👆👆👆👆
آتشی، یکی از ارزشهای ادبی جامعه و از پایه های اصلی شعر امروز بود. فقدانش باور نکردنی و تاسف برانگیر است.
" سیمین بهبهانی" در باره مرگ آتشی گفت:
" هر چند آتشی نمرده است و با شعرهایش، جاودانگی را به سوی خود، خوش آمد گفته است...به خودم تسلیت می گویم، حیف!"

زنده یاد " منوچهر آتشی" در پیامش به مناسبت بدرود همشهری شاعرش" محمد بیابانی" با مقوله " مرگ " اینگونه برخورد کرده است：
"می گویند " مرگ"  تنها واقعیت موجود است که بر همه ی افکار و اندیشه ها و هنرها سایه افکنده و به قول " جان راکان" بقیه ی کارها و آثار و رفتارهای ما دیکته ی اوست؛ یا به تعبیر دیگر، ناله های ما از دوری جهانی است که بر زمین نیست و ما سایه ها و جلوه های سایه وار او را می بینیم و از دوری اصل آن می نالیم و شعر و هر هنری که به صورت زبان ابزار می شود، تنها واقعیت آن دیده ها نزد ماست.
محمد بیابانی عزیز هم یکی از اهالی زبان، یعنی واقعیت زمینی هنر بود و مرگ او در واقع بازگشتی از زمین به جلوه گاه های واقعی هنر است..."( ۱۳۸۱/۱۲/۲۲)

وی در گفتگو با نشریه رودکی که به تاریخ ( آذر ۱۳۸۹) آن به چاپ رسید، در باره شعر چنین گفت：
" آشفتگی کنونی شعر، ناشی از بسنده کردن به دریافت های ژورنالیستی ست...شعری که در غیبت پایگاه اجتماعی، دانش اجتماعی و فرهنگ اجتماعی حرکت کند، یعنی هدف را در جای دیگر جستجو می کند، در مقابل چنین جامعه یی نیچه چنین می گوید：" در برابر برهوتی قرار می گیرند که هیچ خدا و اخلاقی وجود ندارد و بی بند و باری، پوچ گرایی و نیهیلیسم رشد پیدا می کند"...در نهایت انقلاب ادبی بدون توجه به فرهنگ ملی، فرهنگ اجتماعی و فرهنگ مردمی در ایران به نوعی بازی با کلمات و بازی با فن و تکنیک تبدیل می شود و شعر هدفش خود شعر می شود و چه گفتن( مضمون) منحرف می شود و در صورتی که باید چگونه گفتن و چه گفتن هم زمان باشند...از مهمترین مشخصه های یک شعر خوب این است که ما بدانیم که تخیل ما نمی تواند از جهان گذشته، حال و آینده گسسته باشد...بورخس می گوید：" هر شعری در شعر دیگری ریشه دارد" یعنی که این تصور که مخصوصا شاعران پست مدرنیستی فکر می کنند شعری گفته اند که دیگری نگفته اشتباه است..."


" خنجرها، بوسه ها و پیمان ها "


اسب سفید وحشی
بر آخور ایستاده گرانسر
اندیشناک سینهُ مفلوک دشت هاست
اندوهناک قلعهُ خورشید سوخته است
با سر غرورش، اما دل با دریغ، ریش
عطر قصیل تازه نمی گیردش به خویش
                                     ………
اسب سفید وحشی اینک گسسته یال
بر آخور ایستاده غضبناک
سم می زند به خاک
گنحشگ هاس گرسنه از پیش پای او
پرواز می کنند
یاد عنان کسیختگی هاش
در قلعه های سوخته ره باز می کنند
                           ………………
اسب سفید وحشی!
من با چگونه عزمی پرخاشگر شوم
ما با کدام تیغ، سپر سایبان کنم
من در کدام میدان جولان دهم ترا
                           …………………
اسب سفید وحشی!
در قلعه ها شکفته گل جام های سرخ
بر پنجه ها شکفته گل سکه های سیم
فولاد قلب ها زده زنگار
پیچیده دور بازوی مردان طلسم بیم
                            …………………
اسب سفید وحشی!
خوش باش با قصیل تر خویش
با یاد مادیانی بور و گسسته یال
شیهه بکش، مپیچ  ز تشویش
                            …………………
اسب سفید وحشی اما گسسته یال
انذیشناک قلعهُ مهتابِ سوخته است
گنجشک های گرسنه از گرد آخورش
پرواز کرده اند
یاد عنان گسیختگی هاش
در قلعه های سوخته ره باز کرده اند.


" دیدار ساحلی ( ۱)"


انسان کنار دریا شکل الهه ای است
- عریان و خیس و تاریک -
که روی تخته سنگ سیاهی دو زانو نشسته
و آب های دور جهان را می پاید
بی آنکه انتظار آمدن هیچکس
گیسوی خیس و شفافش را
به اهتزاز در آرد.

@StarbaadMagazine

توزیع در تهران:

                    " فصلنامه استارباد "

 شماره ۳۹-۳۸، سال یازدهم، تابستان و پائیز ۱۴۰۴

تهران؛ انتشارات توس، خیابان انقلاب، خیابان دانشگاه، پلاک ۱۷۸، تلفن  ۶۶۴۶۱۰۰۷
خرید اینترنتی هم امکان پذیر است‌.

