زاهدا! روی و ریا آفت هر آیینی است
مکُن از دین خودت این همه بیزارترم

خلوتی دارم و فکر گُنهی نیست مرا
گر چه در چشم شما از همه بدکارترم

#حمیدرضا_آب‌روان

تو را سروده‌ام شب و روز
تنها
در کوچه‌های بی عبور
تو را سروده‌ام
بسیار
در مهمان خانه‌های سوت و کور
تو را سروده‌ام زیر نور ماه
با قلبِ بی غرور
با اشک‌های خیس خود
کرده ام تو را مرور...

باید تو را سرود
باید تو را شنید
با ذرّه ذرّه‌ جان خویش
باید تو را چشید...

#حمیدرضا_آب‌روان

نباریده صدایت سال‌ها بر گوش و جان من
بیا پایان بده دوران سختِ خشکسالی را

#حمیدرضا_آب‌روان

دیریست که به کنج خلوت خزیده‌ام
چون موجِ خسته‌ام که ز دریا بریده‌ام

تنها و بی‌صدا و به دور از نگاهِ خلق
پروانه‌وار پیله به دورم تنیده‌ام

#حمیدرضا_آب‌روان

من تو شدم؟یا تو منی؟ ای تو که معنای منی
من ز تو پیدا شده‌ام، نیمه‌ی پیدای منی

#حمیدرضا_آب‌روان

شب از نیمه گذشته، دستهایت را به من بسپار
که من اینگونه برپا می‌کنم جشنی خیالی را

#حمیدرضا_آب‌روان

بی‌گمان با عشق باید همنشین باشی تو ای دل
چون که می‌بینم درونت نغمه و آواز داری

عشق با خود برد بالاتر تو را، تا کهکشان‌ها
آنچنان که باورت شد قدرتِ پرواز داری

#حمیدرضا_آب‌روان

پیچکی باش و به دور تن من حلقه بزن
هر چه خواهی بکن ای عشق، گرفتار مرا

تشنه‌ام،تشنه‌ی بوسیدن و بوسیده شدن
هی بزن از دل و جان بوسه‌ی بسیار مرا

#حمیدرضا_آب‌روان

اگرچه با کویر خشک و سوزان همنشین هستم
ولی در خاطراتم حفظ کردم عطر شالی را

#حمیدرضا_آب‌روان

منم آن یوسفِ در بند و پریشان‌خاطر
برس از راه و بخر از سرِ بازار مرا

گوهرِ اصلم و در کنج دکان افتادم
تا ابد جز تو کسی نیست خریدار، مرا

#حمیدرضا_آب‌روان

هر چند گوشه گوشه‌ی قلبم شکسته است
جانم ولی به فکر و خیال تو بسته است

چون موج بازگرد که اینجا هنوز هم
یک مرد، منتظر، لبِ ساحل نشسته است

#حمیدرضا_آب‌روان

پاسخم دِه ای رفیق مهربان و همدلم
من چه می‌کردم اگر هرگز نمی‌دیدم تو را

#حمیدرضا_آب‌روان

همیشه آن که می‌فهمد دچار رنج بسیار است
برای مطلقاً چیزی نفهمیدن دلم تنگ است

#حمیدرضا_آب‌روان

دوباره شب شد و از خواب خوش گریزانم
دوباره خانه‌ی ماه و ستاره مهمانم

#حمیدرضا_آب‌روان

آنجا که تویی ناب‌ترین جای جهان است
اینجا که منم غربت و قلبی نگران است

دلتنگ‌ترین مرد منم در همه آفاق
در هر رگ من خاطره‌‌ای در جریان است

#حمیدرضا_آب‌روان

خشکیده تنم، ابر بشو، بوسه بباران
تا اینکه شود دشتِ پُر از یاس، کویرم

بگذشت جوانی و اجل صبر ندارد
نگذار که با حسرتِ دیدار بمیرم

#حمیدرضا_آب‌روان

زاهد از ذکر به وجد آمد و من از می ناب
من در این راهم و او راه خودش را دارد

می‌کشد کار دل آخر به جنون میدانم
در من انگار کسی میل به صحرا دارد

#حمیدرضا_آب‌روان