⚟ یه سال پیش، درست مثل امروز… روزی بود که هیچ‌وقت نمی‌خواستم دوباره برسه. همون روزی که زندگیمون از هم پاشید و دلامون شکست، با یه جای خالی که هیچ‌وقت پر نمی‌شه. اون شب، نمی‌دونستم چی تو دلت می‌گذره، نمی‌دونستم تنهایی… من و فیفیون داشتیم انیمیشن «دایناسور» می‌دیدیم، بهش گفتم: «دفعه‌ی بعد که عمو لیام رو ببینیم، اون همه‌ی دایناسورا رو نشونت می‌ده، چون عاشقشونه.» نمی‌دونستم همون موقع که این حرفو زدم، همون عکسایی که از دایناسور گرفتم تا برات بفرستم (که هنوزم توی گوشیم هست)، آخرین بار بود… دیگه هیچ “دفعه‌ی بعدی” در کار نبود. دیگه اون کارای ساده و معمولی که برای بقیه عادیه، برای ما تموم شد.

بعد، اون خبر لعنتی اومد… بی‌هیچ فرصتی برای فهمیدن، برای آماده شدن. با دنیا باهم شنیدیم و تا ساعت‌ها دعا می‌کردیم اشتباه باشه… تا وقتی که دیگه امیدی نموند. حتی خداحافظی هم نتونستیم بکنیم، نفهمیدیم آخرین بارها کی بودن. بعدش فقط موند گوش دادن به حرفای بقیه، قضاوتاشون، برداشتاشون از چیزی که نمی‌دونن… درست مثل بقیه‌ی چیزا تو زندگیت، اینم بی‌انصافیه. ما فقط یه ذره از اون قضاوت و فشار رو که تو تجربه کردی لمس کردیم، ولی همونم غیرقابل‌تحمله.

توی این دوازده ماه، حتی یه روز نبوده که بهت فکر نکنم. هنوزم ازت حرف می‌زنیم، خاطره‌هات رو تعریف می‌کنیم تا حس کنیم هنوز پیش مایی. ازت معذرت می‌خوام، ازت تشکر می‌کنم، برای همه‌چی… برای تمام چیزایی که برامون بودی و دادی. اون خاطره‌ها تا ابد توی دلمون می‌مونن.

هر روز ازت یاد می‌کنم انگار هنوز همین نزدیکی. با فیفیون ازت حرف می‌زنم، همه‌جا اسمت هست. دنبال روشن‌ترین ستاره‌ی آسمون می‌گردیم، چون اون دایی لیامه. وقتی بارون درست قبل از رفتن به مدرسه بند میاد، می‌گیم کارِ عمو لیامه. وقتی رنگین‌کمان می‌بینیم، یه پروانه، یه تکه ابر، همشون عمو لیامن. وقتی یه بادکنک از دستمون در می‌ره و می‌ره بالا، می‌دونیم یعنی عمو لیام اومده جشن رو ببینه. ولی با هرکدوم از این لحظه‌ها، یه درد هم میاد… یه دردی که هیچ‌وقت قرار نیست بره. همیشه یه چیزی کمه، یه کسی کمه — و می‌دونم تا آخر عمرم همین‌طور می‌مونه.

همیشه ازت حرف می‌زنیم تا بچه‌ها بدونن چه آدم فوق‌العاده‌ای بودن داییشون. مطمئن می‌شم “بِر” همه‌چی رو درباره‌ی بابای دوست‌داشتنیش بدونه — نه فقط موفقیت‌ها و معروفیت‌هات، بلکه چیزای کوچیکی که باعث می‌شدن خودت باشی: شوخی‌هات، خنده‌ت، شیطونی‌هات، مهربونیت، اون‌همه انرژی مثبتت. تو همیشه تشویق‌کننده‌ی ما بودی، پر از برنامه و رؤیا.

آرزو‌هام برات هنوز همونن… فقط می‌خوام خوشحال باشی، بدونی چقدر دوستت داریم، آروم باشی، اون بالا با دوستایی احاطه شده باشی که باهاشون می‌خندی، همون آدم شیرین و بامزه‌ای باشی که همیشه بودی. امیدوارم هنوزم با خنده‌ت فضا رو روشن کنی، صدات باعث لبخند بقیه بشه، و اون بالا، پدربزرگ و مادربزرگ‌هامون هر وقت تونستن ازت بخوان براشون بخونی و جمعیت جمع شه برای پسری که با لبخندش دنیا رو روشن می‌کرد.

و امیدوارم بتونی از اون بالا ما رو ببینی… گاهی فکر کردن بهش آرومم می‌کنه، که شاید داری چیزایی که دلم می‌خواست باهات قسمت کنم، می‌بینی… ولی گاهی هم دلم می‌گیره، چون دیگه نمی‌تونم بهت بگم چی تو زندگیم می‌گذره، یا از خودت بشنوم.

امیدوارم بهمون افتخار کنی، و اگه می‌کنی، همیشه همین‌طور بمونه. ما واقعاً داریم تلاش می‌کنیم، ولی بعضی روزا واقعاً سخته، خیلی سخته. من نمی‌خوام فقط یه عکس ازت روی طاقچه داشته باشم یا یه ویدیو تو گوشیم. می‌خوام خودت اینجا باشی، جایی که باید باشی.

دوستت دارم لیام، بی‌نهایت. هیچ‌وقت دلم از دلتنگی برات خالی نمی‌شه. همیشه بهت افتخار می‌کنم… تا ابد 🤍