@StarbaadMagazine

توزیع در تهران:

             " فصلنامه استارباد "

 شماره ۳۹-۳۸، سال یازدهم، تابستان و پائیز ۱۴۰۴

تهران؛ انتشارات بهجت، خیابان ولیعصر، دوراهی یوسف آباد، پلاک ۱۹۸۷، تلفن ۸۸۸۹۹۹۰۷
خرید اینترنتی هم امکان پذیر است.

@StarbaadMagazine

فصلنامه استارباد شماره ۳۸-۳۹ منتشر شد.
قیمت: ۱۲۰۰۰۰تومان
خرید اینترنتی:
toosbook.ir/p/استارباد۳۸-۳۹

📘 استارباد ۳۹-۳۸ در وبسایت مشهور مگیران به آدرس اینترنتی
www.magiran.com

📚 دوستاران استارباد در سرتاسر جهان می‌توانند با عضویت در این وبسایت و پرداخت حق عضویت سالانه، آرشیو کامل فصلنامه استارباد از ابتدای سال ۱۳۹۴ تا جدیدترین شماره آن یعنی تابستان و پاییز ۱۴۰۴ را مطالعه نمایند.

💠 @StarbaadMagazine

📘 خبر انتشار فصلنامه فرهنگی هنری استارباد در وبسایت معتبر خبرگزاری ایلنا (کتاب ایران) به آدرس اینترنتی:
www.ibna.ir
به قلم سید حسن حسینی‌نژاد

💠 @StatbaadMagazine

به مناسبت سی و یکمین سالروز پَرکشیدن

                    " رحمت الله فرقانی فر "

شاعر، معلم، فعال فرهنگی و اجتماعی معاصر گرگان زمین!

در مقاله ای با عنوان " یورش پائیز بر باغستان شعر" ( فصلنامه استارباد، شماره ۳، پاییز ۱۳۹۴) نوشتم：

" پائیز! این موسم حزن انگیز، غم انگیزتر می شود وقتی عزیزانت را در این آوردگاه، چون برگ های خشکیده، فروریخته بر خاک ببینی."
نخستین برگ فروافتاده پاییزی، زنده یاد " رحمت الله فرقانی فر" برادرم بود؛ که در ابتدای فصل مرگ ریز، جام شوکران را سرکشید و به بی کران ها پرواز کرد.

" در یادبود هنر مردی که مردانه زیست!" و به مناسبت زنده نگهداشتن نام و یادش؛ بهتر است که با نقل قول و اشعار زیر گرامی اش بداریم:

  🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀

👇👇👇👇👇👇👇👇
@StarbaadMagazine

   👆👆👆👆👆

   " شاپرک"

شاپرک!
پَرَک دوستی ام را بپذیر.
تو که انبار دلت پُرِ كالای غم است
درد من می دانی：
           بار تنهایی من سنگین است.
من و تو اول بار گفته بودیم که
" دیوار بلند! سد بی بالان است"
تو که در کار بلندِ پرواز
                                  پَرِ پَرا داری
به نگاهم بنشین، رو به شهر خورشید
             - یک دو شب مهمان باش _

شاپرک!
گفته بودی：" پاده هادر خوابند
پاده بانان گل شیپوری را همه جا کاشته اند
گل شیپوری ها همه زردند، ولی
گاهگاهی به ریا جامه آبی دارند."
نَهشی شد سخنت.
جهشی شد اجتماع من و تو.
من و تو می باید،
دست صدها " من و تو های" دگر را
                        یک به یک بفشاریم.

شاپرک!
             پَرَک دوستیم را بپذیر.

               " رحمت الله فرقانی فر"
                          ۱۳۴۹/۵/۲۷                     
( پَرَک： کسب اجازه
نَهش： قرارداد)

...............................................................


" باید هنوز رفت ... "
                                  برای رحمت فرقانی

وقتی که با صراحت اندوهبار خود
با من
از زخم های شرق
                           می گویی
من وحشت تمام خدایان را
در لحظه ی سقوط
در لرزش لبان تو
                             می بینم.

می بینمت
             که در فراغت بی اعتبار خود،
تحلیل می روی
و ارتعاش مرثیه ی سوزناک باد را
در لابلای شاخه های سرافکنده ی حقیر
                                 می شنوم -
که روح سبز علف ها را
از رقتی غم آگین
                        سرشار می کنی.

دروازه های بسته
با تکیه بر ضخامت خود
                           همچنان -
بر جای مانده اند،
و دست های منتقم ما
                           هنوز هم -
به پرده های پولاد
                    غالب نیامده ست.

اما
این انتهای راه تو و من نیست
باید هنوز رفت
باید هنوز رفت.

                           " پرویز کریمی "
( از مجموعه شعر " پرچین "، پرویز کریمی، بهار ۱۳۵۱، انتشارات پندار تهران)
        
………………………………………………………

با سلام و تشکر فراوان
به افراد گروه و بویژه جناب رحمان فرقانی فر جهت یادبود از آقای رحمت که بیشتر خاطرات دوران انقلاب و بعد از انقلابم از این بزرگ مرد و آقای علی پاک است.

