♦️نظر هگل در باره‌ی شرق و غرب و یونان و پارس و پارسیان

✍به قلم آقای ایمانی
بازنشر: ۲ مهر ۱۴۰۴

👇👇👇

#هگل
#فلاسفه
#ایمانی
#ارباب_قدرت
@NewHasanMohaddesi

فلسفه در «غرب» آغاز می‌شود. نخست در مغرب‌زمین این آزادیِ خودآگاهی پدیدار می‌شود، آگاهیِ طبیعی را در خود فرو‌ می‌برد و بدینوسیله روح را.

در زرق و برقِ شرق فقط «فرد» ناپدید می‌شود، نور نخست در مغرب‌زمین به آذرخشِ اندیشه تبدیل می‌شود، با خود تصادم پیدا می‌کند و از آنجا جهان خود را پدید می‌آورد.

بنابراین سعادت غرب آنگونه متعیّن می‌شود که در آن سوژه [فاعل اندیشنده/شناسنده] به عنوان سوژه دوام می‌آورد و در اساس خود مستحکم می‌ماند.

روحِ منفرد وجودش را به مثابهٔ امر عمومی می‌گیرد، امر عمومی این نسبتِ با خودش است. این با-خود-بودن، این شخصیّتِ و ابدیّتِ «من»، وجودِ روح را بیرون می‌آورد [بوجود می‌آورد] و او اینگونه هست، و نمی‌تواند جز این باشد.

وجود یک قوم [یونانی] که خود را «آزاد» می‌داند و فقط به عنوان عموم است، -و این اصلِ تمامِ زندگیِ اخلاقی و جز آن اوست. این را ما در مصادیق منفردی به راحتی درمی‌یابیم. ما [غربی‌ها] وجودِ جوهری‌مان را آنگونه می‌دانیم [می‌فهمیم] که «آزادیِ شخصی» شرطِ اصلی و اساسیِ آن است.

اگر خودسریِ صرفِ شهریاری بخواهد قانون شود و او بخواهد بردگی راه بیاندازد، ما این آگاهی را خواهیم داشت که این امکان‌پذیر نیست و نمی‌شود! هر فردی می‌داند که او نمی‌تواند برده/بنده باشد.

خواب‌آلود بودن، زندگی کردن، کارمند اداره بودن - این وجودِ جوهری ما نیست، اما [وجودِ جوهریِ ما] برده/بنده نبودن است. این معنای یک وجودِ طبیعی را در خود حفظ کرده است. اینگونه ما در غرب در زمینِ فلسفه هستیم.

گئورگ ویلهلم فریدریش هگل، درس‌های تاریخ فلسفه، سرآغاز فلسفه و تاریخ‌اش، آغازِ فلسفه در یونان

Die eigentliche Philosophie beginnt im Okzident. Erst im Abendlande geht diese Freiheit des Selbstbewußtseins auf, das natürliche Bewußtsein in sich unter und damit der Geist in sich nieder. Im Glanze des Morgenlandes verschwindet das Individuum nur; das Licht wird im Abendlande erst zum Blitze des Gedankens, der in sich selbst einschlägt und von da aus sich seine Welt erschafft. Die Seligkeit des Okzidents ist daher so bestimmt, daß darin das Subjekt als solches ausdaure und im Substantiellen beharre. Der einzelne Geist erfaßt sein Sein als Allgemeines; die Allgemeinheit ist diese Beziehung auf sich. Dies Beisichsein, diese Persönlichkeit und Unendlichkeit des Ich macht das Sein des Geistes aus; so ist er, und er kann nun nicht anders sein. Es ist das Sein eines Volkes, daß es sich als frei weiß und nur als Allgemeines ist, – dies das Prinzip seines ganzen sittlichen und übrigen Lebens. Das haben wir an einem einzelnen Beispiele leicht. Wir wissen unser wesentliches Sein nur so daß die persönliche Freiheit Grundbedingung ist. Wäre die bloße Willkür des Fürsten Gesetz und er wollte Sklaverei einführen, so hätten wir das Bewußtsein, daß dies nicht ginge. Jeder weiß, er kann kein Sklave sein. Schläfrig sein, leben, Beamte sein – das ist nicht unser wesentliches Sein, wohl aber: kein Sklave zu sein. Das hat die Bedeutung eines Naturseins erhalten. So sind wir im Okzident auf dem Boden der eigentlichen Philosophie.

Georg Wilhelm Friedrich Hegel, Vorlesungen über die Geschichte der Philosophie

[رایش] پارس هیچگاه یک کُل ارگانیک نبود.

فلسفه، علم به حقایقِ عقل است. به همین دلیل وقتی در آثار ارسطو به سخنان او در مورد امپراتوری پارس برمی‌خوریم، شگفت‌زده می‌شویم از حقیقتی که تا به امروز دیده می‌شود، با اینکه امپراتوری پارس ۲۴۰۰ سال پیش فروپاشید. به تعبیر هگل دیرزمانی است ناپدید شده است.*

۲۰۰ سال پیش هم که هگل به تاریخ نظر فلسفی می‌اندازد و درس‌های فلسفهٔ تاریخِ جهانی‌ را در برلین ایراد می‌کند، سخنانی در مورد پارسیان می‌گوید که نه فقط در دورهٔ پارسیان (امپراتوری هخامنشی)، بلکه در دورهٔ هگل و دورهٔ ما هم صادق است.

