جامع الاحادیث

تفسير القمی ج ۲، ص ۲۸۰

امام صادق (علیه السلام)
وَ قَوْلُهُ:
«وَ إِنَّهُ فِي أُمِّ اَلْكِتٰابِ لَدَيْنٰا لَعَلِيٌّ حَكِيمٌ »
⚡ يَعْنِي أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ عَلَيْهِ السَّلَامُ

مَكْتُوبٌ فِي الْحَمْدِ فِي قَوْلِهِ: «اِهْدِنَا اَلصِّرٰاطَ اَلْمُسْتَقِيمَ»
قَالَ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ :
⚡ هُوَ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ عَلَيْهِ السَّلاَمُ .

https://hadith.inoor.ir/fa/hadith/309359

🔸

جامع الاحادیث

تفسير القمی ج ۱، ص ۲۸

امام صادق (علیه السلام)
قَالَ وَ حَدَّثَنِي أَبِي عَنْ حَمَّادٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ :

فِي قَوْلِهِ «اَلصِّرٰاطَ اَلْمُسْتَقِيمَ»
⚡ قَالَ هُوَ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ عَلَيْهِ السَّلاَمُ وَ مَعْرِفَتُهُ،

وَ اَلدَّلِيلُ عَلَى أَنَّهُ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ قَوْلُهُ :
⚡ «وَ إِنَّهُ فِي أُمِّ اَلْكِتٰابِ لَدَيْنٰا لَعَلِيٌّ حَكِيمٌ»
⚡ وَ هُوَ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ (عَلَيْهِ السَّلاَمُ) فِي أُمِّ اَلْكِتَابِ.

https://hadith.inoor.ir/fa/hadith/308439

🔸

🔸در زیارت‌نامه امیرالمؤمنین علی (علیه السلام)، در اعمال روز غدیر

جامع الاحادیث

https://hadith.inoor.ir/fa/hadith/370729
نشانی: جنة الأمان الواقیة و جنة الإیمان الباقیة (المصباح) ج ۱، ص ۶۸۱

⚡... وَ أَشْهَدَ أَنَّهُ اَلْإِمَامُ اَلْهَادِي اَلرَّشِيدُ
⚡ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ اَلَّذِي ذَكَرْتَهُ فِي كِتَابِكَ فَإِنَّكَ قُلْتَ «وَ إِنَّهُ فِي أُمِّ اَلْكِتٰابِ لَدَيْنٰا لَعَلِيٌّ حَكِيمٌ»

🔸

🔸در دعای روز عید غدیر

جامع الاحادیث
https://hadith.inoor.ir/fa/hadith/302971
نشانی: تأويل الآيات الظاهرة في فضائل العترة الطاهرة ج ۱، ص ۵۳۸

https://hadith.inoor.ir/fa/hadith/378355
المناقب ج ۳، ص ۱۰۷

اَلتَّهْذِيبِ وَ اَلْمِصْبَاحِ : فِي دُعَاءِ اَلْغَدِيرِ :

⚡... وَ أَشْهَدُ أَنَّ اَلْإِمَامَ اَلْهَادِيَ اَلرَّشِيدَ
⚡أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ اَلَّذِي ذَكَرْتَهُ فِي كِتَابِكَ فَقُلْتَ «وَ إِنَّهُ فِي أُمِّ اَلْكِتٰابِ لَدَيْنٰا لَعَلِيٌّ حَكِيمٌ» .

🔸

🔸 زیارت‌نامه مولا امیرالمؤمنین علی (علیه السلام)

جامع الاحادیث

https://hadith.inoor.ir/fa/hadith/496509
نشانی: مصباح الزائر ج ۱، ص ۱۴۹

🔻... اَلسَّلاَمُ عَلَى صَاحِبِ اَلدَّلاَلاَتِ اَلْبَاهِرَاتِ، وَ اَلْمُعْجِزَاتِ اَلزَّاهِرَاتِ، وَ اَلْمُنْجِي مِنَ اَلْهَلَكَاتِ،

⚡ اَلَّذِي ذَكَرَهُ اَللَّهُ فِي مُحْكَمِ اَلْآيَاتِ فَقَالَ تَعَالَى: «وَ إِنَّهُ فِي أُمِّ اَلْكِتٰابِ لَدَيْنٰا لَعَلِيٌّ حَكِيمٌ» .

اَلسَّلاَمُ عَلَى اِسْمِ اَللَّهِ اَلرَّضِيِّ، وَ وَجْهِهِ اَلْمُضِيءِ، وَ جَنْبِهِ اَلْعَلِيِّ، وَ رَحْمَةُ اَللَّهِ وَ بَرَكَاتُهُ. ...
🔸

جامع الاحادیث

شرح الأخبار في فضائل الأئمة الأطهار ج ۱، ص ۲۴۴

امام صادق (علیه السلام)

[۲۶۷] وَ بِآخَرَ، اَلْعَلاَ ، قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ جَعْفَرَ بْنَ مُحَمَّدٍ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ

⚡عَنْ قَوْلِ اَللَّهِ تَعَالَى: «وَ إِنَّهُ فِي أُمِّ اَلْكِتٰابِ لَدَيْنٰا لَعَلِيٌّ حَكِيمٌ » .

⚡ قَالَ: هُوَ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ عَلِيٌّ (صَلَوَاتُ اَللَّهِ عَلَيْهِ) أُوتِيَ اَلْحِكْمَةَ وَ فَصْلَ اَلْخِطَابِ، وَ وَرِثَ عِلْمَ اَلْأَوَّلِينَ.

🔻وَ كَانَ اِسْمُهُ فِي اَلصُّحُفِ اَلْأُولَى وَ مَا أَنْزَلَ اَللَّهُ تَعَالَى كِتَاباً عَلَى نَبِيٍّ مُرْسَلٍ إِلاَّ ذَكَرَ فِيهِ اِسْمَ رَسُولِهِ مُحَمَّدٍ (صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ) وَ اِسْمَهُ، وَ أَخْذَ اَلْعَهْدِ بِالْوَلاَيَةِ لَهُ (عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ).

https://hadith.inoor.ir/fa/hadith/59756

🔸

بسم الله
🔸پنج نکته کوتاه از جلسه ۹ قرآن در زندگی
🔈 https://www.tg-me.com/salehi786/7337
🔸
١🔻 تعلیم به قلب، غیر از تعلیم به ذهن است. ما در دینمان به این می‌گوییم «باور». ممکن است یک کسی خیلی چیزها بداند، حتی برهان بیاورد، ولی باورِ قلبش نشده باشد. چون باور قلبش نشده، در او آن اثر جدی را ایجاد نمی‌کند. قرآن خواندن قرار است به این مقصد برسد که قلب با ذکر و فکر و تکرار، آرام‌آرام تأثیر بپذیرد و حقیقت را باور کند.

