نیست همتای تو امروز کسی در شوخی
ای همان گوهر یکتای تو همتای تو شوخ

از نگاه روی تو، دل سیر می‌گردد مگر؟
آخر آدم با تو باشد، پیر می‌گردد مگر؟

ما را نتوان پخت که ما سوخته ايم
آتش نتوان زد که برافروخته ايم

من به اوضاع تو ای کشور بی صاحب جم
نکنم گریه، پس از گریه نخندم، چه کنم؟

ماجرای من و معشوق مرا پایان نیست
هرچه آغاز ندارد نپذیرد انجام

برای من که چنینم تو جان متصلی
مرا ز خود مکن ای جان جدا ، که می میرم

نفسی بیا و بنشین سخنی بگو و بشنو
که به تشنگی بمردم بر آب زندگانی

ای عشق تورا دارم و دارای جهانم

به جَیب توست اگر خلوتی و انجمنی‌ست
برون ز خویش ‌کجا می‌روی؟ جهان خالیست

زمان میانِ من و او جدایی افکنده‌ست
من ایستاده در اکنون و او در آینده‌ست

درد دل بیمار به هر کس نتوان گفت
این جنس گران را به پرستار فروشند