هگل در این فقراتی که از او نقل کردم می‌گوید پارسیان فروپاشیدند چون نتوانستند «فاهمهٔ سیاسی» پیدا کنند، چون نتوانستند «نظام سیاسی» و «روابط سیاسی» پیدا کنند. امپراتوری پارس هیچگاه یک «کل ارگانیک» نبوده، بلکه صرفاً قطعات متفردی از ملّت‌هایی تحت سلطهٔ پارسیان بوده که پارسیان با آنها روابط سیاسی و قانونی و حقوقی برقرار نمی‌کردند، با آنها «یک اجتماع حقوقی» نمی‌ساختند. اساساً آن ملّت‌ها را ملاحظه نمی‌کردند و صرفاً از طریق «باج و خراج گرفتن از آنها» و «به خدمت نظامی گرفتن آنها برای جنگ» به هم ارتباط/اتصال پیدا می‌کردند. جز این، امپراتوری پارس هیچ مناسبات حقوقی و قانونی‌ای با اجزاء خود برقرار نکرده بود، بی‌قانونی و بی‌حقوقی حاکم بود و در این وضعیت پیشا-سیاسی ضرورتاً کاری جز «اعمالِ خشونت» و «سرکوب» در رابطه با ملّت‌های تحت سلطهٔ خود نمی‌کرد.

از نظر هگل، امپراتوری پارس فروپاشیده است. اینجا امکان شکل‌گیری امر سیاسی در شرق منتفی ‌شده است. و باز از نظر هگل، وقتی جایی «نظم سیاسی» و «مناسبات حقوقی» شکل نمی‌گیرد، آنجا در طبیعتِ فروپاشندهٔ خود تداوم پیدا می‌کند. یعنی وضعیتِ (Zustand) آن «فروپاشی طبیعی» است و به همین دلیل «تصادفی» (zufällig)، نه فروپاشیِ امر سیاسی. هگل همچون ارسطو استبداد یا دسپوتی را «نظام سیاسی» نمی‌داند! «وضعیت پیشاسیاسی» یا «وضعیت طبیعی» فرونمی‌پاشد (منظور اینجا فروپاشی طبیعی نیست)، «نظم سیاسی» است که فرومی‌پاشد. و آنجا که نظم سیاسی شکل نگرفته، آنجا دیگر در وضعیت پیشا-سیاسی است، یعنی از وضعیت طبیعی امور فراتر نرفته و وارد وضعیت مدنی/سیاسی/حقوقی نشده. آنجا هنوز «فروپاشیِ نظمِ سیاسی» را تجربه نکرده است، چون هنوز نظم سیاسی را تجربه نکرده است.

* die Chinesische und Indische Welt ist noch in gegenwärtiger Zeit vorhanden, die Persische eine längst verschwundene.

و این آن وجهی است که در آن پارس در برابر یونان ضعیف از کار درآمد. زیرا می‌بینیم که پارسیان نتوانستند رایشی با نظام برقرار کنند، نتوانستند اصول خود را در سرزمین‌هایی که فتح کرده بودند بسازند و از پارس نه یک تمامیّت بلکه صرفاً قطعات متفرد متفاوتی پدید آمد.

پارسیان نزد این ملل [مللی که سرزمین‌هایشان را فتح کردند] مشروعیّت داخلی‌ای پیدا نکردند، این مللْ قوانینِ پارسی را جاری نکردند، و آنگاه که به خود نظمی دادند، این نظم را درون خود می‌دیدند نه در عظمت رایش‌شان.

بدین ترتیب که “پارس بلحاظ سیاسی یک روح نبود” در برابر یونان ضعیف پدیدار شد. ضعیف‌النفسی پارسیان (اگرچه پارس بابل را تضعیف کرد) باعث غرق شدن آنها نشد، بلکه سپاهِ توده‌وار و فاقد نظام آنها علیه نظام یونانی [باعث سقوط آنها شد]، یعنی اصلِ عالی‌تر بر اصل فروتر چیره شد.

اصل انتزاعی پارسیان در نقیصهٔ آنها ظاهر شد، نقصِ نظاممند نبودن، فقدان وحدتی انضمامی بین تضادهای ناجور با هم …

گ. و. ف. هگل، درس‌های فلسفهٔ تاریخِ جهانی

سادگیِ پارسیان مندرج تحت گونه‌گونی آسیایی اینگونه به عقب رانده‌شد، زیرا آنها نظام سازماندهی‌شده‌ای ایجاد نکردند که ذیل آن اجزاء مختلف جایگاه درست‌شان را داشته باشند.

پارسیان «وضعیت سیاسی» سازماندهی‌شده‌ای پیدا نکردند، به عنوان بربر برایشان کافی بود که بر ملّت‌ها مسلط باشند، [آنها] در گسترهٔ وسیع آسیایی خود مردمی منقطع برای خود باقی ماندند.

