به آب رسیده... عکس ماه در آب بی‌مرام فرات منعکس شده. مشک را پی می‌کند و خستگی‌اش در می‌رود. شعف در چهره‌اش پیدا می‌شود. قرار است سربلند شود. قرار است بازهم مثل همیشه دل رقیه و علی‌اصغر را شاد کند... اما قرار کربلا، بی‌قراری است... دست می‌برد در آب. کف دست را پیاله می‌کند. خیره می‌شود... دلش نمی‌آید... حسین تشنه باشد و من؟... نه!
تیر و عمود و نیزه و شمشیر شق‌القمر کرده‌اند ماه حسین را... و حالا، مشک را به دندان گرفته. نه دستی مانده و نه چشمی...

در دشت نینوا، عباس (ع) با عَلَمی در دست و قلبی پر از عشق، داستانی از شجاعت و وفاداری را رقم زد. او نه تنها علمدار کربلا به حساب می‌آمد، بلکه نماد ایستادگی در برابر ظلم و دفاع از حق بود.

امروزِ روز نیز، سردارانی که با الهام از حضرت ابوالفضل العباس (ع)، جان خود را در راه میهن و مردم فدا کردند، نماد شجاعت و ایثار هستند. آن‌ها همچون علمدار کربلا، با دلی پر از عشق به وطن و عزم راسخ، در میدان نبرد حاضر شدند و در برابر دشمنان ایستادند.
این سرداران دلیر، با فریادهای حماسی خود، اراده ملت ایران را به تصویر کشیدند و نشان دادند که همانند کربلا، اگر روزی هم علمدار نباشد عَلَمش تا قیامت برافراشته خواهد بود. آن‌ها نیز با جان‌فشانی خود، عَلَم اسلام را در دست گرفتند و از آرمان‌های انقلاب دفاع کردند.

هرچند امروز در میان ما نیستند، اما یاد و خاطرهٔ آن‌ها همواره در دل‌های ما زنده است و نامشان همچون ستاره‌ای در آسمانِ تاریخ می‌درخشد. بی‌تردید، راهشان پررهرو و نامشان جاودانه خواهد ماند. ما به یاد آن‌ها، با تمام وجود به پیش می‌رویم و هرگز اجازه نخواهیم داد که خون پاکشان پایمال شود.

#حرم_ایران
#ایران_کربلای_حسین

🌐@basijpsyedu

ایرانِ حسین تا ابد پیروز است.
این شعارِ محرمِ امسال ملت ایران است. ملتی که محرم و عاشورا برای آنها تنها یک رویداد مذهبی و تاریخی نیست، بلکه سرچشمهٔ معنوی و هویتی است که هر نسل و نهضتی برای دست یافتن به معنای قدرت، سیاست و مقاومت، به آن رجوع می‌کنند.

زخم‌های کهنه بر پیکرهٔ بشریت، از کربلا تا امروز، پیامی جاودان دارند و آن این‌ است که هرگاه قدرتی بر محور ظلم و طغیان بنا شود، بی‌تردید با نیروی ایمان و فریاد عدالت‌خواهان، شکست خواهد خورد. آنچه در دوازده روز جنگ تحمیلی از سوی رژیم صهیونیستی به وجود آمد چیزی جز خلق حماسه و ایستادگی ملت ایران دربرابر دشمن و تکرار همان رموز عاشورایی نبود که قرن‌ها پیش در صحرای کربلا نقش بسته بود؛ گویی ایران معاصر، پیام‌دار میراث حسینی در عصر فناوری و هیاهوی رسانه‌های جهانی شد.

همانطور که امام حسین در روز عاشورا خطاب به یارانشان فرمودند: "مرگ را جز سعادت و زندگی با ستمگران را جز ننگ نمی‌دانم..." در کشور عزیزِما نیز امروزه دلاورمردان و شیرزنانی زندگی می کنند که مصداق بارز هیهات منّا الذله هستند .

شاید اگر تا امروز، با نگاهی سطحی، پیوند عاشورا و مقاومت را بررسی می‌کردیم، صرفاً روزهای جنگ تحمیلی ۸ ساله را می‌یافتیم اما امروز، برای همگان به وضوح این مساله آشکار شده که عاشورا فقط مختص به یک موقعیت مکانی نیست بلکه هرکجا خون مظلومی به ناحق ریخته شود _ خواه غزه، یمن و سوریه باشد خواه ایران _ آنجا عاشورایِ حسین است .
حضور فعال و همدلانه مردم ،نیروهای امدادی، انتظامی، ارتش، سپاه و ... منعکس کننده‌ٔ کل یوم عاشورا و کل أرض کربلا بود.
دشمن بارها کوشید با تهدید ، اراده ایرانی را متزلزل نماید، اما آموزه عاشورا راه مماشات و عقب‌نشینی را برای این ملت بست. آنگاه‌ که امام حسین(ع) در روز عاشورا حاضر نشد ارزش‌ها و اصول را به بهای حفظ جان، معامله کند؛ مردم ایران نیز ذره‌ای بر سر عزت و کیان وطن خود با هیچ قدرت متجاوز و اشغالگری معامله نکردند. ملت ایران نشان دادند که "عاشورایی زیستن" تنها یک شعار نیست بلکه رمز اقتدار است.

