عَنْ أبي هُريْرةَ رضي الله عنه قال: قال رسولُ الله صلى الله عليه و سلم : «مَنْ تاب قَبْلَ أَنْ تطلُعَ الشَّمْسُ مِنْ مغْرِبِهَا تَابَ الله علَيْه»
مسلم(۲۷۰۳)

ابوهریره رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «هرکس پیش از طلوع خورشید از مغرب توبه کند، الله توبه‌اش را می‌پذیرد»

این حدیث، بیان‌گر این است که وقتی خورشید از مغرب طلوع کند، زمان پذیرش توبه پایان می‌یابد. شاید کسی بپرسد: آیا مگر خورشید از مغرب، طلوع خواهد کرد؟ آری؛ اگرچه نظام هستی از آغاز تا کنون بر این بوده که خورشید از مشرق طلوع کند، ولی در آخر زمان، الله جل جلاله به خورشید فرمان می‌دهد که باز گردد و بدین‌سان گردش زمان، وارونه می‌شود! حرکت خورشید، برعکس می‌گردد و از مغرب طلوع می‌کند. در آن‌هنگام همه‌ی انسان‌ها، که منکر الله هستند، همه ایمان می‌آورند؛ ولی ایمان کسی که پیش از طلوع خورشید از مغرب ایمان نیاورده است، سودی به حالش ندارد. همه توبه می‌کنند، ولی توبه‌ی کسی که پیش از طلوع خورشید از مغرب توبه نکرده است، پذیرفته نمی‌شود؛ زیرا همه، این نشانه را می‌بینند و زمانی که نشانه‌های بیمناک فرارسد، ایمان و توبه هیچ سودی ندارد

عَنْ أَنَسٍ رضي الله عنه عَنِ النبي صلى الله عليه و سلم قال: «لاَ يُؤْمِنُ أَحَدُكُمْ حَتَّى يُحِبَّ لأَخِيهِ مَا يُحِبُّ لِنَفْسِهِ»
[متفقٌ عليه]
بخاری(۱۳)و مسلم(۴۵)

انس رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «ایمان هیچ‌یک از شما کامل نیست تا آن‌که هرچه برای خود می‌پسندد، برای برادر مسلمان خود نیز بپسندد.


این حدیث، رسول‌الله صلى الله عليه و سلم از کسی که برای برادر مسلمانش چیزی را می‌پسندد که برای خویش نمی‌پسندد، نفی ایمان کرده است؛ منظور از نفی ایمان در این حدیث، نفی ایمان کامل است؛ نه این‌که آن شخص، به‌کلی ایمان ندارد. یعنی ایمان هیچ‌کس کامل نیست تا آن‌که هرچه برای خود می‌پسندد، برای برادر هم‌کیش خود نیز بپسندد.

عن أُمِّ سَلَمةَ رضي الله عنها ، أَنَّ رسولَ‌الله صلى الله عليه و سلم قال: «إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ، وَإِنَّكُمْ تَخْتَصِمُونَ إِلَيَّ، وَلَعَلَّ بَعْضَكُمْ أَنْ يَكُونَ أَلْحنَ بحُجَّتِهِ مِنْ بَعْض، فأَقْضِي لَهُ بِنحْو ما أَسْمَعُ فَمَنْ قَضَيْتُ لَهُ بحَقِّ أَخِيهِ فَإِنَّمَا أَقْطَعُ لَهُ قِطْعَةً مِنَ النَّارِ
[متفق عليه]
بخاری(۲۴۵۸)ومسلم(۱۷۱۳)

ام‌سلمه رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «من نیز انسان هستم؛ شما برای قضاوت، نزد من می‌آیید و ممکن است یکی از طرفین خصومت، در استدلال یا سخن گفتن، ماهرتر باشد و من، مطابق چیزی که می‌‌شنوم، به نفع او قضاوت نمایم. پس، هر کسی که حق برادرش را بدین‌سان به او بدهم، در حقیقت، پاره‌ای از آتش را به او داده‌ام»

این حدیث، نشان می‌دهد که پیامبر صلى الله عليه و سلم نیز انسانی همانندِ ما بوده است، نه فرشته؛ و همان نیازهایی را داشته است که هر انسانی دارد.
رسول‌الله صلى الله عليه و سلم برای خود نیز مالک هیچ نفع و ضرری نبود. بدین‌سان همه‌ی شبهات کسانی که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم را به‌فریاد می‌خوانند یا او را پرستش می‌کنند یا برای دفع ضرر یا جلب منفعت، به او امید می‌بندند، برطرف می‌شود و هیچ جای شبهه‌ای برای این‌ها باقی نمی‌ماند.

