عَنْ أَنَسِ بْنِ مَالكٍ رضي الله عنه أَنَّهُ سُئِلَ: كَيْفَ كَانَتْ قِرَاءَةُ النَّبِيِّ صلى الله عليه و سلم ؟ فَقَالَ: «كَانَتْ مَدًّا»، ثُمَّ قَرَأَ:‍﴿بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ‍﴾يَمُدُّ بِبِسْمِ اللَّهِ، وَيَمُدُّ بِالرَّحْمَنِ، وَيَمُدُّ بِالرَّحِيمِ
بخاری(۵٠۴۶)

از انس بن مالک رضي الله عنه روایت است که از وی پرسیده شد که: قراءت رسول‌الله صلى الله عليه و سلم چگونه بود؟ گفت: قراءت [ رسول‌الله صلى الله عليه و سلم ]همراه با مد کشیدن بود، و (بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ) را طوری قراءت می‌نمودند که در (بِسۡمِ ٱللَّهِ) و در (ٱلرَّحۡمَٰنِ) و در (ٱلرَّحِيمِ) مدّ می‌کشیدند

مراد از (مد کشیدن) در این کلمات مدی است که حرف بدون آن اداء نمی‌گردد، نه مد اصطلاحی در نزد اهل قراءت، زیرا در ‍﴿ بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ ‍﴾ همزه که در نزد علمای علم قراءت موجب مد کشیدن شود، وجود ندارد، پس مراد انس بن مالک این است که نبی اکرم صلی‌الله‌علیه‌وسلم حروف و کلمات را به شکل طبیعی و کامل آن اداء می‌کردند.

عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَمْرٍو وَقَالَ سُفْيَانُ لَمْ يَرْفَعْهُ الأَعْمَشُ إِلَى النَّبِيِّ صلى الله عليه وسلم وَرَفَعَهُ حَسَنٌ وَفِطْرٌ عَنِ النَّبِيِّ صلى الله عليه وسلم قَالَ ‏ لَيْسَ الْوَاصِلُ بِالْمُكَافِئِ، وَلَكِنِ الْوَاصِلُ الَّذِي إِذَا قَطَعَتْ رَحِمُهُ وَصَلَهَا
بخاری(۵۹۹۱)

از عبدالله بن عمرو رضی الله عنه روایت است که رسول‌الله صلی الله علیه وسلم فرمودند:‌ آنکه پیوند خویشاوندی‌اش را پیوسته می‌دارد، آن نیست که مقابله به مثل می‌کند. بلکه حفظ کنندهٔ صلهٔ رحم آن است که اگر  پیوند خویشاوندی‌اش را با او قطع کند، او این پیوند را پیوسته بدارد [و رابطه‌اش را قطع نکند]

رسول‌الله صلی الله علیه وسلم خبر می‌دهد که شخصی که صلهٔ‌رحم و نیکی در حق خویشاوندان را کامل ادا می‌کند، آن نیست که نیکی را با نیکی پاسخ می‌دهد، بلکه نگه‌دارندهٔ کامل پیوند خویشاوندی کسی است که اگر دیگران رابطهٔ خویشاوندی‌شان را با او قطع کنند، او آن را پیوسته می‌دارد و اگر در حق او بدی کردند، بدی‌شان را با نیکی پاسخ می‌دهد

عن أُم عَطِيةَ رضي الله عنها أَنَّ النَّبِيَّ صلى الله عليه و سلم قالَ لَهُنَّ فِي غَسْلِ ابْنَتِهِ زَيْنَبَ رضي الله عنها: «ابْدَأْنَ بِميامِنهَا وَمَواضِعِ الوُضُوءِ مِنْها»
[متفقٌ عليه]
بخاری(۱۲۵۵) و مسلم(۹۳۹)

ام‌عطیه رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم هنگامِ غسل دادنِ دخترش زینب رضي الله عنه به آن‌ها، یعنی زنانی که دخترش را غسل می‌دادند، فرمود: «غسل دادن او را از سمت راست بدنش و از اعضای وضو شروع کنید»


آن‌ها به دستورِ رسول‌الله صلى الله عليه و سلم عمل کردند یعنی دست راست را پیش از دستِ چپ شستشو دادند و پای راست را قبل از پای چپ شستند و به‌طور کلی نیم‌تنه‌ی راستش را پیش از نیم‌تنه‌ی چپش غسل دادند. سرَش را در سه مرحله شستند؛ سمت راستِ سر، سمتِ چپ و وسطِ سر؛ و او را بر پُشت گذاشتند. سپس نبی‌اکرم صلى الله عليه و سلم ازار (لُنگ) خود را به آن‌ها داد تا آن را دورِ دخترش بپیچند

عن أبي جُحَيْفَةَ وهبِ بنِ عبد الله رضي الله عنه قال: قال رسولُ الله صلى الله عليه و سلم : «لا آكُلُ مُتَّكِئًا»
بخاري(۵۳۹۸)

ابوجُحَیفه، وهب بن عبدالله رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «تکیه‌زده، چیزی نمی‌خورم».