٢🔻اگر باور کنی که «إِنَّ اللَّهَ هُوَ الرَّزَّاقُ ذُو الْقُوَّةِ الْمَتِينُ»، دیگر نگران نیستی که رئیس اداره چه می‌گوید. وظیفه‌ات را انجام می‌دهی، ولی غصه هیچ‌چیز را نمی‌خوری. آن رزقی که خدا برایت مقدر کرده، مثل مرگ، حتماً به تو می‌رسد. تو تلاشش را بکن، استرسش را نخور، خدا رزق تو را می‌رساند. این باور قلبی است، نه دانستن صرف.

۳🔻 عروسِ حضرتِ قرآن نقاب آنگه براندازد، که دارالملکِ ایمان را مجرد بیند از غوغا. چطور عروس و داماد در خلوت به هم می‌رسند، قرآن هم عروس است. تو باید ذهنت را خلوت کنی تا آن زیبایی خودش را به تو نشان بدهد؛ شلوغ نباشد. روی آب مواج نمی‌توان عکس خود را دید. خیال تو هم وقتی مواج و شلوغ باشد، آن جمال و زیبایی قرآن را منعکس نمی‌کند.

۴🔻پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله) فرمود: «یَا عَلِیُّ مَثَلُکَ فِی أُمَّتِی مَثَلُ قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ»، «ای علی، مثل تو در امت من مانند سوره توحید (قل هو الله احد) است»،

⚡ «فَمَنْ أَحَبَّكَ بِقَلْبِهِ فَكَأَنَّمَا قَرَأَ ثُلُثَ اَلْقُرْآنِ ، وَ مَنْ أَحَبَّكَ بِقَلْبِهِ وَ أَعَانَكَ بِلِسَانِهِ فَكَأَنَّمَا قَرَأَ ثُلُثَيِ اَلْقُرْآنِ، وَ مَنْ أَحَبَّكَ بِقَلْبِهِ وَ أَعَانَكَ بِلِسَانِهِ وَ نَصَرَكَ بِيَدِهِ فَكَأَنَّمَا قَرَأَ اَلْقُرْآنَ كُلَّهُ»، هر کس تو را با قلبش دوست بدارد، یک‌سوم ایمان را دارد. اگر با زبان هم یاری‌ات کند، دوسوم ایمان را دارد و اگر با دست و عمل هم نصرتت کند، ایمانش را کامل کرده است. محبت، اقرار و نصرت، سه پله برای کامل کردن ایمان به ولایت است.
hadith.inoor.ir/fa/hadith/238062

۵🔻پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله) فرمود از خدا خواستم نام علی را در قرآن ذکر کند. پس خدا آیه «هَٰذَا صِرَاطٌ عَلَيَّ مُسْتَقِيمٌ» را به شکل دیگری نیز برایم نازل کرد: «هَذَا صِرَاطُ عَلِيٍّ الْمُسْتَقِيمُ». این، راه علی است که مستقیم است.
hadith.inoor.ir/hadith/307794
(این نحوه قرائت، برای عموم نیست؛ بلکه از اسرار قرآن برای خواص و شیعیان است تا بدانند صراط مستقیم کیست).

🔸
@SalehiBooks
@Salehi786

🏴 خداحافظ محرم حسین

#محرم #اربعین #امام_حسین

🔴 تَوَحُّش مقابل دانش!!

#حتما_ببینید
🔻 مغول ها وقتی به ایران حمله کردند کتابخانه های ما را به آتش کشیدند [واقعه مشهور نیشابور]، و دانشمندان ما را کشتند! چون مغول درکی از علم و دانش نداشت! مغول صاحب بالاترین سطح تَوَحُّش بود.

🔻حالا چند قرن بعدتر غربی های کراواتی و شیک، مدعیان علم در عالم، دانشمندان یک کشور را با موشک حذف می‌کنند!

🔻 این مغولان کراواتی، شِیْو کرده و شیک، تَوَحُّش مقابل دانش یافته اند و انحصار علم را برای خودشان می‌خواهند.

🔻چند دهه زمان میبرد یک طهرانچی و عباسی دیگر تربیت شوند!؟

#دکتر_شهید_طهرانچی

🇮🇷 کانال دکتر عليرضا زادبر
🔹 eitaa.com/Politicalhistory/8717
🔸
@SalehiBooks
@Salehi786

بسم الله
#حدیث
🔸 سرگذشت جوانی که دعایش در کربلا برای دیدار با امام زمانش (ع) مستجاب شد اما به سبب گناه کبیره‌ای که مرتکب شد از توفیق ملاقات و رسیدن به خدمت امام حسن عسکری (ع) محروم گشت
🔸
جامع الاحادیث
https://hadith.inoor.ir/fa/hadith/385439
الهداية الکبرى، ج ۱، ص ۳۳۱
---
🔻 وَ عَنْهُ عَنْ أَبِي اَلْفَضْلِ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ عَبْدِ اَللَّهِ اَلْحُسَيْنِيِّ اَلْمَعْرُوفِ بِبَاعِرٍ قَالَ: خَرَجْتُ مِنَ اَلْكُوفَةِ إِلَی‌ زِيَارَةِ أَبِي عَبْدِ اَللَّهِ اَلْحُسَيْنِ (عليه السلام) لَيْلَةَ اَلنِّصْفِ مِنْ شَعْبَانَ سَنَةَ ثَمَانٍ وَ خَمْسِينَ وَ مِائَتَيْنِ وَ قَدْ عَرَفْتُ وِلاَدَةَ اَلْمَهْدِيِّ (عليه السلام) وَ أَنَّ اَلشِّيعَةَ تَتَضَرَّعُ إِلَی‌ اَللَّهِ فِي اَلْمُشَاهَدَةِ وَ بِحَمْدِهِ وَ شُكْرِهِ عَلَی‌ وِلاَدَتِهِ فَقَالَتْ لِي أُمِّي: وَ كَانَتْ مُؤْمِنَةً يَا بُنَيَّ اِسْأَلِ اَللَّهَ عِنْدَ قَبْرِ سَيِّدِنَا أَبِي عَبْدِ اَللَّهِ اَلْحُسَيْنِ (عليه السلام) أَنْ يَرْزُقَكَ خِدْمَةَ مَوْلاَنَا أَبِي مُحَمَّدٍ اَلْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ اَلْعَسْكَرِيِّ (عليهم السلام) كَمَا رَزَقَ أَبَاكَ عَلِيَّ بْنَ عَبْدِ اَللَّهِ.
⚡ از او از ابی‌الفضل محمد بن علی بن عبدالله حسینی معروف به باعِر روایت شده است که گفت: در شب نیمه شعبان سال ۲۵۸ هجری، از کوفه برای زیارت اباعبدالله الحسین (علیه السلام) خارج شدم. من از ولادت حضرت مهدی (علیه السلام) آگاه بودم و می‌دانستم که شیعیان برای مشاهده ایشان به درگاه خدا تضرع می‌کنند و او را بر این ولادت حمد و شکر می‌گویند. مادرم که زنی مؤمنه بود به من گفت: «پسرکم، نزد قبر سرورمان اباعبدالله الحسین (علیه السلام) از خدا بخواه که خدمت مولایمان ابومحمد حسن بن علی عسکری (علیهما السلام) را روزی تو کند، همان‌طور که روزی پدرت علی بن عبدالله کرده بود.»

