در خیابان راه رفتم، عطر تو پیچیده بود
آن زمان بر ردّ ِ پاهایت گلی روئیده بود

یادم آمد آن شبی که دست در دستان هم
راه می‌رفتیم و در دل نور تو تابیده بود

#حمیدرضا_آب‌روان

هر شب اگر از اشک پُرم خرده مگیرید
چون سهمِ من از عشق همین چشمِ پُر آب است

#حمیدرضا_آب‌روان

وسعتِ عشقم به تو مانند دریا بی‌کران
مانده‌ام دریا چگونه در دلم جا می‌شود

#حمیدرضا_آب‌روان

ای عشق بگو با دل بیچاره چه کردی؟
می‌خندی و این خنده خودش عینِ جواب است

#حمیدرضا_آب‌روان

خمیده قامتم از حجم دوری های زجر آور
صبوری بارِ سنگینی است که افتاده بر دوشم

#حمیدرضا_آب‌روان

هر چند که آرامم و در صبر زبانزد
یک چهره‌ی بی ‌تاب ولی پشتِ نقاب است

#حمیدرضا_آب‌روان

دلتنگ نبودی که ببینی چه کشیدم
چون کاسه‌ی پُر زهر که پیوسته چشیدم

افتاده‌ام از پا و دگر تاب و توان نیست
میخواستمت، هر چه دویدم، نرسیدم

#حمیدرضا_آب‌روان

بی تابم و کم حوصله از بس که نبودی
چون قایقِ طوفان‌زده در جوش و خروشم

#حمیدرضا_آب‌روان

افتاده‌ام امروز در آغوش تو ای دوست
هرچند که‌خواب است‌وخیال است‌وسراب است

#حمیدرضا_آب‌روان

شده‌ای ماه درخشان که بتابی به جهانم
بزنی ریشه به قلبم بشوی روح و روانم

#حمیدرضا_آب‌روان

چیزی بگو ز راز فنا ناپذیری‌ات
ما‌ از زمانه پیر و تو از نو، جوان شدی

#حمیدرضا_آب‌روان

دوباره صبح می‌شود
    دوبار آفتاب می‌دمد
          دوباره دعوتم به شعر
                                  به عشق
                           به نور و جاودانگی...

#حمیدرضا_آب‌روان

آواره و سرگشته و حیران و پریشان
احوال من این است، چنین خانه به دوشم

دانی که چه سخت است به معشوق رسیدن
باید که در این مسئله یک عمر بکوشم

#حمیدرضا_آب‌روان

هر حکم کند عشق اجابت کُنمَش زود
حتی شده شیر از وسطِ سنگ بدوشم

#حمیدرضا_آب‌روان

من تو شدم؟یا تو منی؟ ای تو که معنای منی
من ز تو پیدا شده‌ام، نیمه‌ی پیدای منی

#حمیدرضا_آب‌روان

دیریست که به کنج خلوت خزیده‌ام
چون موجِ خسته‌ام که ز دریا بریده‌ام

#حمیدرضا_آب‌روان

تنها و بی صدا و به دور از نگاهِ خلق
پروانه‌وار پیله به دورم تنیده‌ام

#حمیدرضا_آب‌روان

نبودی و همیشه با خیالت زندگی کردم
خوشم‌ با‌فکر و رویاها،نگیر از‌‌ من‌سرابم‌‌را

#حمیدرضا_آب‌روان