الله عز و جل می‌فرماید:
‍﴿قُلۡ إِنِّي لَآ أَمۡلِكُ لَكُمۡ ضَرّٗا وَلَا رَشَدٗا (٢١)
قُلۡ إِنِّي لَن يُجِيرَنِي مِنَ ٱللَّهِ أَحَدٞ وَلَنۡ أَجِدَ مِن دُونِهِۦ مُلۡتَحَدًا (٢٢)
إِلَّا بَلَٰغٗا مِّنَ ٱللَّهِ وَرِسَٰلَٰتِهِۦۚ(‍۲۳)
[الجن،۲۳،۲۲،۲۱]

بگو: من، مالک هیچ زیان و یا هدایتی برای شما نیستم. بگو: هیچ‌کس نمی‌تواند مرا از عذاب الله پناه دهد و هرگز پناه‌گاهی جز او نمی‌یابم. وظیفه‌ام تنها ابلاغ (پیام) از سوی الله و رساندن پیام‌های اوست.

عَنْ مُعَاذِ بْنِ جَبَلٍ، قَالَ كُنْتُ مَعَ النَّبِيِّ صلى الله عليه وسلم فِي سَفَرٍ فَأَصْبَحْتُ يَوْمًا قَرِيبًا مِنْهُ وَنَحْنُ نَسِيرُ فَقُلْتُ يَا رَسُولَ اللَّهِ أَخْبِرْنِي بِعَمَلٍ يُدْخِلُنِي الْجَنَّةَ وَيُبَاعِدُنِي مِنَ النَّارِ ‏.‏ قَالَ ‏لَقَدْ سَأَلْتَنِي عَنْ عَظِيمٍ وَإِنَّهُ لَيَسِيرٌ عَلَى مَنْ يَسَّرَهُ اللَّهُ عَلَيْهِ تَعْبُدُ اللَّهَ وَلاَ تُشْرِكُ بِهِ شَيْئًا وَتُقِيمُ الصَّلاَةَ وَتُؤْتِي الزَّكَاةَ وَتَصُومُ رَمَضَانَ وَتَحُجُّ الْبَيْتَ ‏ ‏.‏ ثُمَّ قَالَ ‏أَلاَ أَدُلُّكَ عَلَى أَبْوَابِ الْخَيْرِ الصَّوْمُ جُنَّةٌ وَالصَّدَقَةُ تُطْفِئُ الْخَطِيئَةَ كَمَا يُطْفِئُ الْمَاءُ النَّارَ وَصَلاَةُ الرَّجُلِ مِنْ جَوْفِ اللَّيْلِ ‏قَالَ ثُمَّ تَلاََ‏:‏ ‏(‏ تَتَجَافَى جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضَاجِعِ ‏)‏ حَتَّى بَلَغَ‏:‏ ‏(‏يَعْمَلُونَ‏)‏ ثُمَّ قَالَ ‏"‏ أَلاَ أُخْبِرُكَ بِرَأْسِ الأَمْرِ كُلِّهِ وَعَمُودِهِ وَذِرْوَةِ سَنَامِهِ .‏ قُلْتُ بَلَى يَا رَسُولَ اللَّهِ ‏.‏ قَالَ رَأْسُ الأَمْرِ الإِسْلاَمُ وَعَمُودُهُ الصَّلاَةُ وَذِرْوَةُ سَنَامِهِ الْجِهَادُ .‏ ثُمَّ قَالَ أَلاَ أُخْبِرُكَ بِمَلاَكِ ذَلِكَ كُلِّهِ  ‏.‏ قُلْتُ بَلَى يَا نَبِيَّ اللَّهِ قَالَ فَأَخَذَ بِلِسَانِهِ قَالَ ‏كُفَّ عَلَيْكَ هَذَا ‏ فَقُلْتُ يَا نَبِيَّ اللَّهِ وَإِنَّا لَمُؤَاخَذُونَ بِمَا نَتَكَلَّمُ بِهِ فَقَالَ ثَكِلَتْكَ أُمُّكَ يَا مُعَاذُ وَهَلْ يَكُبُّ النَّاسَ فِي النَّارِ عَلَى وُجُوهِهِمْ أَوْ عَلَى مَنَاخِرِهِمْ إِلاَّ حَصَائِدُ أَلْسِنَتِهِمْ
ترمذی(۲۶۱۶)