🔻 قَالَ أَبُو اَلْفَضْلِ: فَلَمْ أَزَلْ أَسْأَلُ اَللَّهَ وَ أَتَوَسَّلُ بِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ اَلْحُسَيْنِ إِلَی‌ أَنْ رَزَقَنِي مَنْزِلَةَ أَبِي مِنْ سَيِّدِنَا أَبِي مُحَمَّدٍ اَلْحَسَنِ (عليه السلام). قَالَ فَلَمَّا كَانَ فِي وَقْتِ اَلسَّحَرِ بِلَيْلَةِ اَلنِّصْفِ مِنْ شَعْبَانَ جَاءَنِي خَادِمٌ وَ قَدْ طَرَحْتُ نَفْسِي عَلَی‌ شَاطِئِ اَلْحَيْرِ مِنْ شِدَّةِ اَلتَّعَبِ وَ اَلْقِيَامِ فَجَلَسَ اَلْخَادِمُ عِنْدَ رَأْسِي وَ قَالَ لِي يَا أَبَا اَلْفَضْلِ مُحَمَّدَ بْنَ عَلِيٍّ مَوْلاَيَ أَبُو مُحَمَّدٍ اَلْحَسَنُ قَدْ سَمِعَ دُعَاءَكَ فَصِرْ إِلَيْنَا مُخْلِصاً بِمَا تَنْطِقُهُ وَ بِمَا سَأَلْتَ.
⚡ ابوالفضل گوید: پس پیوسته از خدا می‌خواستم و به اباعبدالله الحسین توسل می‌جستم تا اینکه [همانند] جایگاه پدرم نزد سرورمان ابومحمد حسن (علیه السلام) روزی من هم شد. گوید: در وقت سحر شب نیمه شعبان، در حالی که از شدت خستگی و عبادت خود را بر ساحل حائر [حسینی] انداخته بودم، خادمی نزد من آمد، بالای سرم نشست و گفت: «ای ابوالفضل محمد بن علی، مولایم ابومحمد حسن دعایت را شنید. پس با اخلاص در گفتار و در خواسته‌ات، به سوی ما بیا.»

🔻 فَقُلْتُ لَهُ مَا اِسْمُكَ؟ قَالَ سَرْوَرٌ. فَقُلْتُ يَا سَرْوَرُ وَ مَا أَنَا عَلَی‌ هَيْئَةٍ وَ مَا مَعِي مَا يَنْهَضُ إِلَی‌ اَلْعَسْكَرِ حَتَّی‌ أَرْجِعَ إِلَی‌ اَلْكُوفَةِ وَ أُصْلِحَ شَأْنِي وَ أُحَصِّلَ فَقَالَ قَدْ بَلَّغْتُكَ اَلرِّسَالَةَ فَافْعَلْ مَا تَرَی‌ فَرَجَعْتُ عَلَی‌ اَلزِّيَارَةِ إِلَی‌ اَلْكُوفَةِ وَ عَرَّفْتُ أُمِّي بِمَا مَنَّ اَللَّهُ عَلَيَّ بِمَا قَالَهُ اَلْخَادِمُ وَ شَكَرْتُ اَللَّهَ وَ حَمِدْتُهُ فَقَالَتْ: يَا بُنَيَّ قَدْ أَجَابَ اَللَّهُ دُعَاءَكَ وَ دُعَائِي لَكَ فَقُمْ وَ لاَ تَقْعُدْ.
⚡ به او گفتم نامت چیست؟ گفت: سَروَر. گفتم: ای سرور، من اکنون در هیئت مناسبی نیستم و چیزی همراهم نیست که به عسکر (سامرا) بروم، باید به کوفه بازگردم، کارهایم را سامان دهم و آماده شوم. گفت: من رسالت را به تو رساندم، هرچه صلاح می‌دانی انجام بده. پس از زیارت به کوفه بازگشتم و مادرم را از منّتی که خدا بر من نهاده بود و از سخنان آن خادم آگاه کردم و خدا را شکر و حمد گفتم. مادرم گفت: «پسرکم، خداوند دعای تو و دعای مرا برای تو مستجاب کرده است، پس برخیز و درنگ مکن.»

🔻 فَأَصْلَحَتْ شَأْنِي وَ خَرَجْتُ وَ مَعِي عَلِيٌّ اَلذَّهَبِيُّ مِنْ سُوقِ اَلصَّاغَةِ بِالْكُوفَةِ وَ وَصَّتْهُ بِي خَيْراً وَ أَمَّرَتْهُ قِبَلَ يَدَيَّ لِأَنِّي كُنْتُ حَدَثاً فَخَرَجْنَا مِنَ اَلْكُوفَةِ إِلَی‌ بَغْدَادَ وَ وَقَفَ أَنِّي نَزَلْتُ عَلَی‌ عَمٍّ لِي حَبِيسٍ وَ كَانَتْ لَيْلَةُ اَلشَّعَانِينِ فَدَعَوْنِي إِلَی‌ أَنْ خَرَجْتُ مَعَهُمْ إِلَی‌ اَلشَّعَانِينِ وَ صَارُوا بِي إِلَی‌ دَارِ اَلرُّومِيِّينَ وَ دَخَلُوا إِلَی‌ دَارِ اَلْخَمَّارِ وَ هُوَ مِنْ بَعْضِ اَلنَّصَارَی‌ وَ أَحْضَرُوا طَعَاماً فَأَكَلْتُ مَعَهُمْ وَ اِبْتَاعُوا خَمْراً وَ سَأَلُونِي أَنْ أَشْرَبَ مَعَهُمْ فَلَمْ أَفْعَلْ وَ غَلَبُوا عَلَی‌ رَأْيِي وَ سَقَوْنِي فَشَرِبْتُ وَ جَاؤُوا بِغِلْمَانٍ حِسَانٍ فَحَمَلُونِي أَنْ أَفْعَلَ كَمَا فَعَلُوا فَزَيَّنَ لِيَ اَلشَّيْطَانُ سُوءَ عَمَلِي فَفَعَلْتُ.
⚡ پس [مادرم] کارهایم را سامان داد و من به همراه علی ذهبی از بازار زرگران کوفه خارج شدم. مادرم درباره من به او سفارش خیر کرد و نزد من به او امر و نهی نمود زیرا من کم سن و سال بودم. از کوفه به سوی بغداد خارج شدیم. در آنجا نزد عمویم حبیس فرود آمدم. شب «شَعانین» (عید نخل، از اعیاد مسیحیان) بود. مرا دعوت کردند تا با ایشان به مراسم شعانین بروم. مرا به محله رومیان بردند و وارد خانه یک شراب‌فروش شدند که از مسیحیان بود. طعامی آوردند و من با آنان خوردم. شرابی خریدند و از من خواستند با آنان بنوشم. من امتناع کردم، اما بر من چیره شدند و به من نوشاندند، پس من نیز نوشیدم. سپس پسران زیبارویی آوردند و مرا وادار کردند همان کار گناهی را کنم که خود می‌کردند. پس شیطان، عمل زشتم را در نظرم زینت داد و من آن کار شنیع و زشت را انجام دادم.

