روز قلم
بر اهالی قلم فرخنده و خجسته باد!
💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐
" شکستن "
قلم!
که بشکند
نوشتن!
محو می شود و
سپیدی!
می ماند.
ساق!
که بشکند
حرکت!
به سکون می رسد و
آهو!
می ماند.
نور!
که بشکند
بلورش!
تیزتر می شود
و یک نیزه اش
کافی ست
تا از این هول!
بگذریم
تا اُفتگاه سپیدی و آهو!
حال
بشکند
چه با سنگ!
چه با گلوله !
"عبدالرحمان فرقانی فر "
( دوماهنامه ادبی " چامه "، شماره۱۵، دی و بهمن ۱۳۹۹ )
@StarbaadMagazine
بر اهالی قلم فرخنده و خجسته باد!
💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐
" شکستن "
قلم!
که بشکند
نوشتن!
محو می شود و
سپیدی!
می ماند.
ساق!
که بشکند
حرکت!
به سکون می رسد و
آهو!
می ماند.
نور!
که بشکند
بلورش!
تیزتر می شود
و یک نیزه اش
کافی ست
تا از این هول!
بگذریم
تا اُفتگاه سپیدی و آهو!
حال
بشکند
چه با سنگ!
چه با گلوله !
"عبدالرحمان فرقانی فر "
( دوماهنامه ادبی " چامه "، شماره۱۵، دی و بهمن ۱۳۹۹ )
@StarbaadMagazine
به مناسبت هفتاد و سومین سالگرد زادروز
" فرخنده حاجی زاده "
نویسنده، شاعر، ناشر و برنده اولین جایزه جهانی آزادی انتشار انجمن قلم و اتحادیه ناشران آمریکا به خاطر " تلاش در زمینه چاپ کتاب های عالی، شجاعت و پشتکار "
🌹🌻💐🌻🌹🌻💐🌻🌹🌻💐🌻🌹🌻💐🌻🌹
👇👇👇👇👇👇👇👇
@StarbaadMagazine
" فرخنده حاجی زاده "
نویسنده، شاعر، ناشر و برنده اولین جایزه جهانی آزادی انتشار انجمن قلم و اتحادیه ناشران آمریکا به خاطر " تلاش در زمینه چاپ کتاب های عالی، شجاعت و پشتکار "
🌹🌻💐🌻🌹🌻💐🌻🌹🌻💐🌻🌹🌻💐🌻🌹
👇👇👇👇👇👇👇👇
@StarbaadMagazine
👆👆👆👆👆
" نمی دانم ۲۰ تیرماه تاریخ واقعی تولدم بود یا اتفاقی نوشته شد در شناسنامه ام. در نوجوانی از پدر پرسیدم چه روزی متولد شدم گفت: " گوشه قرآن خطی نوشته ام." و مادر گفت: " درست سر ظهر عید قربان دنیا آمدی."
بعد از مرگ پدر، قرآن خطی یی را که در خانه ام یادگار گذاشته بود نگاه کردم، هیچ نوشته یی ندیدم؛ فرقی هم نمی کند ۲ ماه زودتر یا دیرتر...
شعرهای برادرش " حمید " رنگ وارنگ بود. دوبیتی زرد، غزل نقره ای، غزل ارغوانی، بیش از همه سرخ.
مرا اندیشه سرخ، احساس آبی، غم بنفش آمد
که قسمت از ازل جان مرا رنگین کمانی بود
" حمید حاجی زاده"(سحر)
جانی که سرانجام در ۳۱ شهریور ۱۳۷۷ در کنار " کارون " ۹ ساله اش با ۳۷ ضربه ی وحشیانه ی چاقو سرخ شد؛ سرخِ سرخ، در پروژه ی شوم قتل های زنجیره ای...
او از سال ۱۳۶۸ علاوه بر فعالیت های فرهنگی تاکنون ۱۳ کتاب به چاپ رسانده و سردبیری و مدیر مسئولی ۲ مجله ی ادبی را به عهده داشته و مصاحبه هایی این طرف و آن طرف و نام و عکسی در نشریات و سایت ها بی هیچ حس حضوری... "
( بخشی هایی از زندگی نامه خودنوشت " فرخنده حاجی زاده" از مجموعه شعر " اعلام می کنم! "، تهران انتشارات ویستار، چاپ اول ۱۳۹۳ )
" طلعت منم "
به داغ حمید و کارون
زلیخای بی عصا خون دور چشم هایش چرخ می خورد
دندان شیریم لق کباب گنجشک بوی تو دلم دود، دود، دود
پیرهن های مشترک کلاس های مشترک مدرسه ی مشترک
معلم هایمان بر تربت تو نه بر گور من ابستاده اند که خواهر مرگم زلیخای بی عصا و چشم های کارون
تنگ غروب زن با روزنامه و عکس برابرم می ایستد " طلعت منم این بیست و پنج سال کجا بودید؟"
و کوچه باغ های تبریز رژه می روند
خطِ تو میان دفتر آن زن که مادرست و چشم های کارون
با این همه چشم با این همه اشک باور کنم؟
همه ما همه در کورترین نقطه شکل شکست شکست شکل ما، نه ما شکل شکستن دور از تو ایستاده باور نمی کنیم
پیرزن های کودکی مادر میانه خاک باد می دهد
از خنجره ملای شهر قاعده ی زندگی؟ نه آداب ترحیم را بر هم می زنی
زنی چروک کور در تابوت تو
گویند: بیارید خواهرش
قد راست می کند از خانواده ی ما؟! اهل خداحافظی، نه هیچ کس
می لرزد دستی: بس کن نلرز ما هیچ کدام نمی بینیم
نمی بینند تنها چشم های کارون رژه می روند
بازپرس ویژه ی قتل می گوید: زیبای کارون! زنی ورد می گیرد: رود رود رود
با این همه چشم با این همه اشک جاری نمی شوی؟ خشکیده ای کارون؟
اروند از چشم خلایق جاری نرگس نمی روید!
طوفان که می گیرد ارس که طغیان می کند خاک نرگس های تو را پر می کند
نرگس فروشان روستا دور تو حلقه زنی وای می زند: آهای نرگس فروشا همه ی نرگس هاتونِ خریدارم
زیبای کارون نرگس های تو دختران نرگس فروش و سهم من از تو سهم من از همه ی جهان همیشه کم
" فرخنده حاجی زاده "
مهر هزار و سیصد و هفتاد و هفت
( از مجموعه شعر " طلعت منم! "، انتشارات ویستار، چاپ اول ۱۳۸۳ )
" حس ششم "
دخترِ پس از من رفت و به دنیا نیامد
خواهرکم فریبا یا مثلا فتانه
سرشارِ حس ششم
جای نیامندنش چه جیغی کشیدند
اگر می دانستم
اگر می دانستم
من هم خودم را به موش مردگی می زدم
تا چالم کنند کُنجِ کَرتِ مرزنجوش
زیرِ درختِ بنه
کنارِ بازه ی باغچه
" فرخنده حاجی زاده"
( خرداد ۱۳۹۳ )
" در "
مین یاب نمی داند
زیر پوست کاغذ
انفجاری خوابیده
در تک تکِ سلول ها
بمب هایی پوسته می ترکانند
در انفجار عظیم سلول و کاغذ
قربانی چه کسی ست؟
" فرخنده حاجی زاده "
" گل "
گیوتین های فومی
در فضای صمیمانه ی خانواده
گل های باغ را گردن زدند
اما من
میلِ میلِ باغ دارم
و پیامی که ارسال نشده
" فرخنده حاجی زاده "
" نفس "
راحت توی سطل زباله جا شدیم
برای تنفس
چند وجب امکان لازم داریم
" فرخنده حاجی زاده "
( چهار شعر فوق از مجموعه شعر " اعلام می کنم! "، انتشارات ویستار، چاپ اول ۱۳۹۳ )
@StarbaadMagazine
" نمی دانم ۲۰ تیرماه تاریخ واقعی تولدم بود یا اتفاقی نوشته شد در شناسنامه ام. در نوجوانی از پدر پرسیدم چه روزی متولد شدم گفت: " گوشه قرآن خطی نوشته ام." و مادر گفت: " درست سر ظهر عید قربان دنیا آمدی."
بعد از مرگ پدر، قرآن خطی یی را که در خانه ام یادگار گذاشته بود نگاه کردم، هیچ نوشته یی ندیدم؛ فرقی هم نمی کند ۲ ماه زودتر یا دیرتر...
شعرهای برادرش " حمید " رنگ وارنگ بود. دوبیتی زرد، غزل نقره ای، غزل ارغوانی، بیش از همه سرخ.
مرا اندیشه سرخ، احساس آبی، غم بنفش آمد
که قسمت از ازل جان مرا رنگین کمانی بود
" حمید حاجی زاده"(سحر)
جانی که سرانجام در ۳۱ شهریور ۱۳۷۷ در کنار " کارون " ۹ ساله اش با ۳۷ ضربه ی وحشیانه ی چاقو سرخ شد؛ سرخِ سرخ، در پروژه ی شوم قتل های زنجیره ای...
او از سال ۱۳۶۸ علاوه بر فعالیت های فرهنگی تاکنون ۱۳ کتاب به چاپ رسانده و سردبیری و مدیر مسئولی ۲ مجله ی ادبی را به عهده داشته و مصاحبه هایی این طرف و آن طرف و نام و عکسی در نشریات و سایت ها بی هیچ حس حضوری... "
( بخشی هایی از زندگی نامه خودنوشت " فرخنده حاجی زاده" از مجموعه شعر " اعلام می کنم! "، تهران انتشارات ویستار، چاپ اول ۱۳۹۳ )
" طلعت منم "
به داغ حمید و کارون
زلیخای بی عصا خون دور چشم هایش چرخ می خورد
دندان شیریم لق کباب گنجشک بوی تو دلم دود، دود، دود
پیرهن های مشترک کلاس های مشترک مدرسه ی مشترک
معلم هایمان بر تربت تو نه بر گور من ابستاده اند که خواهر مرگم زلیخای بی عصا و چشم های کارون
تنگ غروب زن با روزنامه و عکس برابرم می ایستد " طلعت منم این بیست و پنج سال کجا بودید؟"
و کوچه باغ های تبریز رژه می روند
خطِ تو میان دفتر آن زن که مادرست و چشم های کارون
با این همه چشم با این همه اشک باور کنم؟
همه ما همه در کورترین نقطه شکل شکست شکست شکل ما، نه ما شکل شکستن دور از تو ایستاده باور نمی کنیم
پیرزن های کودکی مادر میانه خاک باد می دهد
از خنجره ملای شهر قاعده ی زندگی؟ نه آداب ترحیم را بر هم می زنی
زنی چروک کور در تابوت تو
گویند: بیارید خواهرش
قد راست می کند از خانواده ی ما؟! اهل خداحافظی، نه هیچ کس
می لرزد دستی: بس کن نلرز ما هیچ کدام نمی بینیم
نمی بینند تنها چشم های کارون رژه می روند
بازپرس ویژه ی قتل می گوید: زیبای کارون! زنی ورد می گیرد: رود رود رود
با این همه چشم با این همه اشک جاری نمی شوی؟ خشکیده ای کارون؟
اروند از چشم خلایق جاری نرگس نمی روید!