پس از سقوط مُغ، هرودوت روایت می‌کند ۸ تن از بزرگان به مشورت نشسته و آریستوکراسی و دموکراسی پیشنهاد شد، و تنها داریوش روی پادشاهی باقی ماند. اینجا به وضوح فقط ملاحظهٔ مردم پارسی را میبینیم و نه ملاحظهٔ ملّتهای متعددی بر گسترهٔ پهناور [امپراتوری پارس]. شورا تنها پارسیان را ملاحظه کرد که خود را جدا می‌انگاشتند، [و] با دیگر ملّت‌ها یک «اجتماع حقوق‌ها» نداشتند!

باج و خراج و جنگ دو اصل اصلی اتصال بودند، سلطهٔ پارسی خواهان مشروعیّتِ درونی نبود، [آنها خواهان] حقوق و قانونمندیِ مشترک با [ملل] تحت سلطهٔ خود نبودند.

اینگونه جدا/فروبسته متعیّن، پارسیان صرفاً حاکمِ انتزاعی بودند و این مناسبات فاقد حقوق بودن و بی‌قانونی را با خود بهمراه آورد و ضعف درونی رایش پارس را.

هگل، همانجا

پست اول مبتنی بر ویرایشی است که انتشارات زورکامپ بر اساس «مجموعهٔ آثار» انجمن دوستانِ خُلدآشیان (هگل) که شاگردان هگل پس از درگذشت او تأسیس کردند، منتشر کرده است. پست قبل انشاء هاینریش گوستاو هوتو (۱۸۲۲/۲۳) از درس‌های استاد است که در جلد دوازدهم از مجموعه ۱۷ جلدی آبی‌رنگ مجموعهٔ درس‌ها در انتشارات ماینر منتشر شده است. در این پست که از مجموعه آثار (GW, 27.1) درج می‌کنم، تعبیرات استاد کامل‌تر ضبط شده است. مثلاً:

آنها [پارسیان] فاهمهٔ سیاسی پیدا نکردند.

نه اجتماعِ قوانین و حقوق با دیگر ملّت‌ها، اینگونه پارسیان خود را صاحبان ‌مناصب این ملّت‌ها نشان ندادند، بلکه باج و خراج و خدمت جنگی اصول اصلی اتصال آنها بود.

مناسبات [پارسیان] ضرورتاً با اِعمالِ ظلم و خشونت، بی‌قانونی و سرکوب همراه شد.

[رایش] پارس هیچگاه یک کُل ارگانیک نبود.

فلسفه، علم به حقایقِ عقل است. به همین دلیل وقتی در آثار ارسطو به سخنان او در مورد امپراتوری پارس برمی‌خوریم، شگفت‌زده می‌شویم از حقیقتی که تا به امروز دیده می‌شود، با اینکه امپراتوری پارس ۲۴۰۰ سال پیش فروپاشید. به تعبیر هگل دیرزمانی است ناپدید شده است.*

۲۰۰ سال پیش هم که هگل به تاریخ نظر فلسفی می‌اندازد و درس‌های فلسفهٔ تاریخِ جهانی‌ را در برلین ایراد می‌کند، سخنانی در مورد پارسیان می‌گوید که نه فقط در دورهٔ پارسیان (امپراتوری هخامنشی)، بلکه در دورهٔ هگل و دورهٔ ما هم صادق است.

هگل در این فقراتی که از او نقل کردم می‌گوید پارسیان فروپاشیدند چون نتوانستند «فاهمهٔ سیاسی» پیدا کنند، چون نتوانستند «نظام سیاسی» و «روابط سیاسی» پیدا کنند. امپراتوری پارس هیچگاه یک «کل ارگانیک» نبوده، بلکه صرفاً قطعات متفردی از ملّت‌هایی تحت سلطهٔ پارسیان بوده که پارسیان با آنها روابط سیاسی و قانونی و حقوقی برقرار نمی‌کردند، با آنها «یک اجتماع حقوقی» نمی‌ساختند. اساساً آن ملّت‌ها را ملاحظه نمی‌کردند و صرفاً از طریق «باج و خراج گرفتن از آنها» و «به خدمت نظامی گرفتن آنها برای جنگ» به هم ارتباط/اتصال پیدا می‌کردند. جز این، امپراتوری پارس هیچ مناسبات حقوقی و قانونی‌ای با اجزاء خود برقرار نکرده بود، بی‌قانونی و بی‌حقوقی حاکم بود و در این وضعیت پیشا-سیاسی ضرورتاً کاری جز «اعمالِ خشونت» و «سرکوب» در رابطه با ملّت‌های تحت سلطهٔ خود نمی‌کرد.