از مُعاذ بن جَبَل رضی الله عنه روایت است که در سفری همراه رسول‌الله صلی الله علیه وسلم بودم. روزی نزدیک ایشان در حال حرکت بودم که گفتم: یا رسول الله، مرا از عملی خبر بده که وارد بهشتم کند و از آتش دوزخ دور نماید. فرمود:  «از من دربارهٔ امر بس بزرگی پرسیدی و این برای کسی که الله برایش آسان کند، آسان است؛ اینکه الله را عبادت کنی و چیزی را با او شریک نیاوری و نماز را برپا داری و زکات را بپردازی و رمضان را روزه بگیری و به حج خانه [کعبه] بروی». سپس فرمود:  «آیا تو را به دروازه‌های خیر راهنمایی نکنم؟ روزه سپر است و صدقه گناه را خاموش می‌کند چنانکه آب، آتش را؛ و نماز شخص در دل شب». سپس این آیه را خواند:
{تَتَجَافَى جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضَاجِعِ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفًا وَطَمَعًا وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ، فَلَا تَعْلَمُ نَفْسٌ مَا أُخْفِيَ لَهُمْ مِنْ قُرَّةِ أَعْيُنٍ جَزَاءً بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ}
 ([در دل شب] پهلوهای‌شان از بسترها جدا می‌شوند و پروردگارشان را با بیم و امید [به نیایش] می‌خوانند و از آنچه به آنان روزی داده‌ایم انفاق می‌کنند. هیچکس نمی‌داند به [پاس] آنچه [این مؤمنان در دنیا] انجام می‌دهند، چه [بسیار مایهٔ] روشنی چشم‌ها برای‌شان نهفته است)
 سپس فرمود:  «آیا تو را از راس و اساس امر و ستونش و نقطهٔ اوجش آگاه نمایم؟» گفتم: آری یا رسول الله. فرمود: 
«راس امر [و اساس آن] اسلام است و ستونش نماز و نقطهٔ اوجش جهاد می‌باشد». سپس فرمود: «آيا تو را از پايه و زيرساختِ همهٔ اين امور خبر ندهم؟» گفتم: آری ای رسول‌الله ایشان زبان خود را گرفت و فرمود: «مواظب این باش». گفتم: ای رسول الله، مگر ما برای سخنانی که می‌گوييم، بازخواست می‌شويم؟ فرمود: ای معاذ! مگر مردم را چيزی جز نتایج سخنان‌شان با چهره یا با بینی در دوزخ واژگون می‌سازد.

عَنِ ابْنِ عُمَرَ، عَنْ رَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم قَالَ هَذَا الَّذِي تَحَرَّكَ لَهُ الْعَرْشُ وَفُتِحَتْ لَهُ أَبْوَابُ السَّمَاءِ وَشَهِدَهُ سَبْعُونَ أَلْفًا مِنَ الْمَلاَئِكَةِ لَقَدْ ضُمَّ ضَمَّةً ثُمَّ فُرِّجَ عَنْهُ
نسائی(۲۰۵۵)

ابن عمر رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم(در شأن سعدبن معاذ رضي الله عنه فرمود: این کسی است که برای مرگش، عرش الله به لرزه درآمد و (برای استقبال از روح پاک و مطهرش) دروازه‌های آسمان گشوده شد و برای تشییع جنازه‌اش، هفتادهزار فرشته از فرشتگان مقرب الله مشارکت جستند. (ولی با وجود این همه مناقب و فضائل) لحظه‌ای قبرش تنگ و فشرده شد و بلافاصله الله عزوجل تنگی و فشردگی قبرش را دور و آن را گشاده و فراخ نمود»