چه خوب است و بهانه ای شد
تا یادی از این مرد آرام و پاک
و زنده اما ۳۷ سال در سکوت
که همشهریمان نیست اما جسم
و روحش را گرگانی میداند و همیشه
دوشادوش رحمت عزیز بود یاد کنم
او اولین دبیر اخراجی گرگان بود که به
خاطر فعالیتهای قبل و بعد از انقلابش
توسط جناب صالحی رییس وقت
و اولین رییس آموزش و پرورش گرگان
اخراج گردید
او گرچه زنده است اما ۳۷ سال است
که روح و جانش به ظاهر زنده است
پاکی و صداقتش در خانواده سرمشق
ماست.

                 " دکتر هاشم موسوی "
( نقل از کانال " گرگان منهای فقر"(عدالت)، جمعه ۱۳۹۵/۷/۲

.............................................................
        

"آموزگار"

برخاستی،
چون عزم راسخی که تا لحظه‌ی "شدن"
تنها به دست‌های توامان تو وابسته بود...!
در چشم‌های تو گم شد
آن کورسوی ناامیدی و باز
در فکر تو
تمام کودکان زمین در کار...!

در پای آن تخته‌سیاهی که دستانت،
هر روز
آن واژگان سپید و روشن دانش را
در مغز و قلب تمامی شاگردان
نقش پر از درخشش فردا داشت،
یا در تمام واژه‌واژه‌های اشعارت
هر بار
پر شور و پر شعور،
آن درس سخت‌ساده‌ی "چگونه زیستن"
                           را آموختی چه خوب!

اما
تنها
نه در کلاس
با درس‌های تو،
تنها
نه در کتاب
با شعرهای تو،
تنها نه در کلام
با حرف‌های تو،
ما از تو در میانه‌ی میدان "‌انقلاب"،
آموختیم:
" از حرف تا عمل،
       چگونه هیچ فاصله‌ای نخواهد بود"

                                          "علی بایزیدی"
……………………………………………………

غمی که سینه البرز را درید از هم
غمی که شهر و دیاری نشاند در ماتم
غمی که دیده ما را به " مهر" پرخون کرد
فراق بود برادر! فراق ما از هم

                " محمد فرقانی فر"
………………………………………………………

         " پائیزی ۳"

روز!
     با مرگ آخرین ستاره
                                آغاز می شود،
پائیز!
              با ریزش
                              اولین برگ.
تو!
        سبز سبز بودی- همچو سرو -
        خود را چه زود
                           به پائیز سپردی.

می دانم
              پیشگام بودی همیشه
             حتی در مرگ خود
                                         برادر!
             ای هم ستاره و
                                     هم سبز!

               " عبدالرحمان فرقانی فر"
                            آبان ۱۳۷۳

@StarbaadMagazine

به مناسبت سالگرد زادروز
                                   " ویکتور خارا "
شاعر، آوازخوان و انقلابی شیلیایی!

👇👇👇👇👇👇👇
@StarbaadMagazine

👆👆👆👆

" از زمانی که چشم به جهان گشودم، شاهد بی عدالتی، فقر و بدبختی اجتماعی در کشورم شیلی بوده ام. من معتقدم که به خاطر همین دلیل، ضرورت آوازخوانی برای مردم را احساس می کنم. من قویا معتقدم که انسان در مسیر زندگی اش باید آزاد باشد و به خاطر عدالت، مبارزه و کار نماید."
                            (ویکتور خارا)