طوفان که می گیرد ارس که طغیان می کند خاک نرگس های تو را پر می کند
نرگس فروشان روستا دور تو حلقه زنی وای می زند: آهای نرگس فروشا همه ی نرگس هاتونِ خریدارم
زیبای کارون نرگس های تو دختران نرگس فروش و سهم من از تو سهم من از همه ی جهان همیشه کم
" فرخنده حاجی زاده "
مهر هزار و سیصد و هفتاد و هفت
( از مجموعه شعر " طلعت منم! "، انتشارات ویستار، چاپ اول ۱۳۸۳ )
" حس ششم "
دخترِ پس از من رفت و به دنیا نیامد
خواهرکم فریبا یا مثلا فتانه
سرشارِ حس ششم
جای نیامندنش چه جیغی کشیدند
اگر می دانستم
اگر می دانستم
من هم خودم را به موش مردگی می زدم
تا چالم کنند کُنجِ کَرتِ مرزنجوش
زیرِ درختِ بنه
کنارِ بازه ی باغچه
" فرخنده حاجی زاده"
( خرداد ۱۳۹۳ )
" در "
مین یاب نمی داند
زیر پوست کاغذ
انفجاری خوابیده
در تک تکِ سلول ها
بمب هایی پوسته می ترکانند
در انفجار عظیم سلول و کاغذ
قربانی چه کسی ست؟
" فرخنده حاجی زاده "
" گل "
گیوتین های فومی
در فضای صمیمانه ی خانواده
گل های باغ را گردن زدند
اما من
میلِ میلِ باغ دارم
و پیامی که ارسال نشده
" فرخنده حاجی زاده "
" نفس "
راحت توی سطل زباله جا شدیم
برای تنفس
چند وجب امکان لازم داریم
" فرخنده حاجی زاده "
( چهار شعر فوق از مجموعه شعر " اعلام می کنم! "، انتشارات ویستار، چاپ اول ۱۳۹۳ )
@StarbaadMagazine
شاعران و اهالی محترم فرهنگ و ادب استان گلستان به مناسبت رونمایی از کتاب « تا آخرین لحظه ی عمرت نمیر» اثر دکتر جعفر رودسرابی به انجمن ادبی حافظ گلستان دعوتید 🌹
« با هم دیدار تازه می کنیم ، شعر می خوانیم و شعر می شنویم »
زمان: چهارشنبه ۲۵ تیرماه ۱۴۰۴
ساعت: ۱۸ الی ۲۰
مکان : گرگان ، تالار فخرالدین اسعد گرگانی ، سالن نگاه
حضور شما عزیزان مایه مباهات و سعادت است🌹
💚 سپاسگزار خواهیم شد ما را در اطلاع رسانی این گردهمایی همراهی فرمایید تا محفل زیباتری را در کنار هم تجربه کنیم 💚
🌺 لطفا به مکان و زمان برگزاری جلسه دقت فرمایید🌺
💠 @StarbaadMagazine
« با هم دیدار تازه می کنیم ، شعر می خوانیم و شعر می شنویم »
زمان: چهارشنبه ۲۵ تیرماه ۱۴۰۴
ساعت: ۱۸ الی ۲۰
مکان : گرگان ، تالار فخرالدین اسعد گرگانی ، سالن نگاه
حضور شما عزیزان مایه مباهات و سعادت است🌹
💚 سپاسگزار خواهیم شد ما را در اطلاع رسانی این گردهمایی همراهی فرمایید تا محفل زیباتری را در کنار هم تجربه کنیم 💚
🌺 لطفا به مکان و زمان برگزاری جلسه دقت فرمایید🌺
💠 @StarbaadMagazine
به مناسبت هفتاد و چهارمین سالگرد زادروز
" حسینعلی کاشانی راد "
شاعری وابسته به طبیعت و مردم دیار خویش: گرگان زمین!
زادروز : ۱۳۳۰/۴/۲۴ گرگان
درگذشت : ۱۳۸۱/۱/۱۴ مشهد
🌹🌻💐🌻🌹🌻💐🌻🌹🌻💐🌻🌹🌻🌹🌻
👇👇👇👇👇👇👇👇
@StarbaadMagazine
" حسینعلی کاشانی راد "
شاعری وابسته به طبیعت و مردم دیار خویش: گرگان زمین!
زادروز : ۱۳۳۰/۴/۲۴ گرگان
درگذشت : ۱۳۸۱/۱/۱۴ مشهد
🌹🌻💐🌻🌹🌻💐🌻🌹🌻💐🌻🌹🌻🌹🌻
👇👇👇👇👇👇👇👇
@StarbaadMagazine
👆👆👆👆👆
" تجربه ها در شعر جوان ما، سیراب از احساس و لمس شاعر از محیط دور و بر خویش است؛ دیدن، حس کردن و زبان گشودن در جهانی که احساس شخصی، تازگی اش می بخشد یا به زبان دیگر، کهنه اش نمی بیند و کهنه، تصویرش نمی کند.
شعرهای کاشانی راد، شاعر جوان گرگانی، از این همه ویژگی برخوردار است. شعر آهنگین او اگر چه ممکن است سیمایی چون شعر دیگران داشته باشد. اما در ذات، شعرها، شعرند و از شاعرند. خلوص و صمیمیت ساده ی او را طراوت احساسش یاری می کند تا در شعرهایی تر و زنده بنشیند. شعر این شاعر، اگر کمبودی دارد، فرصت هایی است برای پرواز و پرتاب بیشتر و رشد و کمال دلخواه. "
" منوچهر آتشی "
( مجله تماشا، شماره ۳۵۶، مورخ ۱۳۵۷/۴/۱)
" سبزی که سرخ می شود!"
چه سبز می دود عاشق؟!
در جنگل بنفشه و بعداز ظهر
در جنگل شقایق و نیلوفر
در جنگل چمن：
وقتی
که اندیشه های عشق
معیار سبز بودن خاک است.
^^^
چه سرخ می دود عشق؟!
وقتی که عشق و خاک
آیینه ای ست
در شب ظلمانی کویر؛
در انعکاس ماه و ستاره.
و چشم
چشم انتظار جنبش ستاره
از دل خاک است.
^^^
آنطور سبز می دود عاشق
که سرخ می شود
اندیشه های عشق!
" حسینعلی کاشانی راد"
( مجله تماشا، شماره ۳۵۶، ۱۳۵۷/۴/۱۷)
( مجموعه اشعار " غروب آئینه" )
" شب و آئینه "
شب و آئینه و من،
تو و آئینه و شب،
شب صدا زد:
خورشید!
چشم آئینه شکست،
من و تو
مات،
به حیرانی آئینه و شب،
که چه سان
شب،
تَه آئینه نشست.
" حسینعلی کاشانی راد"
( مجله جوانان، شماره ۴۸، سال ۱۳۵۵)
( مجموعه اشعار " غروب آئینه" )
" عطر عاطفه ی گل "
نسیم،
عطر عاطفه ی گل را
به ذهن باغ سپرد
و باغ،
زمزمه ی عشق را
به غنچه های نورس شیپوری،
و حجم شهر،
عطرِ عاطفه ی گل شد
و ترنم عشق.
" حسینعلی کاشانی راد "
( مجله تماشا، شماره ۳۵۶، ۲۷ اسفند ۱۳۵۶ )
( مجموعه اشعار " غروب آئینه " )
شعری کوتاه، بهاری، که خوشبختانه جدیدا در آرشیو یافتم، که متأسفانه در اشعار منعکس شده در کتاب " غروب آئینه " مجموعه اشعار زنده یاد " حسینعلی کاشانی راد " از قلم افتاده بود. که هدیه ایست به دوستداران زنده یاد!
" طرح "
تو چون روح بهاران
سبزتر
از کاسه چشم فضا هستی
و عریانتر
ز آهی
شبنم پاک سحرگاه!
" خواف- حسین کاشانی راد"
( کیهان، ادب و هنر، دوشنبه ۱۲ اسفند ۱۳۶۴)
@StarbaadMagazine
" تجربه ها در شعر جوان ما، سیراب از احساس و لمس شاعر از محیط دور و بر خویش است؛ دیدن، حس کردن و زبان گشودن در جهانی که احساس شخصی، تازگی اش می بخشد یا به زبان دیگر، کهنه اش نمی بیند و کهنه، تصویرش نمی کند.
شعرهای کاشانی راد، شاعر جوان گرگانی، از این همه ویژگی برخوردار است. شعر آهنگین او اگر چه ممکن است سیمایی چون شعر دیگران داشته باشد. اما در ذات، شعرها، شعرند و از شاعرند. خلوص و صمیمیت ساده ی او را طراوت احساسش یاری می کند تا در شعرهایی تر و زنده بنشیند. شعر این شاعر، اگر کمبودی دارد، فرصت هایی است برای پرواز و پرتاب بیشتر و رشد و کمال دلخواه. "
" منوچهر آتشی "
( مجله تماشا، شماره ۳۵۶، مورخ ۱۳۵۷/۴/۱)
" سبزی که سرخ می شود!"
چه سبز می دود عاشق؟!