از نظر هگل، امپراتوری پارس فروپاشیده است. اینجا امکان شکل‌گیری امر سیاسی در شرق منتفی ‌شده است. و باز از نظر هگل، وقتی جایی «نظم سیاسی» و «مناسبات حقوقی» شکل نمی‌گیرد، آنجا در طبیعتِ فروپاشندهٔ خود تداوم پیدا می‌کند. یعنی وضعیتِ (Zustand) آن «فروپاشی طبیعی» است و به همین دلیل «تصادفی» (zufällig)، نه فروپاشیِ امر سیاسی. هگل همچون ارسطو استبداد یا دسپوتی را «نظام سیاسی» نمی‌داند! «وضعیت پیشاسیاسی» یا «وضعیت طبیعی» فرونمی‌پاشد (منظور اینجا فروپاشی طبیعی نیست)، «نظم سیاسی» است که فرومی‌پاشد. و آنجا که نظم سیاسی شکل نگرفته، آنجا دیگر در وضعیت پیشا-سیاسی است، یعنی از وضعیت طبیعی امور فراتر نرفته و وارد وضعیت مدنی/سیاسی/حقوقی نشده. آنجا هنوز «فروپاشیِ نظمِ سیاسی» را تجربه نکرده است، چون هنوز نظم سیاسی را تجربه نکرده است.

* die Chinesische und Indische Welt ist noch in gegenwärtiger Zeit vorhanden, die Persische eine längst verschwundene.

♦️تجربه‌ی ماه مهر /۱
۴ مهر ۱۴۰۴

عکس من (حمیدرضا مظفری) و دوستم علیرضا رضایی فرمند کلاس اول ابتدایی دبستان پهلوی جلفا سال ۱۳۴۱


#مهر
#مدرسه
#ستم_زبانی

@NewHasanMohaddesi

♦️تجربه‌ی ماه مهر در ایران /۱

✍حمیدرضا مظفری
۴ مهر ۱۴۰۴

اول ماه مهر
روزِ سخت بچه هایی که زبان مادری شان فارسی نیست:
آقا اجازه ! ما بریم خارج؟!
دوره کودکی ما بدون تلویزیون و دیگر وسایل معمول ارتباطی گذشت بدین خاطر من تا هفت سالگی و رفتن به مدرسه کلمه ای فارسی بلد نبودم هیچ فامیل یا همسایه یا دوست و آشنای فارس زبان هم در شهر مرزی و دورافتاده ما، در شمالی ترین نقطه آذربایجان شرقی وجود نداشت تا لااقل گوش مان به شنیدن کلماتی به جز زبانی که مادر یادمان داده بود عادت کند .....با این اوضاع و احوال بود که رسیدیم به سال ۱۳۴۱ هجری شمسی و در اول مهر ماهَش من را از همچو وضعیت و محیطی برداشتند و پرت کردند به محیطی که دبستان پهلوی جلفا نام داشت و در آن همه درس ها به فارسی گفته میشد و آموزگارش به فارسی حرف میزد و ماهم سی نفر ، کور و کر و لال پشت نیمکتها نشسته بودیم و هاج و واج نگاه میکردیم.......
یادم میاید که یک کتابی داشتیم با قطع بزرگ و عکسهای رنگی که معلم آنرا پای تخته سیاه رو به طرف ما ،باز میکرد و انگشتش را روی عکسی میگذاشت و به نوبت از ما میخواست اسم فارسی آنرا بگوییم ، و اگر درست میگفتیم برایمان دست میزدند و هورا میکشیدند شبیه همین " هزار و سیصد آفرین، بچه خوب و نازنین، فرشته روی زمین" که این روزها میگویند !! یادمه روی یکی از صفحات کتاب عکس " سیچان" کشیده شده بود و ما هم " سیچان" را خوب میشناختیم و اصولا در آن سالها در اکثر خانه ها " سیچان" وجود داشت و بچه ها ترسی ازش نداشتند و باهاش بازی میکردند ،من خودم در خانه مان جلوی سوراخی که سیچان بغلِ درِ انباری ساخته بود چند تا نخود پخته از سهم آبگوشت ناهارم را در فواصل کمی از هم میچیدم و ساعتها دراز کشیده روی متکا جلوی لانه ، کشیک میدادم تا"سیچانِ" زبر و زرنگ به هوای نخودها از سوراخش بیرون بیاید و من یک دلِ سیر تماشایش کنم................... آموزگارمان انگشتش را روی عکس" سیچان" گذاشت و از نفری که در ردیف دوم نشسته بود اسم این حیوان را پرسید، آن محصل هم که برای جواب دادن عجله میکرد از جایش بلند شد و انگشتش را بالا گرفت و با صدای بلند و بریده بریده گفت : آقا اجازه! سیچان. ما همه لبخند رضایت زدیم که دوست مان جواب درست داده است.... آماده میشدیم که برایش دست بزنیم که معلم مان اخم کرد و با دست همه را ساکت کرد و ادامه داد : اسم این حیوانِ  موذی" موش" است . حالا همه با هم تکرار کنید " موش" و ما هم با ناباوری تکرار کردیم " موش" در حالیکه ته دلمان میگفتیم " عجب آدمی! اسمش را هم گذاشته معلم ! به سیچان میگوید " موش" و سگرمه هایمان را درهم کشیدیم. عکس بعدی " دَوَه" بود ،این را دیگر مطمئن بودم که " دَوَه" است ،هر سال اوایل پاییز چند تا ازین " دَوَه" ها برای سوخت زمستانی منزل مان از دهات اطراف هیزم میاوردند ، جلوی منزل روی زمین مینشستند تا بارشان خالی شود و در همان حال دهانشان را می جنباندند و پدر بزرگم میگفت دارند آدامس ( سقّز) میجوند و ما بچه ها هم دم میگرفتیم : " دَوَه دَوَه ساققیزین مَنَه"........معلم انگشتش را روی عکس " دوه" گذاشت و از بغل دستی من اسم حیوان را پرسید. راستش حسودیم شد ! کاشکی از من میپرسید. با صدای بلندی میگفتم " دَوَه" و اگر لازم میشد شعری هم برایش میخواندم " دَوَه لر قاطار قاطار ،گئجه لر چولدَه یاتار...." مطمئن بودم که معلم خوشش میامد و کل کلاس یک آفرین بلندی برایم میکشیدند.البته بغل دستی ام هم جواب درست داد و با صدای بغض کرده ای اسم " دَوَه" را گفت اما بازهم معلم اخم کرد و از تشویق خبری نشد گویا این حیوان هم " شتر" نام داشت !! ماهم مثل معلم اخم کردیم و در هم فرو رفتیم گویا اینجا در این کلاس همه چیز با آنچه ما دیده و شنیده و گفته بودیم فرق داشت! " شتر" در گوش مان طور دیگر صدا میداد و ناآشنا بود. ما " دوه" را دوست داشتیم ولی از " شتر" خوشمان نمیامد!! نوبت من که شد معلم " اُت" را نشان داد و از پدرم که ناظم مدرسه بود اسم برد و گفت : حالا پسر آقا ناظم ،شما بگو ببینیم که اسم این که در شکل نشان میدهم چیست؟ من خودم را جمع و جور کردم و بلند شدم ،صد در صد میدانستم که آنچه که معلم نشان میدهد " اُت" است و ازین " اُت" ها در ساحل ارس بسیار زیاد وجود دارد و من با دوستانم ، قبل از دوران مدرسه از صبح تا شب روی آنها بازی کرده ایم دنبال هم دویده ایم و وقتی خسته شدیم روی همین " اُت" ها دراز کشیده ایم.......... اما میدانستم که این معلم اخمو باز هم از خودش چیزی درمیاورد و میگوید و جواب من را قبول نمیکند با این وجود با صدایی که خودم هم به سختی می شنیدم  و برای گوش خودم هم ناآشنا بود گفتم: " اُت" . معلم این بار اخم نکرد و عوضش خندید و حین خنده گفت : نه خیر! پسر آقا ناظم این " اُت" نیست این " علف" است " علف"!!! نشستم سرجایم ، از معلم و مدرسه بدم آمد....