یعنی هنگام غذا خوردن مانندِ افراد پُرخور، بر فرش و پُشتی تکیه نمی‌زد بلکه چمباتمه می‌زد یا مانندِ کسی که عجله و قصدِ برخاستن دارد، سرِ پا می‌نشست و اندکی می‌خورد. این، مفهومِ کلام خطابی‌ست.
هم‌چنین گفته‌اند: تکیه زدن بدین معناست که کسی هنگامِ نشستن بر پهلوی خود کج شود.
و الله اعلم

هم‌چنین خوردن در چنین حالتی زیان‌بار است. زیرا در این حالت، مجرای غذا، کج و غیرطبیعی‌ست و این، برای بدن و دستگاه گوارش، زیان دارد.

عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ، قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم  التَّسْبِيحُ لِلرِّجَالِ وَالتَّصْفِيقُ لِلنِّسَاءِ (زَادَ ابْنُ الْمُثَنَّى فِي الصَّلاَةِ)
بخاری(۱۲۰۳) مسلم(۴۲۲)
ابن ماجه(۱۰۳۵)ابوداود(۹۳۹) نسائی(۱۲۰۷)

از ابوهریره رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: تسبیح (سبحان الله گفتن) برای مردان و دست زدن (در نماز) برای زنان است.  

در روایت مسلم عبارت: (في الصلاة: در نماز) آمده است. یعنی هرکس در نماز متوجه چیزی شد که باید دیگران را به نحوی متوجه آن می کرد. مثلا: امام در نمازش اشتباه نمود یا کوری در حال افتادن به چاه بود یا مساله ی اجازه دادن برای ورود کسی بود، یا نمازگزار بخواهد چیزی را به دیگران اعلان نماید، در چنین حالت هایی و موارد مشابه 
سبحان الله می گوید تا اینگونه کسانی را که می خواهد، متوجه نماید. البته سبحان الله گفتن مخصوص مردان است، اما اگر برای زن چنین حالاتی پیش آمد، باید دست بزند به این صورت که یکی از دستانش را به هر شکل ممکن، به دیگری بزند. و همه ی این کارها برای دوری کردن از اقوال و سخنانی می باشد که از جنس آن کلماتی نیست که در نماز گفته می شود. چون نماز محل مناجات با الله متعال است. اما زمانی که ضرورت گفتن و اعلام چیزی وجود داشته باشد، تسبیح که از جنس اقوال نماز است، مشروع شده است. 

اللَّهِ بْنُ يَزِيدَ، حَدَّثَنَا حَيْوَةُ بْنُ شُرَيْحٍ، أَخْبَرَنِي أَبُو هَانِئٍ الْخَوْلاَنِيُّ، أَنَّ أَبَا عَلِيٍّ، عَمْرَو بْنَ مَالِكٍ الْجَنْبِيَّ أَخْبَرَهُ عَنْ فَضَالَةَ بْنِ عُبَيْدٍ، أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم كَانَ إِذَا صَلَّى بِالنَّاسِ يَخِرُّ رِجَالٌ مِنْ قَامَتِهِمْ فِي الصَّلاَةِ مِنَ الْخَصَاصَةِ وَهُمْ أَصْحَابُ الصُّفَّةِ حَتَّى تَقُولَ الأَعْرَابُ هَؤُلاَءِ مَجَانِينُ أَوْ مَجَانُونَ فَإِذَا صَلَّى رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم انْصَرَفَ إِلَيْهِمْ فَقَالَ ‏  لَوْ تَعْلَمُونَ مَا لَكُمْ عِنْدَ اللَّهِ لأَحْبَبْتُمْ أَنْ تَزْدَادُوا فَاقَةً وَحَاجَةً
ترمذی(۲۳۶۸)مسنداحمد(۲۳۹۳۸)