ویکتور لیدیو خارا مارتینس" ویکتور خارا " در ۲۸ سپتامبر ۱۹۳۲ در یکی از روستاهای فقیر شهر سانتیاگوی شیلی، به دنیا آمد. با نقل مکان خانواده به شهر سانتیاگو، او با محیطی متفاوت از جامعه روستایی آشنا شد. پدرش، مانویل، که الکلی بود در مزارع کار می کرد و با پرخاشگری اش خانواده را آزار می داد. سرانجام، برای کار در مزارع از شهر خارج شد و مسؤلیت نگهداری ویکتور و خواهر و برادرش بر عهده مادرش، آماندا، افتاد.
مادرش زن فرهیخته ای بود که گیتار می نواخت و آواز می خواند. او شعرهای بومی می سرود و بدین ترتیب، ویکتور از کودکی با ترانه های روستایی آشنا شد. مادر نواختن گیتار و ترانه های فولکور شیلی را به ویکتور می آموخت و نقش زیادی در رشد هویت او داشت. آماندا با اعتقاد قوی به نقش آموزش، با اتمام دوران دبستان و دبیرستان، ویکتور را به یادگیری حسابداری واداشت.
ویکتور مادرش را در پانزده سالگی از دست داد و دچار خلاء عاطفی شدید شد. درس حسابداری را کنار گذاشت و وارد مدرسه مذهبی شد. او در این دوره معتقد بود که کار یک کشیش مهمترین کار در دنیاست. پس از دوسال، علاقه اش را به مذهب از دست داد و آنجا را ترک کردو عازم دوره اجباری نظامی شد. پس از آن، به زادگاهش برگشت و به همراه دوستانش به مطالعه موسیقی فولکور شیلی پرداخت. در همین دوران به تأتر علاقمند شد و تحصیل در رشته بازیگری را در دانشگاه سانتیاگو آغاز کرد و پس از اخذ مدرک بازیگری، به کارگردانی تأتر روی آورد.
ویکتور در این زمان بیش از گذشته به خوانندگی علاقمند شد و کم کم پایش به فعالیت های سیاسی نیز کشیده شد. در سال ۱۹۶۶ اولین آلبومش را عرضه کرد. آشنایی با تفکرات انقلابی تأثیر مهمی در افکار و زندگی او به جاگذاشت و هویتی ضد امپریالیستی به موسیقی او بخشید.
" شعر من در مدح هیچکس نیست. و نمی سرایم تا بیگانه ای بگرید. من برای بخش کوچک و دور دست سرزمینم می سرایم که هرچند باریکه ای  بیش نیست؛ اما ژرفایش را پایانی نیست. شعر من آغاز و پایان همه چیز است؛ شعری سرشار از شجاعت، شعری همیشه زنده ، تازه و پویا."
در سال های بعد، به عنوان کارگردان تأتر به فعالیت پرداخت؛ اما زمان بیشتری را با آهنگ های خود و فعالیت های سیاسی پرکرد.
در سال ۱۹۶۹ حزب کمونیست، سوسیالیت ها و دیگر گروه های چپ شیلی، أتلافی به نام " جمعیت مردم " تشکیل دادند که یک سال بعد، "سالوادر آلنده" به عنوان کاندیدای این جمعیت وارد رقابت های انتخاباتی شد. ویکتور در سال ۱۹۷۰ تأتر را رها کرد تا زمان بیشتری را با آهنگ های خود به مردم کشورش بپردازد. در این زمان، خارا در استادیوم شهر سانتیاگو، کنسرت بزرگی برپا کرد.
ویکتور خارا، هدایت بخش مهمی از جنبش های موسیقی آمریکای لاتین با نام " نوو کانسیون" یا " آهنگهای تازه " را عهده دار شد. این جنبش درگیر فعالیت های انقلابی در آمریکای لاتین شد و بسیاری از هنرمندان این جنبش در اهداف و اندیشه های عمومی شریک شدند. نهایتا اندیشه های سیاسی ویکتور به بخش مهمی از آهنگ های او بدل شد. او ضمن گرایش به اندیشه های سوسیالیستی سالوادر آلنده، همچون دیگر خوانندگان آمریکای لاتین، بهبود زندگی مردم فقیر را پایه ی فعالیت خود قرارداد.
پس از پیروزی حزب " اتحاد مردم" در انتخابات، خارا طی سال های ۱۹۷۰ تا ۱۹۷۳ به سراسر شیلی سفر و برای کارگران معادن و کارخانه ها، دانشجویان و دانش آموزان ،  در حمایت از آلنده و اهداف سیاسی او،  کنسرت برگزار کرد. و در این مدت چهار آلبوم منتشر نمود.
در ۱۱ سپتامبر ۱۹۷۳، با وقوع کودتای ژنرال " اگوستینو پینوشه" با حمایت آمریکا و بمباران کاخ ریاست جمهوری شیلی، سالوادر آلنده، رییس جمهور قانونی شیلی، در حالی که با کودتاچیان می جنگید ، بهمراه بسیاری از طرفدارانش به قتل رسید و تعداد زیادی هم بازداشت شدند.
خارا که قصد داشت تا در افتتاح نمایش در دانشکده فنی در سانتیاگو، بخواند؛ به جمع دانشجویان ملحق شد و از همانجا تلفنی با همسرش " جوان خارا" برای همیشه خداحافظی کرد. محوطه دانشگاه از طرف جلادان خون آشام پینوشه محاصره و خارا در جمع دانشجویان دستگیر و بهمراه پنج هزار تن از جوانان مبارز و حامیان آلنده، در استادیوم سانتیاگو، زندانی شد.
آخرین ترانه او که حکم وصیتنامه اش را داشت، روی تکه ای روزنامه نوشت و با پنهان کردنش در کفش یکی از افرادی که از استادیوم جان بدربرد، به دست همسرش رسید. بیشتر مردم  این شعر را، که بدون عنوان بود، با نام " استادیوم شیلی" می شناسند：
@StarbaadMagazine
👇👇👇👇

👆👆👆👆
" ...ما ده هزار دستیم
که هیچ کاری نمی تونیم بکنیم
چند تا می شیم، توی این کشور؟

خون رئیس جمهور عزیز ما
از بمب و اسلحه، کارآمد تر است!
پس، دوباره مبارزانی دیگه خواهند بود.

چه قدر سخته آواز خواندن
وقتی که باید آواز ترس رو بخونی!
ترسی که دارم توش زندگی می کنم
ترسی که دارم توش می میرم.

واسه ی این که خودم رو بتونم
      توی این لحظه های بی انتها پیدا کنم
آوازم رو با سکوت ها و فریادها به پایان می برم.