#مهر
#مدرسه
#ستم_زبانی

@NewHasanMohaddesi

در چند پیام قبلی، ادعایی مبنی بر عدم اشاره ویکتور هوگو به فردوسی در کتاب افسانه قرون، توسط من به کمک هوش مصنوعی مطرح شد که با بررسی بیشتر متوجه خطای ادعای خود شدم. ویکتور هوگو در جلد سوم این کتاب، به فردوسی اشاره کرده است.
چرا این خطا رخ داد؟
۱. کتاب افسانه‌های قرون ویکتور هوگو در سه جلد و در تاریخ های مختلف (۱۸۵۹، ۱۸۷۷، ۱۸۸۳) منتشر شده است. شعر مربوط به فردوسی در جلد سوم این اثر (صفحه ۷۴۱ pdf) قرار دارد. کتابی که در کانال منتشر شد صرفا جلد اول این اثر (۱۸۵۹) بود و همان هم به عنوان مبنای جستجو به هوش مصنوعی ارائه شد. در نهایت به علت بی اطلاعی من از وجود جلدهای دیگر و عدم بررسی این موضوع، جستجو در اثر به صورت ناقص انجام شد.
۲. استفاده از هوش مصنوعی داده محور (google ai studio) که پاسخ‌ها در آن عمدتا مبنی بر داده‌های ارائه شده به هوش مصنوعی است و تاکید من بر استفاده از داده ارائه شده، باعث شد نتیجه با توجه با ناقص بودن منبع، خطا باشد.
در نهایت، سنجش‌گرانه‌اندیشی مستلزم پذیرش و اصلاح خطاهای خود ...

https://www.tg-me.com/NewHasanMohaddesi/13490

#بهروز_اتونی
#ویکتور_هوگو
#ابوالقاسم_فردوسی
@NewHasanMohaddesi

🔸🔸🔸مطلب وارده🔸🔸🔸

جناب آقای دکتر محدثی عزیز، با سلام و احترام

امیدوارم مزاحم وقت گرانبهای شما نشده باشم.

مدتی است که در شهر آنتالیا سکونت دارم و طی این مدت، برای بررسی و مقایسه‌ی نحوه‌ی رفتار کارفرمایان ترک و ایرانی، به‌صورت تجربی به برخی محیط‌های کاری در حوزه‌ی خدمات (رستوران و هتل) و ساختمان سازی مراجعه کرده‌ام.