فشار قبر حق است. و این فشار و تنگی موقتی برای همه است و همه را در بر خواهد گرفت و همه‌ی مردم، خوبان و بدان بدون استثنا بدین فشار و تنگی دچار می‌شوند. منتهی، الله پرهیزگاران و نیکان را رهایی می‌بخشد و ستمگران و بدان را در آن تنگی و فشارها رها و تنها می‌سازد.

عن جابرٍ رضي الله عنه أنَّ رسُولَ اللهِ صلى الله عليه و سلم دَخَلَ على أُمِّ السَّائِبِ- أو أُمِّ المُسَيّبِ- فَقَالَ: «مَا لَكِ يَا أُمَّ السَّائِبِ- أو يَا أُمَّ المُسَيَّبِ- تُزَفْزِفِينَ؟» قَالَتْ: الحُمَّى لا بَارَكَ اللهُ فِيهَا! فَقَالَ: «لا تَسُبِّي الحُمَّى فَإنَّهَا تُذْهِبُ خَطَايَا بَنِي آدَمَ كَمَا يُذْهِبُ الكِيْرُ خَبَثَ الحَدِيدِ».
مسلم،۲۵۷۵)

جابر رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم نزد ام‌سائب یا ام‌مُسَیّب رفت و فرمود: «ای ام‌سائب! یا ای ام‌مُسَیّب!چرا می‌لرزی؟» پاسخ داد: به‌خاطر تَب که الله به آن برکت ندهد. رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «به تب بد نگو؛ زیرا تب، گناهان را از میان می‌برد؛ همان‌گونه که دمه‌ی آهن‌گر، زنگ و ناخالصیِ آهن را می‌زداید».

برای درمان تب راه‌های گوناگونی وجود دارد که از آن جمله: پاشویه و استفاده از آب سرد برای کاهش دمای بدن می‌باشد و رسول‌الله صلى الله عليه و سلم نیز بدین روش تصریح فرموده است؛ پزشکان هم این را بهترین روش درمان تب دانسته‌اند. در هر حال، شایسته است که انسان در هنگام ابتلا به بیماری، شکیبایی ورزد و به اجر و ثواب الهی امیدوار باشد و از ناسزاگویی به بیماری بپرهیزد

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ🌺

بگو:[ای پیامبرﷺ] اگر خدا را دوست دارید،از من پیروی کنید، تا خدا هم شما را دوست بدارد.
آل‌عمران(آیه۳۱)


#کپی‌حلال🌺

لینک این کانال بنا به درخواست یکی از اعضا پخش کنید ان شاءالله

https://www.tg-me.com/ahadis_sahihe

الْبَخِيل مَنْ ذُكِرْتُ عِنْده فَلَمْ يُصَلِّ عَلَیَّ»
مسلم(۲۲۱)
یعنی: «بخیل، کسی‌ست که در حضورش از من یاد شود و بر من صلوات نفرستد».

در نگارش درود بر پیامبر‌صلی‌الله‌علیه‌وسلم نباید فشرده نویسی کرد و این درود را به رمز نوشت و نویسنده از این که ناگزیر می شود این درود را مکرر بنویسد آزرده و ملول نشود، اگر چه ناچار باشد این درود را حتی در یک سطر، مکرر بنویسد.
عده ای از افراد محروم و ناکام، درود بر رسول‌الله(صلی الله علیه و آله) را به طور رمزی و فشرده می نگارند و مثلا می نویسند: (صلعم)، (ص)، (صلم)(که فشرده صلوات الله علیه، یا صلی الله علیه و آله و سلم است) که چنین کاری به منزله ترک اولی و شانه خالی کردن از زیر بار وظیفه است

حروف (ص) (صلم)..... صلوات و درود بر رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم محصوب نمیشه و بخیل هست طبق حدیث
واینکه بجای الله جله‌جلاله مینوسند الله (ج) فشرده میکنن واین معنی واقعی را نخواهد رساند