در جنگل بنفشه و بعداز ظهر
در جنگل شقایق و نیلوفر
در جنگل چمن：
وقتی
که اندیشه های عشق
معیار سبز بودن خاک است.
^^^
چه سرخ می دود عشق؟!
وقتی که عشق و خاک
آیینه ای ست
در شب ظلمانی کویر؛
در انعکاس ماه و ستاره.
و چشم
چشم انتظار جنبش ستاره
از دل خاک است.
^^^
آنطور سبز می دود عاشق
که سرخ می شود
اندیشه های عشق!
" حسینعلی کاشانی راد"
( مجله تماشا، شماره ۳۵۶، ۱۳۵۷/۴/۱۷)
( مجموعه اشعار " غروب آئینه" )
" شب و آئینه "
شب و آئینه و من،
تو و آئینه و شب،
شب صدا زد:
خورشید!
چشم آئینه شکست،
من و تو
مات،
به حیرانی آئینه و شب،
که چه سان
شب،
تَه آئینه نشست.
" حسینعلی کاشانی راد"
( مجله جوانان، شماره ۴۸، سال ۱۳۵۵)
( مجموعه اشعار " غروب آئینه" )
" عطر عاطفه ی گل "
نسیم،
عطر عاطفه ی گل را
به ذهن باغ سپرد
و باغ،
زمزمه ی عشق را
به غنچه های نورس شیپوری،
و حجم شهر،
عطرِ عاطفه ی گل شد
و ترنم عشق.
" حسینعلی کاشانی راد "
( مجله تماشا، شماره ۳۵۶، ۲۷ اسفند ۱۳۵۶ )
( مجموعه اشعار " غروب آئینه " )
شعری کوتاه، بهاری، که خوشبختانه جدیدا در آرشیو یافتم، که متأسفانه در اشعار منعکس شده در کتاب " غروب آئینه " مجموعه اشعار زنده یاد " حسینعلی کاشانی راد " از قلم افتاده بود. که هدیه ایست به دوستداران زنده یاد!
" طرح "
تو چون روح بهاران
سبزتر
از کاسه چشم فضا هستی
و عریانتر
ز آهی
شبنم پاک سحرگاه!
" خواف- حسین کاشانی راد"
( کیهان، ادب و هنر، دوشنبه ۱۲ اسفند ۱۳۶۴)
@StarbaadMagazine
به مناسبت پنجمین سالروز درگذشت
" حسین صفاری دوست "
شاعری که
"خورشید خمیده " شعر معاصر بود!
🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀
👇👇👇👇👇👇👇
@StarbaadMagzine
" حسین صفاری دوست "
شاعری که
"خورشید خمیده " شعر معاصر بود!
🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀
👇👇👇👇👇👇👇
@StarbaadMagzine
👆👆👆👆👆
چهارشنبه ۶ شهریور ۱۳۹۸ به دعوت " کانون ادبی گروه شعر معاصر" به مناسبت هفتادمین سالگرد تولد " حسین صفاری دوست " مراسم بزرگداشتی با حضور اسدالله امرایی، فرهاد عابدینی، کامیار عابدی، غزل تاج بخش، محمود معتقدی، حافظ موسوی، عبدالعظیم زرین کوب، بهزاد شیشه گران و...برای ایشان در مؤسسه بهاران تهران برگزار گردید؛ که منهم دعوت شده بودم و گزارش این مراسم را با عنوان: بزرگداشت " حسین صفاری دوست" شاعری که " خورشید خمیده " است! نوشتم که در شماره ۱۶ فصلنامه استارباد، زمستان ۱۳۹۸ به چاپ رسید.
اردیبهشت ۱۳۹۹ بود که دوست گرامی آقای عبدالعظیم زرین کوب زنگ زدند و گفتند: با صفاری دوست تماس گرفته و به ایشان گفتم که گزارش مراسم را در فصلنامه به چاپ رسانده اید. ضمن تشکر از شما مایل بود که با شما تماسی داشته باشند و منهم شماره موبایل شما را به ایشان دادم.
دو سه شب بعد زنده یاد صفاری دوست تماس گرفتند و با همان لهجه شیرین قزوینی، گفتند: خیلی ممنون که گزارشی تهیه کردی و در فصلنامه تان چاپ کردید. فقط بالام جان! عنوان گزارش را کاش می گذاشتی " شاعری که خورشید خمیده شعر معاصر است" نه " شاعری که خورشید خمیده است." من خورشید نیستم. شعر معاصر خورشید است. فرقانی فر عزیز! کسی از ما قدیمی ها خبری نمی گیره و ما را همه فراموش کرده اند. پس از عذرخواهی برای عنوان گزارش از ایشان، خواستند که دیداری داشته باشیم. منهم با کمال میل، دادن فصلنامه را بهانه کردم و قرار گذاشتم که بدیدارشان بروم. یک بار در خرداد ماه به دیدارش رفتم که تنها زندگی می کرد و بعد از اهدای دو نسخه فصلنامه مربوطه، در همه زمینه ها گفتگو کردیم و از بعضی ها هم گلایه کردند. بار دوم تماس گرفتم که به دیدارش بروم، گفت اگر امکان دار چند تای دیگه فصلنامه برای من بیاور. دوستان فصلنامه های قبلی را از من گرفته اند. در تیرماه که به دیدارش رفتم و به محض باز کردن در آپارتمانش که در طبقه چهارم بود، برق قطع شد. گفتم خیلی خوش شانس بودم وگرنه شما با این ناخوشی چگونه قادر بودی که چهارطبقه را برای بازکردن در پائین بیائی. خیلی سعادت داشتم که چنین نشد. فصلنامه ها را به ایشان دادم و چون سر شب بود چراغی روشن کرد و زیر نور کم چراغ، بعد از یک ساعتی صحبت خداحافظی کردم به امید دیدار بعدی!
چند روز بعد از آخرین دیدارمان، در سی تیرماه ۱۳۹۹ آقای زرین کوب گرامی تماس گرفتند و گفتند: صفاری دوست عزیز امروز صبح در بیمارستان امام خمینی که بستری بودند، متأسفانه در گذشتند. خواهرشان گفته اند که پیکرش را در قزوین دفن می کنند و همانجا مراسم می گیرند.
روحش شاد و یاد و نامش هماره گرامی باد!
🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀
@StarbaadMagazine
چهارشنبه ۶ شهریور ۱۳۹۸ به دعوت " کانون ادبی گروه شعر معاصر" به مناسبت هفتادمین سالگرد تولد " حسین صفاری دوست " مراسم بزرگداشتی با حضور اسدالله امرایی، فرهاد عابدینی، کامیار عابدی، غزل تاج بخش، محمود معتقدی، حافظ موسوی، عبدالعظیم زرین کوب، بهزاد شیشه گران و...برای ایشان در مؤسسه بهاران تهران برگزار گردید؛ که منهم دعوت شده بودم و گزارش این مراسم را با عنوان: بزرگداشت " حسین صفاری دوست" شاعری که " خورشید خمیده " است! نوشتم که در شماره ۱۶ فصلنامه استارباد، زمستان ۱۳۹۸ به چاپ رسید.
اردیبهشت ۱۳۹۹ بود که دوست گرامی آقای عبدالعظیم زرین کوب زنگ زدند و گفتند: با صفاری دوست تماس گرفته و به ایشان گفتم که گزارش مراسم را در فصلنامه به چاپ رسانده اید. ضمن تشکر از شما مایل بود که با شما تماسی داشته باشند و منهم شماره موبایل شما را به ایشان دادم.
دو سه شب بعد زنده یاد صفاری دوست تماس گرفتند و با همان لهجه شیرین قزوینی، گفتند: خیلی ممنون که گزارشی تهیه کردی و در فصلنامه تان چاپ کردید. فقط بالام جان! عنوان گزارش را کاش می گذاشتی " شاعری که خورشید خمیده شعر معاصر است" نه " شاعری که خورشید خمیده است." من خورشید نیستم. شعر معاصر خورشید است. فرقانی فر عزیز! کسی از ما قدیمی ها خبری نمی گیره و ما را همه فراموش کرده اند. پس از عذرخواهی برای عنوان گزارش از ایشان، خواستند که دیداری داشته باشیم. منهم با کمال میل، دادن فصلنامه را بهانه کردم و قرار گذاشتم که بدیدارشان بروم. یک بار در خرداد ماه به دیدارش رفتم که تنها زندگی می کرد و بعد از اهدای دو نسخه فصلنامه مربوطه، در همه زمینه ها گفتگو کردیم و از بعضی ها هم گلایه کردند. بار دوم تماس گرفتم که به دیدارش بروم، گفت اگر امکان دار چند تای دیگه فصلنامه برای من بیاور. دوستان فصلنامه های قبلی را از من گرفته اند. در تیرماه که به دیدارش رفتم و به محض باز کردن در آپارتمانش که در طبقه چهارم بود، برق قطع شد. گفتم خیلی خوش شانس بودم وگرنه شما با این ناخوشی چگونه قادر بودی که چهارطبقه را برای بازکردن در پائین بیائی. خیلی سعادت داشتم که چنین نشد. فصلنامه ها را به ایشان دادم و چون سر شب بود چراغی روشن کرد و زیر نور کم چراغ، بعد از یک ساعتی صحبت خداحافظی کردم به امید دیدار بعدی!
چند روز بعد از آخرین دیدارمان، در سی تیرماه ۱۳۹۹ آقای زرین کوب گرامی تماس گرفتند و گفتند: صفاری دوست عزیز امروز صبح در بیمارستان امام خمینی که بستری بودند، متأسفانه در گذشتند. خواهرشان گفته اند که پیکرش را در قزوین دفن می کنند و همانجا مراسم می گیرند.
روحش شاد و یاد و نامش هماره گرامی باد!
🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀
@StarbaadMagazine
به مناسبت چهل و چهارمین سالروز تیرباران
" سعید سلطانپور "
شاعر، نمایشنامه نویس، کارگردان تئاتر و عضو کانون نویسندگان ایران
👇👇👇👇👇👇👇
@StarbaadMagazine
" سعید سلطانپور "
شاعر، نمایشنامه نویس، کارگردان تئاتر و عضو کانون نویسندگان ایران
👇👇👇👇👇👇👇
@StarbaadMagazine
👆👆👆👆👆👆
☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘
۳۱ خرداد سالروز درگذشت سعید سلطانپور
(زاده سال ۱۳۱۹ سبزوار -- درگذشته ۳۱ خرداد ۱۳۶۰ تهران) شاعر، نمایشنامه‌نویس، کارگردان تئاتر و عضو کانون نویسندگان ایران
او پس از دوره دبیرستان در آموزشگاه‌های جنوب تهران به آموزگاری مشغول شد و با تأسیس هنرکده آناهیتا به آن پیوست و از سال ۱۳۳۹ تا ۱۳۴۴ هم‌گام با آموزش، به فعالیت هنری پرداخت. در اجرای نمایشنامه سه خواهر اثر آنتون چخوف همکاری کرد و هم‌زمان با مشارکت سازنده در تئاتر، از سال ۱۳۴۴ تا ۱۳۴۸ دوره دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران را به پایان رسانید، در سال ۱۳۴۷ جُنگ شعر صدای میرا را که در خلال سال‌های ۴۷–۱۳۴۰ سروده بود و ۵۸ شعر داشت، در ۲۰۰ صفحه به‌چاپ رسانید.
در سال ۱۳۴۸ در پی یک سال تلاش، "دشمن مردم هنریک ایبسن" را به نمایش درآورد، اما در شب یازدهم نمایش، ساواک آن را تعطیل کرد.
سال ۱۳۴۹ در جنبش مسلحانه بر ضد نظام، وی و محسن یلفانی دستگیر شدند.
در سال ۱۳۵۱ به جرم پخش دوباره کتاب ممنوعه نوعی از هنر، نوعی از اندیشه بازداشت شد و در «بند سه هزار» کنونی و چندی نیز در زندان قزل‌قلعه ماند. پس از چهل و پنج روز آزاد شد و پس از آزادی بی‌درنگ در پی برگزاری جشن‌های ۲۵۰۰ ساله شاهنشاهی، نمایشنامه چهره‌های سیمون ماشار، نوشته برتولت برشت را به صحنه برد. از سال ۱۳۵۱ تا ۱۳۵۳ به زندان کشیده شد و سرانجام در سال ۱۳۵۳ به جرم انتشار آوازهای بند که در سلول‌های کمیته و اوین سروده بود در اوین زندانی شد و در ۲۲ تیر ۱۳۵۶ از زندان آزاد شد.
سعید سلطانپور را در شب عروسی‌اش، در ۲۷ فروردین ۱۳۶۰ دستگیر کردند و در سحرگاه اول تیر ۱۳۶۰ به جوخه اعدام سپرده و تیرباران شد.
آثار:
شعر:
صدای میرا: شعرهای ۱۳۴۰–۱۳۴۷، تهران: نشر روز، آذر ۱۳۴۷.
آوازهای بند: شعرهای ۱۳۴۷–۱۳۵۱، تهران: انتشارات پگاه، بهار ۱۳۵۱.
از کشتارگاه: شعرهای بهار ۱۳۵۱-تابستان ۱۳۵۶، تهران: انتشارات از زندان تا تبعید، تابستان ۱۳۵۶.
شاعر ترانه‌های آلبوم موسیقی انقلابیِ شراره‌های آفتاب.
نمایشنامه:
حسنک: نمایشنامه بر بنیاد گزارش ابوالفضل بیهقی از تاریخ بیهقی، تهران: انتشارات از زندان تا تبعید.
ایستگاه: نمایشنامه در یک پرده، تهران: کتابخانه کوچک سوسیالیسم، تابستان ۱۳۴۵.
نقد:
نوعی از هنر نوعی از اندیشه، تهران: انتشارات رز، خرداد ۱۳۴۹.
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
👇👇👇👇👇👇👇
@StarbaadMagazine
☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘
۳۱ خرداد سالروز درگذشت سعید سلطانپور
(زاده سال ۱۳۱۹ سبزوار -- درگذشته ۳۱ خرداد ۱۳۶۰ تهران) شاعر، نمایشنامه‌نویس، کارگردان تئاتر و عضو کانون نویسندگان ایران
او پس از دوره دبیرستان در آموزشگاه‌های جنوب تهران به آموزگاری مشغول شد و با تأسیس هنرکده آناهیتا به آن پیوست و از سال ۱۳۳۹ تا ۱۳۴۴ هم‌گام با آموزش، به فعالیت هنری پرداخت. در اجرای نمایشنامه سه خواهر اثر آنتون چخوف همکاری کرد و هم‌زمان با مشارکت سازنده در تئاتر، از سال ۱۳۴۴ تا ۱۳۴۸ دوره دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران را به پایان رسانید، در سال ۱۳۴۷ جُنگ شعر صدای میرا را که در خلال سال‌های ۴۷–۱۳۴۰ سروده بود و ۵۸ شعر داشت، در ۲۰۰ صفحه به‌چاپ رسانید.
در سال ۱۳۴۸ در پی یک سال تلاش، "دشمن مردم هنریک ایبسن" را به نمایش درآورد، اما در شب یازدهم نمایش، ساواک آن را تعطیل کرد.
سال ۱۳۴۹ در جنبش مسلحانه بر ضد نظام، وی و محسن یلفانی دستگیر شدند.
در سال ۱۳۵۱ به جرم پخش دوباره کتاب ممنوعه نوعی از هنر، نوعی از اندیشه بازداشت شد و در «بند سه هزار» کنونی و چندی نیز در زندان قزل‌قلعه ماند. پس از چهل و پنج روز آزاد شد و پس از آزادی بی‌درنگ در پی برگزاری جشن‌های ۲۵۰۰ ساله شاهنشاهی، نمایشنامه چهره‌های سیمون ماشار، نوشته برتولت برشت را به صحنه برد. از سال ۱۳۵۱ تا ۱۳۵۳ به زندان کشیده شد و سرانجام در سال ۱۳۵۳ به جرم انتشار آوازهای بند که در سلول‌های کمیته و اوین سروده بود در اوین زندانی شد و در ۲۲ تیر ۱۳۵۶ از زندان آزاد شد.
سعید سلطانپور را در شب عروسی‌اش، در ۲۷ فروردین ۱۳۶۰ دستگیر کردند و در سحرگاه اول تیر ۱۳۶۰ به جوخه اعدام سپرده و تیرباران شد.
آثار:
شعر:
صدای میرا: شعرهای ۱۳۴۰–۱۳۴۷، تهران: نشر روز، آذر ۱۳۴۷.
آوازهای بند: شعرهای ۱۳۴۷–۱۳۵۱، تهران: انتشارات پگاه، بهار ۱۳۵۱.
از کشتارگاه: شعرهای بهار ۱۳۵۱-تابستان ۱۳۵۶، تهران: انتشارات از زندان تا تبعید، تابستان ۱۳۵۶.
شاعر ترانه‌های آلبوم موسیقی انقلابیِ شراره‌های آفتاب.
نمایشنامه:
حسنک: نمایشنامه بر بنیاد گزارش ابوالفضل بیهقی از تاریخ بیهقی، تهران: انتشارات از زندان تا تبعید.
ایستگاه: نمایشنامه در یک پرده، تهران: کتابخانه کوچک سوسیالیسم، تابستان ۱۳۴۵.
نقد:
نوعی از هنر نوعی از اندیشه، تهران: انتشارات رز، خرداد ۱۳۴۹.
🆔 @bargi_az_tarikh
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
👇👇👇👇👇👇👇
@StarbaadMagazine
👆👆👆👆👆👆
" با کشورم چه رفته است "
با کشورم چه رفته است
با کشورم چه رفته است
که زندان ها
از شبنم و شقایق سرشارند
و بازماندگان شهیدان
- انبوه ابرهای پریشان سوگار -
در سوگ لاله های سوخته می بارند
با کشورم چه رفته است
که گل ها هنوز داغدارند.
با شور گردباد
آنک
منم که تفته تر از گردبادها
در خارزار بادیه می چرخم
تا آتش نهفته به خاکستر
آشفته تر ز نعرهُ خورشیدهای " تیر"
از قلب خاک های فراموش سرکشد
تا از قنات حنجره ها
فوج خشم و خون
روی غروب سوختهُ مرگ پر کشد
این نعرهُ من است
این نعرهُ من است که روی فلات می پیچد
و خاکهای سکوت زمانهُ تاریک را می آشوبد
و با هزار مشت گران
بر آبهای عمان می کوبد
این نعرهُ من است که می روبد
خاکستر زمان را از خشم روزگار
ای گلشن ستارهُ دنباله دار اعدامی
در باغ ارغوان
در ازدحام خلق
در دور دست و نزدیک
من هیچ نیستم
جز آن حماسه ای
که در زمینهُ یک انقلاب می گذرد
سهم و سترگ و خونین
در خون توده های زمان می غلتد
تا مثل خار سهمناک و درشتی
- روییده بر گریوه های گل سرخ -
آینده را
بماند
در چشم روزگار
یادآور شهادت شوریدگان خلق
بر ارتش مهاجم این نازی
این تزار
ای خشم ماندگار
ای خشم
خورشید انفجار
ای خشم
تا جوخه های مخفی اعدام
در جامه های رسمی
آنک
آنک هزار لاشخوار ای خشم
مثل هزار توسن یال افشان
خون شهید بسته است بر این ویران
دیگر ببار
ببار ای خشم
ای خشم چون گدازهُ آتشفشان ببار
روی شب شکستهُ استعمار
اما دریغ و درد که "جبریل" های "او"
با شهپر سپید
از هر طرف فرود می آیند
و قلب عاشقان زمان را
با خشم و چنگ و دندان می خایند
با کشورم چه رفته است
با کشورم چه رفته است
که از کوچه های خفتهُ شهر
با قلب سر به داران
با قامت قیام
انبوه پاره پوشان
انبوه ناگهان
انبوه انتقام نمی آیند.
چشم صبور مردان
دیری ست
در پرده های اشک نشسته است
دیری ست قلب عشق
در گوشه های بتد شکسته ست
چندان ز تنگنای قفس خواندیم
کز پاره های زخم، گلو بسته ست
ای دست انقلاب
مشت درشت مردم
گلمشت آفتاب
با کشورم چه رفته است.