🔻 وَ أَقَمْتُ أَيَّاماً بِبَغْدَادَ وَ خَرَجْتُ إِلَی‌ اَلْعَسْكَرِ فَوَرَدْتُهَا وَ أَفَضْتُ عَلَيَّ اَلْمَاءَ مِنَ اَلدِّجْلَةِ وَ لَبِسْتُ ثِيَاباً طَاهِرَةً وَ صِرْتُ إِلَی‌ اَلْمَسْجِدِ اَلَّذِي عَلَی‌ بَابِ سَيِّدِي أَبِي مُحَمَّدٍ اَلْحَسَنِ (عليه السلام) وَ فِيهِ قَوْمٌ يُصَلُّونَ فَصَلَّيْتُ مَعَهُمْ وَ دَخَلْتُ فَإِذَا أَنَا بِسَرْوَرٍ اَلْخَادِمِ قَدْ دَخَلَ اَلْمَسْجِدَ فَقُمْتُ مَسْرُوراً إِلَيْهِ فَوَضَعَ يَدَهُ بِصَدْرِي وَ دَفَعَنِي عَنْهُ ثُمَّ قَالَ لِي: هَاكَ وَ طَرَحَ بِيَدِي دَنَانِيرَ وَ قَالَ لِي: مَوْلاَيَ يَقُولُ لَكَ وَ يَأْمُرُكَ أَنْ لاَ تَصِيرَ إِلَيْهِ، فَتَقَدَّمْ مِنْ وُصُولِكَ بِبَغْدَادَ وَ ارْجِعْ مِنْ حَيْثُ جِئْتَ وَ هَذِهِ نَفَقَتُكَ مِنْ دَارِكَ بِالْكُوفَةِ وَ إِلَيْهَا رَاجِعاً إِلَی‌ مَا أَنْفَقْتَهُ فِي دَارِ اَلرُّومِيِّينَ.
⚡ چند روزی در بغداد ماندم و سپس به سوی عسکر (سامرا) خارج شدم. به آنجا رسیدم، از آب دجله غسل کردم، لباس‌های پاکیزه پوشیدم و به مسجدی که بر در خانه سرورم ابومحمد حسن (علیه السلام) بود رفتم. گروهی در آنجا نماز می‌خواندند، من نیز با آنان نماز خواندم و وارد شدم. ناگهان سَروَر، همان خادم را دیدم که وارد مسجد شد. با خوشحالی به سویش برخاستم، اما او دستش را بر سینه‌ام زد و مرا از خود راند. سپس گفت: «بگیر» و دینارهایی در دستم انداخت و گفت: «مولایم به تو می‌گوید و امر می‌کند که به سوی او نیایی؛ پس برگرد که به بغداد برسی. و از همان راهی که آمدی [بسوی کوفه] بازگرد. این پول‌ها هم کل هزینه رفت و برگشت سفر تو است که از خانه‌ات در کوفه حرکت کردی و آمدی و تا آنکه بازگردی به آنجا برسی، به علاوه هزینه آنچه در محله رومیان خرج کردی.»

🔻 فَرَجَعْتُ بَاكِياً إِلَی‌ بَغْدَادَ وَ مِنْهَا إِلَی‌ اَلْكُوفَةِ وَ أَخْبَرْتُ وَالِدَتِي بِمَا كَانَ مِنِّي وَ كُلَّ مَا نَالَنِي وَ لَمْ أُخْفِ مِنْهُ شَيْئاً وَ اَلذَّهَبِيُّ حَسَبَ مَا اِتَّفَقْنَا فَوَجَدْنَا اَلَّذِي أَعْطَانَا إِيَّاهُ اَلْخَادِمُ لاَ يَزِيدُ حَبَّةً وَ لاَ يَنْقُصَنَّ حَبَّةً إِلاَّ دِينَارَيْنِ وَزَنْتُهَا فِي دَارِ اَلرُّومِيِّينَ فَلَبِسْتُ اَلشَّعْرَ وَ قَيَّدْتُ رِجْلِي وَ غَلَلْتُ يَدَيَّ وَ حَبَسْتُ نَفْسِي إِلَی‌ أَنْ تُوُفِّيَ أَبُو مُحَمَّدٍ اَلْحَسَنُ (عليه السلام) بِيَوْمِ اَلْجُمُعَةِ لِثَمَانِ لَيَالٍ خَلَتْ مِنْ رَبِيعٍ اَلْأَوَّلِ سَنَةَ سِتِّينَ وَ مِائَتَيْنِ ثُمَّ أَطْلَقْتُ نَفْسِي بَعْدَ ذَلِكَ.
⚡ گریان به بغداد و از آنجا به کوفه بازگشتم. به مادرم آنچه از من سر زده و هر آنچه بر سرم آمده بود را خبر دادم و چیزی را پنهان نکردم. آن [شخص کاروان دار] علی ذهبی، هزینه‌ها را طبق توافقمان حساب کرد، پس دیدیم آن پولی که آن خادم به ما داده بود، نه یک حبه زیاد بود و نه یک حبه کم، به جز دو دیناری که من در محله رومیان وزن کرده بودم [و اضافه بود] (یعنی حساب آن نیز دقیق بود).