و در آخر ؛ یادآوری عاشورا فقط وظیفه رسانه و سخنران نیست؛ بلکه رسالت مردم آزاده ایران در پیروی از امام حسین(ع)، این است که پرچم عزت را نه فقط در میدان نبرد، بلکه در ایستادگی، وحدت، اخلاق و ... بلند نگه‌دارند و نشان دهند که عاشورا را نه تنها شنیده‌اند، بلکه زیسته‌اند.

#حرم_ایران
#ایران_کربلای_حسین

🌐@basijpsyedu

امشب، شام غریبان حسین است.

شبی که دل‌ها در غم و اندوهی عمیق فرو می‌رود. شبی که خیمه‌ها به آتش کشیده می‌شوند و صدای ناله‌ٔ یتیمان در دشت کربلا طنین‌انداز می‌شود. حسین، آن سردار بزرگ، در میان خون و غم، به شهادت می‌رسد و خانواده‌اش در اسارت دشمن می‌افتند. این تصویر دردناک از تاریکی و بی‌رحمی تاریخ، یادآور فاجعه‌ای است که امروز نیز در گوشه‌ای دیگر از جهان تکرار می‌شود.

کودکان و زنانی که در این جنگ تحمیلی از سوی رژیم صهیونیستی، بی‌گناه کشته شده‌اند، یادآور اهل بیت امام‌حسین (ع) هستند. و جوانانی که جانشان را کف دست گرفتند همانند علی اکبر فهمیده، شجاع، عاشق و مومن بودند و سردارانی که مانند ابوالفضل‌العباس برای حفاظت از این مرز و بوم قد علم کردند و جان خود را سپر بلای کشور و مردمش کردند. اما بگذارید بگوییم، خانواده‌هایی که در جنگ اخیر رژیم صهیونیستی عزیزانشان را از دست دادند کجا و حال و احوال حضرت زینب (س) و حضرت زین‌العابدین (ع) کجا؟! غم از دست‌ دادن را حتی اگر یکسان در نظر بگیریم (که یقینا کیفیت‌هایشان توفیرها دارد...!)، خانواده‌های ما، معراج شهدا رفتند. با احترام عزیزانشان را وداع گفتند. اما چه گذشت در کربلا؟!... خاک داغ صحرا و پیکر‌های مطهری که زیر تیغ آفتاب ماندند... احترام؟ کدام احترام؟ الله‌اکبر... اما محور و اصل این غم، از دست دادنِ عزیز است. این درد مشترک، پیوندی عمیق میان قلب‌های سوخته ایجاد می‌کند؛ پیوندی که نشان می‌دهد هر کجا که ظلمی باشد، یاد حسین زنده است و فریاد مظلومیت او هنوز در گوش‌ها طنین‌انداز است.

بیایید در این شب غم‌انگیز، یاد کنیم از همه‌ٔ شهدایی که جانشان را برای حق و حقیقت فدا کردند و با خانواده‌های آنها همدرد باشیم؛ شاید یاد حسین و مظلومیت او، تسکینی باشد برای دل‌های شکسته و راهی برای ایستادگی در برابر ظلم.

#حرم_ایران
#ایران_کربلای_حسین

🌐@basijpsyedu

و اما اسارت...

واژه‌ای که تماماً تداعی کننده‌ٔ زینب کبری(س) است. اسارت برای ایشان به معنای شیون و زاری و غمِ از دست دادن عزیز نبود. زیرا وصیت امام در این بود که زینب جان به هنگام شهادت من شیون و زاری و گله و شکایت مکن ،گریبان چاک نده و صورت نخراش که از قدر منزلتتان بکاهد و دشمن شاد شوید .
حضرت زینب(س) به فرمایش برادر، هنگام اسارت در حضور دشمنان نمی‌گریست، بلکه تمام قد در برابر آنان می‌ایستاد و هیبت علوی خود را به رخ دشمن می‌کشید.