" سعید سلطانپور "
( خوانده شده در شب پنجم از ده شب " شبهای شاعران و نویسندگان ایران، انستیتو گوته-تهران" ۲۷- ۱۸ مهر ۱۳۵۶ )
@StarbaadMagazine
" با کشورم چه رفته است "
با کشورم چه رفته است
با کشورم چه رفته است
که زندان ها
از شبنم و شقایق سرشارند
و بازماندگان شهیدان
- انبوه ابرهای پریشان سوگار -
در سوگ لاله های سوخته می بارند
با کشورم چه رفته است
که گل ها هنوز داغدارند.
با شور گردباد
آنک
منم که تفته تر از گردبادها
در خارزار بادیه می چرخم
تا آتش نهفته به خاکستر
آشفته تر ز نعرهُ خورشیدهای " تیر"
از قلب خاک های فراموش سرکشد
تا از قنات حنجره ها
فوج خشم و خون
روی غروب سوختهُ مرگ پر کشد
این نعرهُ من است
این نعرهُ من است که روی فلات می پیچد
و خاکهای سکوت زمانهُ تاریک را می آشوبد
و با هزار مشت گران
بر آبهای عمان می کوبد
این نعرهُ من است که می روبد
خاکستر زمان را از خشم روزگار
ای گلشن ستارهُ دنباله دار اعدامی
در باغ ارغوان
در ازدحام خلق
در دور دست و نزدیک
من هیچ نیستم
جز آن حماسه ای
که در زمینهُ یک انقلاب می گذرد
سهم و سترگ و خونین
در خون توده های زمان می غلتد
تا مثل خار سهمناک و درشتی
- روییده بر گریوه های گل سرخ -
آینده را
بماند
در چشم روزگار
یادآور شهادت شوریدگان خلق
بر ارتش مهاجم این نازی
این تزار
ای خشم ماندگار
ای خشم
خورشید انفجار
ای خشم
تا جوخه های مخفی اعدام
در جامه های رسمی
آنک
آنک هزار لاشخوار ای خشم
مثل هزار توسن یال افشان
خون شهید بسته است بر این ویران
دیگر ببار
ببار ای خشم
ای خشم چون گدازهُ آتشفشان ببار
روی شب شکستهُ استعمار
اما دریغ و درد که "جبریل" های "او"
با شهپر سپید
از هر طرف فرود می آیند
و قلب عاشقان زمان را
با خشم و چنگ و دندان می خایند
با کشورم چه رفته است
با کشورم چه رفته است
که از کوچه های خفتهُ شهر
با قلب سر به داران
با قامت قیام
انبوه پاره پوشان
انبوه ناگهان
انبوه انتقام نمی آیند.
چشم صبور مردان
دیری ست
در پرده های اشک نشسته است
دیری ست قلب عشق
در گوشه های بتد شکسته ست
چندان ز تنگنای قفس خواندیم
کز پاره های زخم، گلو بسته ست
ای دست انقلاب
مشت درشت مردم
گلمشت آفتاب
با کشورم چه رفته است.
" سعید سلطانپور "
( خوانده شده در شب پنجم از ده شب " شبهای شاعران و نویسندگان ایران، انستیتو گوته-تهران" ۲۷- ۱۸ مهر ۱۳۵۶ )
@StarbaadMagazine
به مناسبت بیست و پنجمین سالگرد درگذشت
" احمد شاملو " ( الف. بامداد )
غول زیبای شعر معاصر ایران!
🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀
👇👇👇👇👇👇👇👇
@StarbaadMagazine
" احمد شاملو " ( الف. بامداد )
غول زیبای شعر معاصر ایران!
🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀
👇👇👇👇👇👇👇👇
@StarbaadMagazine
👆👆👆👆👆👆👆
" احمد شاملو" یا " الف. بامداد" در ۲۱ آذرماه ۱۳۰۴ نزدیک سقاخانه ای در خیابان صفی علیشاه تهران به دنیا آمد.
" در شب سنگین برفی بی امان / بدین رباط فرود آمدم"
پدرش حیدر (متولد بروجرد)، افسر ارتش رضاشاه و پدر بزرگش اهل کابل بود.
" نسب ام با یک حلقه به آوارگان کابل می پیوندد"
مادرش کوکب عراقی ( متولد استرآباد" گرگان") بود. به خاطر شغل پدر دوران کودکی و تحصیل را در شهرهای مختلف گذراند.در سال۱۳۲۰ با انتقال پدرش برای سرو سامان دادن به تشکیلات ژاندارمری گرگان، سال سوم متوسطه را در دبیرستان ایرانشهر گرگان ادامه داد و بعد از مدتی به تهران می روند. در هفده سالگی با توجه به فعالیت سیاسی علیه متفقین در شمال، در تهران دستگیر و به بازداشتگاه شوروی در رشت منتقل شد.
" تنها فایده اش این بود که کمی روسی آموختم و چیزهایی دیدم از حقارت آدم بزرگ ها که روحم را آزار می داد!".
پس از آزادی با خانواده به ارومیه رفته و کلاس چهارم متوسطه را در آنجا آغاز می کند که با به قدرت رسیدن فرقه دموکرات آذربایجان همراه پدرش دستگیر و در مقابل جوخه آتش قرار می گیرد که سرانجام آزاد و به تهران می آیند و برای همیشه ترک تحصیل کرده و در یک کتاب فروشی مشغول به کار می شود.
پس از کودتای ۲۸ مرداد سال ۱۳۳۲ مجموعه شعر" آهن ها و احساس" توسط پلیس سوزانده شده و با یورش به خانه او تعدادی از ترجمه هایش ازمیان می رود. با دستگیری " مرتضی کیوان" شاعر، روزنامه نگار و فعال سیاسی که با نیما، ابتهاج، کسرایی و شاملو در" انجمن ادبی شمع سوخته" فعالیت می کرد و در ۲۷ مهرماه ۱۳۳۳ در سن ۳۳ سالگی تیرباران شد. شاملو دو شعر در رابطه با کیوان سرود:
" نه بخاطر آفتاب/نه بخاطر حماسه/ بخاطر سایه بام کوچکش/...../ بخاطر هر چه کوچک و هر چیز پاک به خاک افتادند/ به یاد آر/ عموهایت را می گویم/ از مرتضی سخن می گویم." و دیگری" سال بد/سال باد/سال اشک/سال شک/..../سال پست/سال درد/سال عزا/سال اشک پوری/ سال خون مرتضی."
آیدا در مصاحبه اش می گوید：
" مرگ کیوان را باور نمی کرد و می پرسید چطور چنین انسان هایی را اعدام کردند! …تا روزهای پایانی به یاد کیوان بود."
شاملو در سال ۱۳۲۵ با نیما آشنا که باعث رابطه عاطفی و خانوادگی میان آنها شد؛ تا جایی که نیما در ۱۴ خرداد ۱۳۳۰ با هدیه " افسانه" از او اینگونه قدردانی میکند：
" عزیز من ... شما، واردترین کس به کار من و روحیه من هستید ..."
اما پس از آشنایی شاملو با " فریدون رهنما" که پیشگفتاری بر دفتر " قطعنامه" که سروده های بی وزن او بود و با معیار شعر نیمایی ناسازگار، روابطش با نیما تیره و مسیر شاعریش به گونه ای دیگر رقم می خورد. شاملو بعدها در این باره نوشت：
" خط کشیدن بر عروض قدیم و جدید، عملا حاصل درس بزرگی بود که من از کارهای خود نیما گرفتم، ولی او حاضر به تجدید نظر نبود که هیچ، آن را مستقیما دهان کجی به خود تلقی کرد و با انتشار " قطعنامه" هم به کلی از من کنار کشید ... شاید هم حق داشت. فریدون رهنما نمی بایست در مقدمه آن دفتر، دل او را با آن قضاوت به درد می آورد."
هر چند شاملو به هیج وجه از نیما دست نکشید به قول " ضیاء موحد"：
"امروزه تأثیر شعر شاملو بر شعر معاصر ایران از تأثیر شعر نیما بیشتر مشهود است."
شاملو معتقد بود：
" می توان سخنی پیش آورد که بدون استعانت وزن و سجع، شعری باشد بس جاندار و عمیق...التزام وزن، ذهن شاعر را منحرف می کند؛ چون ناچار وزن فقط مقادیر معدودی از کلمات را درخود راه می دهد و بسیاری کلمات دیگر را پشت در می گذارد، در صورتی که ممکن است درست همین کلمات... در شمار تداهی ها درست در مسیر خلاقیت ذهن شاعر بوده باشد. "
و یا " فضلا شعر را از ادبیات تمیز نمی دادند، در نظر آنها هر رطبی و یابسی که وزن و قافیه داشت شعر بود و هر سخن عاری از وزن و قافیه،نثر...امروز دست کم بخش عمده ای از مردم … به تجربه دریافته اند … کلام ممکن است موزون و متساوی نباشد … با این همه شعر باشد ."
در سال ۱۳۲۶ شاملو کتاب " آهنگ های فراموش شده" را به چاپ رساند که بعدها می نویسد：
" قطعاتی که در این کتاب جمع شده اند… می بایستی سوزانده شده باشد...این قدم های اولین کودکی است که می خواسته راه بیفتد...ناموزون راه می رود."
در سال ۱۳۳۰شعر بلند ۲۳ و مجموعه اشعار قطعنامه و در ادامه، هوای تازه، باغ آینه، لحظه ها و همیشه، آیدا در آینه، آیدا درخت و خنجر و خاطره، ققنوس در باران، مرثیه های خاک، شکفتن در مه، ابراهیم در آتش، دشنه در دیس، ترانه های کوچک غربت، در آستانه، مدایح بی صله و در سال ۱۳۷۹ آخرین کتاب شعرش " حدیث بی قراری ماهان" منتشر می شود .
@StarbaadMagazine
👇👇👇👇👇👇👇
" احمد شاملو" یا " الف. بامداد" در ۲۱ آذرماه ۱۳۰۴ نزدیک سقاخانه ای در خیابان صفی علیشاه تهران به دنیا آمد.
" در شب سنگین برفی بی امان / بدین رباط فرود آمدم"
پدرش حیدر (متولد بروجرد)، افسر ارتش رضاشاه و پدر بزرگش اهل کابل بود.
