القصه پی شکست ما بسته صفی
مرگ از طرفی و زندگی از طرفی

مُفتضح بودن از این بیش که در اول قهر
فکر برگشتنم و واسطه‌ای نیست که نیست

رنگ دستت نه به حنا است که خون دل ماست
خوردنِ خونِ دلِ خلق به دستان تا چند؟

بیچاره آدمی که فرومانده‌ای‌ست سخت
در مات‌خانه‌ی قَدَر و ششدرِ قضا

ما شعله‌ی شوق تو به صد حیله نشاندیم
دامن مزن این آتش پوشیده‌ی ما را

رفتی و هم‌چنان به خیالِ منْ اندری
گویی که در برابر چشمم مُصوّری

ریزم ز مژه کوکب بی ماه رُخت شبها
تاریک شبی دارم با این همه کوکب‌ها

رویم سیه کز سادگی، شرمنده کردم دوست را
او تیغ پنهان زد به‌دل، من زخم رسوا دوختم

پیش تو مردن از آن بِه که پس از من گویند
نه به صدق آمده بود این که به آزار برفت!

زندگی چون ساعت شماطه‌دار کهنه‌ای
از توقف‌ها و رفتن‌های یکسان پر شده ‌است

شب مارا به در صبح نه آن قفل زدند
که به مفتاح دعاهای سحر بگشاید

تو با عیش و طرب خوش باش، من با ناله و زاری
مرا کان نیست این بهتر، شبت خوش باد من رفتم