و فرق نوشتاری با تکلم نیست چون هردو از دل سرچشمه میگیرن

وقتی نام رسول‌الله صلى الله عليه و سلم برده می‌شود، درود فرستادن بر ایشان لازم است و این، بخل می‌باشد که کسی به این وظیفه‌ی شرعی‌اش عمل نکند و بر رسول‌الله صلى الله عليه و سلم که مایه‌ی هدایتش بوده است، درود نفرستد. در صورتی که بهتر و افضل این‎ست که انسان، خود به صلوات فرستادن بر رسول‌الله صلى الله عليه و سلم مبادرت ورزد، نه این‌که هرگاه نامش برده شود، صلوات بفرستد و به همین، بسنده کند.[ منظور، این نیست که وقتی نام نبی‌اکرم صلى الله عليه و سلم را می‌شنویم، صدا به سر بیندازیم و با صدای بلند، صلوات بگوییم؛ بلکه به‌آرامی و با الفاظی که در سنت، ثابت است، بر رسول‌الله صلى الله عليه و سلم درود می‌فرستیم.

💞اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَعَلَى آلِ مُحَمَّد، كَمَا صَلَّيْتَ عَلَى إِبْرَاهِيْمَ وَعَلَى آلِ إِبْرَاهِيمَ إِنَّكَ حَمِيدٌ مَجِيد
اللَّهُمَّ بَارِكْ عَلَى مُحَمَّدٍ وَعَلَى آلِ مُحَمَّد، كَمَا بَارَكْتَ عَلَى إِبْرَاهِيْمَ وَعَلَى آل إِبْرَاهِيمَ إِنَّكَ حَمِيدٌ مَجِيد💕


@ahadis_sahihe

عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَمْرٍو رَضِیَ اللهُ عَنْهُما قَالَ: كَانَ عَلَى ثَقَلِ النَّبِيِّ صلى الله عليه و سلم ، رَجُلٌ يُقَالُ لَهُ كِرْكِرَةُ، فَمَاتَ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه و سلم : «هُوَ فِي النَّارِ» ، فَذَهَبُوا يَنْظُرُونَ إِلَيْهِ، فَوَجَدُوا عَبَاءَةً قَدْ غَلَّه
بخای(۳٠٧۴) ابن ماجه(۲۸۴۹)

از عبدالله بن عمرو رضی الله عنه روایت است که ، شخصی به نام کِرکِرَه که مسئول حمل کالاهای رسول الله صلى الله عليه وسلم بود، فوت کرد. رسول الله صلى الله عليه وسلم فرمود: «هُوَ في النَّارِ»: «او در آتش است». صحابه برای تحقيق و بررسی وضعيت او رفتند و ديدند که عبايی از مال غنیمت دزديده است.

داودی رضی‌الله‌عنه می‌گوید: جزای (کِرکِرَه) نسبت به این گناهش که دزدی عباء باشد، آتش دوزخ است، مگر آنکه الله متعال از وی عفو نماید، و یا آنکه سبب مستوجب شدن آتش دوزخ نسبت به (کرکره) نفاقش می‌باشد که این نفاق خود را از دیگران پنهان کرده بود، و یا گناه دیگری با نفاق، ولی آنچه که از سیاق حدیث دانسته می‌شود این است که سبب در آتش بودن (کِرکِرَه)، عبایی است که از اموال غنیمت دزدیده  بود نه چیز دیگری،
والله تعالی أعلم

عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ، قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم ‏ "‏ الْمُؤْمِنُ الْقَوِيُّ خَيْرٌ وَأَحَبُّ إِلَى اللَّهِ مِنَ الْمُؤْمِنِ الضَّعِيفِ وَفِي كُلٍّ خَيْرٌ احْرِصْ عَلَى مَا يَنْفَعُكَ وَاسْتَعِنْ بِاللَّهِ وَلاَ تَعْجِزْ وَإِنْ أَصَابَكَ شَىْءٌ فَلاَ تَقُلْ لَوْ أَنِّي فَعَلْتُ كَانَ كَذَا وَكَذَا ‏.‏ وَلَكِنْ قُلْ قَدَرُ اللَّهِ وَمَا شَاءَ فَعَلَ فَإِنَّ لَوْ تَفْتَحُ عَمَلَ الشَّيْطَانِ
مسلم(۲۶۶۴)