" نسب ام با یک حلقه به آوارگان کابل می پیوندد"
مادرش کوکب عراقی ( متولد استرآباد" گرگان") بود. به خاطر شغل پدر دوران کودکی و تحصیل را در شهرهای مختلف گذراند.در سال۱۳۲۰ با انتقال پدرش برای سرو سامان دادن به تشکیلات ژاندارمری گرگان، سال سوم متوسطه را در دبیرستان ایرانشهر گرگان ادامه داد و بعد از مدتی به تهران می روند. در هفده سالگی با توجه به فعالیت سیاسی علیه متفقین در شمال، در تهران دستگیر و به بازداشتگاه شوروی در رشت منتقل شد.
" تنها فایده اش این بود که کمی روسی آموختم و چیزهایی دیدم از حقارت آدم بزرگ ها که روحم را آزار می داد!".
پس از آزادی با خانواده به ارومیه رفته و کلاس چهارم متوسطه را در آنجا آغاز می کند که با به قدرت رسیدن فرقه دموکرات آذربایجان همراه پدرش دستگیر و در مقابل جوخه آتش قرار می گیرد که سرانجام آزاد و به تهران می آیند و برای همیشه ترک تحصیل کرده و در یک کتاب فروشی مشغول به کار می شود.
پس از کودتای ۲۸ مرداد سال ۱۳۳۲ مجموعه شعر" آهن ها و احساس" توسط پلیس سوزانده شده و با یورش به خانه او تعدادی از ترجمه هایش ازمیان می رود. با دستگیری " مرتضی کیوان" شاعر، روزنامه نگار و فعال سیاسی که با نیما، ابتهاج، کسرایی و شاملو در" انجمن ادبی شمع سوخته" فعالیت می کرد و در ۲۷ مهرماه ۱۳۳۳ در سن ۳۳ سالگی تیرباران شد. شاملو دو شعر در رابطه با کیوان سرود:
" نه بخاطر آفتاب/نه بخاطر حماسه/ بخاطر سایه بام کوچکش/...../ بخاطر هر چه کوچک و هر چیز پاک به خاک افتادند/ به یاد آر/ عموهایت را می گویم/ از مرتضی سخن می گویم." و دیگری" سال بد/سال باد/سال اشک/سال شک/..../سال پست/سال درد/سال عزا/سال اشک پوری/ سال خون مرتضی."
آیدا در مصاحبه اش می گوید：
" مرگ کیوان را باور نمی کرد و می پرسید چطور چنین انسان هایی را اعدام کردند! …تا روزهای پایانی به یاد کیوان بود."
شاملو در سال ۱۳۲۵ با نیما آشنا که باعث رابطه عاطفی و خانوادگی میان آنها شد؛ تا جایی که نیما در ۱۴ خرداد ۱۳۳۰ با هدیه " افسانه" از او اینگونه قدردانی میکند：
" عزیز من ... شما، واردترین کس به کار من و روحیه من هستید ..."
اما پس از آشنایی شاملو با " فریدون رهنما" که پیشگفتاری بر دفتر " قطعنامه" که سروده های بی وزن او بود و با معیار شعر نیمایی ناسازگار، روابطش با نیما تیره و مسیر شاعریش به گونه ای دیگر رقم می خورد. شاملو بعدها در این باره نوشت：
" خط کشیدن بر عروض قدیم و جدید، عملا حاصل درس بزرگی بود که من از کارهای خود نیما گرفتم، ولی او حاضر به تجدید نظر نبود که هیچ، آن را مستقیما دهان کجی به خود تلقی کرد و با انتشار " قطعنامه" هم به کلی از من کنار کشید ... شاید هم حق داشت. فریدون رهنما نمی بایست در مقدمه آن دفتر، دل او را با آن قضاوت به درد می آورد."
هر چند شاملو به هیج وجه از نیما دست نکشید به قول " ضیاء موحد"：
"امروزه تأثیر شعر شاملو بر شعر معاصر ایران از تأثیر شعر نیما بیشتر مشهود است."
شاملو معتقد بود：
" می توان سخنی پیش آورد که بدون استعانت وزن و سجع، شعری باشد بس جاندار و عمیق...التزام وزن، ذهن شاعر را منحرف می کند؛ چون ناچار وزن فقط مقادیر معدودی از کلمات را درخود راه می دهد و بسیاری کلمات دیگر را پشت در می گذارد، در صورتی که ممکن است درست همین کلمات... در شمار تداهی ها درست در مسیر خلاقیت ذهن شاعر بوده باشد. "
و یا " فضلا شعر را از ادبیات تمیز نمی دادند، در نظر آنها هر رطبی و یابسی که وزن و قافیه داشت شعر بود و هر سخن عاری از وزن و قافیه،نثر...امروز دست کم بخش عمده ای از مردم … به تجربه دریافته اند … کلام ممکن است موزون و متساوی نباشد … با این همه شعر باشد ."
در سال ۱۳۲۶ شاملو کتاب " آهنگ های فراموش شده" را به چاپ رساند که بعدها می نویسد：
" قطعاتی که در این کتاب جمع شده اند… می بایستی سوزانده شده باشد...این قدم های اولین کودکی است که می خواسته راه بیفتد...ناموزون راه می رود."
در سال ۱۳۳۰شعر بلند ۲۳ و مجموعه اشعار قطعنامه و در ادامه، هوای تازه، باغ آینه، لحظه ها و همیشه، آیدا در آینه، آیدا درخت و خنجر و خاطره، ققنوس در باران، مرثیه های خاک، شکفتن در مه، ابراهیم در آتش، دشنه در دیس، ترانه های کوچک غربت، در آستانه، مدایح بی صله و در سال ۱۳۷۹ آخرین کتاب شعرش " حدیث بی قراری ماهان" منتشر می شود .
@StarbaadMagazine
👇👇👇👇👇👇👇
👆👆👆👆👆👆👆
شاملو با چاپ کتاب " قطعنامه " شعر جدیدی را پایه گذاری کرد که به قول براهنی:
" با ذات شعر به معنای واقعی منافات دارد، ولی ضرورت زمانه، روان شناسی خود شاملو و اعتراض عمیق او به قرارداد از هر نوع، نگارش این شعر را ایجاب می کرد. "
شاملو بعداز نیما بیشترین تأثیر را بر شعر شاعران معاصر داشته و زیباترین عاشقانه ها را سروده است، که بقول عبدالعلی دستغیب：
" عاشقانه های شاملو، زیباترین ترانه های عشق در شعر نوی پارسی است."
برخورداری شاملو از نثر غنی قرن چهارم و پنجم( می گفت که تاریخ بیهقی را هفت بار خوانده است) و استفاده از موسیقی کهن کلام که هماهنگی صورت و محتوی شعریش را در پی داشت و همین امر جذابیت شعر او را دوچندان کرد. بقول شمس لنگرودی：
" شاملو از معدود شاعرانی است که برای نسل ها شعر سروده است...از " بارون میاد جرجر" تا " در آستانه" شعرهایش جاودانه است."
شاملو در سال ۱۳۲۶ در سن ۲۲ سالگی با اشرف الملوک اسلامیه ازدواج می کند که سیاوش، سامان، سیروس و ساقی حاصل این ازدواج هستند. این ازدواج به جدایی می انجامد و پس از ده سال با طوسی حائری( دکترای ادبیات فرانسه و مدیر دبیرستان دخترانه تهران) ازدواج می کند،که چهار سال بعد در ۱۳۳۹ از او جدا می شود. آیدا می گوید：
" می گفت یک شب بحث بالا گرفت، کتاب و یادداشت و لباس و لوازمم را به امان خدا رها کردم؛ بارانی و کیف دستی ام رابرداشتم و برای همیشه از خانه بیرون آمدم و خلاص!"
در فروردین ۱۳۴۱ با "آیدا سرکیسیان"( ریتا آنانث سرکیسیان) که دانشجو و همسایه اش بود، آشنا می شود. بقول آیدا：
" ۱۴ فروردین ۱۳۴۱ … ساعت ۹ صبح از آبادان به تهران رسیدم…به خانه که رسیدم، بعداز مدتی ناگهان دویدم به سمت بالکن تا ببینم رزها جوانه زده اند یا نه. ناگهان برگشتم دیدم مردی در حیاط همسایه ایستاده، من را نگاه می کند. این نگاه گره خورد، همین گونه آغاز شد."
در فروردین ۱۳۴۳ ازدواج می کنند و پس از شش ماه اقامت در شیرگاه( مازندران) به تهران می آیندو تا آخر عمر با هم می مانند. شاملو با کتاب های " آیدا در آینه" و " آیدا درخت و خنجر و خاطره" از او به عنوان معشوقه شاعر جلوه ای خاص می بخشد و می گوید：
"هر چه می نویسم به خاطر اوست … من با آیدا آن انسانی را که هرگز در زندگی خود پیدا نکرده بودم، پیدا کردم."
از نظر آیدا شعر " سرود ششم" از عمق رابطه آنها سخن می گوید، که نتیجه ی چهل سال زندگی شاملو با اوست：
"شگفتا/که نبودیم./عشق ما/در ما/ حضورمان داد./…/یادگاریم و خاطره اکنون-/دو پرنده/ یادمان پروازی/و گلویی خاموش/ یادمان آوازی."
آیدا می گفت ：
" حافظ و لورکا، یاران همیشگی شاملو بودند. ارتباط عجیب تری با حافظ داشت."
شاملو علاوه بر شعر، کار های زیادی در روزنامه نگاری، تحقیق، ترجمه، داستان، دیالوگ نویسی برای فیلم، فیلمنامه نویسی و مستند سازی دارد. کتاب کوچه او بزرگترین اثر پژوهشی در باب فرهنگ عامیانه مردم ایران می باشد که تاکنون ۱۲ جلد آن به چاپ رسیده است.آثار وی به زبان های انگلیسی،سوئدی، ژاپنی، فرانسوی، اسپانیایی، آلمانی، روسی، ارمنی، هلندی، رومانیایی، فنلاندی و ترکی ترجمه شده است.