آن چه می بینم هرگز ندیده بودم
آن چه احساس کرده ام و احساس می کنم
به لحظه، زندگی می بخشه…"

جلادان و شکنجه گران، رفتار وحشیانه ای با او داشتند؛ اما او می خواند و می خواند تا روحیه دستگیرشدگان را بالا ببرد. در روز ۱۵ سپتامبر ۱۹۷۳ وقتی گیتارش را به زور از او گرفتند و دستها و انگشتانش را شکستند؛ ویکتور خارا در حالیکه دستان خونریزش را در آسمان حرکت می داد، از یارانش خواست که با او همصدایی کنند. آنگاه با پنج هزار دهان، خواندن " سرود وحدت " ( مردم متحد هرگز شکست نخواهند خورد)  در استادیوم طنین افکند：

" مردم متحد هرگز شکست نخواهند خورد
مردم متحد هرگز شکست نخواهند خورد

برپاخیز و سرود بخوان، ما پیروز خواهیم شد
پرچم های همبستگی در حال اهتزاز هستند
و تو در راهپیمایی به من می پیوندی
پس سرودت و پرچم هایی از شکوفه را خواهی دید
روشنایی سرخ سپیده دم
خبر آمدن زندگی را می دهد

برخیز و مبارزه کن
مردم پیروز خواهند شد
زندگی در آینده بهتر خواهد شد
برای تسخیر خوشبختی مان
بانگ هزاران جنگجو برخواهد خاست
بخوان سرود آزادی را
با اراده، وطن پیروز خواهد شد…"

هنوز سرود به پایان نرسیده بود که کودتاگران، جسم نیمه جان ویکتور خارا را به گلوله بستند و خارای ۴۱ ساله، جانش را در راه آزادی فداکرد. پس از آن "جوان "همسر انگلیسی اش، موفق می شود به کمک یکی از آشنایان، جسد او را از سردخانه بربایند و شبانه در محلی خلوت دفن کنند. نزدیک به ۳۶ سال بعد، بقایای پیکر خارا، جهت پیدایی نشانی از قاتلین، از خاک بیرون آورده شد و بعداز بررسی ها، مجددا با حضور چندین هزار نفر از هم وطنانش به خاک سپرده شد.
در سال ۲۰۱۲ یک قاضی در شیلی دستور بازداشت هشت افسر سابق ارتش را در رابطه با پرونده قتل ویکتور خارا صادر نمود

آثار ویکتور خارا، مملو از اندیشه هایش در باره زندگی ساده مردم زحمتکش شیلی است؛ که بسیاری از آهنگ هایش در باره بزرگداشت این مردم زحمتکش بود. آخرین آلبوم آهنگ های خارا پس از مرگش با عنوان " مانیفست " انتشار یافت：
" گیتارم نه برای ثروتمندان است
نه برای کاسه لیسان آنها
ترانه هایم اسکله ای است
               برای رسیدن به ستاره ها"

خوانندگان و گروه های زیادی برای این خواننده انقلابی شیلیایی، ترانه ساخته اند و یا در آهنگ ها و آلبوم هایشان به ویکتور خارا، اشاره کرده اند؛ از جمله：
گروه یوتو در سال ۱۹۸۷ در ترانه " One Tree Hill"
گروه دکلش در سال ۱۹۸۰ در ترانه " Washington Bullets"
جکسون براون در ترانه " My Personal Revenge
جوان بایز ترانه " Te Recuerdo Amanda" ( بیاد می آورمت آرماندا) از خارا را بازخوانی کرد.

در ایران هم هنرمندان زیادی،  ترانه های ویکتور خارا را به فارسی ترجمه و دکلمه کرده اند؛ از جمله ： احمد شاملو، محمد زرین بال، مورسو کانتن، مظفر مقدم، مهرداد و… قابل ذکر است که، در ایران در اوایل انقلاب با الهام از آهنگ سرود " مردم متحد هرگز شکست نخواهند خورد "، ساخته " سرجیو اورتگا" آهنگساز شیلیایی که برای نخستین بار در سال ۱۹۷۳ توسط گروه کیلاپایون و با همراهی ویکتور خارا اجرا شده بود، و گذاشتن شعری از سیاوش کسرایی بر روی آن، سرود " بر پا خیز، از جا کن، بنای کاخ دشمن" را ساختند.

      " خیش "

دست هایم را روی خیش گذارده ام
و زمین را با آن هموار می کنم
سال هاست که با آن زندگی می کنم
چرا نباید خسته شوم؟

پروانه ها پرواز می کنند
سوسک ها جیر جیر می کنند
خورشید می سوزاند
می سوزاند
می سوزاند.

عرق، تن مرا شیار می دهد
و من زمین را شیار می دهم
بی لحظه ای تحمل.

او را تأیید می کنم
امید را
وقتی به ستاره ای دیگر می اندیشم
به خود می گویم：
هرگز دیر نخواهد بود.
کبوتر پرواز خواهد کرد.

پروانه ها پرواز می کنند
سوسک ها جیر جیر می کنند
پوستم سیاه می شود
و خورشید می سوزاند
می سوزاند
می سوزاند.

عرق، تن مرا شیار می دهد
و من زمین را شیار می دهم
بی لحظه ای تحمل.

به خود می گویم：
هرگز دیر نخواهد بود
کبوتر پرواز خواهد کرد
پرواز خواهد کرد.

همچون یوغ، محکم
مشت هایم، امید را نگاه می دارد
امید به اینکه
همه چیز، تغییر خواهد کرد.