در محیط‌های کاری با مدیریت ترک، حداقل دستمزدی که دولت تعیین کرده، پرداخت می‌شود. سرویس رفت‌و‌آمد به‌عهده‌ی کارفرماست، وعده‌ی ناهار (و در بعضی موارد صبحانه و عصرانه) نیز فراهم است. ساعت کاری منظم و معمولاً از ۹ صبح تا ۵ عصر است و در صورت اضافه‌کاری، پرداخت جداگانه در نظر گرفته می‌شود.

اما در مواردی که کارفرمای ایرانی به نیروی کار نیاز دارد، شرایط به‌وضوح متفاوت است: دستمزد کمتر از عرف، رفت‌و‌آمد و غذا به عهده‌ی کارگر، و گاهی ساعت کاری بیشتر، بدون پرداخت اضافه‌کار. می‌دانم که استثناهایی هم وجود دارند، اما در مجموع این تفاوت رفتار، من را به فکر فرو برده است که:

چرا ما ایرانیان بیشتر به شعار اکتفا می‌کنیم و هنگام عمل، از مسئولیت شانه خالی می‌کنیم؟

چرا کسی که در جوانی مثلاً مارکسیست بوده و به‌دلیل باورهایش از دانشگاه اخراج شده، وقتی در موقعیت قدرت قرار می‌گیرد، دقیقاً همان رفتاری را با کارگر انجام می‌دهد که روزگاری علیه آن اعتراض می‌کرد؟
شخصاً موردی را می‌شناسم که چنین فردی پس از بازگشت از غرب، به‌عنوان کارفرما، به نگهبان خود حقوقی می‌داد که تنها یک‌پانزدهمِ حداقل عرف بود.

من بازنشسته‌ی یکی از بانک‌های ایران هستم و در طول سالیان کاری، با مواردی مشابه نیز برخورد داشته‌ام. از جمله، کارفرمایی در شهر تبریز را می‌شناسم که به‌گواهی کارکنانش، تا دختری ازدواج می‌کرد، بلافاصله اخراج می‌شد. اطلاعات من از این مورد مربوط به حدود پنج سال پیش است و صمیمانه امیدوارم که اکنون در عملکرد خود تجدیدنظر کرده باشد.

سؤال من این است: آیا ریشه‌ی این تناقض در ساختار فرهنگی ماست؟ در نظام آموزشی ما؟ در نهادهای اجتماعی؟ در ضعف نهادهای مدنی؟ یا در چیزی عمیق‌تر؟

از شما، به عنوان جامعه‌شناسی آگاه به فرهنگ ایران و دغدغه‌مند در مسائل اخلاقی و اجتماعی، تقاضا دارم اگر فرصت داشتید، نظرتان را در این‌باره بیان بفرمایید:

چرا ما در مقام شعاردهنده، مدعی عدالت‌ایم؛ اما در مقام عمل‌کننده، اغلب از عدالت فرار می‌کنیم؟

با سپاس و ارادت
✍شمس‌الدین متقی‌زاده
تبریز 1404.05.16
تاریخ انتشار: ۵ مهر ۱۴۰۴




🔸محدثی: ضمن سپاس از شما برادر عزیز که به موضوع مهمی پرداخته اید، عرض می‌کنم که قبلا بحثی داشتم در باره‌ی شکاف بین فرهنگ آرمانی و فرهنگ واقعی در ایران که این پدیده را توضیح می‌دهد. این موضوع پیوندی هم دارد به نظریه‌ای که در باره‌ی فرهنگ و مردم ایران دارم: استتار اجتماعی‌ی نمایش‌گرانه (یا نمایش‌گری‌ی استتارگرایانه). امیدوار ام در مجال مناسبی این بحث را شرح بدهم.

#کار
#شعار
#فرهنگ_واقعی
#فرهنگ_آرمانی
#کارفرمای_ایرانی
#استتار_اجتماعی_نمایش‌گرانه
@NewHasanMohaddesi

بخش اول گفتگویی درباره‌ی ایران

با رسانه دین آنلاین و حضور حسن محدثی

بحث من پیرامون نقد تاریخ و تاریخ‌نگاری در ایران

۱ مهر ۱۴۰۴
@EhsaneAzizi
#احسان_عزیزی

بخش دوم‌ گفتگویی درباره‌ی ایران(فایل قبلی اشکال)

با رسانه دین آنلاین و حضور حسن محدثی

بحث من پیرامون جریان‌ها و گفتمان‌های ضد روشنگری و ضد مدرنیته در ایران

در تفاوت یادبودنگاری و تاریخ‌نگاری

۱ مهر ۱۴۰۴
@EhsaneAzizi
#احسان_عزیزی

بخش سوم گفتگویی درباره‌ی ایران

با رسانه دین آنلاین و حضور حسن محدثی

جمع بندی‌ها

۱ مهر ۱۴۰۴
@EhsaneAzizi
#احسان_عزیزی

♦️ملی‌گرایی‌ی ایرانی هم‌چون دین جدید

✍حسن محدثی‌ی گیلوایی
۵ مهر ۱۴۰۴

این فایل دچار مشکل است متاسفانه و بحث اصلی‌ی من در این جلسه به‌خاطر ضبط نامناسب از دست رفته است!

