بزرگسالی اینطوریه که از یجا به بعد دیگه نه مثل قبل میشینی چیزی رو به کسی توضیح میدی، نه انتظار داری کسی بفهمه که چی داره توی دلت میگذره، یجاهایی حتی دیگه حوصله‌اش رو نداری بخوای به بقیه بفهمونی که چی شد و چرا اصلا اینطوری شد.

من نمیخوام قوی و جنگجو باشم، من میخوام سرم رو بزارم روی پای یکی و به هیچی فکر نکنم جز دستی که میره لای موهام.

عزیزم تو چه میدونی من هر روز صبح چطوری دونه دونه استخوان‌هام رو از زیر آواری که روی سرم خراب شده جمع میکنم و سرپا میشم؟

آدم‌ها دقیقا اونجایی من رو از دست میدن که فکر میکنن اگه اهمیت ندن، من قراره اهمیت بدم.

سعی کنید افرادی رو واسه رفاقت یا رابطه انتخاب کنید که از لحاظ تایم آزاد و مشغله کاری شبیه خودتون باشن، وگرنه در حالیکه یکیتون زیر فشار کاریه اون یکی دائم غر میزنه چرا نیستی؟ چرا میپیچونی؟ چرا حواست به من نیست؟

دیگه واسم مهم نیست خسته‌ای یا نه، شام خوردی یا نه، امروزت چطور گذشت، با کی حرف میزنی، خیلی اذیتم کردی، یطورایی خستم کردی از دوست داشتنت.

من با گریه خوابیدم شبی که راحت واست صبح شد.

به درجه‌ای از خستگی رسیدم که حوصله بودن در کنار آدم‌ها رو دیگه خیلی به ندرت دارم و نهایت مدت زمان ارتباط اجتماعی که میتونم داشته باشم حدودا دو ساعته و بعدش باید برگردم به غارم.

تحمل میکنی، تحمل میکنی، تحمل میکنی یهو که آستینت به دسته در گیر میکنه میزنی زیر گریه و آدم‌ها فکر میکنن دیوونه‌ای.

زندگی همینطوریش هم سخته، حق دارم دلم نخواد دور و بر آدم‌هایی باشن که برام سخت‌ترش میکنن.

من انقدر آدم کله شق و سرسختی‌ام که هیچوقت، هیچی باعث نمیشه زمین بخورم یا کم بیارم، هیچی نمیتونه متوقفم کنه، شاید باعث شه گریه کنم، لاغر شم، دردم بیاد ولی در نهایت از پسش برمیام.

رفتنش غمگین بود اما این رو باید بپذیرم که دوستم نداشت، حداقل دوست داشتنش اندازه دوست داشتن من نبود.

از بین آدم‌های زندگیتون دل نازک‌ها رو بیشتر دوست داشته باشید، همون‌ها زود میرنجن ولی زود هم میبخشنت، دل نازک‌ها هیچوقت ناامنت نمیکنن، اون‌ها آدم‌هایی هستن که هر چند سالشون هم که باشه هنوز هم قلب یه بچه دو ساله تو سینه‌شون میتپه.

یکی از فاجعه‌ترین باگ‌های این دنیا اینه که عاشق یکی میشی که جز اون آدم دیگه‌ای رو نمیتونی ببینی، در حالی که اون آدم اصلا تو تقدیر تو نیست.

از روابط انسانی پیچیده خوشم نمیاد. هر چیزی که لازم باشه براش دروغ گفت، سیاست بخواد و احساسات واقعی رو پنهون کرد، ارزشش و نداره.

من همونیم که تو خوابت زیاد میاد، ولی تو زندگیت فقط یه بار.

اکثر آدما کاری که براشون میکنی رو دوست دارن نه تو رو.

از ذهنم برو بیرون لطفا من به اندازه کافی غم دارم.