              " ویکتور خارا "
( ترجمه " احمد شاملو" و " محمد زرین بال" دکلمه و صدای " مظفر مقدم" از کاست ویکتور خارا ۲- بهار ۶۰ )
@StarbaadMagazine

" ویکتور خارا " و همسرش " جوان "

" جوان " در کنار عکس همسرش " ویکتور خارا "

🖋 دوستاران فرهنگ، هنر، ادب و تاریخ سرزمین گرگان، با خرید حتی یک نسخه از فصلنامه‌ی استارباد، که حاصل دسترنج و زحمات یازده ساله‌ی نویسندگان و گردانندگان آن است، می‌توانید همچنان به تداوم انتشار مجله‌ی خود، کمک شایانی نمایید.

📚 استارباد در طول یازده سال اخیر، با انتشار مطالب متنوع فرهنگی، سهم عمده‌ای در ترویج و اشاعه‌ی فرهنگ و نگاهداشت تاریخ سرزمین سرسبز و باستانی گرگان (استان گلستان) داشته و کماکان با همراهی خوانندگان گرانقدر خود، چشم امید به فرداهایی روشن‌تر دارد.

💵 هزینه‌ی خرید یک سال انتشار فصلنامه‌ای استارباد معادل یک روز حداقل حقوق تعیین شده توسط شورای عالی کار است و بی‌تردید این مبلغ، هیچ تاثیری در وضعیت اقتصادی خانواده‌ نخواهد داشت اما با مطالعه‌ی آن، قطعا از آثار فرهنگی ناشی از ده‌ها مطلب منتشره در این نشریه، منتفع خواهیم بود.

📘 استارباد، رسانه‌ای متعلق به تمامی اهل قلم و فرهنگ سرزمین گرگان.

💠 @StarbaadMagazine

به مناسبت هفتاد و نهمین سالگرد زادروز

                       " کرامت الله دانشیان "

مبارزی نستوه و راوی " بهاران خجسته باد" که با همرزمش خسرو گلسرخی در سحرگاه ۲۹ بهمن ۱۳۵۲ به دست دژخیمان پهلوی تیرباران شد.

👇👇👇👇👇👇👇
@StarbaadMagazine

👆👆👆👆

" کرامت الله دانشیان"
                               راوی بهاران

اگر کسی از تو پرسید
کی بود که این آواز را می خواند
بگو که فلان کس بود،
زمانی در این جا بود
و حالا دیگر نیست.

( بخشی از یک بلوز قدیمی نقل از مجله ی " نگاه نو" شماره ۴ اردیبهشت ۸۰ )

اسفند ۱۳۳۹ در شماره ای از مجله ی " سپید و سیاه" شعری با عنوان " سرود بهار" در سوگ " پاتریس لومومبا" و خطاب به همسر او، از دکتر عبدالله بهزادی به چاپ رسیده بود.
چند سال بعد کرامت الله دانشیان با چند بیت از این شعر سرود " بهاران خجسته باد" را ساخت. هر چند که عباس سماکار در خاطراتش ادعا می کند که او این شعر را در اختیار کرامت قرار داده است.
شعر به هر طریق که در دسترس کرامت قرارگرفته باشد، این سرود می بایست حاصل روزهای تنهایی کرامت باشد. به خصوص زمانی که در سولیران( از دهات اطراف مسجد سلیمان) معلم بود، با صدای خوش و گرمش شعر " بهاران" را با شاگردانش، پرشور می خواند.
در پی دستگیری کرامت، این سرود به همراه او راهی زندان شد. هر که کرامت را می شناخت، بهاران خجسته باد، را حتما از زبان او شنیده بود و همصدا با او خوانده بود.
محمد علی عمویی، در خاطراتش چنین می نویسد：
" کرامت صدایی بم و گیرا دارد. آهنگ های زیبایی را می خواند...صدای گرم کرامت به ویژه به هنگام سرودن ترانه ی انقلابی" بهاران خجسته باد" طنینی دیگر دارد. به دل می نشیند و گوش را نوازش می دهد. افزون بر صدای دلنشین کرامت، ترانه مضمونی دارد شگرف، پرامید و دعوت کننده، زنده و پیکارجو! "
اسفندیار منفردزاده آهنگساز معروف اولین بار در زندان با نت سرود آشنا می شود و در حضور هم سلولی هایش از جمله پدرام اکبری، ضرب آهنگ های آن را بر پشت جعبه ی کبریت اجرا می کند.
پس از انقلاب همراه با آزادی زندانیان سیاسی این سرود هم به میان مردم می رود. در فاصله یک هفته از ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ تا سالروز تیرباران کرامت و خسرو که گروهی از دانشجویان وهواداران آن دو،  خود را آماده ی برگزاری بزرگداشت سالروز شهادتشان می کردند به پیشنهاد پدرام تصمیم به اجرای سرود می گیرند. اسفندیار منفرزاده نت موسیقی آن را می نویسد و به علت نبودن امکانات کافی و دسترسی نداشتن به ارکستر، خود به تنهایی تمام سازها را ابتدا تک تک می نوازد و بعد همه را با هم میکس می کند. خوانندگان سرود عبارت بودند از：علی برفچی، عبدالله و ابوالفضل قهرمانی، فرهاد مافی، حسن فخار، پدرام اکبری و اسفندیار منفردزاده، جلسات تمرین در خانه ی منفردزاده انجام شد. منفردزاده آهنگ را با پیانو می نواخت و دیگران خواندن سرود را تمرین می کردند. ضبط نهایی، بعداز ظهر روز یکشنبه ۲۹ بهمن ۱۳۵۷، در استودیوی شب خیز انجام گرفت.
سرانجام، هنگامی که مراسم یادبود و بزرگداشت آن دو(خسرو گلسرخی و کرامت الله دانشیان) در مدرسه ی عالی تلویزیون و سینما در حال برگزار شدن بود، پدرام، نوار سرود رابا خود به محل برگزاری مراسم برد. سخنرانان آن مراسم طیفور بطحایی و عباس سماکار، از اعضای گروه بودند. به هنگام پخش سرود، شور غریبی بر فضای سالن حاکم می شود و سرود به درخواست جمعیت حاضر در سالن تکرار می گردد. غروب آن روز پدرام به همراهی نوار ضبط شده، خود را به اتاق پخش شبکه ی اول تلویزیون رساند و ساعاتی بعد میلیون ها نفر در سرتاسر ایران گوش به ترانه - سرودی سپردند که هنوز خاطره ی آن در یاد بسیاری از آنها باقی مانده است：