پس من [برای تنبیه خودم] جامه‌ای [خشن و سخت] از مو پوشیدم، پایم را به زنجیر کشیدم، دستانم را به غل و زنجیر بستم و خود را حبس کردم تا آنکه امام ابومحمد حسن عسکری (علیه السلام) در روز جمعه، هشت شب گذشته از ربیع الاول سال ۲۶۰ هجری وفات یافت. پس از آن، خود را آزاد کردم.

🔸
🔸مهمترین نکات حدیث:

🔻 قدرت توسل و استجابت دعا در مکان و زمان مقدس: داستان با توصیه مادر مؤمنه برای دعا در حرم امام حسین (علیه السلام) در شب نیمه شعبان آغاز می‌شود. استجابت فوری دعا، بر جایگاه ویژه کربلا و این شب مبارک به عنوان مجاری فیض الهی و اهمیت والای توسل به اهل بیت (علیهم السلام) برای رسیدن به حوائج معنوی تأکید دارد.

🔻 علم غیب امام و احاطه بر احوال شیعیان: امام عسکری (علیه السلام) نه تنها از دعای خالصانه آن جوان در کربلا آگاه بودند، بلکه از تمام جزئیات سفر او، گناهانش در بغداد (مکان دقیق، نوع گناهان) و حتی مبلغی که در راه حرام خرج کرده بود نیز اطلاع داشتند. این امر، علم الهی و احاطه کامل امام بر ظاهر و باطن شیعیان را، فارغ از فاصله مکانی، به روشنی اثبات می‌کند.

🔻 آثار ویرانگر گناه و محجوب شدن از محضر امام: این روایت یک هشدار جدی در مورد تأثیر گناه است. آن جوان که با دعایی خالصانه، لیاقت خدمت یافته بود، با لغزش و ارتکاب گناهان کبیره، حجابی میان خود و امام ایجاد کرد که دیدارش با امام را به طرد و محروم شدنی تلخ مبدل ساخت. این نشان می‌دهد که قابلیت و لیاقت درک محضر حجت خدا، نیازمند طهارت باطنی است.

🔻 طرد، به مثابه لطف و بیدارگری: طرد و راندن جوان توسط امام، یک تنبیه بیدارگر و نوعی لطف و رحمت است. بازگرداندن دقیق هزینه‌ها، حتی پولی که از جیبش در مسیر حرکت بسمت امام، اما در راه گناه خرج کرده بود، یک اتمام حجت قاطع و نشانه بی‌نیازی امام از هر چیزی است که شائبه حرام داشته باشد. این شوک شدید، جوان را از غفلت بیدار کرد و با اثبات قطعی علم غیب امام، راه هرگونه شک و توجیه را بر او بست و زمینه را برای یک توبه حقیقی فراهم ساخت.

🔻 مسیر توبه نصوح و جبران خطا: واکنش جوان، الگویی از توبه حقیقی را به نمایش می‌گذارد. او پس از این طرد، دچار یأس یا انکار نشد، بلکه با پذیرش کامل خطای خود و با صداقت کامل نزد مادرش بازگشت، و سخت‌ترین تنبیهات را برای خود در نظر گرفت و تا پایان عمرِ مبارک امام، خود را در غل و زنجیر حبس کرد. این عمل، نشان‌دهنده عمق پشیمانی و تلاش برای جبران خطای بزرگی است که او را از بزرگترین فیض زندگی‌اش محروم کرده بود.
🔸
@Salehi786

♨️دیگه دیره خیلی دیر

┄┅═✧☫ایرانِ‌بیدار☫✧═┅┄
｢➜• eitaa.com/irane_bidar/54899｣
🔸
@SalehiBooks
@Salehi786

.
برای مخاطب عمومی جهانی خیلی خوبه

بسم الله
#حدیث
🔸 تجربه نزدیک به مرگ و هدایت دشمن اهل بیت: روایتی از دعای حیات‌بخش امام باقر (ع) که کینه و دشمنی مرد شامی را به عشق و محبت و ولایت‌پذیری بدل ساخت
🔸
جامع الاحادیث
https://hadith.inoor.ir/fa/hadith/248208
بحار الأنوار، ج ۴۶، ص ۲۳۳
قائل: امام باقر (علیه السلام)
---
🔻 ما، [الأمالي]، للشيخ الطوسي اِبْنُ شِبْلٍ عَنْ ظَفْرِ بْنِ حُمْدُونٍ عَنْ إِبْرَاهِيمَ بْنِ إِسْحَاقَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سُلَيْمَانَ عَنْ أَبِيهِ قَالَ: كَانَ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ اَلشَّامِ يَخْتَلِفُ إِلَى أَبِي جَعْفَرٍ [الباقر] (عليه السلام) وَ كَانَ مَرْكَزُهُ بِالْمَدِينَةِ يَخْتَلِفُ إِلَى مَجْلِسِ أَبِي جَعْفَرٍ يَقُولُ لَهُ: يَا مُحَمَّدُ أَ لاَ تَرَى أَنِّي إِنَّمَا أَغْشَى مَجْلِسَكَ حَيَاءً مِنِّي مِنْكَ وَ لاَ أَقُولُ إِنَّ أَحَداً فِي اَلْأَرْضِ أَبْغَضُ إِلَيَّ مِنْكُمْ أَهْلَ اَلْبَيْتِ وَ أَعْلَمُ أَنَّ طَاعَةَ اَللَّهِ وَ طَاعَةَ رَسُولِهِ وَ طَاعَةَ أَمِيرِ اَلْمُؤْمِنِينَ فِي بُغْضِكُمْ وَ لَكِنْ أَرَاكَ رَجُلاً فَصِيحاً لَكَ أَدَبٌ وَ حُسْنُ لَفْظٍ فَإِنَّمَا اِخْتِلاَفِي إِلَيْكَ لِحُسْنِ أَدَبِكَ
⚡ محمد بن سلیمان از پدرش روایت کرده است که گفت: مردی از اهل شام به محضر امام باقر (علیه السلام) رفت و آمد می‌کرد و مرکز اقامتش در مدینه بود. او به مجلس امام باقر (علیه السلام) می‌آمد و به ایشان می‌گفت: «ای محمد، نمی‌بینی که من تنها از روی شرم و حیا از تو به مجلست می‌آیم؟ و نمی‌گویم [بلکه معتقدم] کسی در روی زمین نزد من منفورتر از شما اهل بیت نیست و می‌دانم که طاعت خدا و رسولش و امیرالمؤمنین (خلیفه وقت) در دشمنی با شماست. اما تو را مردی خوش‌سخن می‌بینم که ادب و بیانی نیکو داری، و رفت و آمد من به سوی تو تنها به خاطر ادب نیکویت است.»

