✨ ذهنِ شما: سمفونیِ تمرکز یا هیاهویِ حواس‌پرتی؟ ✨

پهنای باندِ توجه‌تان، گرانبهاترین دارایی شماست. هر لحظه، افکارِ سرگردان و نویزِ محیط، برای ربودنِ این گوهرِ کمیاب در رقابت‌اند. 💎

🌪 ذهنِ معمولی، در این هیاهو غرق می‌شود؛ سیگنالِ یادگیری در ازدحامِ افکار گم می‌گردد. روزش، پژواکی از آشفتگیِ درونی است.

🧠اما ذهنِ استثنایی، یک معمارِ شناختی است. او آگاهانه فیلتر می‌سازد؛ انتخاب می‌کند کدام صدا بماند و کدام محو شود. او فضایِ مقدسِ تمرکز را می‌آفریند، حتی در میانِ طوفانِ حواس‌پرتی. او می‌داند که کیفیتِ توجه، کیفیتِ زندگی را می‌سازد.

مدیریتِ تمرکز، هنرِ خلقِ سکوتِ سازنده در درون است. این، گامِ نخست برای شنیدنِ عمیق‌ترین دانش‌ها و ندایِ اصیلِ خویشتن است. 🌌

#تمرکز #پهنای_باند_شناختی #مدیریت_ذهن #نویز_سیگنال #معماری_شناختی #یادگیری_عمیق #کنکور #انگیزشی_عمیق

وقتی به حرف بیخود زدن و غر و ناله سر دادن، عادت کردیم! علت کاهش خرید فقط بحث مالی نیست بلکه اتفاقا به خاطر تدبیر درست، مجازی کردن خرید از نمایشگاه کار همه از جمله بنده را راحت کرده و مردم ترجیح می‌دهند به جای خرید حضوری، مجازی کتاب‌ها را بررسی کرده و خرید کنند.

ارزیابی من تا این لحظه از نمایشگاه این است که قیمت‌ها گرچه بالا است اما با سال گذشته تفاوت محسوسی ندارد. برخی تلاش دارند اینطور القا کنند که مردم از کتاب خواندن بیزار هستند اما در فرهنگ این مملکت همیشه کتاب (حتی اگر نخوانیم) برای هر قشر و با هر نوع شخصیت و فرهنگ، دوست داشتنی و محبوب است.

تا این لحظه در روز دوم خرید، به کمک بن‌های شما عزیزان، تعداد 100 جلد برای فراسوی دانش خرید کردم. بیشتر هم خواهد شد. اگر وقت یاری کند.

سال گذشته 728 جلد خرید کردم که متوسط هر جلد با تخفیف 79000 تومان بود. امسال تا این لحظه متوسط خرید هر کتاب با تخفیف 78000 تومان شده است.

در فرودگاه استانبول ، نزدیک گیت B15 که گیت پرواز ایران ایر تور به ایران بود این پوستر را گذاشتند
به نظرم خیلی خیلی زیبا است
خوارزمی از دل تاریخ ، گچ خود را به مریم میرزاخانی می دهد تا راه او را در ریاضیات را ادامه دهد ..... ❤️❤️

غبارروبی از جانِ کتاب، در نمایشگاهِ هر سال

تمام شد. آن ضیافتِ سالیانه کلمات. آن میعادِ عاشقانِ کاغذ و قلم. نمایشگاه کتاب تهران. با همه همهمه‌اش، به خاطره پیوست. آن ذوقِ کودکانه، آرام گرفت. همان ذوق که از ماه‌ها پیش در رگ‌هایم می‌دوید.

مجازی شدنش، نوری بود. نوری در تاریکی. بن‌های دانشجویانِ جان و مهرِ دیگر یارانی که قلبشان برای «فراسوی دانش» می‌تپد. چون خونِ تازه در شریان‌های کتابخانه جاری شد. در این زمانه سخت. نان گران، جان ارزان. اما به کمک شما توانستیم نفسی تازه به قفسه‌ها ببخشیم. دستانتان پر نور باد!