هوا دلپذیر شد گل از خاک بردمید
پرستو به بازگشت زد نغمه ی امید
بجوش آمدست خون درون رگ گیاه
بهار خجسته فال، خرامان رسد ز راه
بهار خجسته فال، خرامان رسد ز راه

به خویشان، به دوستان، به یاران آشنا
به مردان تیز خشم که پیکار می کنند
به آنان که با قلم، تباهی دهر را
به چشم جهانیان پدیدار می کنند
                   بهاران خجسته باد
                   بهاران خجسته باد

و این بند بندگی و این بار فقر و جهل
به سرتاسر جهان، به صورتی که هست
                     نگون و گسسته باد
                     نگون و گسسته باد

به خویشان به دوستان، به یاران آشنا
به مردان تیز خشم که پیکار می کنند
به آنان که با قلم، تباهی دهر را
به چشم جهانیان پدیدار می کنند
                       بهاران خجسته باد
                        بهاران خجسته باد

( برگرفته از کتاب " راوی بهاران " مبارزات و زندگی کرامت الله دانشیان، نوشته انوش صالحی )

@StarbaadMagazine

فرخنده و خجسته باد!
         هشتاد و هشتمین سالگرد زادروز

                     " پرویز رضایی "

نقاش، مترجم، آموزشگر و بنیان گذار نشریات فرهنگی گرگان زمین!

بودنت غنیمتی است ای عزیز!
امیدواریم سالهای سال با خانواده محترم سلامت و شاد باشید و ما هم در کنارت ببالیم!

🌹🌻💐🌻🌹🌻💐🌻🌹🌻💐🌻🌹🌻💐🌻🌹

👇👇👇👇👇👇👇👇
@StarbaadMagazine

👆👆👆👆👆👆

" پرویز رضایی" فرزند حاجی علی و رقیه، یازدهم مهرماه ۱۳۱۶ خورشیدی در محله ی سرخواجه ی گرگان، متولد شدم..."
( از گفتگوی فصلنامه استارباد با پرویز رضایی، شماره ۵ بهار ۱۳۹۵)

پرویز رضایی، دانش آموخته دانشسرای عالی تهران با گرایش فلسفه و علوم تربیتی نزد دکتر محمود هومن و دکتر امیرحسین آریانپور می باشد. 
وی از سال ۱۳۴۱ تا ۱۳۶۷ در زادگاهش به تدریس فلسفه و منطق در دبیرستان ها و دانشسراهای مقدماتی و راهنمایی پرداخت و از پایه گذاران و مروجان نشریات هنری و ادبی گرگان بود و مدیر مسئولی دو شماره " جنگ باران" و انتشار آنها را در مهرماه ۱۳۴۶ و فروردین ۱۳۴۷ به عهده داشت.

وی در سال ۱۳۶۷ به تهران کوچید و کار آموزش را تا پایان بازنشستگی پی گرفت.
در دهه ی ۱۳۸۰ علاوه بر کار ترجمه در آکادمی های پروفسور مصطفی اسکویی، وارونژ روسیه( شاخه تهران) و دانشگاه آزاد،  نقد هنر، فلسفه و منطق را تدریس نمود.

از دلبستگی های همیشگی پرویز رضایی، نقاشی با گواش و آبرنگ در زمینه ی منظره می باشد.