از ابوهُرَیره رضی الله عنه  روایت است که شنیدم که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند:
 نزد الله مؤمن قوی بهتر و دوست داشتنی‌تر از مؤمن ضعیف است و در هر یک خیر است. برای آنچه به سودت می‌باشد حریص باش و از الله یاری جوی و اظهار عجز و درماندگی نکن.
و اگر مصیبتی به تو رسید نگو اگر چنین می‌کردم چنان می‌شد، بلکه بگو: الله تقدیر نمود و هر چه بخواهد می‌کند زیرا «اگر» دروازهٔ کار شیطان را می‌گشاید.

رسول‌الله صلی الله علیه وسلم بیان می‌دارد که مؤمن منشا خیر است اما مؤمنی که از جهت ایمان و عزم و اراده و مال و دارایی و دیگر جنبه‌ها قوی می‌باشد، نزد الله عزوجل بهتر و محبوب‌تر از مؤمن ضعیف است. سپس نبی‌اکرم صلی الله علیه وسلم مؤمن را به اتخاذ اسبابی که در امور دنیا و آخرت به او سود می‌رساند توام با اعتماد به الله سبحانه وتعالی و یاری جستن از او و توکل به او توصیه کرده است. سپس رسول‌الله صلی الله علیه وسلم از عجز و تنبلی و سستی در انجام آنچه به سود دنیا و آخرت است، نهی می‌کند. و چون مؤمن تلاش خود را انجام دهد و اسباب را برگیرد و از الله یاری جوید و از او خیر بخواهد، پس از آن ایرادی بر او نیست که کارش را به الله بسپارد و بداند که همان انتخاب الله برای او خیر است. و اگر پس از آن مصیبتی به او رسید نگوید که: اگر چنین می‌کردم چنین و چنان می‌شد» زیرا «اگر» راه را برای کار شیطان می‌گشاید که از این طریق به تقدیر اعتراض کند و برای آنچه از دست رفته حسرت بخورد. بلکه از روی تسلیم و خشنودی می‌گوید: «الله تقدیر نمود و او هرچه بخواهد می‌کند»، زیرا آنچه رخ داده به اقتضای ارادهٔ الله بوده است، زیرا او هرچه را بخواهد انجام می‌دهد و قضای او را برگشتی نیست و حکمش را هیچ بازدارنده‌ای نیست.  

عن أَبي هريرة رضي الله عنه قال: قَالَ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه و سلم : «كَافِل الْيتيمِ لَهُ أَوْ لِغَيرِه، أَنَا وهُوَ كهَاتَيْنِ في الجَنَّةِ» وَأَشَارَ الرَّاوي وهُو مَالِكُ بْنُ أَنَسٍ بِالسَّبَّابةِ والْوُسْطى
مسلم(۲۹۸۳)

از ابوهریره رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلى الله عليه و سلم فرمود: «من و سرپرست یتیم، در بهشت این‌چنین خواهیم بود؛ (فرقی نمی‌کند که) یتیم، خویشاوندِ سرپرست باشد یا بیگانه». راوی، یعنی انس بن مالک رضي الله عنه به انگشت «سبابه» و «میانه» اشاره کرد.

رسول‌الله صلى الله عليه و سلم انگشت اشاره و میانه‌اش را با اندکی فاصله در کنار هم قرار داد و این نکته را بیان فرمود که او و سرپرست یتیم، در بهشت، این‌گونه خواهند بود. یعنی در کنار هم یا نزدیک به هم. این، بیان‌گر اهمیت والای سرپرستی از یتیمان است. منظور از سرپرستی یتیم، این‎ست که انسان، به تربیت دینی و دنیوی او و نیز به تحصیل و آموزش او رسیدگی کند و نیازهای مادی و معنوی او را تأمین نماید. یتیم، به کسی گفته می‌شود که قبل از بلوغ، پدرش را از دست بدهد یعنی یتیم، همین‌که بالغ شد، دیگر یتیم نیست. مادرمرده یا کودکی که مادرش را از دست داده است، یتیم محسوب نمی‌شود.

