مرا گویند ترکِ عاشقی کن تا نبینی رنج
چگونه با دلی دیوانه دست از عشق بردارم؟

#حمیدرضا_آب‌روان

گفتم که با نگاه تو کم می‌شود غمم
من را بغل گرفتی و گفتی غمت مباد

#حمیدرضا_آب‌روان

مرا ای ماه گر لایق نمی‌دانی ملالی نیست
بیا و لااقل در جمعِ عُشّاقت حسابم کن

#حمیدرضا_آب‌روان

آنجا که تویی ناب‌ترین جای جهان است
اینجا که منم غربت و قلبی نگران است

دلتنگ‌ترین مرد منم در همه آفاق
در هر رگ من خاطره‌‌ای در جریان است

#حمیدرضا_آب‌روان

دوباره شب شد و از خواب خوش گریزانم
دوباره خانه‌ی ماه و ستاره مهمانم

#حمیدرضا_آب‌روان

تَر بودن چشمانِ مرا اشک مخوانید
سیلی‌ است که از هر مژه پیوسته روان است

#حمیدرضا_آب‌روان

ای که گفتی در کنارت ماندگارم تا ابد
پاسخم دِه پرچمِ هجران چرا افراشتی

سخت بوده باورش اما تو هم مثل همه
قصد بازی با دلِ زخمیِ ما را داشتی

#حمیدرضا_آب‌روان

پاییز رسید و به دلم مژده‌ی غم داد
هرچند که هر ساعتِ ما فصلِ خزان است

#حمیدرضا_آب‌روان

یک لحظه پُر از شوق و دمی زار و پریشان
احوال من این است و چنین در نوسان است

#حمیدرضا_آب‌روان

مبتلایم به کسی که دلِ دریا دارد
عشق در جان من افتاده تماشا دارد

سینه‌ام را بشکافید و ببینید در آن
آتشی هست که می‌سوزد و گرما دارد

#حمیدرضا_آب‌روان

آیینه را شکستم و از خود جدا شدم
از بندِ هر غرور و مَنیّت رها شدم

#حمیدرضا_آب‌روان

آن ساعتی که مست شدم از شرابِ عشق
با روی باز ساکن میخانه‌ها شدم

#حمیدرضا_آب‌روان

اولین باری که بوسیدم تو را غمگین شدم
که چرا من زودتر از این نبوسیدم تو را

برق چشمانت ربود از من توانِ اختیار
گر خدا مانع نمی‌شد می‌پرستیدم تو را

#حمیدرضا_آب‌روان

سالیانی است که پیغمبرِ عشقم امّا
همچنان نفی‌کُنان در پیِ انکار منی

#حمیدرضا_آب‌روان

یک لحظه تو را دیدم و یک عمر اسیرم

#حمیدرضا_آب‌روان

از آدمی چه می‌ماند
در عصر تجدّد
در هزاره‌های پیشرفت
در زیر فشار چرخ‌های ترقّی
آرام آرام فرسوده ‌می‌شود
و عاقبت همانند پیچ‌های هرز شده
در گوشه‌ای از یک انباری متروک خاک می‌خورد...

#حمیدرضا_آب‌روان

حاکمِ شهرِ وجودم شده‌ای حضرتِ عشق
حکم کن،جان بِسِتان، گوش به فرمان توام

حبس کن جان مرا تنگ در آغوش خودت
تا ابد عاشق و دلبسته‌ی زندان توام

#حمیدرضا_آب‌روان

این غزل‌ها همه از برکت چشمان تو هست
چشمه‌ی ذوق من و رونق بازار منی

#حمیدرضا_آب‌روان

چه دردی می‌کشم گویی تنم آماجِ خنجرهاست
درون سینه‌ام غوغا، سرم بازار مسگرهاست

همیشه خورده‌ایم از آشنایان زخمِ کاری را
که اینجا داستانِ یوسف و چاه و برادرهاست

#حمیدرضا_آب‌روان