هنگامی که حضرت زینب (س) در کاخ یزید سخت مشغول خطبه‌خوانی بود، ناگهان ابن زیاد فریاد زد: این زن کیست؟! زمانی که او را پاسخ دادند این زن "زینب(س)" است از بهت و حیرت چند قدمی به عقب رفت؛ و ادامه داد: ای زینب، معامله خدا با حسین برادرت و اهل بیت او را چگونه دیدی؟ حضرت زینب(س) با شجاعتِ تمام و بدون اینکه لرزشی در دل احساس کند، پاسخ داد: ما رایت الا جمیلا (جز زیبایی چیزی ندیدم)

در روان‌شناسی، این سطح از آرامش در دل فاجعه، نشانه‌ٔ اوج تاب‌آوری معنوی است. حضرت زینب (س) در بدترین شرایط روانی ممکن ـ سوگ، اسارت، خشونت دشمن، تهدید مداوم ـ نه‌تنها دچار فروپاشی نشد، بلکه با تنظیم هیجان، معناجویی و توانایی بیان عمیق، تبدیل به الگوی مقاومت شد.

اما داستان حضرت زینب(س) در کربلا خاتمه نیافت؛ او امروزه اسوه و سرمشق تمامی زنانِ حوزه مقاومت است . زنانی که به هنگام از دست دادن عزیزانشان همچون زینب(س) صبوری کردند. دخترانی که نه تنها در برابر دشمن نترسیدند و تسلیم نشدند بلکه انگشت خود را بالا آورده و زینب وار خطبه می‌خوانند و برای دشمن خط و نشان می‌کشند. آری این بار قهرمانانِ قصه‌ٔ ما زنان هستند؛ زنانی از جنس غرور، تعصب، عشق به میهن و آزادگی...
سرزندگی یک ملت را باید در زنان بیدارش جست؛ آنان که در بزنگاه‌های رنج و بحران، همچون زینب کبری(س)، حافظ آگاهی جمعی و پایداری اجتماعی‌اند.

#حرم_ایران
#ایران_کربلای_حسین

🌐@basijpsyedu

هفتم تیرماه ۱۴۰۴ را ایرانیان از خاطر نخواهند برد. روزی که پس از ۱۲ روز جنگ تحمیلی اسرائیل علیه ایرانیان و سرزمینشان، پیکر پاک شهدای این جنگ بر روی دستان مردمان با غیرت این آب و خاک تشییع شد تا راهی خانه ابدی شوند. شهدایی که سن و سال و مقام در میان آن ها معنا نداشت. کودکانی که در کنار خانواده خود شهید شدند، فرماندهانی که دیگر نیستند و دانشمندانی که کلید راه روشن علم را به دیگر همسنگرانشان اهدا کردند.

در تهران غوغا به پا بود. غوغایی از جنس معرفت، ایستادگی، غرور و شهادت. این مردم نشان دادند که مانند بنی اسد حتی اگر دشمن بر سر آنان آوار شود هیچگاه راه حق و حقانیت را گم نخواهند کرد و فرهنگ ایثار و شهادت ادامه دار خواهد بود.

بعد از گذشت سه روز از عاشورا وقتی که بنی اسد، بر بالای بدن پاک و مطهر سیدالشهدا علیه‌السلام رسیدند، او را از روی  نشانه های امامت و نوری که از او ساطع می‌شد، شناختند. دور پیکر امام علیه‌السلام را گرفتند و شروع به گریه و زاری در اطراف او کردند.
در همین حین سواری را  مشاهده کردند که نزدیک آن ها می آمد و نقاب بر صورت زده بود. آن مرد از اسب پیاده شد و در حالی که کمرش خم شده بود، آرام آرام از کنار اجساد، رد می‌شد؛ ️تا اینکه که چشمش به بدن امام حسین علیه‌السلام افتاد، پیش آمد و خود را بر آن انداخت، آن را در آغوش گرفت و شروع کرد به گریه کردن. امام سجاد(ع) با حزن فراوان پیکر مطهر امام حسین و دیگر شهدا را به خاک سپرد و در نهایت مجدد در کنار قبر امام حاضرشد و روی آن نوشت «هذا قبر الحسین بن علی بن ابی طالب الّذی قتلوه عطشاناً غریباً»؛ این قبر حسین بن علی بن ابی طالب است، آن حسینی که او را با لب تشنه و غریبانه کشتند. 

" به پایان آمد این دفتر حکایت همچنان باقی است ..."
در این شب‌های پر از غم و اندوه، تلاش کردیم تا جنگ تحمیلی ۱۲ روزه اسرائیل را با واقعه عاشورا و قیام امام حسین (ع) پیوند بزنیم. امید داریم که این کوشش‌های ما در راه تبیین حقایق، مورد تایید و نظر امام حسین قرار گیرد و چراغی باشد برای روشنایی دل‌های خسته‌مان.

#حرم_ایران
#ایران_کربلای_حسین

🌐@basijpsyedu