جوایزی هم دریافت کرده، از جمله در سال ۱۳۵۱جایزه فروغ فرخزاد، سال ۱۳۶۹ جایزه از سازمان حقوق بشر نیویورک، سال ۱۳۷۸ جایزه استیک داگرمن.و در سال ۱۳۷۹جایزه واژه آزاد از هلند. مضافا چندین بار کاندیدای جایزه نوبل ادبیات هم شد.
« آقا، من یک شاعرم. بی ذره‌ئی ادعا. یک چیزهائی می‌دانم که نوبرِ هیچ بهاری نیست، و در عوض بسیار چیزها است که نمی‌دانم. برایِ خودم خُلقیاتی دارم درست مثلِ باقیِ مردم. مثلِ بسیاری دیگر زیرِ بارِ زور و «باید» و «نباید» و این‌جور حرف‌ها نمی‌روم، دستِ احدالنّاسی را نمی‌بوسم، جلوِ تنابنده‌ئی زانو نمی‌زنم، و از تنها چیزی که وحشت دارم این است که روزی از خودم اُقّم بنشیند و بدین جهت از این که مبادا آزارم به کسی برسد دست و دل‌اَم می‌لرزد.
طبعاً این‌ها « صفاتِ شخصیِ » خوبی است که البته در خیلی‌ها هست ولی کوچک‌ترین ربطی به درستی یا نادرستیِ استنتاجات و عقایدِ شخصی ندارد.
کسانی مرا به عنوانِ یک شاعرِ جدّیِ متعهد پذیرفته‌اند. خُب، ممنون! ـــ کسانی هم مُرده‌یِ مرا به زنده‌اَم ترجیح می‌دهند، که قطعاً علتی دارد.
عده‌ئی این را پذیرفته‌اند که هرگاه مطلبی پیش بکشم نه سوءِنیتی در میان است نه بده بستانی نه مصلحتی نه غرض و مرضی.از این بابت هم متشکر! - اما هیچ کدام این ها دلیل آن نمی شود که بنده آدمی حق نداشته باشد در برداشتی به راه خطا برود. فقط آدم بی عمل است که هیچ وقت اشتباه نمی کند."
" احمد شاملو "
( از ص ۳۴ کتاب " در باره هنر و ادبیات"، به کوشش ناصر حریری، دیدگاه های تازه، گفت و شنودی با " احمد شاملو "، نشر آویشن و نشر گوهرزاد بابل، چاپ سوم تابستان ۱۳۷۲ )
@StarbaadMagazine
👇👇👇👇👇👇👇
شاملو با چاپ کتاب " قطعنامه " شعر جدیدی را پایه گذاری کرد که به قول براهنی:
" با ذات شعر به معنای واقعی منافات دارد، ولی ضرورت زمانه، روان شناسی خود شاملو و اعتراض عمیق او به قرارداد از هر نوع، نگارش این شعر را ایجاب می کرد. "
شاملو بعداز نیما بیشترین تأثیر را بر شعر شاعران معاصر داشته و زیباترین عاشقانه ها را سروده است، که بقول عبدالعلی دستغیب：
" عاشقانه های شاملو، زیباترین ترانه های عشق در شعر نوی پارسی است."
برخورداری شاملو از نثر غنی قرن چهارم و پنجم( می گفت که تاریخ بیهقی را هفت بار خوانده است) و استفاده از موسیقی کهن کلام که هماهنگی صورت و محتوی شعریش را در پی داشت و همین امر جذابیت شعر او را دوچندان کرد. بقول شمس لنگرودی：
" شاملو از معدود شاعرانی است که برای نسل ها شعر سروده است...از " بارون میاد جرجر" تا " در آستانه" شعرهایش جاودانه است."
شاملو در سال ۱۳۲۶ در سن ۲۲ سالگی با اشرف الملوک اسلامیه ازدواج می کند که سیاوش، سامان، سیروس و ساقی حاصل این ازدواج هستند. این ازدواج به جدایی می انجامد و پس از ده سال با طوسی حائری( دکترای ادبیات فرانسه و مدیر دبیرستان دخترانه تهران) ازدواج می کند،که چهار سال بعد در ۱۳۳۹ از او جدا می شود. آیدا می گوید：
" می گفت یک شب بحث بالا گرفت، کتاب و یادداشت و لباس و لوازمم را به امان خدا رها کردم؛ بارانی و کیف دستی ام رابرداشتم و برای همیشه از خانه بیرون آمدم و خلاص!"
در فروردین ۱۳۴۱ با "آیدا سرکیسیان"( ریتا آنانث سرکیسیان) که دانشجو و همسایه اش بود، آشنا می شود. بقول آیدا：
" ۱۴ فروردین ۱۳۴۱ … ساعت ۹ صبح از آبادان به تهران رسیدم…به خانه که رسیدم، بعداز مدتی ناگهان دویدم به سمت بالکن تا ببینم رزها جوانه زده اند یا نه. ناگهان برگشتم دیدم مردی در حیاط همسایه ایستاده، من را نگاه می کند. این نگاه گره خورد، همین گونه آغاز شد."
در فروردین ۱۳۴۳ ازدواج می کنند و پس از شش ماه اقامت در شیرگاه( مازندران) به تهران می آیندو تا آخر عمر با هم می مانند. شاملو با کتاب های " آیدا در آینه" و " آیدا درخت و خنجر و خاطره" از او به عنوان معشوقه شاعر جلوه ای خاص می بخشد و می گوید：
"هر چه می نویسم به خاطر اوست … من با آیدا آن انسانی را که هرگز در زندگی خود پیدا نکرده بودم، پیدا کردم."
از نظر آیدا شعر " سرود ششم" از عمق رابطه آنها سخن می گوید، که نتیجه ی چهل سال زندگی شاملو با اوست：
"شگفتا/که نبودیم./عشق ما/در ما/ حضورمان داد./…/یادگاریم و خاطره اکنون-/دو پرنده/ یادمان پروازی/و گلویی خاموش/ یادمان آوازی."
آیدا می گفت ：
" حافظ و لورکا، یاران همیشگی شاملو بودند. ارتباط عجیب تری با حافظ داشت."
شاملو علاوه بر شعر، کار های زیادی در روزنامه نگاری، تحقیق، ترجمه، داستان، دیالوگ نویسی برای فیلم، فیلمنامه نویسی و مستند سازی دارد. کتاب کوچه او بزرگترین اثر پژوهشی در باب فرهنگ عامیانه مردم ایران می باشد که تاکنون ۱۲ جلد آن به چاپ رسیده است.آثار وی به زبان های انگلیسی،سوئدی، ژاپنی، فرانسوی، اسپانیایی، آلمانی، روسی، ارمنی، هلندی، رومانیایی، فنلاندی و ترکی ترجمه شده است.
جوایزی هم دریافت کرده، از جمله در سال ۱۳۵۱جایزه فروغ فرخزاد، سال ۱۳۶۹ جایزه از سازمان حقوق بشر نیویورک، سال ۱۳۷۸ جایزه استیک داگرمن.و در سال ۱۳۷۹جایزه واژه آزاد از هلند. مضافا چندین بار کاندیدای جایزه نوبل ادبیات هم شد.
« آقا، من یک شاعرم. بی ذره‌ئی ادعا. یک چیزهائی می‌دانم که نوبرِ هیچ بهاری نیست، و در عوض بسیار چیزها است که نمی‌دانم. برایِ خودم خُلقیاتی دارم درست مثلِ باقیِ مردم. مثلِ بسیاری دیگر زیرِ بارِ زور و «باید» و «نباید» و این‌جور حرف‌ها نمی‌روم، دستِ احدالنّاسی را نمی‌بوسم، جلوِ تنابنده‌ئی زانو نمی‌زنم، و از تنها چیزی که وحشت دارم این است که روزی از خودم اُقّم بنشیند و بدین جهت از این که مبادا آزارم به کسی برسد دست و دل‌اَم می‌لرزد.
طبعاً این‌ها « صفاتِ شخصیِ » خوبی است که البته در خیلی‌ها هست ولی کوچک‌ترین ربطی به درستی یا نادرستیِ استنتاجات و عقایدِ شخصی ندارد.
کسانی مرا به عنوانِ یک شاعرِ جدّیِ متعهد پذیرفته‌اند. خُب، ممنون! ـــ کسانی هم مُرده‌یِ مرا به زنده‌اَم ترجیح می‌دهند، که قطعاً علتی دارد.
عده‌ئی این را پذیرفته‌اند که هرگاه مطلبی پیش بکشم نه سوءِنیتی در میان است نه بده بستانی نه مصلحتی نه غرض و مرضی.از این بابت هم متشکر! - اما هیچ کدام این ها دلیل آن نمی شود که بنده آدمی حق نداشته باشد در برداشتی به راه خطا برود. فقط آدم بی عمل است که هیچ وقت اشتباه نمی کند."
" احمد شاملو "
( از ص ۳۴ کتاب " در باره هنر و ادبیات"، به کوشش ناصر حریری، دیدگاه های تازه، گفت و شنودی با " احمد شاملو "، نشر آویشن و نشر گوهرزاد بابل، چاپ سوم تابستان ۱۳۷۲ )
@StarbaadMagazine
👇👇👇👇👇👇👇
👆👆👆👆👆👆👆
" باید استاد و فرود آمد / بر آستان دری که کوبه ندارد."
سرانجام در ساعت ۹ شب دوم مردادماه ۱۳۷۹ در منزلش در دهکده فردیس کرج، روحش از شکنجه تن آزاد شد. پیکر او روز پنجشنبه ۶ مرداد از مقابل بیمارستان ایرانمهر ( خیابان شریعتی تهران) و با حضور ده ها هزار نفر از علاقمندانش تشییع شد و در امامزاده طاهر کرج به خاک سپرده شد. علاوه بر سازمان، انجمن و کانون های داخل کشور، انجمن های قلم آمریکا، سوئد، آلمان و … پیام تسلیتی به مناسبت درگذشت وی ارسال کردند.
در مراسم تشییع، ما دست در دست هم، در دوسوی خیابان شریعتی، دوخط موازی درست کرده بودیم تا آمبولانس کهنه، پیکر یک پای بی بدیل شاعر روزگار ما را در پی دوستارانش رهسپار خانه همیشگی اش نماید. روز عجیبی بود. آیدا با سیمین بهبهانی به آرامی و آهسته در جلوی آمبولانس حرکت می کردند.