🔻 وَ كَانَ أَبُو جَعْفَرٍ يَقُولُ لَهُ خَيْراً وَ يَقُولُ لَنْ تَخْفَى عَلَى اَللَّهِ خَافِيَةٌ فَلَمْ يَلْبَثِ اَلشَّامِيُّ إِلاَّ قَلِيلاً حَتَّى مَرِضَ وَ اِشْتَدَّ وَجَعُهُ فَلَمَّا ثَقُلَ دَعَا وَلِيَّهُ وَ قَالَ لَهُ: إِذَا أَنْتَ مَدَدْتَ عَلَيَّ اَلثَّوْبَ فَأْتِ مُحَمَّدَ بْنَ عَلِيٍّ (عليه السلام) وَ سَلْهُ أَنْ يُصَلِّيَ عَلَيَّ وَ أَعْلِمْهُ أَنِّي أَنَا اَلَّذِي أَمَرْتُكَ بِذَلِكَ
⚡ و امام باقر (علیه السلام) با او به نیکی سخن می‌گفت و [در پاسخش] می‌فرمود: «هیچ چیز پنهانی بر خداوند پوشیده نخواهد ماند.» طولی نکشید که آن مرد شامی بیمار شد و دردش شدت گرفت. هنگامی که حالش سنگین شد، دوستش را فراخواند و به او گفت: «وقتی پارچه را بر رویم کشیدی (و مُردم)، نزد محمد بن علی (علیه السلام) برو و از او بخواه که بر من نماز بخواند و به او اطلاع بده که این من بودم که تو را به این کار امر کردم.»

🔻 - قَالَ فَلَمَّا أَنْ كَانَ فِي نِصْفِ اَللَّيْلِ ظَنُّوا أَنَّهُ قَدْ بَرَدَ وَ سَجَّوْهُ فَلَمَّا أَنْ أَصْبَحَ اَلنَّاسُ خَرَجَ وَلِيُّهُ إِلَى اَلْمَسْجِدِ فَلَمَّا أَنْ صَلَّى مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ (عليه السلام) وَ تَوَرَّكَ وَ كَانَ إِذَا صَلَّى عَقَّبَ فِي مَجْلِسِهِ قَالَ لَهُ: يَا أَبَا جَعْفَرٍ إِنَّ فُلاَنَ اَلشَّامِيِّ قَدْ هَلَكَ وَ هُوَ يَسْأَلُكَ أَنْ تُصَلِّيَ عَلَيْهِ فَقَالَ أَبُو جَعْفَرٍ: كَلاَّ إِنَّ بِلاَدَ اَلشَّامِ بِلاَدٌ صَرْدٌ وَ اَلْحِجَازَ بِلاَدٌ حَرٌّ وَ لَهَبُهَا شَدِيدٌ فَانْطَلِقْ فَلاَ تَعْجَلَنَّ عَلَى صَاحِبِكَ حَتَّى آتِيَكُمْ
⚡ راوی گوید: چون نیمه شب شد، گمان کردند که بدنش سرد شده (و مرده است) و رویش را پوشاندند. صبح که شد، دوستش به مسجد رفت. هنگامی که محمد بن علی (علیه السلام) نماز خواند و دو زانو نشست - و عادت ایشان این بود که پس از نماز در جای خود تعقیبات می‌خواندند - آن مرد به ایشان گفت: ای اباجعفر، فلان شخص شامی از دنیا رفته و از شما درخواست دارد که بر او نماز بخوانید. پس ابوجعفر (علیه السلام) فرمود: «هرگز! سرزمین شام، سرزمینی سرد است و حجاز، سرزمینی گرم و سوزان. برو و در مورد دوستت شتاب مکن تا من نزد شما بیایم.»

🔻 ثُمَّ قَامَ (عليه السلام) مِنْ مَجْلِسِهِ فَأَخَذَ عَلَيْهِ السَّلاَمُ وُضُوءاً ثُمَّ عَادَ فَصَلَّى رَكْعَتَيْنِ ثُمَّ مَدَّ يَدَهُ تِلْقَاءَ وَجْهِهِ مَا شَاءَ اَللَّهُ ثُمَّ خَرَّ سَاجِداً حَتَّى طَلَعَتِ اَلشَّمْسُ، ثُمَّ نَهَضَ (عليه السلام) فَانْتَهَى إِلَى مَنْزِلِ اَلشَّامِيِّ فَدَخَلَ عَلَيْهِ فَدَعَاهُ فَأَجَابَهُ ثُمَّ أَجْلَسَهُ وَ أَسْنَدَهُ وَ دَعَا لَهُ بِسَوِيقٍ فَسَقَاهُ وَ قَالَ لِأَهْلِهِ اِمْلَئُوا جَوْفَهُ وَ بَرِّدُوا صَدْرَهُ بِالطَّعَامِ اَلْبَارِدِ ثُمَّ اِنْصَرَفَ (عليه السلام) فَلَمْ يَلْبَثْ إِلاَّ قَلِيلاً حَتَّى عُوفِيَ اَلشَّامِيُّ

⚡ سپس امام (علیه السلام) از جای خود برخاستند و وضو گرفتند، آنگاه بازگشته و دو رکعت نماز خواندند. سپس دستانشان را روبروی صورت بلند کرده و آن مقدار که خدا خواست دعا کردند. سپس به سجده رفتند تا آنکه خورشید طلوع کرد. آنگاه برخاسته و به منزل مرد شامی رفتند و وارد شدند. او را صدا زدند و او پاسخ داد. سپس او را نشاندند و به جایی تکیه دادند و برایش سویقی خواستند و به او نوشاندند و به خانواده‌اش فرمودند: «شکمش را سیر کنید و سینه‌اش را با غذای سرد خنک نمایید.» سپس امام (علیه السلام) بازگشتند. طولی نکشید که مرد شامی به طور کامل بهبود یافت.