أَنَسِ بْنِ مَالِكٍ رضي الله عنه ، عَنِ النَّبِيِّ صلی‌الله‌علیه‌وسلم، قَالَ: مَا أَحَدٌ يَدْخُلُ الْجَنَّةَ، يُحِبُّ أَنْ يَرْجِعَ إِلَى الدُّنْيَا، وَلَهُ مَا عَلَى الأَرْضِ مِنْ شَيْءٍ، إِلاَّ الشَّهِيدُ، يَتَمَنَّى أَنْ يَرْجِعَ إِلَى الدُّنْيَا فَيُقْتَلَ عَشْرَ مَرَّاتٍ، لِمَا يَرَى مِنَ الْكَرَامَةِ
متفق عليه]
بخاري(۲۸۱۷) ومسلم(۱۸۷۷)


انس بن مالک رضي الله عنه روایت است که رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم فرمود: هر کسى که وارد بهشت شد اگر تمام دنیا را هم به او بدهند نمى‌خواهد به دنیا برگردد، به جز شهید که آرزو مى‌کند به دنیا برگردد، و ده‌ها بار دیگر کشته شود، چون مى‌بیند که شهادت تا چه اندازه‌اى داراى کرامت و احترام و شرافت مى‌باشد».


کسی نیست که وارد بهشت شود و دوست داشته باشد از آن خارج شده و لحظه ای آن را ترک کند و دوباره به دنیا بازگردد و لو اینکه همه ی زمین را با تمام گنج ها و قصرها و باغ های آن به او بدهند جز شهید که دوست دارد ده بار به دنیا بازگردد تا هر بار در راه الله جهاد کند و به شهادت برسد و به جای یک بار ده بار به شهادت دست یابد و این به دلیل عزت و احترامی است و و جایگاه بهتری در بهشت که برای شهدا شاهد بوده است.

أَبي عبْدِ الرَّحْمنِ عبْدِ اللَّه بنِ مسْعُودٍ رضي الله عنه قال: كَأَنِّي أَنْظُرُ إِلى رسولِ الله صلى الله عليه و سلم يحْكيِ نَبيّاً من الأَنْبِياء، صلواتُ اللَّهِ وسَلاَمُهُ عَليْهم، ضَرَبُهُ قَوْمُهُ فَأَدْموْهُ وهُو يمْسحُ الدَّم عنْ وجْهِه، يقُول: «اللَّهمَّ اغْفِرْ لِقَوْمي فإِنَّهُمْ لا يعْلمُونَ»
[متفق‌عليه]
بخاری(۳۴۷۷، ۶۶۲۹)ومسلم(۱۷۹۲)

عبد الله بن مسعود رضي الله عنه روایت است که گويا هم اكنون، رسول‌الله صلى الله عليه و سلم را می‌بينم كه از پيامبري حكايت می‌كند كه قومش، او را زدند و خون‌آلودش کردند و او در حالي كه خون را از چهره‌اش پاك می‌کرد، می‌گفت: «یا الله! قوم مرا ببخش؛ چراكه آن‌ها نمی‌دانند»

این، کمال صبر یک انسان است که او را بزنند، و باز خیرخواهشان باشد. اگر کسی را به‌خاطر دنیا بزنند، آکنده از خشم می‌شود و درصدد انتقام برمی‌آید؛ اما پیامبر الله را می‌زنند و او برایشان دعای آمرزش می‌کند؛ تازه، دعوتش را بی‌مزد و بی‌منت انجام می‌دهد و هیچ پاداشی از آن‌ها نمی‌خواهد. با این حال، او را آن‌قدر می‌زنند که از سر و صورتش، خون می‌آید و او، دست به دعا برمی‌دارد و برای قومش درخواست مغفرت می‌کند. رسول‌الله صلى الله عليه و سلم این حکایت را بیهوده یا برای پر کردن وقتمان، بازگو نکرده است؛ بلکه آن را برای ما حکایت نموده تا از آن درس بگیریم و طبق آن، در مسیر دعوت حرکت کنیم.