محمود دولت آبادی در مراسم خاکسپاری شاملو گفت：
" شاملو، انسانی که بدیل حافظ است، به خاک سپرده می شود…احمد شاملو نه فقط شاعر که شاعرترین بود… عین عشق بود… ما تنها به دیدار تو نیامده ایم. این عصاره ی مردم ایران است که این جاست… این مراسم خاکسپاری احمد شاملو شاعر ملی ایران است. تسلیت به ملت ایران، شاعران جهان، تسلیت به شاعران میهن که فخر ایران زمین اند."
مرگ بامداد شاعر را باور نمی کنیم و فقط به احترامش بر می خیزیم و به سوگش نمی نشینیم چرا که خود در باره مرگ " مهدی اخوان ثالث" چنین گفته بود:
" مرگ شاعر را باور نمی کنم، چرا که اگر شاعر بمیرد، شعر می میرد. هم چنان که مُردن چراغ، به سادگی مرگ نور است! "
بامداد بزرگ را بار اول در منزلش در اواخر دهه چهل که با پسر کوچکش سیروس، دوست بودم ، در خیابان فلسطین شمالی، کوچه رازقی در طبقه سوم آپارتمانی، دیدم که با آیدا بود و بار آخر هم در تابوت که مشایعتش کردیم به سوی خانه ی ابدی، باز هم با آیدا بود .
یادش گرامی و نامش هماره جاوید باد!
" اگر بخواهم از یک شعر نام ببرم " سرود ششم" را انتخاب می کنم. همه زندگی ما در " سرود ششم" گفته شده. این شعر خلاصهٌ زندگی من و شاملوست."
" آیدا "
" سرود ششم "
شگفتا
که نبودیم
عشقِ ما
در ما
حضورمان داد.
پیوندیم اکنون
آشنا
چون خنده با لب و اشک با چشم
واقعهٌ نخستین دمِ ماضی.
///
غریویم و غوغا
اکنون،
نه کلامی به مثابهٌ مصداقی
که صوتی به نشانهٌ رازی.
///
هزار معبد به یکی شهر...
بشنو：
گویکی باشد معبد به همه دهر
تا من آنجا برم نماز
که تو باشی.
چندان دخیل مبند که بخشکانی ام از شرمِ ناتوانی خویش：
درختِ معجزه نیستم
تنها یکی درختم
نوجی در آبکندی،
و جز اینم هنری نیست
که آشیانِ تو باشم،
تختت و
تابوتت.
///
یادگاریم و خاطره اکنون._
دو پرنده
یادمانِ پروازی
و گلویی خاموش
یادمانِ آوازی.
" احمد شاملو"
۹ فروردین ۱۳۷۲
" ترانه ی بزرگ ترین آرزو "
آه اگر آزادی سرودی می خواند
کوچک
همچون گلوگاهِ پرنده ئی،
هیچ کجا دیواری فروریخته بر جای نمی ماند.
سالیان بسیار نمی بایست
دریافتن را
که هر ویرانه نشانی از غیابِ انسانی ست
که حضورِ انسان آبادانی ست.
///
هم چون زخمی
همه عُمر
خونابه چکنده،
هم چون زخمی
همه عمر
به دردی خشک تپنده،
به نعره ئی
چشم بر جهان گشوده
به نفرتی
از خود شونده،-
غیابِ بزرگ چنین بود
سرگذشتِ ویرانه چنین بود.
///
آه اگر آزادی سرودی می خواند
کوچک
کوچک تر حتّا
از گلوگاهِ یکی پرنده!
" احمد شاملو"
رم، دی ۱۳۵۵
@StarbaadMagazine
" باید استاد و فرود آمد / بر آستان دری که کوبه ندارد."
سرانجام در ساعت ۹ شب دوم مردادماه ۱۳۷۹ در منزلش در دهکده فردیس کرج، روحش از شکنجه تن آزاد شد. پیکر او روز پنجشنبه ۶ مرداد از مقابل بیمارستان ایرانمهر ( خیابان شریعتی تهران) و با حضور ده ها هزار نفر از علاقمندانش تشییع شد و در امامزاده طاهر کرج به خاک سپرده شد. علاوه بر سازمان، انجمن و کانون های داخل کشور، انجمن های قلم آمریکا، سوئد، آلمان و … پیام تسلیتی به مناسبت درگذشت وی ارسال کردند.
در مراسم تشییع، ما دست در دست هم، در دوسوی خیابان شریعتی، دوخط موازی درست کرده بودیم تا آمبولانس کهنه، پیکر یک پای بی بدیل شاعر روزگار ما را در پی دوستارانش رهسپار خانه همیشگی اش نماید. روز عجیبی بود. آیدا با سیمین بهبهانی به آرامی و آهسته در جلوی آمبولانس حرکت می کردند.
محمود دولت آبادی در مراسم خاکسپاری شاملو گفت：
" شاملو، انسانی که بدیل حافظ است، به خاک سپرده می شود…احمد شاملو نه فقط شاعر که شاعرترین بود… عین عشق بود… ما تنها به دیدار تو نیامده ایم. این عصاره ی مردم ایران است که این جاست… این مراسم خاکسپاری احمد شاملو شاعر ملی ایران است. تسلیت به ملت ایران، شاعران جهان، تسلیت به شاعران میهن که فخر ایران زمین اند."
مرگ بامداد شاعر را باور نمی کنیم و فقط به احترامش بر می خیزیم و به سوگش نمی نشینیم چرا که خود در باره مرگ " مهدی اخوان ثالث" چنین گفته بود:
" مرگ شاعر را باور نمی کنم، چرا که اگر شاعر بمیرد، شعر می میرد. هم چنان که مُردن چراغ، به سادگی مرگ نور است! "
بامداد بزرگ را بار اول در منزلش در اواخر دهه چهل که با پسر کوچکش سیروس، دوست بودم ، در خیابان فلسطین شمالی، کوچه رازقی در طبقه سوم آپارتمانی، دیدم که با آیدا بود و بار آخر هم در تابوت که مشایعتش کردیم به سوی خانه ی ابدی، باز هم با آیدا بود .
یادش گرامی و نامش هماره جاوید باد!
" اگر بخواهم از یک شعر نام ببرم " سرود ششم" را انتخاب می کنم. همه زندگی ما در " سرود ششم" گفته شده. این شعر خلاصهٌ زندگی من و شاملوست."
" آیدا "
" سرود ششم "
شگفتا
که نبودیم
عشقِ ما
در ما
حضورمان داد.
پیوندیم اکنون
آشنا
چون خنده با لب و اشک با چشم
واقعهٌ نخستین دمِ ماضی.
///
غریویم و غوغا
اکنون،
نه کلامی به مثابهٌ مصداقی
که صوتی به نشانهٌ رازی.
///
هزار معبد به یکی شهر...
بشنو：
گویکی باشد معبد به همه دهر
تا من آنجا برم نماز
که تو باشی.
چندان دخیل مبند که بخشکانی ام از شرمِ ناتوانی خویش：
درختِ معجزه نیستم
تنها یکی درختم
نوجی در آبکندی،
و جز اینم هنری نیست
که آشیانِ تو باشم،
تختت و
تابوتت.
///
یادگاریم و خاطره اکنون._
دو پرنده
یادمانِ پروازی
و گلویی خاموش
یادمانِ آوازی.
" احمد شاملو"
۹ فروردین ۱۳۷۲
" ترانه ی بزرگ ترین آرزو "
آه اگر آزادی سرودی می خواند
کوچک
همچون گلوگاهِ پرنده ئی،
هیچ کجا دیواری فروریخته بر جای نمی ماند.
سالیان بسیار نمی بایست
دریافتن را
که هر ویرانه نشانی از غیابِ انسانی ست
که حضورِ انسان آبادانی ست.
///
هم چون زخمی
همه عُمر
خونابه چکنده،
هم چون زخمی
همه عمر
به دردی خشک تپنده،
به نعره ئی
چشم بر جهان گشوده
به نفرتی
از خود شونده،-
غیابِ بزرگ چنین بود
سرگذشتِ ویرانه چنین بود.
///
آه اگر آزادی سرودی می خواند
کوچک
کوچک تر حتّا
از گلوگاهِ یکی پرنده!
" احمد شاملو"
رم، دی ۱۳۵۵
@StarbaadMagazine
فرخنده و خجسته باد!
هفتاد و هشتمین سالگرد زادروز
" غلامعلی قاری "
آموزگار، مترجم، روزنامه نگار قدیمی، طراح و شاهنامه پژوه گرانقدر و نام آشنای گرگان زمین!
🌹🌻🌺🌻🌹🌻🌺🌻🌹🌻🌺🌻🌹🌻🌺🌻
@StarbaadMagazine
هفتاد و هشتمین سالگرد زادروز
" غلامعلی قاری "
آموزگار، مترجم، روزنامه نگار قدیمی، طراح و شاهنامه پژوه گرانقدر و نام آشنای گرگان زمین!
🌹🌻🌺🌻🌹🌻🌺🌻🌹🌻🌺🌻🌹🌻🌺🌻
@StarbaadMagazine
🔹بمناسبت نودمین سال فعالیت مطبوعاتی در منطقه گرگان و در آستانه روز خبرنگار و روز حقوق بشر اسلامی و کرامت انسانی
✅سرای فرهنگ و رسانه و کانون وکلای دادگستری گلستان برگزار می کنند.
🔹هجدهمین نشست فرهنگی
⏰زمان: دوشنبه 13 مرداد 1404 ساعت 17:30
🏢مکان: تالار کانون وکلای دادگستری
(گرگان، خیابان ولیعصر(عج)، کوچه عدالت 33
💠 @StarbaadMagazine
✅سرای فرهنگ و رسانه و کانون وکلای دادگستری گلستان برگزار می کنند.
🔹هجدهمین نشست فرهنگی
💠دور همی اهالی رسانه
⏰زمان: دوشنبه 13 مرداد 1404 ساعت 17:30
🏢مکان: تالار کانون وکلای دادگستری
(گرگان، خیابان ولیعصر(عج)، کوچه عدالت 33
💠 @StarbaadMagazine