مولانا چه قشنگ میگه:
اگه ابرها گریه نمی‌کردن، جنگل ها نمی‌خندیدن،
یعنی اگه ناراحتی داری، غصه داری، نگرانی و فکرت مشغوله ولی داری سخت تلاش میکنی، مطمئن باش اخرش خوب میشه، قشنگ میشه زیبا میشه

دلتان نگیرد از تلخی‌ها
یک نفر هست همین حوالی
دورتر از نگاه آدم‌ها نزدیک‌تر از رگ گردن
روزی چنان دستتان را می‌گیرد که
مات می‌شوند تمام کسانیکه روزی به شما پشت پا زدند...

امیدوارم
اگر بهش امیدواری، نا امیدت نکنه
و اگر بهش امیدی نداری، غافلگیرت کنه :) 🤍

ببین عزیز من؛
اتفاق عجیبی نیفتاده! فقط در موقعیتی قرار گرفتی که قبلا توش نبودی،‌ واسه همین طبیعیه که کمی احساس گیجی کنی، بهش می‌گن تجربه و امتداد همه‌ی این تجربه‌ها اسمش زندگیه. تو فقط داری زندگی می‌کنی!

ما با كسى ‌ رقابت⁩ نداريم، حتى با خودمون هم نبايد رقابت كنيم چون هدف از زندگى اين نيست كه ما هى چالش جديد تعريف كنيم و خودمون رو گرفتار كنيم، بلكه قراره كه ما هر روز رو براى همون روز زيبا‌ زندگى⁩ كنيم و از مسيرمون لذت ببريم و خوشحال باشيم، پس قدر‌ زمان حال⁩ رو بدون و ازش لذت ببر.

نارحتی؟ نارحتیت کمکی نمیکنه...
غمگینی؟ غمگین بودنت کمکی نمیکنه...
دل شکسته ای؟ دل شکستگیت کمکی نمیکنه...
دستت به کار نمیره؟ همین جایی ک هستی باقی موندنت چیزی رو تغییر نمیده و فقط بدترش میکنه...

زانوی غم بغل نگیر و پاشو یه کاری کن!
تنها چیزی ک بهت کمک میکنه بلند شدن و مبارزه مجدده!

تغییر از اونجایی شروع میشه که دیگه نمیگی: زندگی با من مشکل داره که این اتفاق‌ها برام میفته
بلکه میگی:
زندگی همینه اما من باید بهترین ورژن خودم باشم.
رشد از اونجایی شروع میشه که دیگه نمیگی:
من قربانی رنج‌هام شدم
بلکه میگی: درد وجود داره اما من میتونم یا راه حلی پیدا کنم یا به پذیرش برسم.
•رشد و تغییر هیچوقت آسون نبوده چون تو نمیتونی کل دنيات رو تغيير بدی اما میتونی بارها و بارها، باورهات رو به چالش بکشونی!

لازمه ی دوام رابطه
شاید این باشه که همدیگرو بلد باشیم
وقتی که عصبانی هستیم
وقتی که دلخور هستیم
وقتی که هیجانات بر ما غلبه کرده
و وقتی که نمیتونیم درست فکر کنیم
اینجاهاست که باید همدیگرو یاد بگیریم
یادمون باشه که آدما الزاماً خوب یا بد نیستن
ولی حتماً متفاوت هستن و درک این تفاوت ها
و پذیرش نقاط ضعف و قوت همدیگه‌
کمک میکنه که در کنار هم رشد کنیم و بالا بریم.

وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا رَحْمَةً لِلْعَالَمِينَ(انبیاء۱۰۷)
و ما تو را جز رحمتی برای جهانیان نفرستادیم.
مینویسم دل خود را برکاتی بفرست
میبرم نام محمد صلواتی بفرست.
عید قشنگتون مبارک بنده‌های خوب خدا
برای آرزوهای قشنگتون یه آمین از ته دل
ᘒ
  

ببین! تو مقصر نیستی! کم خودت را سرزنش کن و خودت را با آدم‌هایی که موفق می‌دانی و هیچ چیز از شرایط جهانشان نمی‌دانی قیاس کن! تقصیر تو نیست اگر می‌دوی و می‌جنگی و تلاش می‌کنی و نمی‌شود... تو گیر کرده‌ای در دل اوضاع نامساعد و وسط هزارتوی مشکلات و آن‌وقت از خودت به اندازه‌ی آدمی که ناملایمات کمتری داشته یا به هر طریقی از آن‌ها عبور کرده توقع داری؟؟! خودت را اینقدر تحت فشار نگذار! تو تا اینجای کار را خیلی هم خوب آمده‌ای! با این شرایطی که تو داری هرکس بود احتمالا یا در جا می‌زد یا پا پس می‌کشید و ادامه نمی‌داد. باور کن حال بیشتر آدم‌ها همین است، همه فکر می‌کنند در حق خودشان کوتاهی کرده‌اند یا تلاششان کم بوده که افاقه نکرده!
همه فکر می‌کنند از قافله جا مانده‌اند، فکر می‌کنند بقیه رفته‌اند و رسیده‌اند و فقط آن‌ها ایستاده‌اند و دست روی دست گذاشته‌اند. ولی حقیقت این است که ما در شرایط ناعادلانه‌ای داریم می‌جنگیم و تلاش می‌کنیم. همه‌ی ما آرزوهای بلندی داریم و دست‌ها و طاقتی کوتاه...
این‌بار که خواستی خودت را سرزنش کنی، این‌ها را به خاطر بیاور و یقه‌ی خودت را ول کن و سعی کن با خودِ خسته و بی‌پشتوانه‌ات مهربان‌تر باشی.

#نرگس_صرافیان_طوفان‌

1.تویی
2.که اینو میخونی
3.میدونستی
4.تو دنیایی
5.که هستیم
6.قشنگ ترین کسی
7.که دیدم
کیه؟!
حالا به ترتیب 1،7،6،5،4 رو بخون=))

باید به این مرحله از درد می‌رسیدم، باید این میزان از رنج و آسیب را تجربه می‌کردم تا می‌فهمیدم که می‌توان خم شد اما نشکست و می‌توان به عمق سیاهی و اندوه رسید و نور را پیدا کرد.
من باید به این درجه از بی‌پناهی و رنج می‌رسیدم تا باور کنم که برای پروازی با شکوه، باید شجاع بود، لبه‌ی پرتگاه ایستاد و از سقوط و از ارتفاع نترسید...
برای من لازم بود انتهای اندوه و رنج را دیدن و خود را در قعر ناملایمات حس کردن.
برای من لازم بود برای آرام شدن، یک دلِ سیر گریستن...

#نرگس_صرافیان_طوفان