کون لقت، لیاقت نداشتی.

از این که متوجه نیستی چقد تو بگا دادن زندگیه من تا امروز دخیل بودی متنفرم، از بی توجهیت، از بی فکر بودنت از اهمیت ندادنت از خودخواهی و بدجنس بودنت منتفرم و بیشتر از همه ، از این که هنوز دوست دارم حالم بهم میخوره.

چجوری میخوای درکم کنی؟ تو که هیچ وقت منتظر نبودی.

3:15 ؛
اخر نشد تورو بزارم کنار.

برگرد، بدون تو نتونستم.

از گوشه ذهنم رد نمیشد که داستانمون اینجوری تموم شه.

نمیدونم ترس از اضافی بودن و چطور توضیح بدم، وسط حرف زدن یهو ساکت میشی که نکنه یهو زیاد حرف زده باشی، نکنه بقیه ازت خسته بشن، نکنه حوصله سر بر باشی، نکنه مزاحمت ایجاد کنی.

هنوز دوست دارم مثل قبل، مثل روز اول چی از این دردناک تر؟

تکلیف سناریو هایی که تو مغزم باهات ساختم چی میشه.

مگه چی میخوام ازت جز صداقت و تعهد؟

عشق ابدی رو نه، ولی تا ابد عاشق نشدن رو چرا.

اره عزیزم، من سر تو حسودم خب که چی.

دلم میخواد با دخترای دورت املت درست کنم.

چجوری فراموشت کنم؟ وقتی بوت هنوز رو بعضی از لباسام مونده.

دلم برای اون موقع ها که شب قبل خواب چتامونو هزار بار میخوندم ذوق میکردم تنگ میشه.

وای، اون طرز نگاه کردنت باعث میشه فشارم بیوفته.

کاش به جای بزرگ نشون دادن ویژگی های ظاهری تو رابطه، اخلاق و شعور رو مهم جلوه میدادین، باهم با صدای اروم صحبت کردن، سر هم دیگه داد نزدن، مهربونی و صلح و اشتی، قضاوت نکردن، کاش عشق رو یاد هم میدادیم.

کاش بویی از سلامت روان و ارتباط سالم داشتن برده بودی.