#دین
#ایده‌ئولوژی
#ملی‌گرایی_ایرانی
@NewHasanMohaddesi

♦️توهین به شاعر برجسته‌ی ترک: فضولی، فضول شعرهای صائب! سطح کارشناسی در تلویزیون

✍حسن محدثی‌ی گیلوایی
۵ مهر ۱۴۰۴

جالب این است که صائب ۳۷ سال بعد از وفات فضولی به‌دنیا آمده و متاثر از اشعار فضولی بوده است.

#فضولی
#تلویزیون
#ایده‌ئولوژی
#ملی‌گرایی_ایرانی
@NewHasanMohaddesi

🔸🔸🔸مطلب وارده🔸🔸🔸


با سلام خدمت آقای محدثی
یک سوالی از شما داشتم

ملی گرایی!
بدون در نظر گرفتن بار معنایی مثبت یا منفی این کلمه «ملی» به چه معناست؟ شامل چه جغرافیایی می‌شود؟ در آن جغرافیا چه کسانی زندگی می‌کنند؟ آیا تمام نمادهای ملی! متعلق به تمام ساکنان آن جغرافیاست و حافظه جمعی در مورد آن وجود دارد؟

به‌عنوان مثال
شهروند جغرافیای ایران چقدر از شاعران عرب، کورد، بلوچ، تورک شناخت دارد؟
در کتب درسی نام کدام شاعر و ادیب غیر فارس ذکر و تاکید شده؟

اگر صرفا تمام شعرای فارسی‌گو را «ملی» بدانیم، چرا وقتی مجری تلویزیون به حکیم محمد فضولی جسارت و اهانت کرد (گفته بودند نام فضولی به‌علت فضول بودن این شاعر انتخاب شده و این شاعر اشعار دیگران را می‌دزدیده!) هیچ صدای اعتراضی بلند نشد اما در مورد کلیپ اوسطور همه فاضلان ابراز فضل کردند؟

اگر تمام ساکنان جغرافیای ایران در ذیل این «ملی» قرار می‌گیرند، چرا فرهنگ و آداب و رسوم و موسیقی و ادبیات آنها ملی شمرده نمی‌شود؟

به‌عنوان مثال
شورای پاسداشت زبان فارسی سالانه بودجه‌ای برای حفظ و نشر زبان های محلی! دریافت می‌کند که تا امروز حداقل برای زبان مادری من «تورکی» خروجی نداشته.

مثال دیگر
با جداسازی زبان های ایرانی و غیر ایرانی -که عیار واضحی هم برای این تقسیم بندی ارائه نشده- هزاران شهروند تورک، کورد، عرب و بلوچ متاسفانه قادر به ثبت نام فرزند خود به زبان مادری نیستند و سیستم ثبت احوال نام را به‌علت غیر ایرانی (بخوانیم فارسی) بودن غیرمجاز می‌داند و در آذربایجان فرزندانی هستند که حتی تا ۴-۶ سالگی از داشتن شناسنامه محروم می‌ماند.

مثال‌های زیادی در مورد فرهنگ، موسیقی، ادبیات می‌توان زد.

✍نادر احسانی‌نیا
۵ مهر ۱۴۰۴



🔸محدثی: اگر سازمان ثبت احوال در این باره توضیحی ارائه کند، منتشر خواهم کرد.

#فضولی
#تلویزیون
#ایده‌ئولوژی
#ملی‌گرایی_ایرانی
@NewHasanMohaddesi

♦️مشکل ذهنی در بیژن عبدالکریمی

✍دکتر علی‌رضا معینی
۷ مهر ۱۴۰۴

بررسی ادعای مطرح شده مبنی بر وجود "مشکل ذهنی" در بیژن عبدالکریمی، فیلسوف و استاد دانشگاه ایرانی، نیازمند واکاوی دقیق دیدگاه‌ها و مواضع فکری وی است. این نوشتار با استناد به منابع منتشرشده، شواهد متعددی را برای تحلیل این ادعا ارائه می‌دهد.

شواهد دال بر وجود تضادهای فکری

تغییر مواضع و تضاد در گفتار

عبدالکریمی در مواضع خود تناقض‌های قابل توجهی نشان داده است. از یک سو مدعی دفاع از مردم و ارزش‌های دموکراتیک است و از سوی دیگر در موارد متعددی به تحقیر نظرات عمومی پرداخته است. در یک مورد مشخص، وی نظرات مردم درباره منازعه اسرائیل و فلسطین را "هذیان گو" خوانده که نشان‌دهنده نوعی برخورد متکبرانه با افکار عمومی است.

نقدهای تند از سوی جامعه فکری

مصطفی مهرآیین در نقدی صریح، عبدالکریمی را متهم کرده که "خوار قدرت شده" و به جای همراهی با رنج مردم، با تکبر به تحقیر آنان می‌پردازد. این نقد نشان می‌دهد که تنها مخالفان سیاسی بلکه حتا اعضای جامعه روشنفکری نیز از تغییر مواضع و رفتارهای متناقض وی انتقاد دارند.

