⚟ یه سال گذشته… 12 ماه، 52 هفته، 365 روز — هرطور که حساب کنم، هنوز همون واقعیت دردناکه: تو دیگه اینجا نیستی.»

وقتی می‌رفتی تور، گریه می‌کردم چون دلم برات تنگ می‌شد، اما می‌دونستم برمی‌گردی.
ولی حالا نمی‌تونم بیارمت خونه، نمی‌تونم جایی تو دنیا ببینمت، نه تماس تصویری، نه پیام… فقط یه حس همیشگی دلتنگی و خونه‌به‌دوشی مونده، چون دیگه راه برگشتی نیست.

من غم رو دست‌کم گرفته بودم… ولی حالا می‌دونم این فلج‌کننده‌ست. فکر می‌کردم قبلاً درد از‌دست‌دادن رو تجربه کردم، اما فهمیدم اون‌ها فقط غم بودن — و تویی که واقعاً از دست دادنِ زندگیِ منی. کسی که قراره تو همه‌ی لحظه‌های عمرم جاش خالی بمونه. همیشه فکر می‌کردم برادرم تا آخرش کنارمه… چه درس بی‌رحمیه که آدم تو سی‌سالگی بفهمه هیچ چیز تضمین‌شده نیست.

مرگت هیچ‌وقت برام معنی پیدا نمی‌کنه — هر چقدر هم بهش فکر کنم، هیچ زاویه‌ای ازش منطقی نیست. نباید می‌مردی. هنوز کابوس می‌بینم که توی اتاق هتلت هستم و تو صدای فریاد منو نمی‌شنوی… ذهنم گیر کرده روی اون چند دقیقه‌ی آخر که هیچ‌وقت جوابش رو نمی‌فهمم.

یه پست دیدم که نوشته بود: «اگه فقط ۵ دقیقه‌ی دیگه با کسی که دلت براش تنگ شده وقت داشتی، چی کار می‌کردی؟» خیلی بهش فکر کردم…
دوست داشتم اون ۵ دقیقه تو خونه‌ت باشه، صدای قدم‌هات رو بشنوم، همون‌طور که همیشه شونه‌هات یه جور خاصی می‌افتادن. با هم تو باغ قدم بزنیم، مثل همیشه در مورد کارا و چیزایی که اذیتمون می‌کرد حرف بزنیم، به صدای پرنده‌ها گوش بدیم و تو بگی «اون صدای دارکوبه‌ست» و من فقط سرتکان بدم. یه شوخی کنم، بخندی با اون برق چشمات، بریم سمت ماشینم، تو بگی: «My father drives a Jaguar!» و بعد همون بغل همیشگی… محکم، آروم‌کننده. منم بگم چقدر بهت افتخار می‌کنم — نه فقط به خاطر کارت، بلکه به خاطر خودت. بعدم مثل همیشه بگیم: «دوستت دارم رفیق» و وقتی می‌رم، تو تو آینه‌ی عقب داری برام دست تکون می‌دی.

اگه اون موقع، درست بعد از رفتنت ازم می‌پرسیدن که «فکر می‌کنی از این غم می‌گذری؟» می‌گفتم: نه، هیچ شانسی نیست. چون با مرگ تو، زندگیِ خونواده‌مون خاموش شد.

غمم مثل یه ساعت شده… مثل ساعت خانواده‌ی Weasley توی هری پاتر که باید مطمئن بشه همه سالم‌ان. فقط حالا یه عدد از روی صفحه حذف شده — تو. و دیگه هیچ‌چیز توی روزهام معنی نداره.

تو مُردی — این یه اتفاق بود. اما نبودنت هر روز برام تکرار می‌شه، قبل از این‌که حتی چشم‌هام رو باز کنم. حالا من اون دختری‌ام که به چشم یه سینه‌سرخ نگاه می‌کنه شاید تو باشی، اون‌که آرزو می‌کنه پروانه‌ای رو دستش بشینه شاید روح تو باشه، اون‌که هر شب به ستاره‌ها می‌گه: «شب‌به‌خیر لیام»… شاید اونجایی باشی.

کاش بتونی صدای منو بشنوی، کاش داری منو هدایت می‌کنی، کاش بدونی عشقی که بهت دارم بی‌نهایتِ بی‌پایانه.
کاش توی هر زندگی دوباره خواهرت باشم.

یه ساله که دارم می‌بینم مردم درباره‌ی مرگت حرف می‌زنن، قضاوت می‌کنن، بدون هیچ هشداری که قراره دوباره زخم‌هامو باز کنن. در حالی که هنوز دارم تقلا می‌کنم تا از زیر آوار دنیایی که با رفتنت سوخت بیرون بیام.

خیلی چیزا تو این یه سال اتفاق افتاده، کلی حرف دارم که کاش می‌تونستم بهت بگم. بچه‌هامون بزرگ شدن، پسرت باعث افتخاره، منم یه کم بامزه‌تر شدم (می‌دونم داری میگی مگه می‌شد؟ ). جاهای قشنگی رفتم ولی هیچ منظره‌ای اون جای خالی تو رو پر نکرده.

من اونم که هنوز وقتی شوخی می‌کنم، تو ذهنم می‌خنده و می‌گه: «Ruuu»…
دلم برات تنگه برادر.
عشق همیشه، لیام — توی هر زندگی. 🤍