🔻 فَأَتَى أَبَا جَعْفَرٍ (عليه السلام) فَقَالَ أَخْلِنِي فَأَخْلاَهُ فَقَالَ: أَشْهَدُ أَنَّكَ حُجَّةُ اَللَّهِ عَلَى خَلْقِهِ وَ بَابُهُ اَلَّذِي يُؤْتَى مِنْهُ فَمَنْ أَتَى مِنْ غَيْرِكَ خَابَ وَ خَسِرَ وَ ضَلَّ ضَلاَلاً بَعِيداً قَالَ لَهُ أَبُو جَعْفَرٍ وَ مَا بَدَا لَكَ؟
⚡ پس [مرد شامی] نزد اباجعفر (علیه السلام) آمد و گفت: مرا با خود تنها بگذار. امام او را با خود تنها گذاشتند. پس گفت: «شهادت می‌دهم که تو حجت خدا بر خلقش و آن دری هستی که باید از آن وارد شد. پس هر کس از غیر تو [به سوی خدا] آید، ناامید و زیانکار شده و به گمراهی دوری افتاده است.» ابوجعفر (علیه السلام) به او فرمود: «چه چیزی برایت آشکار شد؟»

🔻 قَالَ: أَشْهَدُ أَنِّي عَهِدْتُ بِرُوحِي وَ عَايَنْتُ بِعَيْنِي فَلَمْ يَتَفَاجَأْنِي إِلاَّ وَ مُنَادٍ يُنَادِي أَسْمَعُهُ بِأُذُنِي يُنَادِي وَ مَا أَنَا بِالنَّائِمِ رُدُّوا عَلَيْهِ رُوحَهُ فَقَدْ سَأَلَنَا ذَلِكَ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ فَقَالَ لَهُ أَبُو جَعْفَرٍ: «أَ مَا عَلِمْتَ أَنَّ اَللَّهَ يُحِبُّ اَلْعَبْدَ وَ يُبْغِضُ عَمَلَهُ وَ يُبْغِضُ اَلْعَبْدَ وَ يُحِبُّ عَمَلَهُ» قَالَ فَصَارَ بَعْدَ ذَلِكَ مِنْ أَصْحَابِ أَبِي جَعْفَرٍ عَلَيْهِ السَّلاَمُ.
⚡ گفت: «شهادت می‌دهم که من با روحم [جدایی از بدن را] تجربه کردم و با چشمم [عالم دیگر را] دیدم. ناگهان با ندا کننده‌ای مواجه شدم که صدایش را با گوشم می‌شنیدم و خواب نبودم، ندا می‌داد: روحش را به او بازگردانید، زیرا حضرت محمد بن علی (امام باقر علیه السلام) این را از ما خواسته است.».

پس ابوجعفر (علیه السلام) به او فرمود: «آیا نمی‌دانستی که گاهی خداوند بنده‌ای را دوست دارد ولی از عمل او بیزار است، و گاهی از بنده‌ای بیزار است ولی عمل او را دوست دارد؟».

راوی گوید: پس آن مرد بعد از آن ماجرا، از یاران امام باقر (علیه السلام) شد.

🔸
🔸مهمترین نکات حدیث:

🔻 قدرت جاذبه اخلاق الهی: نقطه شروع این تحول شگرف، اخلاق و ادب امام باقر (علیه السلام) است. مرد شامی با وجود کینه عمیق و اعتقاد به باطل بودن اهل بیت (ع)، مجذوب «حُسن ادب» و «فصاحت» امام می‌شود. این اخلاق کریمانه، تنها روزنه امیدی است که ارتباط را حتی با سرسخت‌ترین دشمنان حفظ می‌کند و زمینه را برای هدایت‌های بعدی فراهم می‌آورد.

🔻 تجربه نزدیک به مرگ به مثابه حجت قاطع: این حدیث یکی از روشن‌ترین روایات در باب «تجربه نزدیک به مرگ» و نقش آن در تحول انسان است. مرد شامی نه با استدلال کلامی، بلکه با یک شهود شخصی و مستقیم به حقیقت می‌رسد. شنیدن ندای غیبی که به صراحت می‌گوید بازگشت روح او به سبب دعای «امام محمد بن علی الباقر» است، هرگونه شک و شبهه‌ای را از ذهن او پاک می‌کند و به عنوان یک برهان قاطع، او را به یقین می‌رساند.

🔻 امام، باب‌الله و واسطه حیات: اعتراف مرد شامی پس از بهبودی، عصاره معارف امامت است: «أَشْهَدُ أَنَّكَ حُجَّةُ اَللَّهِ عَلَى خَلْقِهِ وَ بَابُهُ اَلَّذِي يُؤْتَى مِنْهُ» (تو حجت خدا و دری هستی که از آن وارد می‌شوند). او با تمام وجود درک می‌کند که امام (ع)، کانال فیض و رحمت الهی است و دعای ایشان، مجرای بازگشت حیات به او بوده است. این معجزه، حقانیت جایگاه امام به عنوان واسطه میان خلق و خالق را برای او به اثبات رساند.

🔻 حکمت عمیق الهی در محبت و بغض: پاسخ نهایی امام (علیه السلام) یک اصل بنیادین و عمیق را آشکار می‌سازد: «گاهی خداوند بنده‌ای را دوست دارد ولی از عمل او بیزار است، و گاهی از بنده‌ای بیزار است ولی عمل او را دوست دارد.». این کلام، نگاهی ژرف به پیچیدگی رابطه عبد و مولا و رحمت واسعه الهی دارد که فراتر از قضاوت‌های ظاهری ماست.

#زندگی_پس_از_زندگی
#تجربه_نزدیک_به_مرگ NDE
🔸
@Salehi786

بسم الله
#حدیث
🔸 اوج حلم و کرامت: روایتی از برخورد امام حسن مجتبی (ع) که دشنام دشمن را به اعتراف و محبت بدل کرد
🔸
جامع الاحادیث
https://hadith.inoor.ir/fa/hadith/246781
بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار علیهم السلام، ج ۴۳، ص ۳۴۴
قائل: امام حسن مجتبی (علیه السلام)
---
🔻 وَ مِنْ حِلْمِهِ مَا رَوَى اَلْمُبَرَّدُ وَ اِبْنُ عَائِشَةَ: أَنَّ شَامِيّاً رَآهُ رَاكِباً فَجَعَلَ يَلْعَنُهُ وَ اَلْحَسَنُ لاَ يَرُدُّ فَلَمَّا فَرَغَ أَقْبَلَ اَلْحَسَنُ (عليه السلام) فَسَلَّمَ عَلَيْهِ وَ ضَحِكَ
⚡️ و از حلم و بردباری ایشان است آنچه مُبَرَّد و ابن عائشه روایت کرده‌اند: مردی شامی، ایشان را سواره دید، پس شروع به لعن و دشنام دادن به آن حضرت کرد و امام حسن (علیه السلام) پاسخی نمی‌داد. چون [مرد شامی] از دشنام فارغ شد، امام حسن (علیه السلام) به سوی او رو کرده، سلام نمودند و لبخند زدند.