ترجمه و تألیفات پرویز رضایی：

_ ترجمه ی " طرح های وان گوگ" از اور وان اویتر، نشر توس ۱۳۷۶
_ ترجمه و تألیف " فرهنگ مصور نقاشی نو" انتشارات برنامه ۱۳۷۷
_ ترجمه و تألیف " رامبراند، هوکوسایی و وان گوگ" انتشارات طریق کمال ۱۳۷۸
_ ترجمه ی " افسانه ی چویو آن، نخستین شاعر بزرگ چینی" از تونگ تسه_ وی( مصور) انتشارات کاروان ۱۳۸۲
_ ترجمه ی " چشم انداز امپرسیونیسم" از ساران الکساندریان، انتشارات توس ۱۳۸۸
_ ترجمه ی " دنیای وان گوگ" از کلود مترا، نشر دیبایه ۱۳۹۶
_ ترجمه ی" طرح های وان گوگ"، تأثیرات و ابداعات شرار وان هوختن، انتشارات شب های سپید ۱۳۹۷
_ ترجمه ی " وان گوگ، سرگیجه مطلق" از کلود مترا، انتشارات شب های سپید ۱۳۹۷
_ ترجمه ی" رامبراند، طرح ها" از باب هاک، انتشارات شب های سپید ۱۳۹۸
_ ترجمه ی : مرسال خلیفه(لبنان)، موزیک از مرسال خلیفه، شعرها: محمود درویش و عزالدین مناصره (همراه سی دی با عنوان وعده های توفان)، ناشر: مترجم ۱۴۰۲
- ترجمه و تألیف: " له ویتان، منظره نگار بزرگ روس"، ناشر: مترجم ۱۴۰۴
- ترجمه و تألیف: " نخستین کتاب شعر "، انتشارات استارباد، تابستان ۱۴۰۴

آثار در دست انتشار：
_ " آشنایی با چی بای شی" نقاش بزرگ چینی
_ " آبرنگ های  رائول دوفی " نقاش فرانسوی
_ " منیاتورهای ایرانی" بازیل گری
_ طرح های " کِله"، كریستین گیلهار نقاش اطریشی
_ " اَنگر اِولین آنسو" نقاش فرانسوی


بخشی از ترجمه و تألیف مقالات مختلف در نشریات：

- ترجمه" نقاشان بزرگ ژاپن" جُنگ باران، دفتر اول مهرماه ۱۳۴۶
- ترجمه "پل سزان، نخستین گشاینده راه کوبیسم و نقاشی آبستره" شمال ایران( ویژه هنر و فلسفه) دفتر دوم جُنگ باران، نوروز ۱۳۴۷
- ترجمه و نگارش " آلبر کامو"، چلیکا، شماره ۳، تابستان ۸۴
- مقاله " ساعدی در پرلاشز" ،چلیکا، شماره ۴، پائیز ۸۴
- ترجمه " یادداشتی در باره واقعیت، نوشته ژان وال" ، فصلنامه چلیکا، شماره ۵ و ۶ بهار و تابستان ۸۵
- ترجمه " نقاشی چینی، از کتاب l art chinois زیر نظر هنری مارتین" ، فصلنامه چلیکا، شماره ۹ و ۱۰ بهار و تابستان ۸۶
- ترجمه" ونسان وان گوگ، نقاش و طراح بزرگ هلندی، اثر آلن بوسکه"،  پیام استرآباد( کانون بازنشسته گان آموزش و پرورش گرگان)، دوره جدید شماره ۶ زمستان ۹۵
- ترجمه " پل گوگن، یکی از پیشروان نقاشی نوین، اثر رنه هویگه"، پیام استرآباد، دور جدید شماره۷ زمستان ۹۶
- ترجمه " شعر گذرنامه، محمود درویش"، فصلنامه استارباد، شماره ۲ تابستان ۹۴
-مقاله " حجت الله شکیبا، بزرگترین نقاش فوتورئالیست ایران"، فصلنامه استارباد، شماره۷ پائیز ۹۵
- ترجمه " شعر از شعرای عراقی، ابو سرحان و سعدی یوسف" ، فصلنامه استارباد، شماره ۹ بهار ۹۶
- ترجمه " آلفرد دو موسه" ( ۱۸۵۷-۱۸۱۰م)، فصلنامه استارباد، شماره ۱۶، زمستان ۹۸
- ترجمه دو شعر از " ژان دو لافونتن "، گرگان نامه، شماره ۱، سال اول ۱۳۹۹
- مقاله " نقش آموزگاران غیر بومی در آموزش و پرورش نوین گرگان "، فصلنامه استارباد، شماره ۲۱ و ۲۲، بهار و تابستان ۱۴۰۰
_ ترجمه ی شعر " مرثیه ونسان " اثر ژاک پره ور، فصلنامه استارباد، شماره ۳۴-۳۳، بهار و تابستان ۱۴۰۳

@StarbaadMagazine

شاعرگرانقدر گرگان زمین!

        "جناب آقای پرویز کریمی عزیز "

با نهایت تأثر و تأسف، درگذشت همدم گرامی دوران زندگیت، همسر عزیزت را تسلیت عرض می نمائیم و صبر و شکیبائی را برای شما استاد عزیز و بستگان محترم آرزومندیم.

ما را در این غم سترگ شریک بدانید.

روحش شاد، یادش هماره گرامی و جایش در بهشت برین باد!

🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀

@StarbaadMagazine

به مناسبت نود و هفتمین سالگرد زادروز

                 " سهراب سپهری "

                 شاعر و نقاش شهیر معاصر!

🌺🌻💐🌻🌺🌻💐🌻🌺🌻💐🌻🌺🌻💐🌻

👇👇👇👇👇👇👇
@StarbaadMagazine