از فضاله بن عُبَيد رضی الله عنه روایت است که وقتی رسول الله صلى الله عليه وسلم نماز جماعت را آغاز می کرد، برخی از نمازگزاران از شدت ضعف و گرسنگی به زمين می افتادند و آنان، اصحاب صفه بودند. تا جایی که صحرانشينان می گفتند: اينها دچار جنون شده اند. وقتی رسول الله صلى الله عليه وسلم نماز را تمام می کرد رو به ايشان اصحاب صفه کرده و می فرمود: اگر از نعمت ها و پاداشی که نزد الله متعال داريد آگاه بوديد، دوست داشتيد که فقر و تنگ دستیِ شما بيشتر شود

در این حدیث آمده که مردانی در صف نماز و درحال قیام بودند که از شدت ضعف و گرسنگی به زمین افتادند. آنان اهل صفه بودند. افراد زاهد و پارسایی از صحابه که فقیر و غریب بودند و تعدادشان به هفتاد نفر می رسید و گاهی کم و گاهی زیاد می شدند و در سابیان مسجد نبوی ساکن بودند و خانه و مال و فرزندی نداشتند. صحرانشینانی که آنها را در این وضعیت می دیدند، گمان می کردند مجنون بوده و دچار جنون می شوند که چنین به زمین می افتند؛ اما رسول الله صلی الله علیه وسلم به اهل صفه فرمود: اگر چیزی از خیر و خوبی می دانستید که نزد الله متعال در انتظار شماست، دوست داشتید به فقر و نیازمندی شما افزوده شود

عن جابر رضي الله عنه أَنَّ رسول اللَّه صلی‌الله‌علیه‌وسلم قالَ: اتَّقُوا الظُّلْمَ، فَإِنَّ الظُّلْمَ ظُلمَاتٌ يوْمَ القِيامَة، واتَّقُوا الشُّحَّ، فَإِنَّ الشُّحَّ أَهْلَكَ منْ كانَ قَبْلَكُمْ، حَمَلَهُم على أَن سَفَكُوا دِمَاءَهم واستحَلُّوا مَحَارِمَهُم.
مسلم(۲۵۷۸)

از جابر رضي الله عنه روایت شده است که رسول‌الله‌صلی‌الله‌علیه‌وسلم فرمودند: از ظلم بپرهیزید. زیرا که ظلم در روز قیامت، تاریکی است و از بخل و آزمندی دوری کنید. زیرا بخل، امت‌های پیش از شما را هلاک کرد و آنها را واداشت که خون همدیگر را بریزند و حرام‌ها را حلال کنند.

عن ابن مسعود رضي الله عنه قال: قَالَ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه و سلم : «الْجَنَّةُ أَقْرَبُ إلى أَحَدِكُمْ مِنْ شِرَاكِ نَعْلِه وَالنَّارُ مِثْلُ ذلك»
بخاری(۶۴۸۸)

ابن‌مسعود رضي الله عنه می‌گوید: رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «بهشت و دوزخ، به هر یک از شما از بند کفش او نزدیک‌ترند».


بند کفش را برای نزدیک بودن یک چیز مثال می‌زنند؛ زیرا انسان به پوشیدن کفش نیاز دارد. پس بهشت به هر یک از ما از بند کفش او نیز نزدیک‌تر است و انسان گاه با گفتن یک سخن نیکو، به بهشت دست می‌یابد و دوزخ نیز همین‌گونه است و گاه انسان با گفتن یک کلمه یا یک جمله، خود را سزاوار دوزخ می‌گرداند.

در احادیث آمده که مانندِ آن شخصی که انسانِ گنه‎کاری را از گناه و معصیت بازمی‌داشت و چون خسته شد، گفت: «قسم به الله که او، فلانی را نمی‌آمرزد». و الله عزوجل فرمود:
«مَن ذَا الَّذِي يَتَأَلَّى عَلَيَّ أَلاَّ أَغْفِر لِفُلانٍ، غَفَرْت لَهُ، وَأَحبْطت عَمَلك»
مسلم، (۲۶۲۱)
به‌نقل از جندب رضي الله عنه .یعنی: «چه کسی به نام من سوگند یاد می‌کند که من فلانی را نمی‌بخشم؟
حال آن‌که من او را بخشیدم و عمل تو را باطل و تباه گردانیدم.
ابوهریره رضي الله عنه می‌گوید: این مرد، سخنی گفت که با آن، دنیا و آخرت خود را نابود کرد.