امسال اما... امسال حجمِ نفس‌ها کمتر بود. آمار، پتکی بر سینه‌ام می‌کوبد: پارسال، جانِ نزدیک به هفتصد و سی کتاب در آغوش «فراسوی دانش» آرام گرفته بود. امسال اما، تنها سیصد و پنجاه کتاب نو. نصفِ تمام! چرا؟ این سکوتِ ناگهانی از چیست؟ علتش چیست؟!

جیب خالی بود؟! نه نبود، مسئله پول نبود. شاید هم بود، اما اصل نبود.
نمی‌دانم. شاید این میهمانِ تازه‌وارد، این هوشِ مصنوعیِ همه‌چیزدان٫ سایه‌اش را سنگین‌تر از پیش بر سرِ خلوتِ کتاب‌خوانی ما انداخته. حواس‌ها را دزدیده. گرچه، همین هوش سخنگو هم، نان‌خور همین کلمات است. همین سطور خاموش کتاب‌ها. از همین جا نفس می‌کشد. اما بد عادتمان کرده. غر نمی‌زنم. اهلش نیستم. اما به وضوح احساسش می‌کنم.

اما بیشتر، تکرار بود. کتاب‌های تکراری. عناوین تکراری. هرچه بیشتر جست‌و‌جو می‌کردم، گویی ارواحِ کتاب‌های خوانده‌شده، دوباره در برابرم ظاهر می‌شدند. همان نام‌ها. همان جلدها. با آرایشی نو. در «فراسوی دانش»، بسیاری از این صداها پیشتر شنیده شده بود. تنوع، چون گوهری گم‌شده، کمتر به چشم می‌آمد. کتابِ خوبِ نو، آن موضوع بکرِ دل‌نشین، آن لحظه‌ای که موضوعی را می‌دیدم و برق از چشمانم می‌پرید، انگار نایاب‌تر شده بود. از آن لحظه‌ها کمتر خبری بود. شاید هم این تنها زمزمه‌های یک کتابدارِ خسته از تکرار است. یک دل‌گویه، یک رنج‌نامه در انزوای قفسه‌ها.

راستش را بخواهید، جانی هم برای گشتن نبود. رمقی نبود. آن شوقِ بی‌تابِ سال‌های پیش. برای لمسِ هر برگ. برای استشمامِ عطرِ کتابِ نو. برای کشفِ یک دنیای تازه پشتِ هر جلد. گویی در من مرده بود. می‌خواستم این سفرِ سالانه٫ این طوافِ عاشقان، زودتر به سرآید. یک پایانِ بی‌رمق برای یک آغازِ پرشور. اما آغاز چه؟

نمی‌دانم. هرچه بود، گذشت. سیصد و پنجاه نفسِ تازه. همه از دمِ تیغِ چاپِ ۱۴۰۳ و ۱۴۰۴ به «فراسوی دانش» پیوستند. به کتابخانه شما. کم است؟ شاید. اما هست. نفس می‌کشند در قفسه‌ها. منتظرند. منتظر دستی، نگاهی، جانی.

پشیمانی؟ شاید بعدتر در سکوتِ کتابخانه حسرتِ آن کتاب‌هایی که نخریدم، چون زخمی کهنه سر باز کند. اما آدمی همین است. مجموعه‌ای از تصمیم‌های آنی. بند لحظه‌ها. وابسته به لحظه‌ها.

و اما فریادِ امسال. از اعماقِ جان. رساتر از همیشه:
کتاب هنوز زنده است!
نفس می‌کشد.
و تا انسان هست، نفس خواهد کشید.

و این را بدانید. که میانِ آنکه می‌خواند و آنکه نمی‌خواند، فاصله‌ای است به عمقِ یک دریا. به وسعتِ یک آسمان. تفاوتی که جان را می‌سازد یا می‌سوزاند.

چشم به راه این نفس‌های نو رسیده هستم...