استفاده از مفاهیم مجهول و نامشخص

عبدالکریمی در بیانات خود از مفاهیم انتزاعی و غیرشفاف بهره می‌گیرد. به عنوان نمونه، وی عبارت "فرزندان گفتمان انقلاب" را به کار برده که تعریف روشنی ندارد و می‌تواند به ایجاد ابهام و سردرگمی در مخاطب بینجامد. چنین اصطلاح‌سازی‌های نامشخصی می‌تواند نشان‌دهنده ساختار فکری آشفته باشد.

شواهد متعددی از تضاد در گفتار و رفتار فکری عبدالکریمی وجود دارد. از یک سو مدعی دفاع از مردم و ارزش‌های ملی است و از سوی دیگر به تحقیر افکار عمومی می‌پردازد. همچنین نوسان در مواضع فکری و استفاده از مفاهیم نامشخص از دیگر ویژگی‌های نا معمول وی است.

با این حال، باید توجه داشت که تفاوت دیدگاه‌های فکری لزوماً به معنای وجود مشکل ذهنی نیست و ممکن است این تناقض‌ها نشأت‌گرفته از تغییر مواضع ایدئولوژیک یا سازگاری با شرایط سیاسی باشد. آنچه مسلم است، عبدالکریمی با واکنش‌های تند از جناح‌های مختلف فکری مواجه است که خود گواهی بر بحث‌برانگیز بودن مواضع وی است.

شاید بهتر باشد افراد متشخص با وی مباحثه و‌گفتگو‌ نکنند . به نفع خود او هم هست .

https://www.instagram.com/reel/DOnD7DdAqcn/?igsh=MTF3cHRveDJ3emkyaA==


#علی‌_رضا_معینی
#بیژن_عبدالکریمی
@NewHasanMohaddesi

🔸🔸🔸مطلب وارده🔸🔸🔸


♦️دونالد ترامپ، سلطانِ نام‌باوری

✍دکتر نظام بهرامی کمیل
۷ مهر ۱۴۰۴


از این به بعد نام "خلیج مکزیک" را به "خلیج آمریکا" تغییر می‌دهیم.

"وزارت دفاع" نام مناسبی نیست، دستور دادم "وزارت جنگ" جایگزین آن شود تا قدرت آن بیشتر شود.
"زغال سنگ" عامل آلودگی و گسترش کربن نیست و باید بگوییم "زغال سنگ پاک".

"نام‌باوری" باور به قدرت جادویی نام‌هاست. فرد یا جامعه نام‌باور فکر می‌کند اگر بر نام‌ها مسلط باشد، بر واقعیات و جهان بیرون مسلط خواهد بود.

طبق اسطوره‌های کهن تکرار نام خدایان موجب قدرت گرفتن آن‌ها می‌شود. جوامع نام‌باور اعتقاد دارند تغییر یک نام موجب تغییر سرنوشت خواهد شد. به‌همین دلیل در دوره صفویه "شاه صفی" که از زمان به قدرت رسیدن با بیماری و بحران در کشور روبرو بود، طی مراسمی نام خود را به "شاه سلیمان" تغییر داد تا بیماری و بدشناسی او را رها کند.

دیده شده خانواده‌های ایرانی که از داشتن چند فرزند دختر خسته شده‌اند نام دختر آخر را "دختر بَس" یا "گول بَس" یا "قِز تامام" می‌گذارند و باور دارند که این نام می‌تواند روی جنسیت فرزند بعدی تاثیر داشته باشد!

چرا رضا شاه با به قدرت رسیدن دستور داد کسانی که نام خانوادگی پهلوی دارند آن را کنار گذارند تا این نام مختص او و خاندانش باشد؟

چرا برخی فکر می‌کنند با اضافه کردن پسوند "اسلامی" به موضوعاتی مانند اقتصاد، مدیریت و بانکداری می‌توانند تغییری در جهان خارج ایجاد کنند؟

چرا دولتمردان به افزایش قیمت دلار می‌گویند "نوسانات بازار ارز" و به کمبود آب و برق و گاز می‌گویند "ناترازی"؟

کتاب "نام‌باوری" نوشته "نظام بهرامی‌کمیل" که توسط نشر کاد منتشر شده به طرح این موضوع و شرایط و سازوکارهای اجرای آن پرداخته است.
لینک خرید کتاب:👇👇

https://www.iranketab.ir/book/162670-believe-in-the-name

#نام‌باوری
#دونالد_ترامپ
#نظام_بهرامی_کمیل
@NewHasanMohaddesi

♦️[معرفی یک کارگزار فرهنگی برای جبران امری غفلت شده]

شعر اثر ماندگار الله الله از اقای محمدعلی کریمی (متخلص به مجنون) است.


#مجنون
#معرفی
#قدردانی
#کارگزار_فرهنگی
#محمدعلی_کریمی
@NewHasanMohaddesi