عَنْ أَبِي أُمَامَةَ، قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم إِنَّ أَوْلَى النَّاسِ بِاللَّهِ مَنْ بَدَأَهُمْ بِالسَّلاَمِ
ابوداود(۵۱۹۷) ترمذی(۲۶۹۴)
مسنداحمد(۲۲۱۹۲)

از ابوامامه رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «نزديک ترين مردم به الله، کسی است که آغازگرِ سلام به مردم باشد»
 و در روایت ترمذی آمده است: گفته شد: ای رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم، کداميک از دو نفری که با يکديگر ملاقات می کنند، ابتدا سلام دهد؟ فرمود:
«أَوْلاهُمَا بالله تعالى»
«نزديک ترين شان به الله متعال»

بهترین مردم و نزدیک ترین آنها به الله متعال کسانی هستند که ابتدا به برادران شان سلام کنند. چنین کسی به سبب اشتیاق به پاداشی که نزد الله متعال در نظر گرفته شده، در طاعت شتاب می کند و به این ترتیب نزدیک ترین مردم به الله متعال و مطیع ترین آنها می باشد

عَنْ جَابِرٍ أَنَّهُ سَمِعَ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَقُولُ عَامَ الْفَتْحِ وَهُوَ بِمَكَّةَ: «إِنَّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ حَرَّمَ بَيْعَ الْخَمْرِ وَالْمَيْتَةِ وَالْخِنْزِيرِ وَالْأَصْنَامِ فَقِيلَ: يَا رَسُولَ اللَّهِ أَرَأَيْتَ شُحُومَ الْمَيْتَةِ؟ فَإِنَّهُ تُطْلَى بِهَا السُّفُنُ وَيُدْهَنُ بِهَا الْجُلُودُ وَيَسْتَصْبِحُ بِهَا النَّاسُ؟ فَقَالَ: «لَا هُوَ حَرَامٌ» . ثُمَّ قَالَ عِنْدَ ذَلِكَ: «قَاتَلَ اللَّهُ الْيَهُودَ إِنَّ اللَّهَ لَمَّا حَرَّمَ شُحُومَهَا أَجْمَلُوهُ ثُمَّ بَاعُوهُ فَأَكَلُوا ثَمَنَهُ
بخاری(۲۲۳۶)مسلم(۱۵۸۱)
ابوداود(۳۴۸۶)نسائی(۴۶۶۹)
ابن‌ماجه(۲۱۶۷)

از جابر بن عبدالله رضی الله عنه روایت است که از رسول الله صلی الله علیه وسلم شنیده که در سال فتح مکه در مکه می‌فرمود: الله و رسولش خريد و فروش مسکرات، مردار، خوک و بت‌ها را حرام كرده‌اند. گفته شد: ای رسول الله‌صلی‌الله‌علیه‌وسلم ، پی و چربی حيوانِ مرده چطور؟ مردم برای چرب كردن چوب كشتی‌ها و چرب کردن پوست‌ها و فتیله‌ها جهت روشنايی چراغ از آنها استفاده می‌كنند. رسول الله صلى الله عليه وسلم فرمود: «لا، هُوَ حَرَامٌ»خير، حرام است. سپس فرمود: «الله يهود را نابود كند. وقتی الله پیه (چربی گاو و گوسفند) را بر آنان حرام نمود، آن را ذوب كردند و سپس فروختند و بهایش را خوردند.

حدیث مذکور بیانگر این است که هرآنچه خوردن و استفاده از آن جایز نیست، فروش آن نیز جایز نیست و پولش حلال نیست، چنانکه دربارهٔ پیهٔ یاد شده در این حدیث آمده است. که شامل حیواناتی هم خواهد شد که گوشت آنها حرام است واز  شیر و پوست آنها هم‌ برای مواردی دیگر استفاده کنند نیز حرام است.
عموم تحریم فروش مردار این نیز وارد است که فروش جسد کافر، اگر [در جنگ] کشته شود و کافران خواستار خرید جسد او یا دادن چیزی در مقابل آن باشند حرام است. در حدیث آمده که مسلمانان نوفل بن عبدالله مخزومی را در روز خندق کشتند، پس کفار برای تحویل جسدش ده هزار درهم به رسول‌الله صلی الله علیه وسلم پیشنهاد کردند که ایشان آن را نگرفت و جسد را به آنان تحویل دادند. 

