تایپم تا ابد اون آدمیه که تو دعوا مراقب حرفاش و رفتارش هست چون می‌دونه چقدر حساسم.

وقتي ادمها ذاتشون رو بهت نشون ميدن،تلاش نكن عوضشون كني.
يا بپذيرش
يا كنار بزارش.
ذات ادمها تغيير نميكنه.

هیچی ازت نمی‌خوام، فقط بیا باهم ادامه بدیم، باهم تلاش کنیم، باهم درستش کنیم، باهم جلو بریم، باهم پیشرفت کنیم، باهم برسیم و باهم بمونیم. همین.

‏بدترین کار، تاکید میکنم، بدترین کاری که میتونین با یه نفر بکنید مقایسه کردنش با بقیه و دادن حس ناکافی بودن بهشه.

خوبیه با آدم درست حسابی دوست شدن اینه که هر روز یه بی‌لول نمیاد بگه من با این دوست بودم.

عکس رو میشه پاک کرد، شماره رو میشه بلاک کرد، فالو رو میشه آنفالو کرد، اما اون آهنگ تو اون جاده، اون مکان، اون عطر، اون صدا، اون خنده رو مگه میشه فراموش کرد؟

فهمیدم من هر کاری هم بکنم، هر چقدر هم خوب باشم، به فکر باشم، نیتم درست باشه و صدم رو بزارم، باز هم آدم‌هایی پیدا میشن که همه این‌ها رو نادیده بگیرن، پس نه خودم رو بخاطر این آدم‌ها عوض میکنم و نه خوبی‌هام رو کنار میزارم و نه الکی غصه میخورم، من همون آدم میمونم اما نه برای همون آدم‌ها.

همین که بلدم خودم زخمام رو ببندم یعنی ده هیچ زندگی رو بردم بدون اینکه به کسی نیاز داشته باشم.

این جمله رو باید با طلا نوشت :

کسی رو قضاوت نکنید
فقط برای اینکه گناهانش با
گناه های شما فرق داره ...

دلبستگی سالم با حضور باثبات در لحظات آسیب‌پذیر تعریف میشود، غایب‌های مزمن از نظر روانشناختی نه تنها امن نیستند بلکه گاه محرک آسیب‌اند، نبودن انتخاب است و انتخاب‌ها پیامد دارند، آن که در غم‌ات انتخاب به نبودن کرده در شادی‌ات حقی برای ماندن ندارد.

قدر اون یک‌ باری که بدجور قلبتون شکست رو بدونید، اگه الان از پس هر چیزی میتونید بربیایید بخاطر اون اتفاقه.

زندگی همینطوریش هم سخته، دلم نمیخواد دور و بر آدم‌هایی باشم که برام سخت‌ترش میکنن.

از لحاظ روحی نیاز دارم
از همه فاصله بگیرم و برم توی لاک خودم
گوشیم و خاموش کنم و توی اتاقم بمونم
برم زیر پتو و چند تا قرص خواب‌آور بخورم و فقط بخوابم
اونقدی بخوابم که از میزان خواب زیاد بمیرم.

بعضی‌وقت‌ها خیلی راحت می‌شه آدم‌هارو کنار گذاشت، فقط کافیه یادت بیاد حرف‌هایی که هیچوقت فکر نمی‌کردی بشنوی و شنیدی و چیزهایی که فکر نمی‌کردی ببینی و دیدی، دیگه دلیلی برایِ موندن و تلاش کردن باقی نمونده.

من فاصله نمی‌گیرم که به کسی درسِ عبرت داده باشم؛ فاصله می‌گیرم چون درسی که باید می‌گرفتم و گرفتم.

‏واقعیت زندگیم رو بخوام شرح بدم اینطوریه که آهنگ‌ها قفلی نیستن، فیلم و سریال‌ها حوصله سربرن، آدم‌ها به شدت مسخرن، فحش‌ها حق مطلب رو ادا نمیکنن، خونه دلگیره، بیرون زیادی شلوغه، دیگه با هیچی حال نمیکنم.

دقیقا یادم نیست چه زمانی بود ولی یهویی به خودم اومدم و دیدم دیگه نگاه و تفکر آدم‌ها واسم مهم نیست.

اینطوری نمیشه، باید تو یه فرصت مناسب بشینم کلی گریه کنم.