🔻 فَقَالَ أَيُّهَا اَلشَّيْخُ أَظُنُّكَ غَرِيباً وَ لَعَلَّكَ شَبَّهْتَ فَلَوِ اِسْتَعْتَبْتَنَا أَعْتَبْنَاكَ وَ لَوْ سَأَلْتَنَا أَعْطَيْنَاكَ وَ لَوِ اِسْتَرْشَدْتَنَا أَرْشَدْنَاكَ وَ لَوِ اِسْتَحْمَلْتَنَا أَحْمَلْنَاكَ وَ إِنْ كُنْتَ جَائِعاً أَشْبَعْنَاكَ وَ إِنْ كُنْتَ عُرْيَاناً كَسَوْنَاكَ وَ إِنْ كُنْتَ مُحْتَاجاً أَغْنَيْنَاكَ وَ إِنْ كُنْتَ طَرِيداً آوَيْنَاكَ وَ إِنْ كَانَ لَكَ حَاجَةٌ قَضَيْنَاهَا لَكَ فَلَوْ حَرَّكْتَ رَحْلَكَ إِلَيْنَا وَ كُنْتَ ضَيْفَنَا إِلَى وَقْتِ اِرْتِحَالِكَ كَانَ أَعْوَدَ عَلَيْكَ لِأَنَّ لَنَا مَوْضِعاً رَحْباً وَ جَاهاً عَرِيضاً وَ مَالاً كَثِيراً
⚡️ سپس فرمودند: «ای شیخ، گمان می‌کنم غریب هستی و شاید دچار اشتباه شده‌ای. اگر از ما طلب رضایت کنی، تو را راضی می‌کنیم. اگر از ما چیزی بخواهی، به تو عطا می‌کنیم. اگر از ما راهنمایی بجویی، راهنمایی‌ات می‌کنیم. اگر از ما مرکبی بخواهی، برایت فراهم می‌کنیم. اگر گرسنه باشی، سیرت می‌کنیم. اگر برهنه باشی، تو را می‌پوشانیم. اگر نیازمند باشی، بی‌نیازت می‌سازیم. اگر رانده شده‌ای، پناهت می‌دهیم. و اگر حاجتی داری، آن را برایت برآورده می‌سازیم. پس اگر بار سفرت را به سوی ما حرکت دهی و تا زمان کوچ کردنت میهمان ما باشی، برایت سودمندتر خواهد بود؛ زیرا ما جایگاهی وسیع، آبرویی گسترده و مالی فراوان داریم.»

🔻 فَلَمَّا سَمِعَ اَلرَّجُلُ كَلاَمَهُ بَكَى ثُمَّ قَالَ أَشْهَدُ أَنَّكَ خَلِيفَةُ اَللَّهِ فِي أَرْضِهِ «اَللّٰهُ أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِسٰالَتَهُ» (الأنعام: ۱۲۴) وَ كُنْتَ أَنْتَ وَ أَبُوكَ أَبْغَضَ خَلْقِ اَللَّهِ إِلَيَّ وَ اَلْآنَ أَنْتَ أَحَبُّ خَلْقِ اَللَّهِ إِلَيَّ وَ حَوَّلَ رَحْلَهُ إِلَيْهِ وَ كَانَ ضَيْفَهُ إِلَى أَنِ اِرْتَحَلَ وَ صَارَ مُعْتَقِداً لِمَحَبَّتِهِمْ.
⚡️ هنگامی که آن مرد سخنان ایشان را شنید، گریست و سپس گفت: «شهادت می‌دهم که تو خلیفه خدا در زمین او هستی، «خداوند بهتر می‌داند که رسالتش را کجا قرار دهد» (الأنعام: ۱۲۴). تو و پدرت مبغوض‌ترین و منفورترین خلق خدا نزد من بودید و اکنون، تو محبوب‌ترین خلق خدا نزد من هستی.» و بار سفرش را به سوی خانه امام منتقل کرد و تا زمانی که از آنجا کوچ کرد، میهمان ایشان بود و به دوستی و محبت اهل بیت معتقد گشت.

🔸
🔸مهمترین نکات حدیث:
🔻 تجلی عملی حِلم و کرامت: این حدیث، تصویری بی‌نظیر از معنای واقعی «حِلم» به دست می‌دهد. حلم در سیره امام مجتبی (علیه السلام)، صرفاً سکوت در برابر توهین نیست، بلکه یک واکنش فعال، کریمانه و سازنده است. امام با تحلیل دقیق وضعیت فرد (غریب بودن، احتمال اشتباه)، به جای مقابله به مثل، با لبخند و سلام، راه را برای محبت باز می‌کنند و اوج کرامت انسانی را به نمایش می‌گذارند.

🔻 قدرت دگرگون‌کننده اخلاق محمدی: این داستان به روشنی نشان می‌دهد که تاثیر اخلاق الهی و برخورد نیکو، از هر شمشیر و استدلالی بُرنده‌تر است. کینه عمیق مرد شامی که ریشه در تبلیغات مسموم معاویه داشت و به صراحت می‌گوید «تو و پدرت منفورترین خلق بودید»، در برابر اقیانوس محبت و بزرگواری امام (علیه السلام) ذوب می‌شود و به عشقی عمیق و اعتقادی راسخ تبدیل می‌گردد: «اکنون تو محبوب‌ترین خلق هستی». این، قدرت نرم و فتح‌القلوب مکتب اهل بیت (علیهم السلام) است.

🔻 اخلاق، برهان امامت: واکنش مرد شامی پس از دیدن این رفتار، بسیار کلیدی است. او بلافاصله این اخلاق را به منبعی الهی متصل می‌کند و می‌گوید: «أَشْهَدُ أَنَّكَ خَلِيفَةُ اَللَّهِ فِي أَرْضِهِ» و به آیه «اَللّٰهُ أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِسٰالَتَهُ» استناد می‌کند. این یعنی او درمی‌یابد که چنین شخصیت و کرامتی، نمی‌تواند عادی و اکتسابی باشد، بلکه جلوه‌ای از خلافت الهی و گزینش خاص خداوند است. در واقع، اخلاق امام، خود تبدیل به بزرگترین برهان و حجت برای اثبات جایگاه الهی ایشان می‌شود.

🔻 منشور جامع خدمات اجتماعی اسلام: پیشنهادهای امام حسن (علیه السلام) به مرد شامی، یک منشور کامل از خدمات اجتماعی و رفاهی است. ایشان تمام نیازهای اساسی یک انسان در راه مانده را برمی‌شمارند: رضایت‌جویی، کمک مالی، راهنمایی، مرکب، غذا، پوشاک، رفع نیاز کلی، پناه دادن و برآوردن هر حاجتی. این نشان می‌دهد که امام و پیشوای جامعه اسلامی، پناهگاه و ملجأ تمام نیازمندان است و در رفع مشکلات مادی و معنوی مردم، حد و مرزی نمی‌شناسد.

🔸
@Salehi786