عَنْ مُحَمَّدَ بْنَ جُبَيْرٍ، قَالَ أَخْبَرَنِي جُبَيْرُ بْنُ مُطْعِمٍ، أَنَّهُ بَيْنَا هُوَ مَعَ رَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم وَمَعَهُ النَّاسُ مُقْبِلاً مِنْ حُنَيْنٍ عَلِقَتْ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم الأَعْرَابُ يَسْأَلُونَهُ حَتَّى اضْطَرُّوهُ إِلَى سَمُرَةٍ، فَخَطِفَتْ رِدَاءَهُ، فَوَقَفَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم فَقَالَ ‏ "‏ أَعْطُونِي رِدَائِي، فَلَوْ كَانَ عَدَدُ هَذِهِ الْعِضَاهِ نَعَمًا لَقَسَمْتُهُ بَيْنَكُمْ، ثُمَّ لاَ تَجِدُونِي بَخِيلاً وَلاَ كَذُوبًا وَلاَ جَبَانًا
بخاری(۳۱۴۸)

از جبیر بن مطعم رضی الله عنه روایت است که در بازگشت از حنين با رسول الله صلى الله عليه وسلم بودم. صحرانشينان، اطراف رسول‌الله صلى الله عليه وسلم را گرفتند و با اصرار و پافشاری از ايشان درخواست مال می کردند، تا جايی که رسول‌الله صلى الله عليه وسلم را ناگزير نمودند به سمت درخت خارداری برود چنانکه روپوش رسول‌الله صلى الله عليه وسلم به درخت گير کرد. لذا نبی‌اکرم صلى الله عليه وسلم ايستاد و فرمود: روپوش مرا به من بدهيد؛ اگر به اندازه ی اين خارها، دام می داشتم، آن را ميان شما تقسيم می کردم و آنگاه می دانستيد که من بخيل، دروغگو و ترسو نيستم.  

زمانی که رسول الله صلی الله علیه وسلم از غزوه ی حنین بازمی گشت حنین دره ای بین مکه و طائف بود و جبیر بن مطعم رضی الله عنه با ایشان بود، مردمانی چنان برای گرفتن سهمی از غنایم گرد رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم جمع شدند که ایشان را به زیر درخت خارداری کشاندند تا جایی که ردای رسول‌الله صلی الله علیه وسلم به خارهای این درخت آویزان شد و ردایش را کشیدند این بود که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «روپوش مرا به من بدهيد. اگر به اندازه ی اين خارها، شتر و گاو و گوسفند می داشتم، آن را ميان شما تقسيم می کردم. سپس فرمودند: و اگر مرا در این زمینه تجربه می کردید، مرا بخیل و دروغگو و ترسو نمی یافتید.  

عَنْ أَبِي، الْهَيَّاجِ الأَسَدِيِّ قَالَ قَالَ لِي عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ أَلاَّ أَبْعَثُكَ عَلَى مَا بَعَثَنِي عَلَيْهِ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم أَنْ لاَ تَدَعَ تِمْثَالاً إِلاَّ طَمَسْتَهُ وَلاَ قَبْرًا مُشْرِفًا إِلاَّ سَوَّيْتَهُ ‏.‏ وَحَدَّثَنِيهِ أَبُو بَكْرِ بْنُ خَلاَّدٍ الْبَاهِلِيُّ، حَدَّثَنَا يَحْيَى، وَهُوَ الْقَطَّانُ حَدَّثَنَا سُفْيَانُ، حَدَّثَنِي حَبِيبٌ، بِهَذَا الإِسْنَادِ وَقَالَ وَلاَ صُورَةً إِلاَّ طَمَسْتَهَا.
مسلم(۹۶۹) ابوداود(۳۲۱۸)
ترمذی(۱۰۴۹)نسائی(۲۰۳۱)


از ابوالهیّاج اسدی روایت است که
علی بن ابی‌طالب به من گفت: آیا تو را برای ماموریتی نفرستم که رسول الله صلی الله علیه وسلم مرا برای انجامش فرستاد؟ آنکه هیچ تمثالی را رها نکنی مگر آنکه آن را از بین ببری و هیچ قبر مرتفعی را نیابی مگر آنکه آن را [با زمین] هم‌سطح کنی.  

رسول‌الله صلی الله علیه وسلم اصحابش را برای انجام این ماموریت می‌فرستاد که هیچ «تمثالی» را رها نکنند مگر اینکه آن را از بین ببرند یا محوش کنند و تمثال تصویر هر موجود ذی روحی به صورت مجسمه باشد.
و اینکه هیچ قبر مرتفعی را رها نکنند مگر آنکه با زمین هم‌سطحش کنند و بنایی را که روی آن ساخته شده ویران کنند یا قبر را مسطح سازند چنانکه زیاد بالاتر از زمین نباشد، بلکه به اندازهٔ حدود یک وجب بلندتر از زمین باشد.