اساطیر ایران و جهان 2073

2.21K viewsH Mohamadyan, 05:23

‍ 🔸سرخپوستان "اوجیبوایی" با چوب بید، حلقه ای می ساختند و پایینش را اینطور می بافتند و کمی پر و چیزهای دیگری که به نظرشان مقدس بود را هم آویز آن ریسمان ها می کردند. اسم این "تار عنکبوت" asabikeshiinh اساطیری که به جای حشرات به کابوس ها و بختک ها چشم طمع داشت، "دامِ خواب" یا همان "کابوس گیر" بود.

پیرزن مهربانی در میان سرخپوست های اوجیبوایی بود که عاشق بچه ها بود . بعد یک روز بد و سرد و ابری آمد و پیرزن مجبور شد که مهاجرت کند به جایی دور. شاید هم پیرزن مرده و این داستانی است که سرخپوست ها برای بچه هایشان تعریف می کردند مثل درگذشتگان دوران کودکی ما که همه می رفتند سفر، بی هیچ دلیلی، ناگهانی و بی خبر. پیرزن که می رفت، دلش اما پیش بچه ها بود، پس؛ یاد مادرها داد که این طور با شاخه بید و ریسمان و کمی پر، این کابوس گیر را بسازند.

بعد از آن بود که خوابِ خوب، مثلا خوابِ بوسه مادر، خواب پدر که اسب می شد یا یک پر سرخپوستی قشنگ را می بست پیشانی بچه، خواب یک خوراکی شیرین، خواب یک اسب کوچک مطیع و خوشگل، خواب یک قایق چوبی ، خواب تیر و کمانی که همه دیوها از آن می ترسیدند یا قلابی که ماهی ها برای آویزان شدن به نوک تیزش خل بازی در می آوردند، خلاصه خواب همه چیزهای خوب وقتی به این کابوس گیر می رسید، مجوز عبور داشت. از آن سوراخ وسط وارد می شد، بعضی می گویند مثل قطره گیر میکرد به پرهای پایین و می چکید اما به نظر من مثل رایحه خوش عود می پیچید در ذهن ساده کودک و شبش را می ساخت. خواب بد هم مثل خواب آنها که سُم دارند یا شاخ یا آنها که آتش به دست، آدم را دنبال می کنند یا آنها که پز خوراکی شان را می دهند و اینکه آقاشان بلد است روی اسب پشتک بزند یا آنها که آدم را هل می دهند داخل دره یا کفش های آدم را پا می کنند، این خواب ها، یا بهتر است بگویم کابوس ها، وقتی می رسند به این کابوس گیر، مثل پشه گیر می کنند، کمی دست و پای بیفایده می زنند اما در نهایت همانجا می ماسند و خشک می شوند و می ریزند.

اسطوره ها گاهی از آن دروغ هایی هستند که آدم آرزو می کند؛ کاش تنها راست دنیا بودند. فکرش را بکن، این کابوس گیر واقعن کابوس گیر بود. یکی بالای سرت. بعد، هر شب که می خواستی بخوابی، به جای اینکه صلوات بفرستی و هی فوت کنی به بالش ات، انگار می خواهی آماده شوی برای سفر به سرزمین دوست داشتنی ها. سرزمین آدم هایی که دوست داری، آسمان آبی و پاک، پرنده هایی که مبهوت سبکبالی تو می شوند، آب های آرام و زلالی که انگاری به هماغوشی ات می خوانند و آدم ها! آدم هایی که نگاهشان انگار مخملی نرم اما ضخیم و سبز است که روی احساسات سرمازاده ات گرما و امنیت می کشند و کلمات شان هجاهای گوشنواز اطمینان و اعتمادند. کاش یکی از این کابوس گیرها داشتم کاش اسطوره ها و دروغ ها تنها بازتاب ناخودآگاه و ذهنیت ناکام تاریخی ما نبود، کاش باورها، یک بار هم که شده، تجسمی عینی داشت و التیام زخم هایی بود، که به قول هدایت "مثل خوره آدم را می خورند" گاه در بیداری و گاه در خواب.

✍️سهند ایرانمهر
https://www.instagram.com/p/CNYQYdWFk1h/?igshid=t2bk4wbjnbuy

attach 📎

3K viewsH Mohamadyan, 05:23